Άρθρο του Patrick Carroll για το Foundation for Economic Education

 Η συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς φαίνεται να έχει αναδείξει τον χειρότερο εαυτό πολλών ανθρώπων και στις δύο πλευρές, όχι μόνο με την έννοια της δίψας για αίμα, από την οποία δυστυχώς υπάρχει αρκετή, αλλά και με την έννοια του να αφήνουν το συναίσθημα να μπαίνει στη μέση της καθαρής ηθικής λογικής. Σε μικρότερο βαθμό, η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας έχει οδηγήσει σε παρόμοια αποτελέσματα.

Από τα βάθη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μέχρι τα ύψη του πύργου του ελεφαντοστού, οι απόψεις που έχουν διατυπώσει οι άνθρωποι για αυτές τις συγκρούσεις ήταν εντελώς άγριες. Ακόμα και εκείνοι που κατά τα άλλα είναι αρκετά καλοί σε πολλά θέματα φαίνεται να έχουν αφήσει την ηθική τους πυξίδα στην πόρτα όταν τοποθετούνται σε αυτό το θέμα.

Εν μέσω αυτού του κατακλυσμού κακών αποφάσεων, οι Λιμπερταριανοί έχουν την ευκαιρία και το καθήκον να επιδείξουν γνήσια ηθική διαύγεια σε αυτά τα ζητήματα. Αν μπορούμε να είμαστε ψύχραιμοι και με αρχές, ειδικά σε περιόδους κρίσης, θα είμαστε πολύ πιο σεβαστοί και πολύ πιο κοντά στο να κερδίσουμε τις καρδιές και τα μυαλά των μαζών.

Αλλά πώς μοιάζει η γνήσια ηθική διαύγεια όταν πρόκειται για πόλεμο; Ποια είναι η Λιμπερταριανή άποψη; Ακολουθούν τρεις αρχές που θα βοηθήσουν τους Λιμπερταριανούς να περιηγηθούν σε αυτό το ζήτημα.

1) Αρνούμαστε να αγνοήσουμε, να επιδοκιμάσουμε ή να δικαιολογήσουμε τη σφαγή αθώων

Υπάρχει πολύς θυμός γύρω από αυτή τη σύγκρουση. Και πράγματι, η οργή είναι απολύτως δικαιολογημένη. Χιλιάδες αθώοι σκοτώνονται, και αυτό πρέπει να κάνει το αίμα μας να βράζει. Γίνονται μεγάλες αδικίες, και αυτές οι αδικίες πρέπει να διορθωθούν.

Αλλά υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι τρόποι αντίδρασης. Δυστυχώς, και οι δύο πλευρές σε αυτή τη σύγκρουση ανταποκρίνονται στις αδικίες που διαπράττονται εναντίον του λαού τους διαπράττοντας τις δικές τους αδικίες, διαιωνίζοντας περαιτέρω τον κύκλο της βίας και δίνοντας στην άλλη πλευρά ακόμη περισσότερους λόγους για να ξεσπάσει.

Για να διακρίνουμε μια καλύτερη λύση, πρέπει να ξεκινήσουμε αναγνωρίζοντας ότι και οι δύο πλευρές σε αυτή τη σύγκρουση διαπράττουν κακές πράξεις, όπως η δολοφονία αθώων πολιτών. Αλλά ακόμη και αυτό αποδεικνύεται σημείο διαφωνίας.

Για παράδειγμα, μία από τις πρώτες αντιδράσεις όταν ξέσπασε η σύγκρουση Ισραήλ-Χαμάς ήταν αυτό το tweet του Ben Shapiro.

If you "both sides" this...if you "but [insert fault history]" this...if you "it's time for a ceasefire" this...YOU are part of the problem.

— Ben Shapiro (@benshapiro) October 9, 2023

Με το σχόλιό του "και οι δύο πλευρές", ο Shapiro φαίνεται να στοχεύει στο σημείο συζήτησης ότι και οι δύο πλευρές έχουν αίμα στα χέρια τους. Κατά κάποιο τρόπο, το να αποκαλείς όλες τις αδικίες είναι μέρος του προβλήματος. Ο σωστός τρόπος να σκεφτεί κανείς για αυτό, προφανώς, είναι να εξετάζει μόνο τα εγκλήματα της μιας πλευράς, δηλαδή τα εγκλήματα της Χαμάς.

