Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Λύση στην επερχόμενη οικονομική κρίση

 Το προηγούμενο άρθρο μου  https://libertarian-corfu.webnode.gr/l/mayri-trypa-i-aporrofitis-kradasmon-pos-antidra-i-oikonomia-tis-eleytheris-agoras-stis-kriseis/?_ga=2.134634484.4470075.1668527048-471848402.1668527048  έδειξε πώς η ελεύθερη αγορά επιλύει μια κρίση άνθησης-κατάρρευσης και είναι η μόνη λύση, με την αποτελεσματικότητά της να εξαρτάται από το μέγεθος της κρίσης και, το σημαντικότερο, από το πόσο παρεμβαίνει η κυβέρνηση ως απάντηση. Όσο μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα που δημιούργησε η Fed, τόσο μεγαλύτερη είναι η κρίση και τόσο περισσότερο παρεμβαίνει η κυβέρνηση και τόσο πιο αργά ανακάμπτει η οικονομία.

Εδώ εξετάζουμε πώς λειτουργεί αποτελεσματικότερα η αγορά, με την αποτελεσματικότητα της διαδικασίας να μεγιστοποιείται με την πολιτική συγκράτηση. Όπως οι περισσότερες ασθένειες, οι υφέσεις μπορούν να "θεραπευτούν" με ξεκούραση, ενυδάτωση, διατροφή και καθαρό αέρα, αντί για μεγάλες χειρουργικές επεμβάσεις και επικίνδυνα φάρμακα.

Η λύση αρχίζει με την εξάλειψη των αρχικών νομισματικών αιτιών και την παροχή δυνατότητας στους συμμετέχοντες στην αγορά, ιδίως στους επιχειρηματίες, να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Οι επιχειρηματίες θα ανακατανείμουν τους πόρους σύμφωνα με τις τρέχουσες καταναλωτικές προτιμήσεις και μακριά από τις προηγούμενες κατανομές πολιτικής. Δεν υπάρχει εύκολο, απλό εγχειρίδιο της αγοράς για να συμβουλευτεί ένας μεμονωμένος επιχειρηματίας. Θα πρέπει μια πιτσαρία να παραμείνει ανοιχτή μία ώρα αργότερα ή να χρησιμοποιήσει εσωτερικούς οδηγούς παράδοσης; Ο ιδιοκτήτης θα μπορούσε να το καταλάβει, αλλά οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν θα είχαν ιδέα από πού να αρχίσουν να απαντούν σε τέτοια ερωτήματα.

Κατά συνέπεια, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής προσεγγίζουν το πρόβλημα με μεγάλο βαθμό άγνοιας. Τα "εργαλεία" της πολιτικής τους είναι απλουστευτικά, μη συγκεκριμένα και σχεδόν ομοιόμορφα αντιπαραγωγικά. Ως εκ τούτου, κάθε προσπάθεια μετριασμού της πολιτικής θα επιδεινώσει και θα παρατείνει τις αρνητικές επιπτώσεις της κρίσης. Όπως συμπέρανε ο Murray N. Rothbard, "η κυβερνητική παρεμπόδιση επιδεινώνει και διαιωνίζει την ύφεση".

Ωστόσο, το γραφειοκρατικό μυαλό των δημόσιων λειτουργών "γυρίζει πίσω στη φωτιά" της μεγαλύτερης κυβερνητικής παρέμβασης, και αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Δεν έχουν ιδέες ή εργαλεία πολιτικής που να λειτουργούν. Το κόστος που επιβάλλουν και η αγωνία που δημιουργούν είναι πόνος που δεν υπομένουν οι ίδιοι, δημιουργώντας τεράστια βάρη και καταστρέφοντας πόρους στην πορεία.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορεί να επαινούνται για τις προσπάθειές τους να "κάνουν κάτι" για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά οι προσπάθειές τους υπονομεύουν μόνο τις προσπάθειες διόρθωσης και ανάκαμψης. Το μανιώδες "New Deal" της κυβερνητικής παρέμβασης του Ρούσβελτ στη Μεγάλη Ύφεση ήταν στην πραγματικότητα μια δεκαετία θλιβερής αποτυχίας που οδήγησε στην καταστροφή. Ως εκ τούτου, πρέπει να κατανοήσουμε την κρίση και τη σωστή λύση προκειμένου να αποφύγουμε την οικονομική καταστροφή.

