ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΙΜΠΕΡΤΑΡΙΑΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ;

 Τα κοινοβούλια της Ευρώπης αντιμετωπίζουν χρόνια αστάθεια. Οι αναποφάσιστες εκλογές και οι αδύναμες κυβερνήσεις είναι πλέον ο κανόνας. Οι προκλήσεις της μαζικής μετανάστευσης ενισχύουν τα αντιμεταναστευτικά κόμματα με τα οποία πολλά άλλα κόμματα δεν θέλουν να συνεργαστούν, καθιστώντας δύσκολο τον σχηματισμό κυβερνητικών συνασπισμών. Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη του διαδικτύου και η κατάρρευση των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης έχουν βλάψει τα "παραδοσιακά" κόμματα, οδηγώντας σε μια σειρά μικρότερων κομμάτων να παίρνουν περισσότερες ψήφους. Η εξατομίκευση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει δημιουργήσει μια κατάσταση όπου μικρά κόμματα με εκκεντρικές, εξειδικευμένες πολιτικές απόψεις μπορούν να προσεγγίσουν ψηφοφόρους που συμμερίζονται τα συναισθήματά τους, στους οποίους οι Λιμπερταριανοί θα μπορούσαν να πουν: "Τώρα μιλάτε τη γλώσσα μου".

Δείτε τη διαμάχη για τις πρόσφατες εκλογές στην Ισπανία, όπου το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα έμεινε τρεις ψήφους πίσω από το σχηματισμό κυβέρνησης. Αντ' αυτού, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Pedro Sanchez σχημάτισε ένα πρώτο συμβαλλόμενο κόμμα σε συμμαχία με τον ακροαριστερό συνασπισμό Sumar -ο οποίος σχηματίστηκε σαφώς σε συνέδριο με κρακ και την υποστήριξη περιφερειακών αποσχιστικών κομμάτων. Οι εκλογικοί κανόνες διαφέρουν πολύ ανά χώρα, αλλά σε όλες τις μορφές, ιδίως με τις "κοινές λίστες" και τους συνασπισμούς, είναι πολύ πιο εύκολο για τα μικρά κόμματα να λάβουν εκπροσώπηση στα κοινοβούλια από ό,τι στο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών, και για τα μέλη τους να έχουν επιρροή όταν φτάσουν εκεί.

Επιπλέον, οι υπουργικές θέσεις συνήθως υπόσχονται σε μικρά κόμματα που βοηθούν στον σχηματισμό κυβερνήσεων. Τα Λιμπερταριανά κόμματα στις Ευρωπαϊκές χώρες θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν το γεγονός ότι έχουν μόνο λίγους βουλευτές για να αποκτήσουν πραγματική εξουσία. Αυτό θα απαιτούσε πραγματισμό και στόχευση στην πολιτική κουλτούρα της Ευρώπης, αλλά με λίγη δουλειά, οι Λιμπερταριανοί της Ευρώπης, όπως είναι, θα μπορούσαν να μπουν σε θέσεις εξουσίας και να έχουν θετικό, αν και μέτριο, αντίκτυπο στην ανθρώπινη ελευθερία.

Η μαζική μετανάστευση είναι το κορυφαίο πολιτικό ζήτημα στην Ευρώπη. Αν και οι Λιμπερταριανοί ήταν πάντα διχασμένοι ως προς τη μετανάστευση, είναι σαφές ότι αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη δεν λειτουργεί και οδεύει προς την καταστροφή. Τα παραδοσιακά κόμματα έχουν κάνει πολλά για να προκαλέσουν το πρόβλημα και δεν έχουν λύση. Ταυτόχρονα, μια μεσοβέζικη πορεία σημαίνει απλώς ότι θα συνεχιστεί. Ωστόσο, οι Λιμπερταριανοί έχουν κάποιες καλές απαντήσεις χωρίς τα ίδια μειονεκτήματα με τα αντιμεταναστευτικά κόμματα.

Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι στην Ευρώπη που απωθούνται από τη σκληρή αντι-ισλαμική στάση πολιτικών όπως ο Ολλανδός Geert Wilders, ο οποίος μόλις ήρθε πρώτος στις Ολλανδικές εκλογές, αλλά πιστεύουν επίσης ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης απαιτεί μια ρεαλιστική λύση. Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι δυνατόν να προσεγγίσουμε τους ψηφοφόρους που επιθυμούν πολιτικές οι οποίες και θα επιλύουν το πρόβλημα αλλά θα είναι λιγότερο μισητές. Οι Λιμπερταριανοί μπορούν να επωφεληθούν από αυτό με τρεις πρωταρχικούς τρόπους, ενώ παράλληλα θα πρέπει να συμφωνήσουν με ορισμένες συμβατικές πολιτικές επιβολής της μετανάστευσης.

Η πρώτη Λιμπερταριανή πολιτική που πρέπει να προωθηθεί είναι η εναντίωση στους πολέμους για την αλλαγή καθεστώτος, όπως εκείνοι κατά του Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης, οι οποίοι είχαν σημαντικό αντίκτυπο στην αποσταθεροποίηση των χωρών από τις οποίες προέρχονται ή μέσω των οποίων ταξιδεύουν οι μετανάστες. Η πολιτική της εναντίωσης στη στρατιωτική επέμβαση στην Αφρική μπορεί να πωληθεί ως κλειδί για την τελική αναχαίτιση της μαζικής μετανάστευσης. Τα μεγαλύτερα προβλήματα που οδηγούν στη μετανάστευση είναι οικονομικά. Οι Λιμπερταριανοί μπορούν να υποστηρίξουν τη μείωση των κανονισμών για τις άμεσες επενδύσεις στην Αφρική, γεγονός που θα βοηθούσε την οικονομική ανάπτυξη να συμβαδίσει με τον αυξανόμενο πληθυσμό της ηπείρου. Ωστόσο, η Ευρώπη αντιμετωπίζει επίσης ένα μεγάλο πρόβλημα όπου ο γηγενής πληθυσμός της δεν αυξάνεται, ακριβώς όπως αυξάνεται ραγδαία ο πληθυσμός της Αφρικής.