Θα πρέπει να είναι προφανές γιατί αυτό είναι το αντίθετο της ηθικής διαύγειας.

Όταν και οι δύο πλευρές σκοτώνουν αθώους ανθρώπους, και οι δύο πλευρές πρέπει να καταγγέλλονται. Μπορούμε να συζητήσουμε το σχετικό βαθμό του κακού που διαπράττεται, αλλά δεν υπάρχει περιθώριο για επιλεκτική αγνόηση των πράξεων επίθεσης κατά αθώων. Η ύπαρξη του κακού και στις δύο πλευρές πρέπει να αναγνωρίζεται και να καταδικάζεται από όλους.

Τώρα, πολλοί άνθρωποι δικαιολογούν τη δολοφονία αθώων με το επιχείρημα ότι είναι απαραίτητη για την άμυνα, και έτσι η άλλη πλευρά είναι "πραγματικά" υπεύθυνη για τους θανάτους τους. Για παράδειγμα, σε απάντηση σε ένα απόλυτα πολιτισμένο και ισορροπημένο σχόλιο του Piers Morgan που εξέφρασε τον πόνο της καρδιάς του για τα αθώα θύματα και των δύο πλευρών, ο Ben Shaprio γνωμοδότησε: "Και για τα δύο φταίει η Χαμάς".

Αλλά αυτό δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Ας πούμε ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος κρύβεται σε μια πολυκατοικία γεμάτη αθώους πολίτες. Ακόμη και αν όλοι συμφωνούσαν απόλυτα ότι ο κατά συρροή δολοφόνος ήταν ένοχος, επικίνδυνος και άξιζε τον θάνατο, θα ήταν ηθικό να βομβαρδίσουμε το κτίριο, σκοτώνοντας τον δολοφόνο μαζί με δεκάδες αθώους; Προφανώς, αυτό είναι γελοίο. Σε αυτή την παραπλανητική επιδίωξη της "άμυνας", απλά γίνεστε και εσείς επιθετικός.

Ωστόσο, ο Ben Shapiro το πάει ένα βήμα παραπέρα. Όχι μόνο μια τέτοια βομβιστική επίθεση είναι δικαιολογημένη στα μάτια του, αλλά η δολοφονία αυτών των αθώων είναι κατά κάποιο τρόπο το λάθος του κατά συρροή δολοφόνου! Σύμφωνα με αυτή τη λογική, κάθε φορά που κάποιος διαπράττει ένα έγκλημα και αποτελεί ενεργή απειλή, είναι δικαιολογημένο να τον συλλάβουμε με κάθε μέσο, ακόμη και με τη δολοφονία πολλών εκατοντάδων αθώων, και το αίμα όλων αυτών των αθώων είναι κατά κάποιο τρόπο ευθύνη αυτού του εγκληματία και μόνο αυτού.

Ό,τι κι αν αντιπροσωπεύει ένα τέτοιο σύστημα, σίγουρα δεν είναι δικαιοσύνη.

Σημειώστε ότι αυτό είναι εξίσου μεγάλο πρόβλημα με εκείνους από την άλλη πλευρά που λένε ότι η δολοφονία αθώων Παλαιστινίων από το Ισραήλ δικαιολογεί τις ενέργειες της Χαμάς. Οι φιλοπαλαιστίνιοι αριστεροί κάνουν ακριβώς το ίδιο λάθος με τον Shapiro όταν δικαιολογούν τις τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον Ισραηλινών πολιτών.

2) Σταθείτε με τα άτομα, όχι με τις συλλογικότητες

Οι Λιμπερταριανοί πιστεύουν στα ατομικά δικαιώματα και την ατομική ευθύνη, και αυτό δεν είναι πουθενά πιο σημαντικό από ό,τι στον πόλεμο. Δυστυχώς, η κολεκτιβιστική ρητορική κυριαρχεί σε αυτές τις συζητήσεις, όπως όταν ολόκληρες ομάδες ανθρώπων αποκαλούνται επιτιθέμενοι ή υπερασπιστές.

