Στην Κίνα του Μάο, παρακολουθούσαν ακόμα και το να μιλάς στον ύπνο σου

Άρθρο του Barry Brownstein για το Foundation for Economic Education

 Όταν ο πρόσφατα αποθανών Καναδός τραγουδιστής της φολκ Gordon Lightfoot τραγουδούσε: "Σε άκουσα να μιλάς στον ύπνο σου... από τα χείλη σου βγήκε εκείνο το μυστικό που δεν έπρεπε να ξέρω", μιλούσε για συζυγική απιστία.

Λίγο καιρό αφότου ο πρόεδρος Μάο ήρθε στην εξουσία στην Κίνα, οι ιδεαλιστές φοιτητές έμαθαν ότι η πολιτική πίστη στον Μάο και το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν η πιο σημαντική αρετή που έπρεπε να επιδείξουν. Τα μέλη του Κόμματος ή της Νεολαίας ήταν παρόντα σε κάθε γεύμα και σε κάθε δωμάτιο του κοιτώνα. Ο ιστορικός Frank Dikötter περιγράφει στο βιβλίο του The Tragedy of Liberation (Η τραγωδία της απελευθέρωσης): "Αυτοί οι κομμουνιστές κρατούσαν σημειώσεις για τη συμπεριφορά κάθε φοιτητή μέρα και νύχτα. Ακόμη και τα λόγια ενός φοιτητή που μιλούσε στον ύπνο του καταγράφονταν και εξετάζονταν για την πολιτική τους σημασία".

Παρά τα σκληρά διδάγματα της ιστορίας, η κινεζική νεολαία κλίνει και πάλι προς το ολοκληρωτικό ευαγγέλιο του Μάο, βλέποντας τον Μάο "ως έναν ήρωα που μιλάει στην απελπισία τους". Ένας 23χρονος τεχνικός συντάκτης εξήγησε ότι τα γραπτά του Μάο "προσφέρουν πνευματική ανακούφιση στους νέους της μικρής πόλης όπως εγώ". Μια παλαιότερη δημοσκόπηση έδειξε ότι το 85% πίστευε ότι "τα πλεονεκτήματα του Μάο υπερτερούν των ελαττωμάτων του".

Ο ύπνος δεν παρακολουθείται ακόμη στη σημερινή Αμερική, όμως κάποιοι πιστεύουν ότι θα έπρεπε να παρακολουθούνται τα "εγκλήματα σκέψης".

Ένας Κινεζοαμερικανός ακαδημαϊκός, που γράφει με το ψευδώνυμο Xiao Li, επισήμανε τις ομοιότητες μεταξύ της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο και της σημερινής Αμερικής. Παρατήρησε: "Οι Κόκκινοι Φρουροί του 1968 προέρχονταν συχνά από προνομιούχα περιβάλλοντα". Αυτοί οι Κόκκινοι Φρουροί, ενθαρρυμένοι από τον Μάο, "βγήκαν έξω, επιδιώκοντας να ξεριζώσουν τους φανταστικούς ταξικούς εχθρούς από μέσα". Ο πατέρας του Li βασανιζόταν από τραμπούκους "επειδή καταγόταν από αντεπαναστάτες"- η εργασία του περιορίστηκε στο μάζεμα κοπριάς αγελάδας.

Σήμερα, παρατήρησε ο Li, η "επαναστατική πρωτοπορία της Δύσης αποτελείται επίσης από νέους, καλά μορφωμένους ανθρώπους, ένας δυσανάλογα μεγάλος αριθμός που προέρχεται από ελίτ εκπαιδευτικά ιδρύματα και εργάζεται σε ελίτ επαγγέλματα", οι οποίοι κυνηγούν τους "κρυφούς ρατσιστές".

Ο Li παρατήρησε έναν ακόμη δυσοίωνο παραλληλισμό: "Στην Κίνα, κανένα βιβλίο, είτε πρόκειται για αστρονομία είτε για μοτίβα ραπτικής, δεν θα μπορούσε να μην περιέχει μια εισαγωγή με ένθερμους επαίνους για τον πρόεδρο Μάο, συμπληρωμένη με αποσπάσματα από τα συγκεντρωμένα έργα του. Παρομοίως, σήμερα οι [δυτικές] επιχειρήσεις που πωλούν οτιδήποτε... αισθάνονται την ανάγκη να σκύψουν το μεταφορικό γόνατο στους διαδηλωτές".

