Το Κράτος εναντίον των Επιχειρηματιών: Η Ευημερία χάνει πάντα
Άρθρο του Lipton Matthews για το Mises Institute
Οι κυβερνήσεις δίνουν προτεραιότητα στην οικονομική ανάπτυξη ως εθνική πολιτική για να κερδίσουν τις εκλογές. Η οικονομική ανάπτυξη αποτελεί μέλημα όλων των πολιτών, διότι η αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο. Υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για αυτοεξέλιξη και αναψυχή σε μια οικονομία που ανθεί, οπότε οι πολίτες υποστηρίζουν τους πολιτικούς που αποδεικνύουν ότι γνωρίζουν πώς να μετατρέψουν μια υποτονική οικονομία σε ανθηρή. Οι ψηφοφόροι συνήθως επωφελούνται από τις κυβερνητικές πολιτικές όταν αυτές διευκολύνουν την επιχειρηματικότητα και δημιουργούν θέσεις εργασίας.
Ωστόσο, αν και οι πολιτικοί επιβεβαιώνουν τη σημασία της επιχειρηματικότητας ως εργαλείου για την οικονομική ανάπτυξη, λειτουργούν με διαφορετικούς κανόνες. Η διατήρηση της εξουσίας είναι ο απώτερος στόχος του κράτους, και ως εκπρόσωποί του, οι πολιτικοί θα διαιωνίσουν πολιτικές για να ενισχύσουν τη νομιμοποίησή του. Ως εκ τούτου, το πολιτικό κατεστημένο θα προβάλλει πολιτικές που ανταγωνίζονται τα συμφέροντα των πολιτών και των επιχειρηματιών. Δεν είναι αδύνατο για τους νομοθέτες να περάσουν νόμους που καλλιεργούν την επιχειρηματικότητα, αφού πολλοί το κάνουν, αλλά οι πολίτες πρέπει να εκτιμήσουν ότι οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι θα υποχωρήσουν στα συμφέροντα του κράτους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ρύθμιση είναι η πρώτη προτεραιότητα κάθε φορά που αναδύεται ένας νέος τομέας. Οι καινοτομίες είναι ανατρεπτικές και αν δεν διαχειριστούν σωστά θα αμφισβητήσουν την εξουσία του κράτους. Αντί για την προστασία των καταναλωτών ή την προώθηση του ανταγωνισμού, η κύρια έμπνευση πίσω από τις κυβερνητικές ρυθμίσεις είναι ο έλεγχος. Οι κανονισμοί αυξάνουν τις εξουσίες του κράτους και προσφέρουν πρόσθετες ευκαιρίες για την είσπραξη εσόδων. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να σοκαριζόμαστε όταν θεσπίζονται δαπανηρά συστήματα αδειοδότησης για την παρακολούθηση νέων τομέων.
Η λογική των συστημάτων αδειοδότησης είναι ότι εμπλουτίζουν το κράτος ενισχύοντας τους γραφειοκράτες. Οι νέοι τομείς μπορούν να ρυθμιστούν χωρίς την επιβολή δαπανηρών τελών, αλλά αν αυτό γίνει, τότε το κράτος θα στερηθεί έσοδα. Αν και η επιχειρηματικότητα ανθίζει σε ένα περιβάλλον χαμηλών φόρων και ελαφρών ρυθμίσεων, το περιβάλλον αυτό περιορίζει τις δυνατότητες του κράτους να αποσπάσει πόρους από τον ιδιωτικό τομέα και ενισχύει την εξουσία του. Ανταγωνιζόμενο τον ιδιωτικό τομέα, το κράτος αναστέλλει την καινοτομία και εμποδίζει την οικονομική ευημερία.
Η κυβερνητική παρέμβαση δεν είναι υποχρεωτική για την ευημερία των οικονομιών και πολλοί πολιτικοί κύκλοι γνωρίζουν αυτή την πραγματικότητα. Όμως το κράτος παρεμβαίνει συνεχώς στην οικονομία, επειδή το αντίθετο αποδυναμώνει τις εξουσίες του. Ωστόσο, αν οι πολιτικοί ενδιαφέρονται πραγματικά σοβαρά για τη διατήρηση της οικονομικής ανάπτυξης και την παραγωγή θέσεων εργασίας, θα πρέπει να υιοθετήσουν μια laissez-faire προσέγγιση στην οικονομική ανάπτυξη. Τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι κανονισμοί εμποδίζουν την οικονομική ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας είναι αρκετά συντριπτικά.
Η έρευνα που δημοσιεύθηκε από το Mercatus Center δείχνει ότι μια αύξηση της νομοθεσίας κατά 10 τοις εκατό αντιστοιχεί σε μείωση των προσλήψεων νέων εργαζομένων για όλες τις επιχειρήσεις, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους. Οι κανονισμοί συσχετίζονται επίσης με μείωση της γέννησης νέων επιχειρήσεων στους ρυθμιζόμενους κλάδους. Οι αναλύσεις που διεξήχθησαν από το Ίδρυμα του Εμπορικού Επιμελητηρίου των ΗΠΑ αποκαλύπτουν ότι μόνο οι ομοσπονδιακοί κανονισμοί κοστίζουν στην αμερικανική οικονομία 1,9 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε απώλεια παραγωγικότητας, υψηλότερες τιμές και άμεσο κόστος.
