Το σκάνδαλο «Russiagate» και η προφητεία του Hoppe: Όταν η Δημοκρατία αποκαλύπτει την παρασιτική της φύση

 Η εκρηκτική έκθεση που δημοσίευσε πρόσφατα η διευθύντρια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Τούλσι Γκάμπαρντ σχετικά με τις ρίζες του Russiagate παρέχει μια εξαιρετική εμπειρική επιβεβαίωση της θέσης του Λιμπερταριανού φιλόσοφου Χανς-Χέρμαν Χόπε σχετικά με την εγγενώς παρασιτική φύση της δημοκρατικής εξουσίας. Αυτό που προκύπτει από τις 2.300 ώρες ανάλυσης που διεξήγαγε η Μόνιμη Επιτροπή Πληροφοριών της Βουλής των Αντιπροσώπων δεν είναι απλώς μια ιστορία χειραγώγησης πληροφοριών, αλλά μια τέλεια μελέτη περίπτωσης για το πώς λειτουργούν στην πραγματικότητα οι δημοκρατικές θεσμοί για να διαφυλάξουν τα συμφέροντα συγκεκριμένων πολιτικών ελίτ.

Η πρόσφατη έκθεση του Διευθυντή Εθνικών Πληροφοριών αποκάλυψε τα ασταθή θεμέλια στα οποία βασίστηκε η κατηγορία για ρωσική παρέμβαση στις εκλογές του 2016. Η Εκτίμηση της Κοινότητας Πληροφοριών του Ιανουαρίου 2017 — η οποία συντάχθηκε από μόλις πέντε αναλυτές — βασίστηκε σε τέσσερα αποδεικτικά στοιχεία αμφίβολης ποιότητας.

Μεταξύ αυτών ξεχώριζε ένα κομμάτι ανθρώπινης πληροφόρησης τόσο ασαφές που ερμηνεύτηκε διαφορετικά από τους ίδιους τους αναλυτές που το εξέτασαν: ένα email αβέβαιης προέλευσης χωρίς σαφή στοιχεία ταυτοποίησης, διπλωματικές αναφορές που συχνά έρχονταν σε αντίθεση με την κύρια θέση, και το αμφιλεγόμενο Steele Dossier, ένα έγγραφο που χρηματοδοτήθηκε από την εκστρατεία της Κλίντον και το οποίο πολλοί αναλυτές θεώρησαν ανεπαρκές για επαγγελματικά πρότυπα.

Η έρευνα της Επιτροπής Πληροφοριών της Βουλής των Αντιπροσώπων —η οποία διεξήχθη μετά από χιλιάδες ώρες ανάλυσης στα κεντρικά γραφεία της CIA— κατέγραψε τον τρόπο με τον οποίο πληροφορίες που αντιφάσκουν με την επίσημη εκδοχή αποκλείστηκαν συστηματικά από την τελική έκθεση. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός ότι πηγές κοντά στο Κρεμλίνο ανέφεραν ότι ο Πούτιν δεν είχε συγκεκριμένες προτιμήσεις μεταξύ των υποψηφίων, θεωρώντας και τους δύο ως δυνητικά επηρεάσιμους. Αυτό που προκύπτει είναι μια εικόνα στην οποία οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες κατασκεύασαν μια πολιτικά βολική εκδοχή βασισμένη σε αδύναμα εμπειρικά στοιχεία, παραλείποντας σκόπιμα στοιχεία που την αντιφάσκουν.

Αυτό το σκάνδαλο φωτίζει τέλεια αυτό που ο Hoppe είχε θεωρητικοποιήσει σχετικά με τον παρασιτικό χαρακτήρα της δημοκρατίας. Στο βιβλίο του « Democracy: The God That Failed », ο Αυστριακός-Λιμπερταριανός φιλόσοφος υποστήριξε ότι το δημοκρατικό σύστημα δεν εξαλείφει την πολιτική εκμετάλλευση, αλλά την καθιστά πιο διαδεδομένη και συστημική. Η δημοκρατία, σύμφωνα με τον Hoppe, δημιουργεί διεστραμμένα κίνητρα, όπου εκείνοι που ελέγχουν προσωρινά την εξουσία έχουν συμφέρον να μεγιστοποιήσουν τα άμεσα οφέλη σε βάρος της αλήθειας και του γενικού συμφέροντος.

Το Russiagate αποτελεί την επιτομή αυτού του μηχανισμού. Ο Αμερικανικός μηχανισμός πληροφοριών —που θεωρητικά εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον— χρησιμοποιήθηκε ως όργανο κομματικής πολιτικής διαμάχης και η ηγεσία του κατεστημένου εκμεταλλεύτηκε το κύρος των ομοσπονδιακών υπηρεσιών για να επηρεάσει την εκλογική διαδικασία, αποδεικνύοντας πώς λειτουργούν στην πραγματικότητα οι « δημοκρατικοί» θεσμοί για προσωπικούς και φατριακούς σκοπούς.