Πριν προχωρήσουμε περαιτέρω σε αυτό το Μαοϊκό μονοπάτι, θα πρέπει να επανεξετάσουμε από πού ξεκίνησαν όλα. Δεν υπήρξε ποτέ περίοδος μέλιτος- ο Μάο δεν ήταν ποτέ ένα καλό παιδί του οποίου η επανάσταση πήγε τραγικά στραβά. Ο Μάο ήταν πάντα ένας μοχθηρός ολοκληρωτικός. Η απώλεια δεκάδων εκατομμυρίων ζωών δεν ήταν ούτε ακούσια ούτε απρόβλεπτη.

Τη δεκαετία του 1940, το Yenan (Yan'an) ήταν το επίκεντρο της κινεζικής κομμουνιστικής επανάστασης. Στην καυστική βιογραφία τους για τον Μάο, οι Jung Chang και Jon Halliday περιγράφουν πώς αντιμετωπίστηκαν οι νεαροί ιδεαλιστές εθελοντές το 1943. Ο Μάο και ο επικεφαλής των κατασκόπων του "επινόησαν μια γενική κατηγορία", μετατρέποντας "σχεδόν όλους τους νεαρούς εθελοντές σε υπόπτους για κατασκοπεία". Όλοι αυτοί οι πιθανοί "κατάσκοποι" τοποθετήθηκαν σε συνθήκες εγκλεισμού για "έλεγχο".

Οι Chang και Halliday εξήγησαν ότι ο Μάο "ξεπέρασε κατά πολύ οτιδήποτε πέτυχε ο Χίτλερ ή ο Στάλιν: μετέτρεψε τους συναδέλφους των ανθρώπων σε δεσμοφύλακές τους, με πρώην συναδέλφους, φυλακισμένους και δεσμοφύλακες να ζουν στους ίδιους χώρους". Η τρομοκρατική "καινοτομία" του Μάο είχε ως αποτέλεσμα την τεράστια αύξηση της καταστολής:

Με αυτόν τον τρόπο, ο Μάο όχι μόνο έβαλε μια τεράστια σφήνα ανάμεσα στους ανθρώπους που εργάζονταν και ζούσαν δίπλα-δίπλα, αλλά διεύρυνε σημαντικά τον αριθμό των ανθρώπων που συμμετείχαν άμεσα στην καταστολή, συμπεριλαμβανομένων των βασανιστηρίων, καθιστώντας την τροχιά σημαντικά ευρύτερη από ό,τι ο Στάλιν ή ο Χίτλερ, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν κυρίως μυστικές ελίτ (KGB, Γκεστάπο) που κρατούσαν τα θύματά τους σε ξεχωριστούς και αθέατους χώρους.

Το κύριο προϊόν του κομμουνισμού δεν ήταν τα αγαθά και οι υπηρεσίες- ήταν "οι ανακρίσεις και οι τρομακτικές μαζικές συγκεντρώσεις, στις οποίες κάποιοι νεαροί εθελοντές αναγκάζονταν να ομολογήσουν ότι ήταν κατάσκοποι και να κατονομάσουν άλλους μπροστά σε μεγάλα πλήθη που είχαν οδηγηθεί σε παροξυσμό".

Το κυρίαρχο συναίσθημα που παρήγαγε ο έλεγχος των κομμουνιστών ήταν ο "φόβος", τον οποίο οι Chang και Halliday περιέγραψαν ως αφόρητο.

Αν δεν ανακρινόσουν ή δεν φώναζες "υστερικά" συνθήματα στις συγκεντρώσεις, σε "χτυπούσαν στο ξύλο στις συναντήσεις κατήχησης". Οι λίγες στιγμές που είχατε μόνοι σας "αναλώνονταν... στη συγγραφή "εξετάσεων σκέψης"". Οι εντολές του Μάο ήταν να "βάλεις τον καθένα να γράψει την εξέταση σκέψης του, και να γράψει τρεις φορές, πέντε φορές, ξανά και ξανά ... Πες στον καθένα να ξεράσει κάθε τι που έχει κρύψει ποτέ του και δεν είναι τόσο καλό για το Κόμμα".

Όλοι έγιναν πληροφοριοδότες, ακόμη και οι ίδιοι ανέφεραν τον εαυτό τους. Οι Chang και Halliday ανέφεραν πώς "όλοι έλαβαν εντολή να καταγράφουν πληροφορίες που περνούσαν ανεπίσημα από άλλους ανθρώπους -που το καθεστώς ονόμαζε "μικρές εκπομπές"". Ένας βετεράνος της επανάστασης ανέφερε: "Έπρεπε να γράψεις τι είχε πει ο Χ ή ο Υ, καθώς και τι είχες πει εσύ ο ίδιος, που υποτίθεται ότι δεν ήταν και τόσο καλό".