Laissez-Faire

Η σωστή πολιτική για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης αναφέρεται ως laissez-faire. Ο μαρκήσιος ντ' Αργκενσόν χρησιμοποίησε αυτή τη φράση για πρώτη φορά σε έντυπη μορφή το 1751. Είχε ειπωθεί για πρώτη φορά χρόνια νωρίτερα από έναν Γάλλο επιχειρηματία προς τον διάσημο Γάλλο υπουργό Οικονομικών και μερκαντιλιστή τον "Μεγάλο Κολμπέρ", απαντώντας σε μια ερώτηση για το τι μπορεί να κάνει το κράτος για να βοηθήσει την οικονομία. (Η Γαλλία αγνόησε τη συμβουλή, και έναν αιώνα αργότερα, η γαλλική κοινωνία διαλύθηκε από την κρατική παρέμβαση και τον υπερπληθωρισμό).

Η φράση σημαίνει "αφήστε το σε μας" ή πιο ωμά, "αφήστε μας ήσυχους". Υπάρχουν πολλές πολιτικές που ενισχύουν την οικονομική ανάκαμψη και την ανάπτυξη, αλλά αυτή η αυτόνομη θεραπεία για την κρίση του κύκλου απαιτεί απλώς μια μη παρεμβατική κυβερνητική στάση. Αυτό το καθεστώς πολιτικής επιτρέπει στη θεραπευτική διαδικασία της αγοράς να λειτουργήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, αποτελεσματικά, αποδοτικά και ανθρώπινα για την επίλυση της κρίσης.

Αυτή η λύση είναι τόσο ανικανοποίητη για το γραφειοκρατικό μυαλό, ώστε είναι σκόπιμο να γίνουν κάποιες διευκρινίσεις. Εδώ δανειζόμαστε από τις συστάσεις του Rothbard για την πολιτική της ύφεσης.

Πρώτον, σταματήστε να διογκώνετε την προσφορά χρήματος και αποφύγετε τις παρεμβάσεις στις πιστωτικές αγορές. Ιδανικά, οι αγορές θα πρέπει να ειδοποιηθούν ότι αυτή η ουδέτερη στάση είναι μόνο η αρχική φάση μιας μακροπρόθεσμης πολιτικής νομισματικής μεταρρύθμισης που περιλαμβάνει το κλείσιμο της ίδιας της Fed και την κατάργηση όλων των στηριγμάτων της νομισματικής πολιτικής, όπως το πλασματικό χρήμα, η τραπεζική με κλασματικά αποθεματικά και η Ομοσπονδιακή Εταιρεία Ασφάλισης Καταθέσεων.

Ο πρώιμος κοινωνικός άνθρωπος αντιμετώπιζε το χρήμα με καχυποψία και προσκολλήθηκε στην ιδέα ότι το χρήμα ήταν το κλειδί για τις ανισότητες του πλούτου. Είναι αλήθεια ότι κατά τη μετάβαση από την ανταλλαγή στο χρήμα, οι πλήρως νομισματοποιημένες οικονομίες είχαν πολύ καλύτερες επιδόσεις από τις ανταλλακτικές και πρωτόγονες οικονομίες. Μόνο όταν ο Ρίτσαρντ Καντιγιόν και ο Ντέιβιντ Χιουμ έγραψαν σχετικά, το χρήμα αναγνωρίστηκε ως μέσο ανταλλαγής. Ο πλούτος και οι αυξανόμενοι μισθοί μπορούσαν πλέον να θεωρηθούν ως αποτέλεσμα του σχηματισμού κεφαλαίου, της παραγωγής και, φυσικά, της επιχειρηματικότητας και όχι περισσότερου χρήματος καθαυτού. Η μερκαντιλιστική πλάνη ότι το χρήμα ισούται με τον πλούτο έγινε η βάση του πλασματικού χρήματος και της κεντρικής τραπεζικής.

