Το παρασκήνιο της Μεγάλης Επανεκκίνησης , ή Πώς να καταστρέψετε τον Κλασικό Φιλελευθερισμό

 Όπως θα έπρεπε να είναι σαφές μέχρι τώρα, η δήλωση του Francis Fukuyama στο βιβλίο του Το τέλος της ιστορίας: (1992) ότι φτάσαμε στο "τέλος της ιστορίας" δεν σήμαινε ότι ο κλασικός φιλελευθερισμός ή η οικονομία του laissez-faire αναδείχθηκαν νικητές έναντι του κομμουνισμού και του φασισμού ή ότι η τελική ιδεολογική ηγεμονία σηματοδότησε το τέλος του σοσιαλισμού. Στην πραγματικότητα, για τον Φουκουγιάμα, το τέρμα της ιστορίας ήταν πάντα ο δημοκρατικός σοσιαλισμός ή η σοσιαλδημοκρατία. Όπως σημείωσε ο Hans-Hermann Hoppe στο βιβλίο του Democracy: The God That Failed, "ο τελευταίος άνθρωπος" που στέκεται όρθιος δεν ήταν ένας καπιταλιστικός homo economicus αλλά μάλλον ένας "homo socio-democraticus" (222). Το τέλος της ιστορίας, με όλα τα εγελιανά προσχήματα, δεν συνεπαγόταν την ήττα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού αλλά μάλλον του κλασικού φιλελευθερισμού. Προφανώς, το μεγάλο κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο υποτίθεται ότι είχαν φτάσει σε μια αναπόφευκτη και τελική ύφεση. Η Μεγάλη Επαναφορά είναι η ολοκλήρωση αυτής της τελικής ύφεσης .

Η υπονόμευση του συστήματος της ελεύθερης αγοράς και της ρεπουμπλικανικής δημοκρατίας από την ελίτ είχε ήδη ξεκινήσει για πολλές δεκαετίες πριν από το "τέλος της ιστορίας". Σύμφωνα με τον Cleon W. Skousen στο The Naked Capitalist, οι ελίτ που ήταν τοποθετημένες μέσα στις μεγάλες τράπεζες, τις μεγάλες εταιρείες, τις κορυφαίες δεξαμενές σκέψης, τις εκδοτικές εταιρείες με επιρροή, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα αφορολόγητα ιδρύματα, το εκπαιδευτικό σύστημα και την κυβέρνηση των ΗΠΑ προσπαθούσαν να ξαναφτιάξουν τις ΗΠΑ κατ' εικόνα του (πρώην) κολεκτιβιστικού αρχηγού τους τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 (57-68). Όπως σημείωσε ο Carrol Quigley στο βιβλίο του Tragedy and Hope: A History of the World in Our Time (1966), οι ελίτ προπαγάνδιζαν σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές και άλλες κολεκτιβιστικές ιδεολογίες στο εσωτερικό, ενώ παράλληλα χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν τους μπολσεβίκους στη Ρωσία και τους κομμουνιστές στο Βιετνάμ και προωθούσαν διεθνείς πολιτικές που οδήγησαν στην εσκεμμένη εγκατάλειψη της ανατολικής Ευρώπης και της νοτιοανατολικής Ασίας στην κομμουνιστική μάστιγα.