Δυστυχώς, η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερους εργαζόμενους για να στηρίξει τους ηλικιωμένους στην κοινωνία της - τόσο οικονομικά όσο και με την παροχή υπηρεσιών. Οι υπερρυθμισμένες και άκαμπτες οικονομίες της Ευρώπης εμποδίζουν την ενσωμάτωση και την απαραίτητη οικονομική ανάπτυξη για την αφομοίωση των μεταναστών. Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι που προέρχονται από τη μεσαία τάξη δυσκολεύονται και αυτό τους αποθαρρύνει από το να κάνουν παιδιά. Πρόκειται για ένα γνωστό δημογραφικό παράδοξο όπου οι φτωχοί κάνουν περισσότερα παιδιά, αλλά η μεσαία τάξη δεν θα κάνει παιδιά αν νιώθει φτωχή, και στις δύο περιπτώσεις οι περισσότερες οικονομικές ευκαιρίες μπορούν να αυξήσουν τα ποσοστά γεννήσεων μεταξύ των γηγενών Ευρωπαίων, ενώ τα μειώνουν μεταξύ των κοινοτήτων μεταναστών που βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη. Εν ολίγοις, τα Ευρωπαϊκά έθνη χρειάζονται μια πιο ελεύθερη οικονομία, αλλά πιο ελεύθερη από κάτω προς τα πάνω, καθιστώντας εύκολη την ίδρυση επιχειρήσεων και την εργασία σε επαγγέλματα.

Μπορεί να φαίνεται αμφίβολο ότι ένα Λιμπερταριανό κόμμα στην Ευρώπη θα μπορούσε να επιτύχει οτιδήποτε με το να γίνει μικρό μέλος ενός πολιτικού συνασπισμού. Ωστόσο, οι περισσότερες κυβερνήσεις αποτελούνται από υπουργεία που φαίνονται τετριμμένα και τα οποία έχουν εξουσία πάνω σε σημαντικά πράγματα που οι άνθρωποι δεν σκέφτονται πολύ την ώρα των εκλογών. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάργηση της ουδετερότητας του δικτύου στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο πρόεδρος της FCC Ajit Pai κατάφερε να καταργήσει τους νέους περιορισμούς στο διαδικτυακό εμπόριο παρά την υστερική αντίθεση μεγάλου μέρους των μέσων ενημέρωσης και της πολιτικής τάξης.

Καθώς η Ευρώπη αντιμετωπίζει συνεχείς και σοβαρές προκλήσεις για την ελευθερία, όπως ο προτεινόμενος νέος νόμος της Ιρλανδίας για τη λογοκρισία στο διαδίκτυο, σύμφωνα με τον οποίο μπορεί να κατηγορηθεί κανείς για την κατοχή "μισητών" memes, υπάρχει μεγάλη ανάγκη για Λιμπερταριανούς σε αυτές τις θέσεις. Ορισμένοι από τους πιο επιζήμιους περιορισμούς της ελευθερίας είναι τεχνικά ζητήματα που περιορίζουν την οικονομία ή τις πολιτικές ελευθερίες. Με τον τρόπο που λειτουργούν οι αδύναμες κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις, ο πρωθυπουργός θα πρέπει να δώσει στους Λιμπερταριανούς στην κυβέρνηση ελεύθερα χέρια στον τομέα της εξουσίας τους, αλλιώς θα αντιμετωπίσει ψήφο εμπιστοσύνης. Με αυτόν τον τρόπο οι κρατιστές θέτουν σε εφαρμογή μερικές από τις χειρότερες πολιτικές, και η αρχή ισχύει σαφώς προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Οι Αμερικανοί Λιμπερταριανοί συνήθως δεν σκέφτονται πολύ την Ευρώπη, παρά μόνο ως παράδειγμα για το τι δεν πρέπει να κάνουν, αλλά στην πραγματικότητα έχει ένα σύστημα που δίνει στους Λιμπερταριανούς πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να έχουν αντίκτυπο. Πολλοί Λιμπερταριανοί θα αμφισβητούσαν την αρχή της υποστήριξης του σχηματισμού μιας κυβέρνησης που είναι κακή σε σημαντικά ζητήματα, αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μια τέτοια κυβέρνηση θα σχηματιστεί τελικά- η διαφορά είναι ότι σε μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση είναι πιο εύκολο να ακολουθήσεις την προσέγγιση "Αν δεν μπορείς να τους νικήσεις, γίνε μέλος τους" χωρίς να διαφθαρείς ή να εκτεθείς.

Η Ευρώπη αντιμετωπίζει ένα δύσκολο μέλλον και οι ψηφοφόροι θα ανταποκριθούν σε λύσεις που θα λειτουργούν αλλά δεν θα τους στερούν όλη τους την ελευθερία. Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να το κάνουν μόνοι τους, αλλά αν τα σταθερά υπέρ της ελευθερίας κόμματα στην Ευρώπη μπορέσουν να σχηματιστούν και να αποκτήσουν μερικές ποσοστιαίες μονάδες υποστήριξης, θα μπορούσαν να έχουν πραγματικό και θετικό αντίκτυπο.