Δεύτερον, να μην παρέχονται επιδοτήσεις ή διασώσεις σε επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και να τις αφήσουμε να πτωχεύσουν από μόνες τους. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό, το "σύμπλεγμα επιχειρηματικών σφαλμάτων" και η επίλυσή του πρέπει να προχωρήσει στη δική του πορεία. Αντί για μια εμμονή στις διασώσεις, οι επιχειρήσεις θα πρέπει να επικεντρωθούν στην αναδιάρθρωση των δραστηριοτήτων τους προς την κατεύθυνση της κερδοφορίας ή να προχωρήσουν σε πτώχευση. Η αναπροσαρμογή της ιδιοκτησίας και των πόρων προς την κατεύθυνση της κερδοφορίας είναι η πιο σωτήρια οδός για το κεφάλαιο, την εργασία και τους καταναλωτές.

Η παροχή "μηδενικών εμποδίων στην έξοδο", όπως οι επιδοτήσεις και οι διασώσεις, αποτελεί πρωταρχική προϋπόθεση για τον "ανταγωνισμό", ο οποίος θεωρείται από τους περισσότερους οικονομολόγους ως κινητήριος μοχλός της προόδου. Αυτό ισχύει σίγουρα για τους Αυστριακούς οικονομολόγους, οι οποίοι απαιτούν μόνο να μην υπάρχουν κυβερνητικά εμπόδια στην είσοδο ή την έξοδο από τις αγορές. Οι mainstream οικονομολόγοι που αναγνωρίζουν τη σημασία του ανταγωνισμού περιλαμβάνουν πολλές πρόσθετες παραδοχές στον ορισμό του "τέλειου ανταγωνισμού". Οι υποθέσεις τους κάνουν τα μαθηματικά οικονομικά να παράγουν τα προτιμώμενα αποτελέσματα της πολιτικής τους, αλλά είναι περιττά και απερίσκεπτα στον πραγματικό κόσμο. Κατά συνέπεια, όλες οι μονοπωλιακές πολιτικές πρέπει να σταματήσουν.

Τρίτον, η αποταμίευση θα πρέπει να ενθαρρύνεται επειδή παρέχει την πρώτη ύλη για την ατομική προσαρμογή και την προσαρμογή στην αγορά, την προστασία και την πρόοδο. Τα άτομα και οι επιχειρήσεις με αποταμιεύσεις μπορούν να συντηρηθούν και να κάνουν τις απαραίτητες προσαρμογές στην αγορά. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι αποταμιεύσεις μετριάζουν τα προβλήματα της πτώσης της ζήτησης για προϊόντα, της ανεργίας και της αναζήτησης εργασίας. Οι αποταμιεύσεις αποτελούν επίσης την πρώτη ύλη της επιχειρηματικότητας, είτε πρόκειται για την έναρξη ενός πάγκου με χοτ ντογκ είτε για ένα μεγάλο εργοστάσιο.

Αντίθετα, οι καθιερωμένοι οικονομολόγοι θεωρούν την κατανάλωση ως κινητήριο μοχλό της οικονομικής δραστηριότητας, πιστεύοντας ότι η αυξημένη κατανάλωση τώρα θα εμφανιστεί στις μελλοντικές εκθέσεις για το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ). Ως εκ τούτου, θεωρούν την αποταμίευση ως "διαρροή" που εμποδίζει ή καθυστερεί την οικονομική ανάκαμψη. Αυτή η λανθασμένη πεποίθηση δεν αναγνωρίζει τη διαδικασία της οικονομικής ανάπτυξης (αποταμίευση => επενδύσεις => σχηματισμός κεφαλαίου => αυξημένα μισθολογικά ποσοστά => αυξημένη κατανάλωση = υψηλότερο ΑΕΠ). Πρέπει να υπάρχουν αποταμιεύσεις και κεφάλαιο, καθώς και εργασία και παραγωγή, πριν αρχίσει η κατανάλωση. Οι άνθρωποι δεν αποφασίζουν απλώς να καταναλώνουν περισσότερο!

Τέταρτον, οι τιμές, οι μισθοί, τα ενοίκια, τα επιτόκια και τα κέρδη πρέπει να μπορούν να προσαρμόζονται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της αγοράς. Ορισμένοι mainstream οικονομολόγοι αντιλαμβάνονται τη σοφία της ελεύθερης αγοράς, αλλά χάνουν την επαφή τους με αυτή τη σοφία όταν πρόκειται για οικονομικές κρίσεις. Το γεγονός ότι οι τιμές, οι μισθοί, τα ενοίκια και τα κέρδη πέφτουν απότομα σε μια κρίση τους εκνευρίζει και αυξάνει την πίεση στην πολιτική διαδικασία για να αποτραπεί η πτώση των τιμών -και επικαλείται τη φοβερή μάστιγα του αποπληθωρισμού.

