Τα Παιδιά του Μάο: Πώς ο Επαναστατικός Ζήλος Συνεχίζει να Διαστρεβλώνει Νεαρά Μυαλά

Άρθρο του Barry Brownstein για το The Daily Economy που δημοσιεύτηκε στις 09/10/2025

ΑΡΧΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

https://thedailyeconomy.org/article/maos-children-how-revolutionary-zeal-is-still-warping-young-minds/

 Έχοντας διαβάσει και γράψει εκτενώς (για παράδειγμα εδώ)

https://thedailyeconomy.org/article/eliminating-property-rights-destroys-social-order/

 για τα δεινά του κινεζικού λαού επί Μάο, τρομοκρατήθηκα και ανησύχησα ακούγοντας αυτή τη σύντομη περιγραφή μιας φοιτήτριας του Κολλεγίου Όμπερλιν

https://nypost.com/2025/09/18/us-news/radical-oberlin-student-called-for-return-of-assassinations/

  λίγο μετά τη δολοφονία του Charlie Kirk.   

Η φοιτήτρια είναι μια αμετανόητη επαναστάτρια εμπνευσμένη από τον Μάο που τάσσεται υπέρ περισσότερων «πολιτικών δολοφονιών» και κατά της ελευθερίας του λόγου για «αντιδραστικούς» και «καπιταλιστές». Θέλει «κάποιους ανθρώπους» να «φοβούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους δημόσια».

Σε ένα πανεπιστημιακό μάθημα διδάχθηκε «πώς η βίαιη επανάσταση απελευθέρωσε εκατομμύρια ανθρώπους και απελευθέρωσε τις γυναίκες» στην Κίνα του Μάο. 

Οι απόψεις της είναι ακραίες, αλλά δεν είναι η μόνη. Μια έρευνα του 2021 στα 150 κορυφαία κολέγια των ΗΠΑ διαπίστωσε ότι σχεδόν το 25% των φοιτητών θεωρεί αποδεκτή τη χρήση βίας για να φιμώσει έναν αμφιλεγόμενο ομιλητή. Σε ορισμένα γυναικεία κολέγια, το 50% των φοιτητριών υποστήριζε τη βία. 

Ανίκητα αλαζονική και αδαής, αν η γυναίκα του Oberlin είχε παρευρεθεί σε εκδήλωση του Charlie Kirk, πιθανότατα δεν θα είχε συγκινηθεί αρκετά ώστε να επανεξετάσει τη θέση της. Ας σκεφτούμε όμως τα εξής γεγονότα που θα μπορούσε να της είχε πει ο Charlie αν τον είχε ρωτήσει για την Κίνα. 

Στο βιβλίο του Hungry Ghosts: Mao's Secret Famine, ο Jasper Becker εξηγεί ότι ένας από τους δηλωμένους στόχους του Κομμουνιστικού Κόμματος επί Μάο ήταν η εξάλειψη της οικογένειας και των δεσμών που δημιουργεί η αγάπη: 

Πρέπει να θεωρούμε τη Λαϊκή Κομμούνα ως οικογένειά μας και να μην δίνουμε υπερβολική σημασία στη δημιουργία μιας ξεχωριστής δικής μας οικογένειας … οι πιο αγαπημένοι άνθρωποι στον κόσμο είναι οι γονείς μας, αλλά δεν συγκρίνονται με τον Πρόεδρο Μάο και το Κομμουνιστικό Κόμμα… γιατί δεν είναι η οικογένεια που μας έχει δώσει τα πάντα αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα και η μεγάλη επανάσταση… Η προσωπική αγάπη δεν είναι τόσο σημαντική: γι' αυτό οι γυναίκες δεν πρέπει να απαιτούν μεγάλο μέρος της ενέργειας των συζύγων τους.

Ίσως η φοιτήτρια του Oberlin να βλέπει την καταστροφή της οικογένειας ως άξιο στόχο. Λόγω της κολεκτιβοποίησης και της μαζικής πείνας, ο Becker αναφέρει: «Οι γυναίκες αναγκάζονταν να ζεύονται στο άροτρο με τις μήτρες τους να κρέμονται, τέτοια ήταν η έλλειψη ζώων έλξης».

Αν «απελευθέρωση» σημαίνει να δίνεται σε κάποιους αυθαίρετη εξουσία να προκαλούν φόβο και τρόμο, τότε, επί Μάο, κάποιες γυναίκες ήταν ισχυρές. Ο Becker αναφέρει: «Μια 20χρονη κοπέλα, η Huang Xiu Lian, πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών της κομμούνας, έκοψε τα αυτιά τεσσάρων ανθρώπων». 

Ο Μάο πείνασε εκατομμύρια και οι επιζώντες έγιναν δουλοπάροικοι σε κομμουνιστικές φυτείες. Τόσοι πέθαναν από πείνα που ο Becker γράφει: «Λίγα από τα πτώματα θάφτηκαν. Πολλοί απλώς ξάπλωναν στο σπίτι και πέθαιναν». 

