"Τρανς Δικαιώματα" Σημαίνει Τρανς Προνόμια και το Τέλος της Κοινωνίας των Πολιτών

 Η "κοινωνία των πολιτών" είναι μια κοινότητα ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους με κοινά συμφέροντα και δραστηριότητες. Τα κοινά συμφέροντα περιλαμβάνουν τη δυνατότητα να κυκλοφορούν με ασφάλεια στους δρόμους (ειρήνη) και να ασκούν δικαιώματα όπως η ελευθερία του λόγου (ατομική ελευθερία). Αυτά τα κοινά συμφέροντα επιτρέπουν την άνθηση κοινών δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του εμπορίου και της εκπαίδευσης των παιδιών.

Η κοινωνία των πολιτών είναι δυνατή μόνο επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να ζουν με ασφάλεια, να προστατεύουν τους αγαπημένους τους και να ευημερούν. Αυτή η laissez-faire στάση αποτελούσε καθοριστικό χαρακτηριστικό των Αμερικανών, αλλά ένας σχεδιασμένος και καλά χρηματοδοτούμενος πολιτιστικός πόλεμος καταστρέφει τη φημισμένη ανοχή της Αμερικής. Αν τα κοινά συμφέροντα της κοινωνίας καταρρεύσουν και η ειρήνη και η ελευθερία αντικατασταθούν από τη βία και τα προνόμια, τότε κοινές δραστηριότητες όπως το εμπόριο της ελεύθερης αγοράς και η εκπαίδευση δεν μπορούν να λειτουργήσουν.

Ένα κίνημα αποτυπώνει την ωμή καταστροφή αυτού του πολιτιστικού πολέμου κατά της κοινωνίας των πολιτών - ένα αίτημα για "δικαιώματα των τρανς!" εκρήγνυται σε όλη την Αμερική. Αλλά έχει επίσης αναπτυχθεί μια έντονη αντίδραση εναντίον του, με επιτομή το μποϊκοτάζ της μπύρας Bud Light για τη χρήση από την εταιρεία της τρανς ακτιβίστριας Dylan Mulvaney ως νέας "γυναίκας" πρέσβειρας της μάρκας της.

Τα μέσα ενημέρωσης χαρακτηρίζουν αυτή την αντίδραση ως μίσος κατά των τρανς από συντηρητικούς, χριστιανούς και άλλους τρωγλοδύτες. Αλλά λίγοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τον σεξουαλικό ή έμφυλο προσανατολισμό των γειτόνων τους. Οι επικριτές του τρανς κινήματος επαναστατούν ενάντια στον αναγκαστικό επαναπροσδιορισμό της βιολογίας, την καταστροφή του γυναικείου αθλητισμού από τους τρανς αθλητές, την κατάληψη της παιδικής εκπαίδευσης, το ιατρικό πείραμα των παιδιών που αλλάζουν φύλο και την εισβολή των πέους σε χώρους μόνο για γυναίκες, όπως οι τουαλέτες, τα αποδυτήρια, οι φυλακές και τα καταφύγια. Οι επικριτές δεν θέλουν να καταπιέσουν κανέναν- θέλουν την επιστροφή στην κοινωνία των πολιτών της ειρήνης και των ατομικών δικαιωμάτων.

Για να καταλάβουμε γιατί το κίνημα των "τρανς δικαιωμάτων" έχει προκαλέσει τέτοια ζημιά, είναι απαραίτητο να θέσουμε τρία ερωτήματα. Τι είναι ένα "τρανσέξουαλ" άτομο; Τι είναι τα "δικαιώματα"; Τι παράγεται από τις δράσεις που αναλαμβάνει το κίνημα;

Τι είναι ένα τρανσέξουαλ άτομο; Ήδη έχουμε πρόβλημα. Πολλοί διακεκριμένοι διανοούμενοι σήμερα δεν μπορούν να απαντήσουν ούτε στο απλούστερο ερώτημα: Τι είναι η γυναίκα; Αυτό το άρθρο χρησιμοποιεί έναν κοινό ορισμό: "Το τρανσέξουαλ περιγράφει τα άτομα των οποίων η ταυτότητα φύλου δεν ταιριάζει με το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννησή τους". Είναι μία από τις πολλές κατηγορίες φύλου που προωθεί η κοινωνική δικαιοσύνη. Υπάρχουν έως και ογδόντα μία διακριτές κατηγορίες, όλες από τις οποίες λέγεται ότι είναι ρευστές ή κατασκευάζονται με την πάροδο του χρόνου.