Αυτή η φοβική αντίδραση στην πτώση των τιμών εμπεριέχει πολλές πλάνες και αντιφάσεις. Γιατί να διατηρούνται οι τιμές σε υψηλά επίπεδα (γεγονός που αποθαρρύνει την κατανάλωση και σπαταλά τα πλεονάσματα) ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να ενθαρρύνει την κατανάλωση; Γιατί να διατηρούνται υψηλοί οι μισθοί ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να αποκατασταθεί η πλήρης απασχόληση; Γιατί να διατηρείται ένα εργοστάσιο σε λειτουργία όταν οι καταναλωτές δεν θέλουν τα προϊόντα του ή δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν την τρέχουσα τιμή γι' αυτά; Οι πόροι αυτοί θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν καλύτερα αλλού.

Η πτώση των τιμών είναι το κύριο χαρακτηριστικό των διορθώσεων της αγοράς. Ορισμένοι άνθρωποι απλώς δεν πιστεύουν στο νόμο του Say για τις αγορές, επειδή δεν μπορούν να πιστέψουν (ήτοι να κατανοήσουν) τις βελτιωτικές συνέπειες της μείωσης των τιμών και των μισθών που είναι ο αποπληθωρισμός.

Θα πρέπει να είναι σαφές ότι οι πλούσιοι έχουν περισσότερα να χάσουν σε μια οικονομική κρίση και θα πρέπει να κάνουν τον μεγαλύτερο αριθμό επώδυνων προσαρμογών, τουλάχιστον σε μια οικονομία της αγοράς χωρίς κυβερνητική παρέμβαση. Ωστόσο, το κόστος μιας οικονομικής κρίσης μοιράζονται οι καπιταλιστές, οι εργαζόμενοι, οι ιδιοκτήτες πόρων, οι επιχειρηματίες, ακόμη και οι αθώοι παρευρισκόμενοι που δεν εμπλέκονται άμεσα στην οικονομία, όπως τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Εκείνοι που απέκτησαν και αποταμίευσαν τους λιγότερους πόρους κατά τη διάρκεια της άνθησης μπορεί να αντιμετωπίσουν δυσκολίες όπως η πείνα και η έλλειψη στέγης κατά τη διάρκεια της ύφεσης.

Κατά την άποψή μου, καμία από αυτές τις ομάδες δεν πρέπει να κατηγορηθεί. Η ελεύθερη αγορά δεν προκάλεσε την κρίση. Αλλά για τους ανθρώπους που εργάζονται στην ελεύθερη αγορά, η προσαρμογή στην κρίση είναι η λύση. Η παρεμβατική προσέγγιση των οικονομικών κρίσεων κάνει ελάχιστα για να ανακουφίσει όλα αυτά τα δεινά και πολλά για να τα επιδεινώσει και να τα παρατείνει. Ο καλύτερος τρόπος για να μετριάσουμε το κόστος μιας οικονομικής κρίσης είναι αυτή η προσέγγιση που βασίζεται στην αγορά. Η παρεμβατική προσέγγιση αποτυγχάνει και επιτείνει το κόστος με την πάροδο του χρόνου.

Λύσεις σκυροδέματος

Η λύση της ελεύθερης αγοράς στις κρίσεις επιφέρει γρήγορη επίλυση των προβλημάτων της οικονομίας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα ιδιαίτερα πολύπλοκα προβλήματα που σχετίζονται με τον επιχειρηματικό κύκλο. Εδώ, οι διαταραχές στο χρήμα φιλτράρονται μέσω της αγοράς δανειακών κεφαλαίων, των αγορών καταναλωτικών αγαθών και των αποφάσεων παραγωγής, επενδύσεων και τεχνολογίας των επιχειρηματιών που προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των καταναλωτών σε ένα περιβάλλον πολλαπλών λανθασμένων σημάτων. Εάν ένας υπεράνθρωπος κεντρικός σχεδιαστής δεν θα μπορούσε να κατευθύνει ορθολογικά μια στατική-σταθερή οικονομία, τότε είναι λίγο περίεργο ότι οι πολιτικοί που πατούν μερικά κουμπιά πολιτικής στην πρωτεύουσα θα μπορούσαν ποτέ να ανακατασκευάσουν ορθολογικά μια οικονομία κατάλληλη για τις τρέχουσες νέες συνθήκες.