Ποια είναι λοιπόν η ατομικιστική εναλλακτική λύση;

Με απλά λόγια, καταδικάζουμε τους επιτιθέμενους, δηλαδή τα άτομα που διαπράττουν αναγνωρίσιμες πράξεις επίθεσης, είτε για λογαριασμό μιας κυβέρνησης, είτε για λογαριασμό μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, είτε για λογαριασμό μιας άλλης στρατιωτικής ομάδας. Οι Λιμπερταριανοί δεν τάσσονται υπέρ της μιας "πλευράς" αυτών των συγκρούσεων έναντι της άλλης. Δεν υποστηρίζουμε έθνη, φυλές ή κυβερνήσεις. Αντίθετα, στεκόμαστε με τους αθώους πολίτες σε όλες τις πλευρές ενάντια σε αυτούς που προσπαθούν να τους ελέγξουν.

Ο Murray Rothbard εκθέτει έξοχα την κολεκτιβιστική νοοτροπία περί πολέμου στο βιβλίο του For a New Liberty.

Με την έκταση του πλανήτη να έχει πλέον κατανεμηθεί μεταξύ συγκεκριμένων κρατών, ένα από τα βασικά δόγματα και τακτικές των ηγετών κάθε κράτους ήταν να ταυτίζεται με την περιοχή που κυβερνά. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουν να αγαπούν την πατρίδα τους, η ταύτιση αυτής της γης και του πληθυσμού της με το κράτος είναι ένα μέσο που κάνει τον φυσικό πατριωτισμό να λειτουργεί προς όφελος του κράτους. Αν, λοιπόν, η " Ruritania " δεχτεί επίθεση από τη " Walldavia ", το πρώτο καθήκον του Ρουριτανικού Κράτους και των διανοουμένων του είναι να πείσουν τους κατοίκους της Ρουριτανίας ότι η επίθεση στρέφεται πραγματικά εναντίον τους και όχι απλώς εναντίον της άρχουσας τάξης τους. Με αυτόν τον τρόπο, ένας πόλεμος μεταξύ ηγεμόνων μετατρέπεται σε πόλεμο μεταξύ λαών, με κάθε λαό να σπεύδει να υπερασπιστεί τους ηγεμόνες του με τη λανθασμένη πεποίθηση ότι οι ηγεμόνες επιδίδονται στην υπεράσπισή του. Αυτό το μέσο του εθνικισμού ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο τους τελευταίους αιώνες- δεν ήταν πολύ παλιά, τουλάχιστον στη Δυτική Ευρώπη, όταν η μάζα των υπηκόων θεωρούσε τους πολέμους ως άσχετες μάχες μεταξύ διαφόρων συνόλων ευγενών και της ακολουθίας τους.

Αργότερα στο βιβλίο του, ο Rothbard ξεσκεπάζει την ιδέα ότι ένα κράτος "αμυνόμενο" έχει οποιοδήποτε "δικαίωμα" να "αμυνθεί" από ένα κράτος "επιτιθέμενο".

"Η ιδέα της εισόδου σε έναν πόλεμο προκειμένου να σταματήσει η "επίθεση" είναι σαφώς μια αναλογία της επίθεσης ενός ατόμου εναντίον ενός άλλου", γράφει ο Rothbard. Ακριβώς όπως ο Τζόουνς έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του όταν ο Σμιθ τον χτυπάει, πολλοί υποστηρίζουν ότι ένα αμυνόμενο κράτος έχει το αντίστοιχο δικαίωμα να διεξάγει έναν "αμυντικό" πόλεμο όταν δέχεται εισβολή από πράκτορες ενός άλλου κράτους. Προκύπτει επίσης ότι άλλες χώρες μπορούν να επέμβουν για λογαριασμό του "αμυνόμενου" κράτους, αφού αυτό θα ήταν το ισοδύναμο της "αστυνομικής δράσης".

"Αλλά η "επιθετικότητα" έχει νόημα μόνο στο ατομικό επίπεδο Smith-Jones, όπως και ο ίδιος ο όρος "αστυνομική δράση"", συνεχίζει ο Rothbard. "Αυτοί οι όροι δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα σε διακρατικό επίπεδο".

Γιατί; Ο Rothbard εκθέτει το σκεπτικό του με σαφήνεια.