Η υπόθεση αποκαλύπτει επίσης τον εγγενώς προσωποπαγή χαρακτήρα της δημοκρατικής εξουσίας που επέκρινε ο Hoppe. Σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς μονάρχες, οι οποίοι τουλάχιστον είχαν κίνητρο να διατηρήσουν τη μακροπρόθεσμη αξία των κτήσεών τους, οι δημοκρατικοί ηγέτες λειτουργούν με περιορισμένους χρονικούς ορίζοντες. Αυτό τους ωθεί να εκμεταλλεύονται εντατικά τους διαθέσιμους πόρους —συμπεριλαμβανομένης της θεσμικής αξιοπιστίας— για να μεγιστοποιήσουν τα άμεσα οφέλη.

Στην περίπτωση του Russiagate, το κατεστημένο των Δημοκρατικών θυσίασε την αξιοπιστία των Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, τροφοδότησε βαθιές κοινωνικές διαιρέσεις και υπονόμευσε την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, όλα αυτά για να επιτύχει βραχυπρόθεσμους κομματικούς στόχους. Όπως προέβλεψε ο Hoppe, το αποτέλεσμα ήταν μια μορφή «θεσμικού κανιβαλισμού», όπου οι κρατικές δομές καταβροχθίζονται από μέσα για να ικανοποιήσουν άμεσες πολιτικές επιθυμίες.

Αυτό που κάνει αυτή την υπόθεση ιδιαίτερα διδακτική είναι ο τρόπος με τον οποίο καταδεικνύει τη συστηματική φύση του δημοκρατικού παρασιτισμού. Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό διαφθοράς, αλλά για το λογικό αποτέλεσμα των θεσμικών κινήτρων που είναι εγγενή στο δημοκρατικό σύστημα. Όταν ο πολιτικός έλεγχος είναι προσωρινός και ανταγωνιστικός, όσοι βρίσκονται στην εξουσία αντιμετωπίζουν ακαταμάχητη πίεση να χρησιμοποιήσουν όλα τα διαθέσιμα μέσα —συμπεριλαμβανομένων των υπηρεσιών πληροφοριών, της χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης και των δικαστικών διαδικασιών— για να διατηρήσουν τη θέση τους.

Ο μηχανισμός του Russiagate δεν αφορούσε μόνο τις υπηρεσίες πληροφοριών, αλλά μια συντονισμένη προσπάθεια που εκτεινόταν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα νομικά ιδρύματα και τα πολιτικά δίκτυα. Αυτό αντιπροσωπεύει ακριβώς το είδος της παρασιτικής εκμετάλλευσης για την οποία προειδοποίησε ο Hoppe: τη χρήση κοινωνικών πόρων που φαινομενικά προορίζονται για το κοινό καλό, προς όφελος ιδιωτικών πολιτικών φατριών.

Το μάθημα που προκύπτει είναι ότι ακόμη και στις πιο «ώριμες» δυτικές δημοκρατίες, η πολιτική εξουσία τείνει φυσικά προς μορφές παρασιτικής εκμετάλλευσης. Το Russiagate επιβεβαιώνει την ανάλυση του Hoppe σχετικά με την ηθική και οικονομική υπεροχή των συστημάτων που βασίζονται στην ιδιωτική ιδιοκτησία και τις εθελοντικές συμβάσεις έναντι του δημοκρατικού πολιτικού εξαναγκασμού.

Ενώ τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης για χρόνια χαρακτήριζαν ως « φιλορώσους» ή «συνωμότες» όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν την επίσημη αφήγηση, η αναδυόμενη αλήθεια επιβεβαιώνει ότι ο πραγματικός κίνδυνος για την ελευθερία και την αλήθεια δεν προέρχεται από ξένες δυνάμεις, αλλά από τον εγγενώς διεφθαρμένο χαρακτήρα της ίδιας της δημοκρατικής πολιτικής εξουσίας. Ένα μάθημα που ο Hoppe είχε προβλέψει πριν από δεκαετίες και που σήμερα βρίσκει στην πανωλεθρία του Russiagate την πιο εύγλωττη εμπειρική επιβεβαίωσή του.

Η κατάρρευση της αφήγησης του Russiagate δεν αποτελεί απλώς ένα πολιτικό σκάνδαλο, αλλά και ένα μνημείο των προφητικών ιδεών της Χοπιανής πολιτικής θεωρίας και μια προειδοποίηση για την αμείλικτη τάση των δημοκρατικών συστημάτων προς τον παρασιτικό εκφυλισμό.