Από πολιτική άποψη, ο τρανσεξουαλισμός και οι άλλες κατηγορίες φύλου αποτελούν συνέχεια των πολιτικών ταυτότητας. Αυτός είναι ένας αρκετά συνηθισμένος ορισμός της πολιτικής ταυτότητας: "Η πολιτική των ομαδικών κινημάτων που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα και την ταυτότητα μιας συγκεκριμένης ομάδας, αντί για θέματα πολιτικής που αφορούν όλα τα μέλη της κοινότητας. Η ταυτότητα της ομάδας μπορεί να βασίζεται στην εθνικότητα, την τάξη, τη θρησκεία, το φύλο, τη σεξουαλικότητα ή άλλα κριτήρια" (η έμφαση προστίθεται). Πρόκειται για μια προσπάθεια διάσπασης της κοινωνίας σε ομάδες και κατηγορίες, οι οποίες βρίσκονται όλες σε πόλεμο μεταξύ τους επειδή τα συμφέροντά τους λέγεται ότι συγκρούονται. Πώς μοιάζει αυτός ο πόλεμος;

Σκεφτείτε ένα αμφιλεγόμενο παράδειγμα: τη μετάβαση φύλου. Αυτό συμβαίνει όταν ένα άτομο χρησιμοποιεί θεραπεία επαναπροσδιορισμού, ορμονική υποκατάσταση και χειρουργική επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου για να αλλάξει το γεννητικό του φύλο. Λίγοι διαφωνούν με τη μετάβαση φύλου ενηλίκων που πληρώνουν οι ίδιοι για τη διαδικασία. Αλλά το κίνημα των τρανς απαιτεί τη μετάβαση φύλου των παιδιών, συχνά με έξοδα των φορολογουμένων- δηλαδή, ένα αγοροκόριτσο μπορεί να γίνει "αγόρι" με μεθόδους που περιλαμβάνουν μη αναστρέψιμες χειρουργικές επεμβάσεις.

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο σημεία αιχμής εδώ. Το ένα είναι η ελάχιστη ηλικία στην οποία ένα άτομο πρέπει να μεταβεί. Η Παγκόσμια Επαγγελματική Ένωση για την Υγεία των Τρανσέξουαλ ισχυρίζεται ότι οι ορμόνες μπορούν να αρχίσουν στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών και ορισμένες χειρουργικές επεμβάσεις στα δεκαπέντε - με άλλα λόγια, στο αποκορύφωμα της σεξουαλικής σύγχυσης ενός εφήβου. Πρόσφατα, ένας εξουσιοδοτημένος κοινωνικός λειτουργός σε ένα παιδιατρικό ιατρικό κέντρο στο Όστιν του Τέξας, φέρεται να καταγράφηκε να λέει ότι το κέντρο παρείχε τροποποίηση φύλου σε παιδιά ηλικίας μόλις οκτώ ετών. Στις 25 Απριλίου, ο γερουσιαστής Ted Cruz και ο εκπρόσωπος Chip Roy υπέβαλαν επίσημο αίτημα στο κέντρο για πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο διάγνωσης της δυσφορίας φύλου, τον τρόπο με τον οποίο δαπανώνται ομοσπονδιακά δολάρια στη διαδικασία και το κατά πόσον ασθενείς κάτω των δεκαοκτώ ετών υποβλήθηκαν σε "πειραματικές ιατρικές διαδικασίες".

Ο ομαδικός πόλεμος εδώ είναι μεταξύ του δικαιώματος του παιδιού ενάντια στη σωματική κακοποίηση και των απαιτήσεων των τρανς ακτιβιστών για πρόσβαση των παιδιών στη μετάβαση. Το άλλο σημείο αιχμής είναι ότι οι μετατροπές συχνά πραγματοποιούνται χωρίς τη γονική συναίνεση ή παρά τις γονικές αντιρρήσεις. Ο πόλεμος των δικαιωμάτων εδώ - οι τρανς ακτιβιστές σφετερίζονται τα παραδοσιακά γονικά δικαιώματα και οι γονείς είναι εξοργισμένοι.