Πρώτον, είδαμε ότι οι κυβερνήσεις που εισέρχονται σε πόλεμο γίνονται έτσι οι ίδιες επιτιθέμενες εναντίον αθώων αμάχων- γίνονται μάλιστα μαζικοί δολοφόνοι. Η σωστή αναλογία για την ατομική δράση θα ήταν η εξής: Η αστυνομία σπεύδει να βοηθήσει τον Τζόουνς, και στην προσπάθειά της να συλλάβει τον Σμιθ, η αστυνομία βομβαρδίζει ένα οικοδομικό τετράγωνο και δολοφονεί χιλιάδες ανθρώπους, ή ρίχνει πυρά από πολυβόλα σε ένα αθώο πλήθος. Αυτή είναι μια πολύ πιο ακριβής αναλογία, διότι αυτό ακριβώς κάνει μια κυβέρνηση που πολεμάει, και στον εικοστό αιώνα το κάνει σε μνημειώδη κλίμακα. Αλλά κάθε αστυνομική υπηρεσία που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο γίνεται η ίδια ένας εγκληματίας-επιτιθέμενος, συχνά πολύ περισσότερο από τον αρχικό Σμιθ που ξεκίνησε την όλη υπόθεση.

Ακόμα και αν η αναλογία Smith-Jones γίνει δεκτή, λέει ο Rothbard, οι υποστηρικτές των "αμυντικών" πολέμων δεν έχουν κανένα επιχείρημα. Η ίδια η αναλογία την οποία επικαλούνται για να δικαιολογήσουν τη θέση τους στην πραγματικότητα την υπονομεύει!

"Αλλά υπάρχει ένα ακόμη μοιραίο ελάττωμα στην αναλογία με την ατομική επιθετικότητα", συνεχίζει ο Rothbard, χρησιμοποιώντας τα υποθετικά "Graustarkian" και "Belgravian" κράτη για να καταδείξει την άποψή του.

Όταν ο Σμιθ ξυλοκοπεί τον Τζόουνς ή κλέβει την περιουσία του, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον Σμιθ ως επιτιθέμενο στο προσωπικό ή περιουσιακό δικαίωμα του θύματός του. Όταν όμως το κράτος της Graustarkian εισβάλλει στο έδαφος του κράτους της Belgravian, είναι ανεπίτρεπτο να αναφερόμαστε σε "επίθεση" με ανάλογο τρόπο. Για τον Λιμπερταριανό , καμία κυβέρνηση δεν έχει δίκαιη αξίωση για οποιοδήποτε δικαίωμα ιδιοκτησίας ή "κυριαρχίας" σε μια δεδομένη εδαφική περιοχή. Η αξίωση του κράτους της Belgravian για την επικράτειά του είναι επομένως εντελώς διαφορετική από την αξίωση του κ. Jones για την ιδιοκτησία του (αν και η τελευταία μπορεί επίσης, κατόπιν έρευνας, να αποδειχθεί ότι είναι το παράνομο αποτέλεσμα κλοπής). Κανένα κράτος δεν έχει νόμιμη ιδιοκτησία- όλη η επικράτειά του είναι αποτέλεσμα κάποιου είδους επιθετικότητας και βίαιης κατάκτησης.

Εάν η δολοφονία αθώων για τη σύλληψη ενός επιτιθέμενου ατόμου δεν δικαιολογείται ούτε καν στο επίπεδο Smith-Jones, όπου ο Jones είναι τουλάχιστον ο νόμιμος ιδιοκτήτης του σώματός του, πολύ περισσότερο δεν δικαιολογείται στο διακρατικό επίπεδο, διότι τα κράτη δεν είναι καν οι νόμιμοι ιδιοκτήτες του εδάφους "τους".

Θα ήταν αρκετά κακό αν τα κράτη δολοφονούσαν αθώους για να προστατεύσουν τους λαούς τους από κάθε μορφή επίθεσης. Αλλά στην πραγματικότητα, το "αμυνόμενο" κράτος δολοφονεί αθώους για να υπερασπιστεί το δικό του μονοπώλιο επίθεσης από άλλους επίδοξους επιτιθέμενους.

"Ως εκ τούτου", καταλήγει ο Rothbard, "η εισβολή του Κράτους Graustarkian είναι αναγκαστικά μια μάχη μεταξύ δύο ομάδων κλεφτών και επιτιθέμενων: το μόνο πρόβλημα είναι ότι αθώοι πολίτες και στις δύο πλευρές καταπατούνται".