Για πολλούς, ο στόχος της προώθησης του σοσιαλισμού ήταν πιο εμφανής στην προθυμία με την οποία τα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης απορρόφησαν και κυκλοφόρησαν μαρξιστικές, νεομαρξιστικές και μεταμαρξιστικές κολεκτιβιστικές ιδεολογίες με τις διάφορες μορφές τους τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 -συμπεριλαμβανομένης της σοβιετικής προπαγάνδας, της κριτικής θεωρίας, της μεταμοντέρνας θεωρίας και των πιο πρόσφατων παραλλαγών, της κριτικής θεωρίας της φυλής, των κριτικών σπουδών της λευκότητας και της LGBTQIA+ ιδεολογίας. Η φοβερή "μακρά πορεία μέσα από τους θεσμούς" δεν ήταν ποτέ ένα σχέδιο από τα κάτω προς τα πάνω, από τη βάση. Αντίθετα, ήταν μια δουλειά εκ των έσω που ανέλαβαν οι ελίτ σε θέσεις εξουσίας και επιρροής. Όταν οι φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι της σχολής της Φρανκφούρτης της κριτικής θεωρίας μετανάστευσαν στις ΗΠΑ το 1933 -οπλισμένοι με τη μαρξιστική θεωρία της επανάστασης και το μοντέλο του Αντόνιο Γκράμσι για τη σοσιαλιστική πολιτισμική ηγεμονία - δύσκολα εγκαινίασαν αυτή την πορεία. Αντίθετα, έγιναν δεκτοί από τις ελίτ και χρηματοδοτήθηκαν από αφορολόγητα ιδρύματα των οποίων το έργο είχε ήδη ξεκινήσει.1 Η λεγόμενη μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα ήταν μια πορεία μέσα σε αυτά.

Για να κατανοήσουμε, λοιπόν, τη Μεγάλη Επανεκκίνηση, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το εγχείρημα αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση μιας αιώνων συνεχιζόμενης προσπάθειας να καταστραφεί ο κλασικός φιλελευθερισμός (η ελεύθερη αγορά, η ελευθερία του λόγου και η φιλελεύθερη δημοκρατία), ο αμερικανικός συνταγματισμός και η εθνική κυριαρχία. Η ιδέα της επανεκκίνησης του καπιταλισμού υποδηλώνει ότι ο καπιταλισμός ήταν προηγουμένως καθαρός. Αλλά η Μεγάλη Επανεκκίνηση είναι το αποκορύφωμα μιας πολύ μεγαλύτερης διαδικασίας κολεκτιβοποίησης και ενός δημοκρατικού σοσιαλιστικού σχεδίου, με την αντίστοιχη ανάπτυξη του κράτους. Παρά το γεγονός ότι προβάλλεται ως το αντίδοτο στις υποτιθέμενες αδυναμίες της ελεύθερης αγοράς, την οποία ο ιδρυτής και πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ Κλάους Σβαμπ και η παρέα του εξισώνουν με τον "νεοφιλελευθερισμό", η Μεγάλη Επαναφορά έχει ως στόχο να εντείνει και να ολοκληρώσει έναν ήδη διαδεδομένο οικονομικό παρεμβατισμό και να χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική ισχύ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ για να ολοκληρώσει αυτή τη διαδικασία, όταν η οικονομική παρέμβαση αποδειχθεί ανεπιτυχής. Αυτό εξηγεί, εν μέρει, τον εξοπλισμό και τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας από τη Δύση εναντίον του Ρώσου επιτιθέμενου.

Δεν θέλω να υπονοήσω ότι η παγκόσμια νεομαρξιστική οικονομία της Μεγάλης Επανεκκίνησης και ο διεθνής και όχι ο εθνικός οικονομικός φασισμός της δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι καινούργιες, όπως και τα μέσα με τα οποία πρόκειται να επιτευχθούν. Αλλά δεν πρέπει να είμαστε τόσο μπερδεμένοι ώστε να νομίζουμε ότι το σχέδιο της Μεγάλης Επανεκκίνησης γεννήθηκε εκ του μηδενός - είναι το αποκορύφωμα δεκαετιών σκέψης και ακτιβισμού των ελίτ.

1. Ο θεωρητικός της σχολής της Φρανκφούρτης Herbert Marcuse, για παράδειγμα, χρηματοδοτήθηκε από το American Council of Learned Societies, το Louis M. Rabinowitz Foundation, το Rockefeller Foundation και το Social Science Research Council. Βλέπε Herbert Marcuse, One-Dimensional Man (1964- ανατύπωση, Λονδίνο: Routledge, 2002), σ. iv, όπου ο Marcuse αναγνωρίζει την εν λόγω χρηματοδότηση.