Τα κριτήρια για το "όχι και τόσο καλό" ήταν "ασαφή", οπότε "από φόβο, οι άνθρωποι θα έκαναν λάθος να συμπεριλάβουν περισσότερα".

Σήμερα, οι Αμερικανοί προοδευτικοί σαρώνουν τα tweets για αποδείξεις "μικρών εκπομπών". Μπορεί να θέσετε σε κίνδυνο τη δουλειά σας αν σας αρέσει μια "όχι και τόσο καλή" ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο Mark Tykocinski, πρόεδρος του Πανεπιστημίου Thomas Jefferson και κοσμήτορας της ιατρικής σχολής του, έκανε like σε tweets που αμφισβητούσαν τα εμβόλια COVID, τις επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού φύλου σε παιδιά και τα γραφεία ποικιλομορφίας του πανεπιστημίου. Μην αποδίδοντας καμία αξία στην ελευθερία του λόγου, γράφοντας για τον Philadelphia Inquirer, η βραβευμένη με Πούλιτζερ δημοσιογράφος Susan Snyder ενημέρωσε τους αναγνώστες για τις παραβάσεις που θεωρούσε ότι έκανε ο Tykocinski.

Στις σύγχρονες Αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις, οι φοιτητές ενθαρρύνονται να καλούν "ομάδες αντιμετώπισης προκαταλήψεων" για να καταγγέλλουν άλλους φοιτητές, καθηγητές και προσκεκλημένους ομιλητές. Σε αντίθεση με την Κίνα του Μάο, δεν έχουν ακόμη ξυλοκοπήσει μέχρι θανάτου κάποιον καθηγητή ή ομιλητή, αλλά διαταράσσουν τους ομιλητές και απειλούν με βία.

Η Βουλή της Μινεσότα ψήφισε ένα νομοσχέδιο που θα παρακολουθεί την ομιλία των πολιτών για "προκατειλημμένο" περιεχόμενο που υποτίθεται ότι δημιουργεί μίσος και φόβο.

Σήμερα στην Αμερική, με αφορμή τις αποκαλύψεις για κυβερνητική κατασκοπεία των Αμερικανών, ακούμε εκείνους που λένε αλαζονικά: "Δεν έχω τίποτα να κρύψω". Αυτά τα άτομα δεν έχουν ιδέα για τις ελευθερίες που χάνουν.

Στην Κίνα του Μάο, εξήγησαν οι Chang και Halliday, "η έννοια της ιδιωτικής ζωής δεν μπορούσε να επικαλεστεί, επειδή ένας κομμουνιστής έπρεπε να απορρίψει το ιδιωτικό". Οποιοδήποτε σημάδι αντίστασης στην αναφορά "θεωρούνταν "απόδειξη" ότι το άτομο που αντιστεκόταν ήταν κατάσκοπος, με την ψευδή αιτιολογία ότι: 'Αν είσαι αθώος, δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να αναφερθεί στο Κόμμα'".

Καθώς οι εντολές του Μάο εφαρμόζονταν σε ένα κολέγιο, ένας άνδρας αστειεύτηκε: "Πρέπει να γράφουμε τη συζήτηση που κάνουμε με τις γυναίκες μας το βράδυ;" Σύντομα κρίθηκε ότι ήταν κατάσκοπος, όπως και όλο το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό του κολεγίου του, εκτός από έναν.

Οι Chang και Halliday ανέφεραν πώς ο Μάο έσπασε τους δεσμούς εμπιστοσύνης και εμπόδισε την ανταλλαγή απόψεων:

Καταστέλλοντας τις "μικρές εκπομπές", [ο Μάο] έφραξε επίσης τη μοναδική σχεδόν ανεπίσημη πηγή πληροφόρησης, σε ένα πλαίσιο όπου έλεγχε πλήρως όλα τα άλλα κανάλια. Δεν υπήρχε εξωτερικός τύπος και κανείς δεν είχε πρόσβαση σε ραδιόφωνο. Ούτε μπορούσε κανείς να ανταλλάσσει επιστολές με τον έξω κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειάς του: οποιαδήποτε επικοινωνία από μια εθνικιστική περιοχή αποτελούσε απόδειξη κατασκοπείας.

Υπό τον Μάο, η ανεξάρτητη σκέψη είχε πεθάνει- "η κατήχηση και η τρομοκρατία μετέτρεψαν τους ζωηρούς νέους εθελοντές... σε ρομπότ".

