Το Covid-19 και η συνεχιζόμενη διάβρωση των δικαιωμάτων ιδιωτικής ιδιοκτησίας

2022-07-20

Άρθρο του Claudio Grass για το Mises Institute

 Παρόλο που η κατηφορική πορεία που έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες όσον αφορά τα δικαιώματα ιδιοκτησίας είναι αρκετά κακή, τίποτα δεν θα μπορούσε ποτέ να μας προετοιμάσει για το τι θα έφερνε η κρίση του Covid-19. Ακόμα και όσοι από εμάς έχουν διαβάσει αρκετή ιστορία για να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πραγματικά κανένα όριο που το κράτος δεν θα ξεπεράσει στην ένθερμη επιδίωξη της απόλυτης εξουσίας του, εξεπλάγησαν ειλικρινά. Πώς μπόρεσε η άρχουσα ελίτ να μας αρνηθεί το εκ γενετής μας δικαίωμα να κατέχουμε το σώμα και το μυαλό μας; Πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τις αρχές του Διαφωτισμού και τι σημαίνει να ζούμε σε μια κοινωνία που βασίζεται στην προσωπική ελευθερία; Αν δεν μας επιτρέπεται να κατέχουμε το σώμα και το μυαλό μας, τότε η έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας δεν υφίσταται πλέον.

Άλλο πράγμα είναι να πείθεις εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενους πολίτες να δίνουν κάθε μήνα ένα μεγάλο μέρος του μισθού τους στο κράτος, να πληρώνουν υπέρογκα τέλη απλώς και μόνο για να πάρουν την κυριότητα του σπιτιού που τους άφησαν οι γονείς τους μετά το θάνατό τους ή να πληρώνουν διόδια κάθε φορά που θέλουν να οδηγήσουν σε έναν δρόμο που τα χρήματά τους κατασκεύασαν και συντηρούν. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να μπορέσεις να τους πείσεις ότι το κλείσιμο των επιχειρήσεών τους και η απαγόρευση να πάνε στη δουλειά για να βάλουν ψωμί στο τραπέζι είναι "για το καλό τους".

Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών, γίναμε μάρτυρες μιας εκπληκτικής αλλαγής, που όμοιά της δεν έχει εμφανιστεί στα βιβλία της ιστορίας σε περιόδους ειρήνης. Το κράτος, στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου, έκανε κατάχρηση όλης της εξουσίας και της επιρροής που είχε συσσωρεύσει πάνω στους κυβερνώμενους, και τα αποτελέσματα ήταν πραγματικά σοκαριστικά.

Όπως ο βάτραχος στην κατσαρόλα που σιγοβράζει, έτσι και εμείς βρεθήκαμε στο σημείο βρασμού, φαινομενικά μέσα σε μια νύχτα. Και το πιο εντυπωσιακό πράγμα σχετικά με όλη αυτή τη δοκιμασία της πανδημίας, είναι ότι οι κυβερνήσεις, σε όλο τον κόσμο, βγήκαν από αυτήν μοιάζοντας με τον Ρομπέν των Δασών αντί για τον σερίφη του Νότιγχαμ.

Με σημαντική βοήθεια από τα συστημικά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού υπενθυμίζει όλες τις πληρωμές " covid ανακούφισης " και όλες τις παροχές, κατατάσσοντάς τες και πάλι λανθασμένα ως " δωρεάν ". Όσο για τις απώλειες εσόδων, τις θέσεις εργασίας που εξανεμίστηκαν κατά τη διάρκεια των λουκέτων και την ακραία αγωνία και αβεβαιότητα που αντιμετώπισαν αμέτρητα νοικοκυριά, όλα αυτά καταλογίστηκαν ως σφάλμα του ιού, σαν να ήταν το ίδιο το covid-19 που ανάγκασε εκατομμύρια επιχειρήσεις να κλείσουν.

Τα μαθήματα που πήραμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστούν. Για ένα πράγμα, με το φθινόπωρο να είναι προ των πυλών, θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε μια επανάληψη όλων των περιορισμών και να εισέλθουμε στην "εποχή 3" του έπους covid. Στην Ευρώπη, είδα πρόσφατα τις κύριες ειδήσεις σχετικά με την απειλή που συνιστά η παραλλαγή του covid "omicron 5" (και δεδομένου ότι τείνω να αποφεύγω αυτές τις πηγές ειδήσεων γενικά, υποθέτω ότι έχασα τα omicron 2, 3 και 4, ή ίσως δεν ήταν τόσο καταστροφικές για τον πολιτισμό όσο ο αριθμός 5).

Τον Σεπτέμβριο, μόλις τελειώσει η μεγάλη τουριστική περίοδος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα εμφανιστεί μια άλλη παραλλαγή. Ίσως το όμικρον 6 ή ίσως αυτή η νέα παραλλαγή να είναι αρκετά απειλητική ώστε να αξίζει το δικό της ελληνικό γράμμα. Όπως και να έχει, από αυτό το σημείο, κανείς δεν θα πρέπει να εκπλαγεί αν δούμε ένα ακόμη μαζικό κύμα όσον αφορά τον περιορισμό των ατομικών μας ελευθεριών.