Τα μητρικά ένστικτα καταστράφηκαν. Κάποιες μητέρες έκρυβαν αποθέματα τροφής από τα παιδιά τους, φοβούμενες ότι τα παιδιά θα αποκάλυπταν το φαγητό στις αρχές.

Τόσο ο Jasper Becker όσο και ο Frank Dikötter δίνουν μαρτυρίες κανιβαλισμού. Στο βιβλίο του Mao's Great Famine, ο Dikötter αναφέρει ότι γονείς άφηναν τις κόρες τους (τα αγόρια θεωρούνταν πιο πολύτιμα) να πεθάνουν από πείνα και μετά αντάλλασσαν τα πτώματα με άλλη οικογένεια για κατανάλωση. Αυτό ονομαζόταν «ανταλλάξτε παιδί, φτιάξτε φαγητό». Ο Μάο απελευθέρωσε τις γυναίκες από τη ζωή. 

Η απεριόριστη εξουσία οδηγούσε σε σεξουαλική βία και οι γυναίκες ήταν ανυπεράσπιστες. Η απελευθέρωση του Μάο σήμαινε, γράφει ο Becker, «οι γυναίκες ταπεινώνονταν με ξύλα που εισάγονταν στα γεννητικά τους όργανα». 

 Ο Dikötter κατέγραψε ότι «έγκυες γυναίκες που δεν εμφανίζονταν στη δουλειά αναγκάζονταν να γδύνονται στη μέση του χειμώνα και μετά να σπάνε τον πάγο». Οι αποβολές κατά την εργασία ήταν συχνές. 

Μεταξύ των κομματικών στελεχών, γράφει ο Dikötter, «Ο βιασμός εξαπλώθηκε σαν επιδημία σε ένα διαταραγμένο ηθικό τοπίο». Ένα στέλεχος είχε «πάρει ελευθερίες» με σχεδόν κάθε ανύπαντρη γυναίκα στο χωριό. 

 Στις πόλεις, γράφει ο Dikötter, «για ένα κουπόνι αξίας δέκα ή είκοσι λεπτών ή για ένα κιλό ρύζι, θα πρόσφεραν σεξουαλική χάρη σε μια ήσυχη γωνιά δημόσιου πάρκου. Όσες απέτυχαν αντιμετώπιζαν την πείνα». 

 Σε ένα εργοστάσιο, αφηγείται ο Dikötter, «Οι τοπικοί αρχηγοί ανάγκαζαν τις γυναίκες να δουλεύουν γυμνές. Μόνο μία μέρα του Νοεμβρίου 1958, περισσότερες από 300 γυναίκες έκαναν τις δουλειές τους γυμνές. Όσες αρνούνταν δένονταν». Οι αρχηγοί ισχυρίζονταν ότι έσπαγαν «φεουδαρχικά ταμπού». 

Ο Becker μοιράζεται μαρτυρίες του αντιφρονούντα Wei Jingsheng. Ταξιδεύοντας ως Ερυθροφρουρός, ο Jingsheng «σοκαρίστηκε βλέποντας πεινασμένες και γυμνές γυναίκες και παιδιά να ζητιανεύουν φαγητό σε κάθε σιδηροδρομικό σταθμό». Ένα στέλεχος στο τρένο απέρριψε την ανθρωπιά των πεινασμένων, λέγοντας ότι ήταν «πρώην γαιοκτήμονες και πλούσιοι αγρότες, ή απλώς τεμπέληδες, και ότι τους έκανε καλό να πεινάνε». 

Όπως το στέλεχος, η φοιτήτρια του Oberlin πιθανότατα δεν θα δει σύντομα την ανθρωπιά των άλλων. 

Όπως παρατήρησε ο Dikötter, «Φαινομενικά οτιδήποτε μπορούσε να δικαιολογηθεί στο όνομα της χειραφέτησης». 

Τι μπορούμε να μάθουμε για το γιατί τόσοι άνθρωποι σήμερα πιστεύουν σε απόψεις που είναι αντίθετες με τα γεγονότα και τη λογική;

Η τρέλα δεν περιορίζεται στην αριστερά. Σήμερα, κάποιοι πιστεύουν ότι η Brigitte Macron είναι άντρας και ότι το Ισραήλ δολοφόνησε τον Charlie Kirk. 

Οι ιδέες του Leonard Read και του David Hume μας βοηθούν να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το ανθρώπινο μυαλό. Όταν οι άνθρωποι δηλώνουν λόγους για τις θέσεις τους, αυτό δεν σημαίνει ότι έφτασαν σε αυτές μέσω της λογικής. 

Στο βιβλίο του Who's Listening, ο Read εξηγούσε: «Χρειάζεται μόνο να αναγνωρίσουμε ότι οι ιδέες, καλές ή κακές, καταλαμβάνουν το άτομο· δεν είναι το αντίστροφο. Δεν κατέχω εγώ μια ιδέα· αυτή με κατέχει».

