Το Net Zero είναι μέρος της Μόνιμης Έκτακτης Ανάγκης όπου τίποτα δεν είναι πλέον πραγματικά ιδιωτικό

 Συμφωνώ με τον John Fernley ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν μπορούν να υποκαταστήσουν αυτοτελώς τα ορυκτά καύσιμα και ότι η πυρηνική ενέργεια πρέπει να εξεταστεί πιο σοβαρά. Δεν θα συζητήσω τα επιστημονικά επιχειρήματα σχετικά με την ανθρωπογενή  υπερθέρμανση του πλανήτη (AGW), τα οποία καλύπτονται σε βάθος αλλού. Αλλά αυτά τα επιχειρήματα είναι μόνο μια πτυχή της φιλοσοφίας του Net Zero. Οι υποστηρικτές του Net Zero δεν υποστηρίζουν τόσο μια ενεργειακή πολιτική όσο έναν τρόπο αναδιαμόρφωσης της κοινωνίας χωρίς να είναι διαφανείς για το τι συνεπάγεται αυτό.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας Insulate Britain που διέκοψαν την κυκλοφορία κατά τη διάρκεια του 2021. Συμφωνώ ότι η προώθηση της μόνωσης των σπιτιών είναι ένας αξιέπαινος σκοπός. Αλλά αντί να κολλάει κανείς άσκοπα το πρόσωπό του στον δρόμο, θα ήταν ίσως πιο λογικό να επισημάνει το πρόγραμμα της κυβέρνησης της Σκωτίας που παρέχει δωρεάν μόνωση τοίχων κοιλότητας σε νοικοκυριά που πληρούν τις προϋποθέσεις. Οι γείτονές μου στο Εδιμβούργο επωφελήθηκαν από αυτό το πρόγραμμα και είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς αν και πώς θα μπορούσε να επεκταθεί και στην υπόλοιπη χώρα. Αλλά ο ορθολογικός διάλογος και η επίλυση προβλημάτων δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο της αναταραχής για την Κλιματική Κρίση, η οποία στην πραγματικότητα αποσκοπεί στη δημιουργία ανησυχίας που μπορεί να κινητοποιηθεί για μεγάλης κλίμακας, και σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητη, κοινωνική αλλαγή.

Το Net Zero είναι ένα άλλο παράδειγμα ενός μέτρου που η Jennifer Roback Morse, μια συντηρητική οικονομολόγος, χαρακτηρίζει ως πολιτική που καθοδηγείται από την ελίτ. Οι εκστρατείες για το διαζύγιο χωρίς υπαιτιότητα, τις αμβλώσεις, τους γάμους των ομοφυλοφίλων και τον τρανσεξουαλισμό δεν ήταν ποτέ, σε πρώτη φάση, απαντήσεις σε μια δημόσια κατακραυγή για αλλαγή, αλλά στην αποφασιστικότητα της άρχουσας τάξης ότι η κοινωνία πρέπει να αποδεχτεί έντονα αναθεωρημένα κοινωνικά και πολιτιστικά πρότυπα για λόγους "ισότητας" και "κοινωνικής δικαιοσύνης". Ο Roback Morse εντοπίζει επίσης ένα άλλο σημάδι της προώθησης της πολιτικής της ελίτ, το οποίο είναι ότι τα άτομα που πλήττονται από αυτές τις πολιτικές στερούνται δημόσιας φωνής και δεν τους δίνεται η ευκαιρία να τις αμφισβητήσουν. Παρομοίως, δεν υπήρξε καμία πραγματική δημόσια συζήτηση σχετικά με τη βιωσιμότητα, την επιθυμητή ή μη βιωσιμότητα του Net Zero. Αντ' αυτού, το κοινό χειραγωγείται από τον επιδεικτικό ακτιβισμό και τους συναισθηματικούς έφηβους. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Greta Thunberg υποστηρίζει ενεργά τον παθητικισμό- αντί να ενθαρρύνει τους νέους να μειώσουν, ας πούμε, τη δική τους κατανάλωση, επιμένει ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να κάνουν κάτι και να μας λένε τι να κάνουμε. Δυσκολεύομαι να το δω αυτό ως γνήσια έκφραση νεανικού πολιτικού ιδεαλισμού.