Η ιδέα ότι τα δικαιώματα μιας ομάδας συγκρούονται με εκείνα μιας άλλης είναι διεστραμμένη, διότι καταστρέφει την ίδια τη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οικουμενικά επειδή έχουν τις ρίζες τους στην ανθρώπινη φύση. Όλα τα ανθρώπινα όντα διαθέτουν τα ίδια δικαιώματα στον ίδιο βαθμό. Τα δικαιώματα δεν βασίζονται σε δευτερεύοντα χαρακτηριστικά όπως το φύλο- στηρίζονται σε μια κοινή ανθρωπιά. Με άλλα λόγια, ένα τρανς άτομο έχει τα ίδια δικαιώματα στον ίδιο βαθμό με κάθε άλλο άτομο στην κοινωνία. Ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα.

Τα "δικαιώματα" που απαιτούν οι τρανς ακτιβιστές είναι στην πραγματικότητα αξιώσεις ή ομαδικά προνόμια. Αυτό γίνεται σαφές από τον ισχυρισμό της ιστορικής καταπίεσης, ο οποίος χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει πολλά αιτήματα. Αυτό που πραγματικά διεκδικείται είναι η ιδιότητα του θύματος, στην οποία βασίζονται τα δικαιώματά τους. Για να διατηρήσουν οι τρανς ακτιβιστές το καθεστώς της θυματοποίησης, ωστόσο, όσοι τους αντιτίθενται πρέπει να προβάλλονται ως καταπιεστές και ατελείωτοι μισητές. Κατά βολικό τρόπο, αυτός ο χαρακτηρισμός αφαιρεί την ανάγκη να ασχοληθεί κανείς με οποιοδήποτε επιχείρημα παρουσιάζουν οι "μισητές", όπως η ανάγκη για πραγματικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Και πάλι, αυτή η τρανς στάση είναι μια διαστροφή. Αν το τρανς κίνημα έχει καταπιεστεί ιστορικά -και δεν διαφωνώ με αυτό- τότε το κίνημα θα πρέπει να εκτιμά τα ατομικά δικαιώματα περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο. Αυτές οι ελευθερίες είναι ο τρόπος με τον οποίο ένα θιγόμενο άτομο σηκώνεται στα πόδια του. Αλλά οι τρανς ακτιβιστές δεν θέλουν να αντιμετωπίζονται ως ίσα άτομα- θέλουν να είναι μια προνομιούχα ομάδα που επιβάλλει τεράστιο κόστος στην πλειοψηφία της κοινωνίας προς μεγάλο όφελος τους. Τα ατομικά δικαιώματα αποτελούν εμπόδιο.

Η μετάβαση των φύλων είναι ένας τομέας στον οποίο η κοινωνία των πολιτών αντικαθίσταται από τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι:

Οι τρανς "γυναίκες" που φιλοξενούνται σε χώρους μόνο για γυναίκες, όπως οι φυλακές και τα καταφύγια, θέτουν τις βιολογικές γυναίκες εκεί σε κίνδυνο σεξουαλικής επίθεσης. Οι βιασμοί ήδη συμβαίνουν.

Τα trans προγράμματα σπουδών στα Αμερικανικά δημόσια σχολεία διαπαιδαγωγούν τα παιδιά εις βάρος της διδασκαλίας βασικών δεξιοτήτων ζωής, όπως τα μαθηματικά και ο αλφαβητισμός.

Ένας διακεκριμένος γιατρός στο Fox News προειδοποίησε: "Οι πρωτοετείς φοιτητές ιατρικής [εκτίθενται] σε ένα μάθημα 'sex and gender primer'". Αυτό μετατοπίζει την εστίαση μακριά από τα ιατρικά προβλήματα- θα μπορούσε επίσης να βλάψει τις σχέσεις με τους ασθενείς που δεν συμμερίζονται την woke ιδεολογία ή δεν ανήκουν σε μια προνομιούχο ομάδα. Το ίδιο συμβαίνει και στις νομικές σχολές.