Για να αναδείξω δυναμικά και αντικειμενικά τις τέσσερις κατευθυντήριες γραμμές πολιτικής μιας laissez-faire λύσης για τις οικονομικές κρίσεις, θα δώσω μερικά παραδείγματα για το τι πρέπει να γίνει με συγκεκριμένους όρους.

Πρώτον, όχι κυβερνητικές διασώσεις. Εταιρείες, βιομηχανίες, μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί και μη κυβερνητικές κυβερνητικές οργανώσεις εκλιπαρούν συνεχώς για κυβερνητικές ελεημοσύνες, έμμεσες επιδοτήσεις και προστατευτισμό. Το τελευταίο είναι οι φοιτητές και οι υποστηρικτές τους που ζητούν μια διάσωση για τους φοιτητές. Οι κρίσεις ενθαρρύνουν όλους αυτούς να αναζητούν όλο και μεγαλύτερες και μονιμότερες πηγές χρηματοδότησης από την κυβέρνηση. Θα πρέπει να τους ειπωθεί αμέσως, και με σαφήνεια, ότι δεν πρόκειται να λάβουν καμία διάσωση, σε μετρητά ή με άλλο τρόπο. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να ειπωθεί στα κατώτερα επίπεδα της κυβέρνησης ότι δεν θα υπάρξουν διασώσεις από τα ανώτερα επίπεδα της κυβέρνησης. Αυτό είναι απαραίτητο για να αποτραπούν οι τοπικές κυβερνήσεις από το να επεκτείνουν τις οικονομικές τους ευθύνες πέρα από τις υψηλότερες προτεραιότητές τους. Τα άτομα, οι εταιρείες, οι οργανισμοί και οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να προστατεύονται από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας.

Η Ιαπωνία είναι το μεγαλύτερο και πιο κραυγαλέο παράδειγμα των προβλημάτων με τα πακέτα διάσωσης. Για περισσότερο από μια δεκαετία μετά τη χρηματιστηριακή φούσκα της δεκαετίας του 1980, η κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ιαπωνίας διατήρησαν σκόπιμα ένα πλήθος εταιρειών-ζόμπι στην επιφάνεια με διάφορες επιδοτήσεις και πολιτικές εύκολης πίστωσης. Τα ζόμπι προκαλούν μια σειρά από αναποτελεσματικότητες που σχετίζονται με το κεφάλαιο, την εργασία και την τεχνολογία και μειώνουν την οικονομική και μισθολογική ανάπτυξη.

Δεύτερον, μην επιδοτείτε την ανεργία. Η κατάργηση της ασφάλισης ανεργίας θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να έχουν κάθε φυσικό κίνητρο για να αποκτήσουν εργασία και μισθούς. Η ασφάλιση ανεργίας είναι γνωστό ότι προκαλεί επιβλαβείς καθυστερήσεις στην εξεύρεση και διατήρηση της απασχόλησης. Αντίθετα, οι θέσεις εργασίας στην αγορά δημιουργούν εισόδημα και παραγωγή και αποτελούν ζωτικό στοιχείο της οικονομικής ανάκαμψης. Μια ασημένια ανταύγεια των συνωστισμένων κυβερνητικών λουκέτων είναι η ανάμνηση του παρατεταμένου υψηλού κοινωνικού κόστους της διάσωσης της εργασίας.