Οι παρατηρητές της αμερικανικής Δεξιάς αναφέρονται στον "Αιώνιο Πόλεμο", τη φαινομενικά αέναη σύγκρουση που περιλαμβάνει το Ιράκ, τη Λιβύη, το Αφγανιστάν, τη Συρία και τώρα την Ουκρανία, κατά την οποία οι ΗΠΑ καταδιώκουν τους υποτιθέμενους εχθρούς τους στα διάφορα γεωγραφικά τους λημέρια, προκειμένου να καταστήσουν τον κόσμο ασφαλή για τη δημοκρατία που εκδηλώνεται ως πολυεθνικές εταιρείες και παρελάσεις υπερηφάνειας. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι η γένεση της Μόνιμης Έκτακτης Ανάγκης, στην οποία μια διαφαινόμενη καταστροφή πρέπει να αποτραπεί με την ανάληψη συλλογικής δράσης εις βάρος των ατομικών ελευθεριών και της προσωπικής αυτονομίας.

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι η Κλιματική Κρίση είναι πραγματική και απαιτεί άμεση δράση. Σε αυτή την περίπτωση, το ερώτημα θα πρέπει να είναι: "Είναι τα μέτρα που προτείνονται για τη βελτίωση και/ή την επίλυση του προβλήματος Χ αναλογικά σε σχέση με α) τις συνολικές δαπάνες και β) την πιθανή διατάραξη του κοινωνικού ιστού;" Αυτό απαιτεί από την κυβέρνηση να είναι πολύ σαφής σχετικά με το τι θέλει να κάνει και πώς αυτό θα επηρεάσει την κοινωνία στο σύνολό της, επιτρέποντας στα μέλη του εκλογικού σώματος να λάβουν αποφάσεις για το δικό τους μέλλον και το μέλλον της χώρας. Το γεγονός ότι υπάρχει ελάχιστη ειλικρινής συζήτηση για το θέμα αυτό εντός του κυρίαρχου ρεύματος υποδηλώνει ότι κανείς δεν θέλει πραγματικά να προβεί σε λεπτομερή δημόσια επιχειρηματολογία υπέρ του κλιματικού περιορισμού, πιθανότατα επειδή ο περιορισμός αυτός θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε μείωση του βιοτικού επιπέδου.

Αν μάθαμε κάτι από το Covid, αυτό είναι σίγουρα ότι οι κυβερνητικοί φορείς διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο μυωπίας με γνώμονα τους στόχους, όπου μόνο ένας στόχος θεωρείται νόμιμος και αυτός πρέπει να επιδιωχθεί με κάθε αναγκαίο μέσο, ανεξάρτητα από τις παράπλευρες απώλειες. Αυτό οδηγεί φυσικά σε "ερπυσμό" της αποστολής που συνεπάγεται τη δικαιολόγηση όλο και πιο παρεμβατικών πρακτικών και πολιτικών για τον έλεγχο της δημόσιας συμπεριφοράς. Οι έξυπνοι μετρητές δεν σας βοηθούν απλώς να παρακολουθείτε τη χρήση. Μπορούν επίσης να περιορίσουν την κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας. Οι έξυπνες συσκευές μπορούν να σας ενημερώσουν ότι σας τελείωσε το γάλα, αλλά μπορούν επίσης να έχουν πρόσβαση εξ αποστάσεως και να τις απενεργοποιήσουν. Εάν τα διαβατήρια εμβολίου μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον περιορισμό της πρόσβασης σε δημόσια αγαθά, τότε είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πώς τα διαβατήρια για το κλίμα θα μπορούσαν να αναπτυχθούν με παρόμοιο τρόπο εάν το αποτύπωμα άνθρακα σας είναι πολύ μεγάλο.

Το συναισθηματικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται οι υποστηρικτές της Κλιματικής Κρίσης δεν ευνοεί την εποικοδομητική λήψη αποφάσεων. "Η γη καίγεται" και "Σκοτώνετε τη γιαγιά" αντηχούν πέρα δώθε σε ένα παγκοσμιοποιημένο δωμάτιο πανικού που μπορεί πάντα να κάνει χώρο για μια άλλη επανάληψη της πολιτισμικής καταστροφής. Σε αυτό το σημείο καταλήγουμε σε έναν μηδενιστικό βρόχο: η τελευταία έκτακτη ανάγκη θα μας καταστρέψει σίγουρα, αλλά για να το αποτρέψουμε αυτό πρέπει να καταστρέψουμε την κοινωνία και τον πολιτισμό μας. Οι κινδυνολόγοι φαίνονται να αγνοούν αυτόν τον βασικό μηδενισμό της θέσης τους, ή αλλιώς δεν ενδιαφέρονται αρκετά για να το αντιμετωπίσουν ορθολογικά, καθώς είναι πολύ απορροφημένοι από τις δικές τους ηρωικές προσπάθειες να αποτρέψουν την προβλεπόμενη καταστροφή με οποιοδήποτε κόστος.

Μια υποτιμημένη πτυχή της Μόνιμης Έκτακτης Ανάγκης είναι ότι απαιτεί τα πάντα να είναι πολιτικοποιημένα και, ως εκ τούτου, νόμιμο αντικείμενο δημόσιου ελέγχου. Οι αποφάσεις μας για την υγειονομική περίθαλψη, οι πρακτικές αγοράς, τα σχέδια διακοπών, η απόφαση να κάνουμε ντους τη μία ώρα και όχι την άλλη, όλα γίνονται εκδηλώσεις του πολιτικού, και επομένως του ηθικού, προσανατολισμού μας. Ενεργούμε με τρόπο που να προωθεί τη συλλογική ευημερία ή απογοητεύουμε τους άλλους με την εγωιστική μας συμπεριφορά; Οι υποστηρικτές της Μόνιμης Έκτακτης Ανάγκης το καταλαβαίνουν αυτό πολύ καλά. Ολόκληρη η ζωή ενός ατόμου πρέπει να είναι μια επίδειξη πίστης στον επιστημονισμό της συλλογικής ευημερίας, στον οποίο δεν υπάρχει πλέον καμία συμπεριφορά που να είναι πραγματικά ιδιωτική, και οι ερωτήσεις σχετικά με αυτό είναι εκ πρώτης όψεως απόδειξη κακής θέλησης.

Όπως είναι φυσικό, οι πλούσιοι έχουν μια ρήτρα διαφυγής που τους προσφέρει ασυλία από περιορισμούς ή κριτική. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι συζητήσεις σχετικά με τις κατάλληλες πολιτικές για την κλιματική κρίση σπάνια αναφέρουν το θέμα της εμπορίας άνθρακα, το οποίο είναι απολύτως κεντρικό για κάθε σχέδιο βελτίωσης του άνθρακα. Το "δίχτυ" στο Net Zero αναμένεται να κάνει πολλή δουλειά. Αυτό έχει δύο μορφές. Τα δικαιώματα εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα πωλούνται από τις κυβερνήσεις σε επιχειρήσεις που δεν μπορούν να μειώσουν επαρκώς γρήγορα τις εκπομπές τους, παραμένοντας ταυτόχρονα οικονομικά βιώσιμες. Τα αντισταθμιστικά στοιχεία άνθρακα είναι το ιδιωτικό άκρο της αγοράς. Ιδιώτες και οργανισμοί που θεωρείται ότι ασκούν δραστηριότητες μείωσης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα μπορούν να πουλήσουν πιστωτικά μόρια διοξειδίου του άνθρακα για να αντισταθμίσουν τις εκπομπές CO2 των ρυπαντών διοξειδίου του άνθρακα, "εξισορροπώντας" έτσι τις εκπομπές σε κάποιο βαθμό.