Η τρανς ατζέντα παραβιάζει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία του λόγου με μυριάδες τρόπους, από το να αναγκάζει τα σχολεία να χρησιμοποιούν αντωνυμίες όπως "xe" και "hir" μέχρι να αποδοκιμάζει ομιλητές ή να τους επιτίθεται βίαια.

Οι δρακόντειοι νόμοι περί ρητορικής μίσους καταστρέφουν τον ουσιαστικό δημόσιο διάλογο. Ένα νέο νομοσχέδιο που περνάει από το Ιρλανδικό κοινοβούλιο, για παράδειγμα, απαγορεύει την επικοινωνία ή την κατοχή υλικού που μπορεί να υποκινήσει μίσος κατά "προστατευόμενων" κατηγοριών, συμπεριλαμβανομένου του φύλου. Αυτό τιμωρείται με φυλάκιση έως και πέντε ετών.

Η απαίτηση να συμπεριληφθούν οι τρανς αθλήτριες στα γυναικεία αθλήματα καταστρέφει ολόκληρο τον τομέα.

Τα μεταβατικά παιδιά που μετανιώνουν βαθιά για τη μετάβαση γενικά αποσιωπούνται ή απορρίπτονται.

Ένας τρόπος με τον οποίο απορρίπτονται οι αποστασιοποιημένοι είναι μέσω μελετών και στατιστικών στοιχείων στα οποία δεν μπορεί να δοθεί μεγάλη εμπιστοσύνη. Ένα άρθρο στο Associated Press ισχυρίζεται: "Σε μια ανασκόπηση 27 μελετών" για τις επεμβάσεις τρανσέξουαλ, "το 1% κατά μέσο όρο εξέφρασε λύπη". Αν αυτό είναι αλήθεια, είναι καλά νέα. Αλλά είναι αλήθεια; Η αδιάκοπη ιδεολογία που διοχετεύεται μέσω των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και των ραδιοφωνικών κυμάτων είναι ένα ακόμη κόστος για την κοινωνία των πολιτών. Οι ακαδημαϊκοί, οι δημοσιογράφοι και οι λεγόμενοι εμπειρογνώμονες έχουν κερδίσει την περιφρόνηση του κοινού. Οι μελέτες και οι έρευνες έχουν γίνει απλώς ένα ακόμη μέτωπο σε αυτόν τον πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Τα μέσα ενημέρωσης και οι αρχές αξίζουν επάξια αυτή τη συνοπτική κρίση από το κοινό. Σκεφτείτε πώς χειρίζονται τις πράξεις βίας. Κάθε πράξη βίας κατά τρανς ατόμου φαίνεται να αναφέρεται ευρέως και να καταδικάζεται, όπως θα έπρεπε. Αλλά η τρανς βία κατά βιολογικών γυναικών ή άλλων περιθωριακών φαίνεται να αγνοείται ή να δικαιολογείται. Ακόμη και ο τρανς δράστης στο Νάσβιλ που σκότωσε τρία εννιάχρονα παιδιά σχολείου και τρεις ενήλικες προστατεύεται από τις αρχές που αρνούνται να δώσουν στη δημοσιότητα το μανιφέστο του δράστη. Και οι αναφορές των μέσων ενημέρωσης συχνά εξέφραζαν μεγαλύτερη ανησυχία για μια αντίδραση κατά των τρανς ατόμων παρά για τα νεκρά παιδιά. Η SAVE Services, ένας οργανισμός που εργάζεται για τη διασφάλιση της δέουσας διαδικασίας και της δικαιοσύνης στα σχολεία, έχει μια ενδιαφέρουσα σελίδα με τίτλο "Stop the Wave of Transgender Violence" (Σταματήστε το κύμα βίας κατά των τρανς), όπου καταγράφονται πολλές περιπτώσεις βίας κατά των τρανς. Σε αυτό το περιβάλλον, απλά δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε τι είναι αλήθεια σχετικά με τα επίπεδα βίας και εναντίον ποιων.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να ρωτήσω, μπορεί μια πιο γενική βία - μια άγρια εμφύλια αναταραχή - να είναι πολύ μακριά; Πιστεύω ότι είναι ήδη εδώ.