Όταν δύο μαφίες μάχονται για την επικράτεια σε μια πόλη, καμία από αυτές δεν είναι αθώα "υπερασπίστρια" και καμία δεν αξίζει την υποστήριξή μας. Και θα έλεγα ότι η μόνη διαφορά μεταξύ μιας μαφίας και ενός κράτους είναι ότι το δεύτερο θεωρείται νόμιμο.

3) Υπερασπιστής της μη παρεμβατικής εξωτερικής πολιτικής

Η Αμερική έχει μια μακρά ιστορία μη παρεμβατισμού, και για καλό λόγο. Ο παρεμβατισμός έχει πολλά προβλήματα που συνδέονται με αυτόν.

Πρώτον, όταν μια κυβέρνηση παρεμβαίνει σε μια ξένη σύγκρουση για λογαριασμό μιας πλευράς, εκατομμύρια φορολογούμενοι αναγκάζονται να χρηματοδοτήσουν μια πρωτοβουλία με την οποία διαφωνούν βαθιά. Ίσως υποστηρίζουν την άλλη πλευρά, ή ίσως απλά δεν θέλουν να έχουν καμία συμμετοχή σε αυτή τη σύγκρουση. Ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους αντιτίθενται στη βοήθεια, το θέμα είναι ότι εξαναγκάζονται να χρηματοδοτήσουν έναν σκοπό παρά τη θέλησή τους.

Αυτό είναι απλά άδικο. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να αναγκάζονται να χρηματοδοτούν πράγματα -ιδίως πολέμους- με τα οποία δεν συμφωνούν. Αν εσείς προσωπικά θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε να το κάνετε από την τσέπη σας. Αλλά αν σέβεστε καθόλου την ελευθερία των Αμερικανών συμπολιτών σας, θα σεβαστείτε την επιθυμία τους να μείνουν έξω από αυτό.

Και αν ο εξαναγκαστικός τρόπος συγκέντρωσης των χρημάτων δεν είναι αρκετά κακός, σκεφτείτε για ποιο λόγο χρησιμοποιούνται τα χρήματα. Τα κεφάλαια αυτά χρησιμοποιούνται, μεταξύ άλλων, για τη δολοφονία χιλιάδων αθώων πολιτών. Ως εκ τούτου, οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες που διευκολύνουν αυτή τη χρηματοδότηση ενεργούν κυριολεκτικά ως συνένοχοι στη δολοφονία.

Είναι σοκαριστικό, δεδομένης αυτής της κατανόησης, το γεγονός ότι η ξένη επέμβαση είναι ακόμη και στο τραπέζι ως σεβαστή επιλογή. Σε μια δίκαιη κοινωνία αυτοί οι πολιτικοί παράγοντες θα διώκονταν για τη διευκόλυνση εγκληματικών δραστηριοτήτων, δεν θα παζάρευαν για τις δημοσιονομικές ανησυχίες και σίγουρα δεν θα επαινούνταν.

Υπάρχουν επίσης επακόλουθοι λόγοι για να αντιταχθεί κανείς στην παρέμβαση. Το απλό γεγονός είναι ότι όταν οι παγκόσμιες δυνάμεις εμπλέκονται σε μια τοπική σύγκρουση, δημιουργείται πάντα μια πιο επικίνδυνη κατάσταση που μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο. Όπως έγραψε ο Rothbard στο βιβλίο του For a New Liberty, "Αν αυτό το είδος της "συλλογικής ασφάλειας" θα έπρεπε πραγματικά να εφαρμοστεί σε παγκόσμια κλίμακα, με όλες τις "Walldavias" να σπεύδουν σε κάθε τοπική σύγκρουση και να την κλιμακώνουν, κάθε τοπική αψιμαχία σύντομα θα εξελισσόταν σε παγκόσμια πυρκαγιά".

Για όλους αυτούς τους λόγους, η επέμβαση σε ξένους πολέμους θα πρέπει να αποκλείεται από την αρχή.

Το μονοπάτι προς την ειρήνη

Ο δρόμος προς την ειρήνη βρίσκεται στην υιοθέτηση της φιλοσοφίας της ελευθερίας και στη σωστή εφαρμογή της. Μόνο όταν το κάνουμε αυτό, θα τερματίσουμε επιτέλους τον κύκλο της άδικης βίας και θα αφήσουμε πίσω μας τον πόνο, τον θάνατο και την καταστροφή που έχει γίνει πολύ οικεία σε όλο τον κόσμο.

Toward a Theory of Peace