Φυσικά, αυτό προσφέρει σε πλούσια άτομα και οργανισμούς μια άμεση ρήτρα διαφυγής για να δικαιολογήσουν τη δική τους ρυπογόνο συμπεριφορά. Οι επικριτές πρέπει πραγματικά να σταματήσουν να αναφέρονται σε αυτό ως "υποκρισία". Οι υποκριτές γνωρίζουν γενικά ότι υπάρχουν κοινωνικά πρότυπα, αλλά καταλαβαίνουν ότι είναι ανίκανοι ή απρόθυμοι να τα τηρήσουν. Αυτό που βλέπουμε εδώ είναι διπλά πρότυπα: υπάρχει ένας κανόνας για τους πλούσιους ανθρώπους που έχουν σημαντικά πράγματα να κάνουν, και ένας άλλος για τους φτωχούς πληβείους που είναι απίθανο να αξίζουν διακοπές στη νότια Γαλλία σε κάθε περίπτωση.

Ως συστατικό στοιχείο της Μόνιμης Έκτακτης Ανάγκης, το Καθαρό Μηδέν είναι ένα ακόμη βήμα στη διαδικασία μετατροπής του Πολίτη σε μια βιώσιμη οικονομική μονάδα. Οι FEUs είναι κοινωνικά υποκατάστατα που μπορούν να μετακινούνται όπως οι μετρητές του παιχνιδιού για την επιδίωξη ενός στόχου τον οποίο μπορεί να μην γνωρίζουν καν, θα ήταν απίθανο να τον υποστηρίξουν αν τον γνώριζαν και ο οποίος θα τους αποφέρει ελάχιστα ή καθόλου οφέλη αν υλοποιηθεί. Αλλά ο στόχος μπορεί να μην υλοποιηθεί ποτέ, απαιτώντας από τις FEUs να συμμετέχουν σε μόνιμες θυσίες χωρίς σαφές αποτέλεσμα ή όφελος. Αποδεχόμενοι το Net Zero ως τετελεσμένο γεγονός, μας επιβάλλεται να συμμετέχουμε στον εξανδραποδισμό μας ως πολίτες. Υπάρχουµε για να ενεργούµε ή για να µας προτρέπουν να ενεργήσουµε, αλλά όχι για να παίρνουµε αποφάσεις για λογαριασµό µας. Πέρα από αυτό, το Καθαρό Μηδέν λειτουργεί ως συλλογικό ξόρκι: το επαναλαμβάνουμε, και το επαναλαμβάνουμε, επειδή αποδεικνύει την καλή μας θέληση και την αποφασιστικότητά μας να εξευμενίσουμε τις δυνάμεις της φύσης με οποιοδήποτε κόστος. Είναι επιτακτική ανάγκη οι πολίτες όχι μόνο να αμφισβητήσουν την ίδια την έννοια του Καθαρού Μηδενός, αλλά και να κυνηγήσουν τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής όσον αφορά τις πρακτικές πτυχές της, προκειμένου να αποκαλύψουν, προς το καλύτερο ή το χειρότερο, ποιο μέλλον μας πλασάρουν.

Μπορεί η κυβέρνηση να εκτραπεί από την αποφασιστικότητά της να επιδιώξει το Net Zero; Σίγουρα όχι, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο δεν επρόκειτο ποτέ να εγκαταλείψει την ΕΕ και ο Τραμπ δεν επρόκειτο ποτέ να εκλεγεί πρόεδρος. Από την άλλη πλευρά, η ικανότητα των προοδευτικών ελίτ να προβλέπουν το μέλλον -είτε για την πολιτική είτε για το περιβάλλον- ήταν πάντα λίγο επισφαλής.