Η συμμόρφωση με τους κανονισμούς είναι μια δαπανηρή και χρονοβόρα διαδικασία- ως εκ τούτου, ο χρόνος που δαπανάται για τη συμμόρφωση με αυτά τα μέτρα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την επίλυση εμπορικών προβλημάτων ή την αξιοποίηση καινοτομιών. Οι κανονισμοί σπαταλούν επίσης το ταλέντο υψηλά μορφωμένων γραφειοκρατών που θα έπρεπε να κάνουν σημαντική διαφορά στον ιδιωτικό τομέα. Φανταστείτε, παρά τους ισχυρούς θεσμούς, το ανθρώπινο κεφάλαιο και την παράδοση της καινοτομίας, η Ευρώπη έχει καταστεί ουραγός λόγω των κανονιστικών επιβαρύνσεων.
Ο ειδικός σε θέματα καινοτομίας Adam Thierer αποδίδει την τεχνολογική έκρηξη της Αμερικής τη δεκαετία του 1990 στην απορρύθμιση, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), αντί να ακολουθήσει αυτή την πορεία, έχει δώσει προτεραιότητα στη ρύθμιση των νέων τεχνολογικών βιομηχανιών. Η ανάπτυξη στην ΕΕ είναι τόσο υποτονική που αν οι ευρωπαϊκές χώρες ήταν αμερικανικές πολιτείες, αρκετές θα ανήκαν στην κατηγορία των φτωχότερων πολιτειών. Η Ευρώπη υπερηφανεύεται ότι είναι η κορυφαία ρυθμιστική αρχή στον κόσμο στον τομέα της τεχνολογίας, παρόλο που οι παγκόσμιες εταιρείες αποφεύγουν την ευρωπαϊκή αγορά για να αποφύγουν τις επαχθείς ρυθμίσεις.
Η ΕΕ είναι μια κλασική περίπτωση ανθρώπων που υποφέρουν επειδή οι πολιτικοί επιμένουν να ανταγωνίζονται τους επιχειρηματίες. Μια οικονομία θα πρέπει να προσφέρει στους πολίτες και όχι να ενισχύει το έθνος-κράτος, αλλά δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι πολιτικοί υποστηρίζουν την τελευταία άποψη. Αυτή η ιδεολογία είναι δαπανηρή και ακόμη πιο επιζήμια για τις αναπτυσσόμενες χώρες, επειδή χρειάζονται ταχύτερη οικονομική ανάπτυξη για να αναβαθμίσουν τους ανθρώπους τους. Ωστόσο, ο αγροτικός προστατευτισμός παραμένει δημοφιλής σε αφρικανικές χώρες όπως η Γκάνα και η Νιγηρία, όπου οι ξένες εισαγωγές απαγορεύονται συστηματικά.
Οι αναλυτές πολιτικής της Γκάνας έχουν σχολιάσει ότι η απαλλαγή από τους φόρους στις γεωργικές εισαγωγές μπορεί να προωθήσει την ανταγωνιστικότητα του τομέα. Υπό το ισχύον καθεστώς, η φορολογία δυσχεραίνει τις επιχειρηματικές δραστηριότητες των επιχειρηματιών και οι καταναλωτές είναι εκτεθειμένοι σε υψηλότερες τιμές. Παρομοίως, στην Τζαμάικα, μια επιχειρηματίας έχασε την υπόθεσή της για να λειτουργήσει μια εταιρεία διάθεσης θαλάσσιων απορριμμάτων, επειδή ένας κυβερνητικός οργανισμός, η Εθνική Αρχή Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων, είναι ο μόνος εξουσιοδοτημένος οργανισμός. Ωστόσο, παραχωρώντας μονοπώλιο στην Εθνική Αρχή Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων, το κράτος εμποδίζει άλλες εταιρείες να κάνουν πιο αποτελεσματική δουλειά.
Ως ανταγωνιστής του ιδιωτικού τομέα, το κράτος θα ασκήσει τη δύναμη του νόμου για να καταστείλει μακροπρόθεσμα τον ανταγωνισμό και την καινοτομία. Αν όμως θέλει σοβαρά την οικονομική ανάπτυξη, θα πρέπει να ακολουθήσει μια laissez-faire προσέγγιση στην ανάπτυξη. Το Χονγκ Κονγκ και η Ελβετία αποδεικνύουν ότι όταν το κράτος δεν βλέπει τον ιδιωτικό τομέα ως ανταγωνιστή, τα αποτελέσματα είναι πιο επιτυχημένα για όλα τα μέρη.