Ο David Hume θα το έθετε έτσι: Ένα πάθος όπως η αγάπη για τον Μάο, το μίσος για τον δυτικό πολιτισμό ή το μίσος για τους Εβραίους υιοθετείται και μετά βρίσκονται λόγοι για να δικαιολογηθεί το πάθος. Όταν βαθιά ριζωμένες πολιτικές πεποιθήσεις οδηγούνται από πάθος, δεν υπάρχει τρόπος να πείσεις κάποιον με λογική να τις εγκαταλείψει. 

Το 1739, στο A Treatise of Human Nature, ο David Hume δημοσίευσε τη θεωρία του ότι τα πάθη μας (συναισθήματα), όχι η λογική, είναι ο πρωταρχικός οδηγός της λήψης αποφάσεων. Η θεωρία του Hume αναγνωρίζεται από φιλοσόφους ως μία από τις σημαντικότερες στην ιστορία της φιλοσοφίας. Και σήμερα, η νευροεπιστήμη επιβεβαιώνει τις ιδέες του Hume. 

Ωστόσο, σχεδόν τρεις αιώνες αργότερα, οι ιδέες του Hume δεν είναι ευρέως κατανοητές από το κοινό. Μπορούμε να καταλάβουμε γιατί. Μας φαίνεται ότι φτάνουμε στις αποφάσεις μας τις περισσότερες φορές μέσω σκόπιμης λογικής σκέψης· είναι ο άλλος, όχι εμείς, που είναι ανόητος. Προτιμάμε να πιστεύουμε ότι είμαστε οι καπετάνιοι της ζωής μας, ασκώντας ελεύθερη βούληση μέσω της λογικής μας. Οι προκλήσεις στην πίστη μας στη λογική μας μας  να νιώθουμε πολύ άβολα.

Άρα, πού αφήνει αυτό εμάς που προσπαθούμε να υπερασπιστούμε την ελευθερία απέναντι στην επίθεση ανθρώπων κατεχόμενων από ανελεύθερα πάθη; 

Ο Read πρότεινε μια χρήσιμη αναλογία με τις υψηλές και χαμηλές πιέσεις στα μετεωρολογικά συστήματα, όπου οι χαμηλές πιέσεις φέρνουν καταιγίδες και οι υψηλές περιορίζουν τις χαμηλές. Έγραψε: «Στη θέρμη του συναισθήματος ή της μάχης, τα άτομα τείνουν να δημιουργούν περιοχές χαμηλής πίεσης». Εξήγησε: 

Ανάλογες με τις περιοχές χαμηλής πίεσης είναι τα άτομα μικρής κατανόησης. Η ανοησία στα μυαλά των ανθρώπων, πανταχού παρούσα ανάμεσά μας αν και συχνά κάπως αδρανής, ενεργοποιείται, μαστιγώνεται σε μανία, καθώς ορμάει σε νοοτροπίες πολύ  κενές ή καταθλιπτικές για να νοιάζονται για τη διαφορά μεταξύ δουλείας και ελευθερίας.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον καιρό. Ανάμεσα σε ανθρώπους μικρής κατανόησης, νέες «περιοχές χαμηλής πίεσης» θα σχηματίζονται κάθε μέρα. Ωστόσο, με τη δύναμη της δικής μας κατανόησης, μπορούμε να δημιουργήσουμε περιοχές υψηλής πίεσης για να εμποδίσουμε τα ανελεύθερα κοινωνικά πάθη.

Ο Read προειδοποιούσε: «Οι κακές ιδέες δεν μπορούν να γίνουν πιο λογικές καταπολεμώντας αυτούς που τις εκφράζουν». Ο Read υποστήριζε την «τελειοποίηση της αυτογνωσίας αντί της μεταρρύθμισης των άλλων — το πρώτο δυνατό, το δεύτερο μάταιο». 

Ο σκοπός μας, εξήγησε ο Read, «είναι να αναπτυχθούμε σε επίγνωση, αντίληψη, συνείδηση». 

Η μεγαλύτερη απειλή για την ελευθερία προέρχεται από την έλλειψη σεβασμού για την ανθρωπιά των άλλων και πάθη ανεξέλεγκτα από τη λογική. Μόνο καλλιεργώντας την αυτογνωσία μπορούν τα άτομα να αντισταθούν στη γοητεία καταστροφικών ιδεολογιών. Η πραγματική μάχη για την ελευθερία διεξάγεται καθημερινά στα χαρακώματα του ίδιου μας του μυαλού.   

  Ο Barry Brownstein είναι ομότιμος καθηγητής οικονομικών και ηγεσίας στο Πανεπιστήμιο της Βαλτιμόρης. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «The Inner-Work of Leadership» και τα δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα όπως το Foundation for Economic Education και το Intellectual Takeout. Για να λαμβάνετε τα δοκίμια του Barry στα εισερχόμενά σας, επισκεφθείτε το mindsetshifts.com.