Η ειρωνεία, η σάτιρα και το χιούμορ ποινικοποιήθηκαν- τα αδικήματα αυτά ονομάστηκαν "Λέγοντας παράξενες λέξεις". Ο Μάο ήθελε ρομποτικές μηχανές. Οι Chang και Halliday παρατήρησαν: "Δεν ήθελε ενεργή, πρόθυμη συνεργασία (η προθυμία, άλλωστε, μπορούσε να αποσυρθεί). Δεν ήθελε εθελοντές. Χρειαζόταν μια μηχανή, έτσι ώστε όταν πατούσε το κουμπί, όλα τα γρανάζια της να λειτουργούν σε αρμονία".

Το 1944, όταν δημοσιογράφοι έγιναν δεκτοί στο Yenan, ένας από αυτούς περιέγραψε "μια απόκοσμη ομοιομορφία". Ο δημοσιογράφος έγραψε: "Αν κάνεις την ίδια ερώτηση σε είκοσι ή τριάντα ανθρώπους, από διανοούμενους μέχρι εργάτες [για οποιοδήποτε θέμα] οι απαντήσεις τους είναι πάντα λίγο-πολύ οι ίδιες ... Ακόμα και σε ερωτήσεις για τον έρωτα, φαίνεται να υπάρχει μια άποψη που έχει αποφασιστεί από συναντήσεις".

Αυτοί οι πρόθυμοι εθελοντές και φοιτητές "αρνήθηκαν συλλογικά και ολόψυχα ότι το Κόμμα είχε οποιαδήποτε άμεση εξουσία πάνω στις σκέψεις τους". Με τον ίδιο τρόπο, ορισμένοι Αμερικανοί δεν ανησυχούν για τις παραβιάσεις της ιδιωτικής ζωής και της ελευθερίας του λόγου.

Θα ακολουθούσαν ακόμη αμέτρητα εκατομμύρια άνθρωποι που πέθαναν κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Άλματος προς τα εμπρός και της Πολιτιστικής Επανάστασης. Δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο των Chang και Halliday, το ολοκληρωτικό σχέδιο του Μάο εφαρμόστηκε σε ολόκληρη την Κίνα. Ο Dikötter ανέφερε σχετικά: "η ιδεολογική εκπαίδευση έγινε πλέον ο κανόνας, καθώς οι συνεδρίες αυτοκριτικής, αυτοκαταδίκης και αυτοεξέτασης διαδέχονταν η μία την άλλη, μέρα με τη μέρα, μέχρι που κάθε αντίσταση συντρίφτηκε και το άτομο έσπασε, έτοιμο να υπηρετήσει τη συλλογικότητα".

Όλοι έπρεπε να δώσουν καταδικαστικές λεπτομέρειες για την οικογένεια και τους φίλους τους. Ο Dikötter ανέφερε: "Ακόμη και οι παροδικές, φευγαλέες εντυπώσεις έπρεπε να καταγραφούν και να εξεταστούν, καθώς συχνά αποκάλυπταν τον κρυμμένο αστό κάτω από τη μάσκα της σοσιαλιστικής συμμόρφωσης".

Το μίσος ήρθε μαζί με το φόβο ως κυρίαρχα συναισθήματα- η αγάπη και η συμπόνια εκτοπίστηκαν. Ο Dikötter περιέγραψε τη θλιβερή πραγματικότητα μιας μαοϊκής χώρας που τρελάθηκε από το μίσος:

Οι [βουδιστές] μοναχοί, όπως οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι μηχανικοί ή οι επιχειρηματίες, έπρεπε να μεταρρυθμιστούν, να καταγγείλουν ο ένας τον άλλον, να εγκαταλείψουν τη "φεουδαρχική ιδεολογία" τους και να επιδείξουν το μίσος τους προς τους ταξικούς εχθρούς. Έφυγε η ιδέα της συμπόνιας και της καλοσύνης που επεκτεινόταν σε όλα τα έμβια όντα.

Χωρίς ελευθερία σκέψης, η πρόοδος είναι αδύνατη. Όταν τα ανθρώπινα όντα δεν έχουν την ελευθερία να ανθίσουν, το μίσος θριαμβεύει επί της αγάπης. Ο Μαοϊσμός έφερε το θάνατο και την καταστροφή- οι σημερινοί Μαοϊκοί θα κάνουν το ίδιο.

Αυτή η φωτογραφία πυροδότησε την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα

https://www.youtube.com/watch?v=kXByOrRrO7c