Από αυτή την άποψη, η κατάργηση του νόμου για τον κατώτατο μισθό θα ενίσχυε το μήνυμα της πολιτικής laissez-faire ότι η εργασία και η παραγωγή είναι η διέξοδος από την κρίση. Θα μπορούσατε να αναρωτηθείτε: "Αν ο κατώτατος μισθός ορίζεται τώρα κάτω από τα επίπεδα που εξοφλεί η αγορά και η ανεργία που προκύπτει είναι μηδενική, τότε τι είδους μήνυμα θα έστελνε αυτό;" Θα ήταν μια αναγνώριση της ματαιότητας του νόμου για τον κατώτατο μισθό να "βοηθήσει" την εργασία, μια αναγνώριση ότι ο νόμος πλήττει την εργασία που βρίσκεται σε μεγαλύτερο "κίνδυνο", ότι οι μισθοί θα μπορούσαν να πέσουν απότομα σε μια κρίση και ότι οι άνθρωποι μπορεί να χρειάζονται και να θέλουν μια αμειβόμενη εργασία παρά την έλλειψη εργασιακής εμπειρίας, δεξιοτήτων, κατάρτισης ή ακόμη και σωματικής δύναμης.

Συμπεράσματα

Οι οικονομικές κρίσεις, όπως αυτές που κατέστησαν αναπόφευκτες τον κύκλο άνθησης-κατάρρευσης της Fed, είναι δυσάρεστα γεγονότα για τους περισσότερους ανθρώπους. Η πολιτική του laissez-faire είναι ο μόνος τρόπος για να θεραπευτεί ορθολογικά μια τέτοια κρίση. Τα παρεμβατικά μέτρα απλώς καθυστερούν και επιδεινώνουν την κρίση και τις αρνητικές επιπτώσεις της στους ανθρώπους. Η ιστορία παρέχει πολλές αποδείξεις σχετικά με τα ευρέως αποκλίνοντα αποτελέσματα αυτών των δύο καθεστώτων πολιτικής.

Η ταχύτητα ανάκαμψης είναι ένα σημαντικό στοιχείο. Το "Laissez-faire" δίνει γρήγορα αποτελέσματα, ενώ η παρέμβαση καθυστερεί την ανάκαμψη για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, συσσωρεύοντας ευκαιρίες που χάνονται με την πάροδο των ετών, μερικές φορές καθυστερώντας την ανάπτυξη ολόκληρων γενεών ανθρώπων και καθιστώντας πολλούς ανθρώπους ανίκανους για επιτεύγματα. Αντίθετα, η laissez-faire ανάκαμψη κάνει τους ανθρώπους πιο ανεξάρτητους, πιο ανθεκτικούς και πιο πιθανό να επιτύχουν.

Φυσικά, ακόμη και το πιο έξυπνο, σταθερό και αυστηρό καθεστώς laissez-faire θα έχει πολιτικές και συναισθηματικές δυσκολίες να παραμείνει σταθερό μπροστά στην πείνα, την έλλειψη στέγης, τις πτωχεύσεις, τις κατασχέσεις και τη μαζική ανεργία. Οι εκκλήσεις για δημόσια ανακούφιση είναι ήδη δυνατές στη σύγχρονη Αμερική σήμερα. Όταν το ποσοστό ανεργίας αυξηθεί, η έκκληση θα ενισχυθεί περαιτέρω από αυτό που κάποτε θεωρούνταν δημοσιογραφία. Είναι σημαντικό να διαμορφώσουμε αυτά τα αιτήματα με όρους που αναγνωρίζουν ότι οποιαδήποτε τέτοια δημόσια ανακούφιση για εταιρείες ή άτομα θα βλάψει και θα καθυστερήσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που στοχεύουν σε ανακούφιση. Η ανακούφιση παρέχεται καλύτερα από την ιδιωτική φιλανθρωπία.

Αν δεν είστε σοσιαλιστής ή προοδευτικός και θεωρείτε ότι αυτή η θεραπεία είναι ανεπαρκής ή απαράδεκτη, θα κλείσω με μια αισιόδοξη νότα. Η ελεύθερη αγορά είναι η μόνη λύση στην οικονομική κρίση και μάλιστα σχετικά γρήγορη, αλλά είναι επίσης σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι οι οικονομικές κρίσεις που σχετίζονται με τον επιχειρηματικό κύκλο είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να επιλυθεί μόνιμα. Αυτό είναι ένα θέμα με το οποίο θα ασχοληθώ σε ένα μελλοντικό άρθρο. Πράγματι, μια επιτυχημένη ανάκαμψη με laissez-faire στη σημερινή κρίση θα μπορούσε να ωθήσει τους μεταρρυθμιστές να επιλύσουν αυτά τα μακροπρόθεσμα θεσμικά προβλήματα της νομισματικής πολιτικής και των δημόσιων οικονομικών.