Τι μέλλει γενέσθαι

Ανεξάρτητα όμως από το τι θα συμβεί στη συνέχεια με την κατάσταση που επικρατεί με τον covid, ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο θα πρέπει όλοι να θυμόμαστε τις παραβάσεις και την υπερβολή που είδαμε τα τελευταία δύο χρόνια είναι αυτό το φαινόμενο ντόμινο για το οποίο μιλήσαμε στο πρώτο μέρος. Η διαδρομή δεν έχει ακόμη τελειώσει. Δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού έκανε ευχαρίστως και πρόθυμα αυτή τη φαουστική συμφωνία της ανταλλαγής της ελευθερίας με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, δεν μπορούμε να ξέρουμε μέχρι πού θα φτάσει το κράτος αύριο, εκμεταλλευόμενο την ίδια ακριβώς αδυναμία.

Όπως έδειξε ξεκάθαρα η δοκιμασία του covid, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας αποτελούν πραγματικά το πρώτο ντόμινο όταν πρόκειται για την υπεράσπιση όλων των υπόλοιπων ελευθεριών μας. Και όπως απέδειξαν πάρα πολλοί συμπολίτες μας, η "σοφή πλειοψηφία" είναι πολύ πρόθυμη να επιτρέψει την απαλλοτρίωση των γειτόνων της, ακόμη και του εαυτού της, αν πιστεύει ότι αυτή η θυσία θα την προστατεύσει από όλα τα κακά και τους κινδύνους της ζωής. Φυσικά, αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ευσεβείς πόθους, αλλά είναι τόσο διαδεδομένο, τόσο έντονα ενθαρρυνόμενο και τόσο κανονικοποιημένο, ώστε όλες οι κυβερνήσεις έχουν καταλήξει να βασίζονται σε αυτό για να συγκεντρώσουν την υποστήριξη του κοινού, και δικαιολογημένα.

Και έτσι, βρισκόμαστε σήμερα στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να αναρωτηθούμε ποια απειλή, ποιον "κίνδυνο", ποια "κρίση" θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το κράτος στην επόμενη συμφωνία προστασίας του με τους πολίτες. Και ποιο θα είναι το τίμημα αυτής της προστασίας; Για τον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" και τον "πόλεμο κατά των ναρκωτικών", εγκαταλείψαμε το απόρρητο των επικοινωνιών μας, το τραπεζικό μας απόρρητο και ένα μεγάλο μέρος των περιουσιακών μας δικαιωμάτων - τουλάχιστον την ελευθερία των συναλλαγών. Για τον "πόλεμο κατά του covid", εγκαταλείψαμε ό,τι μας απέμεινε, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην εργασία, του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, του δικαιώματος στη σωματική ακεραιότητα και ενός μεγάλου μέρους της ελευθερίας του λόγου μας - ό,τι είχε απομείνει, τέλος πάντων.

Και τώρα υπάρχει ένας άλλος σχεδιασμένος νέος "παλιός" πόλεμος σε ευρωπαϊκό έδαφος: Η Δύση εναντίον της Ανατολής, η Ευρώπη εναντίον της Ασίας. Αυτό που ανήκει μαζί δεν πρέπει να έρθει μαζί, σύμφωνα με το δόγμα του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Και αυτός ο πόλεμος περιλαμβάνει πραγματικούς στρατούς με πραγματικά όπλα, πραγματικές απώλειες και πραγματική καταστροφή και φθορά. Οι φρικτές εικόνες που είναι σε επανάληψη στους περισσότερους τηλεοπτικούς σταθμούς δείχνουν ξεκάθαρα μια απτή απειλή, έναν πραγματικό, άμεσο κίνδυνο που μπορεί κανείς να δει, σε αντίθεση με το αόρατο μικρόβιο ή κάποιο μεξικανικό καρτέλ ναρκωτικών πολύ, πολύ μακριά. Το είδος του φόβου που μπορεί να εμπνεύσει ο ρωσικός στρατός έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει την κρίση πολύ περισσότερων πολιτών και να βραχυκυκλώσει την κριτική τους σκέψη. Εξάλλου, τι άλλο μπορεί να σας προστατεύσει από την απειλή που συνιστά ένα άλλο κράτος εκτός από το δικό σας κράτος;

Μένει να δούμε μέχρι πού θα φτάσουν οι κυβερνήσεις αυτή τη φορά, αλλά αν υπάρχει κάτι που ξέρουμε σίγουρα, είναι ότι τα δικαιώματα ιδιοκτησίας θα είναι οι πρώτες ελευθερίες που θα βρεθούν και πάλι στο στόχαστρο. Όπως είδαμε ήδη με τις κυρώσεις, ήταν οι τραπεζικοί λογαριασμοί, τα περιουσιακά στοιχεία και η κατοχή χρυσού που ήταν κυρίως στο στόχαστρο -και όχι μόνο εκείνα των ρωσικών κυβερνητικών οντοτήτων, αλλά και των φυσικών προσώπων που θεωρούνταν ότι είχαν δεσμούς με το ρωσικό κράτος.

Το τι θα επακολουθήσει μπορεί να το μαντέψει κανείς, αλλά για όλους τους ορθολογικούς επενδυτές, αποταμιευτές και απλούς πολίτες, ο προγραμματισμός θα αποδειχθεί πιθανότατα απαραίτητος.













Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε