Στατιστικά στοιχεία: Αχίλλειος πτέρνα της κυβέρνησης

 Η εποχή μας είναι πραγματικά η εποχή των στατιστικών. Σε μια χώρα και σε μια εποχή που λατρεύει τα στατιστικά δεδομένα ως υπερ-"επιστημονικά", ως τα κλειδιά της γνώσης, μια τεράστια προσφορά δεδομένων όλων των μορφών και μεγεθών ξεχύνεται πάνω μας. Ως επί το πλείστον, προέρχονται από την κυβέρνηση.

Ενώ οι ιδιωτικοί οργανισμοί και οι εμπορικές ενώσεις συλλέγουν και εκδίδουν ορισμένες στατιστικές, περιορίζονται σε συγκεκριμένες ανάγκες συγκεκριμένων κλάδων. Ο μεγάλος όγκος των στατιστικών στοιχείων συλλέγεται και διανέμεται από την κυβέρνηση. Τα συνολικά στατιστικά στοιχεία της οικονομίας, τα δημοφιλή στοιχεία του "ακαθάριστου εθνικού προϊόντος" που επιτρέπουν σε κάθε οικονομολόγο να είναι μάντης των επιχειρηματικών συνθηκών, προέρχονται από την κυβέρνηση.

Επιπλέον, πολλές στατιστικές είναι υποπροϊόντα άλλων κυβερνητικών δραστηριοτήτων: από το Γραφείο Εσωτερικών Εσόδων προέρχονται φορολογικά στοιχεία, από τα τμήματα ασφάλισης ανεργίας προέρχονται εκτιμήσεις για τους ανέργους, από τα τελωνεία προέρχονται στοιχεία για το εξωτερικό εμπόριο, από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ προέρχονται στατιστικά στοιχεία για τις τράπεζες κ.ο.κ. Και καθώς αναπτύσσονται νέες στατιστικές τεχνικές, δημιουργούνται νέα τμήματα κυβερνητικών υπηρεσιών για την τελειοποίηση και τη χρήση τους.

Η διόγκωση των κυβερνητικών στατιστικών προσφέρει πολλά προφανή κακά στον ελευθεριακό. Πρώτον, είναι σαφές ότι πάρα πολλοί πόροι διοχετεύονται στη συλλογή και την παραγωγή στατιστικών. Με δεδομένη μια πλήρως ελεύθερη αγορά, η ποσότητα της εργασίας, της γης και των κεφαλαιουχικών πόρων που αφιερώνονται στις στατιστικές θα μειωνόταν σε ένα μικρό κλάσμα του σημερινού συνόλου. Υπολογίζεται ότι μόνο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δαπανά πάνω από 48.000.000 δολάρια για στατιστικές και ότι οι στατιστικές εργασίες απασχολούν πάνω από 10.000 πολιτικούς υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης της κυβέρνησης.1

Κρυφό κόστος της υποβολής εκθέσεων

Δεύτερον, το μεγαλύτερο μέρος των στατιστικών στοιχείων συλλέγεται με κυβερνητικό εξαναγκασμό. Αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι είναι προϊόντα ανεπιθύμητων δραστηριοτήτων- σημαίνει επίσης ότι το πραγματικό κόστος αυτών των στατιστικών για το αμερικανικό κοινό είναι πολύ μεγαλύτερο από το απλό ποσό των φορολογικών χρημάτων που ξοδεύουν οι κυβερνητικές υπηρεσίες. Η ιδιωτική βιομηχανία και ο ιδιώτης καταναλωτής πρέπει να επωμιστούν το επαχθές κόστος της τήρησης αρχείων, της αρχειοθέτησης και τα παρόμοια, που απαιτούν αυτές οι στατιστικές. Και όχι μόνο αυτό- αυτά τα πάγια έξοδα επιβαρύνουν σχετικά πολύ τις μικρές επιχειρήσεις, οι οποίες δεν είναι επαρκώς εξοπλισμένες για να διαχειριστούν τα βουνά της γραφειοκρατίας. Ως εκ τούτου, αυτές οι φαινομενικά αθώες στατιστικές παραλύουν τις μικρές επιχειρήσεις και συμβάλλουν στην ακαμψία του αμερικανικού επιχειρηματικού συστήματος. Μια ομάδα εργασίας της Επιτροπής Hoover διαπίστωσε, για παράδειγμα, ότι:

Κανείς δεν γνωρίζει πόσο κοστίζει στην αμερικανική βιομηχανία η σύνταξη των στατιστικών στοιχείων που απαιτεί η κυβέρνηση. Μόνο η χημική βιομηχανία αναφέρει ότι κάθε χρόνο δαπανά 8.850.000 δολάρια για την παροχή στατιστικών εκθέσεων που ζητούνται από τρία υπουργεία της κυβέρνησης. Η βιομηχανία κοινής ωφέλειας δαπανά 32.000.000 δολάρια ετησίως για την προετοιμασία εκθέσεων για τις κυβερνητικές υπηρεσίες...

Όλοι οι βιομηχανικοί καταναλωτές φιστικιών πρέπει να αναφέρουν την κατανάλωσή τους στο Υπουργείο Γεωργίας... Μετά από παρέμβαση της Task Force, το Υπουργείο Γεωργίας συμφώνησε ότι στο εξής μόνο όσοι καταναλώνουν πάνω από δέκα χιλιάδες λίβρες το χρόνο πρέπει να αναφέρουν...

Εάν γίνουν μικρές αλλαγές σε δύο εκθέσεις, η Ομάδα Δράσης λέει ότι ένας μόνο κλάδος μπορεί να εξοικονομήσει 800.000 δολάρια ετησίως σε στατιστικές εκθέσεις.

Πολλοί υπάλληλοι της ιδιωτικής βιομηχανίας ασχολούνται με τη συλλογή κυβερνητικών στατιστικών στοιχείων. Αυτό είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικό για τις μικρές επιχειρήσεις. Ένας ιδιοκτήτης μικρού καταστήματος σιδηρικών στο Οχάιο εκτίμησε ότι το 29% του χρόνου του απορροφάται από τη συμπλήρωση τέτοιων εκθέσεων. Όχι σπάνια οι άνθρωποι που συναλλάσσονται με την κυβέρνηση πρέπει να τηρούν πολλές σειρές βιβλίων για να ανταποκρίνονται στις ποικίλες και ανόμοιες απαιτήσεις των ομοσπονδιακών υπηρεσιών.2

Άλλες ενστάσεις

Υπάρχουν όμως και άλλοι σημαντικοί, και όχι τόσο προφανείς, λόγοι για τους λιμπερταριανούς να βλέπουν τις κυβερνητικές στατιστικές με αποτροπιασμό. Όχι μόνο η συλλογή και η παραγωγή στατιστικών υπερβαίνει την κυβερνητική λειτουργία της υπεράσπισης των προσώπων και της περιουσίας- όχι μόνο σπαταλούνται και κατανέμονται λανθασμένα οικονομικοί πόροι και επιβαρύνονται οι φορολογούμενοι, η βιομηχανία, οι μικρές επιχειρήσεις και οι καταναλωτές. Αλλά, επιπλέον, οι στατιστικές είναι, υπό μια κρίσιμη έννοια, κρίσιμες για όλες τις παρεμβατικές και σοσιαλιστικές δραστηριότητες της κυβέρνησης.

Ο μεμονωμένος καταναλωτής, στις καθημερινές του περιηγήσεις, δεν έχει μεγάλη ανάγκη από στατιστικές- μέσω της διαφήμισης, μέσω των πληροφοριών των φίλων του και μέσω της δικής του εμπειρίας, μαθαίνει τι συμβαίνει στις αγορές γύρω του. Το ίδιο ισχύει και για τις επιχειρήσεις. Ο επιχειρηματίας πρέπει επίσης να εκτιμήσει τη συγκεκριμένη αγορά του, να καθορίσει τις τιμές που πρέπει να πληρώνει για ό,τι αγοράζει και να χρεώνει για ό,τι πωλεί, να ασχοληθεί με τη λογιστική κόστους για να εκτιμήσει το κόστος του κ.ο.κ. Αλλά καμία από αυτές τις δραστηριότητες δεν εξαρτάται πραγματικά από το σύνολο των στατιστικών στοιχείων για την οικονομία που λαμβάνει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ο επιχειρηµατίας, όπως και ο καταναλωτής, γνωρίζει και µαθαίνει για τη συγκεκριµένη αγορά του µέσω της καθηµερινής του εµπειρίας.

Ένα υποκατάστατο για τα δεδομένα της αγοράς

Οι γραφειοκράτες, καθώς και οι κρατικιστές μεταρρυθμιστές, ωστόσο, βρίσκονται σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Βρίσκονται σαφώς εκτός της αγοράς. Επομένως, για να "μπουν" στην κατάσταση που προσπαθούν να σχεδιάσουν και να μεταρρυθμίσουν, πρέπει να αποκτήσουν γνώση που δεν είναι προσωπική, καθημερινή εμπειρία- η μόνη μορφή που μπορεί να πάρει αυτή η γνώση είναι η στατιστική.3

Οι στατιστικές είναι τα μάτια και τα αυτιά του γραφειοκράτη, του πολιτικού, του σοσιαλιστή μεταρρυθμιστή. Μόνο με τις στατιστικές μπορούν να γνωρίζουν, ή τουλάχιστον να έχουν μια ιδέα για το τι συμβαίνει στην οικονομία.4

Μόνο με τις στατιστικές μπορούν να ανακαλύψουν πόσοι ηλικιωμένοι έχουν ραχίτιδα ή πόσοι νέοι έχουν τερηδόνα ή πόσοι Εσκιμώοι έχουν ελαττωματικά δέρματα φώκιας - και επομένως μόνο με τις στατιστικές μπορούν αυτοί οι παρεμβατιστές να ανακαλύψουν ποιος "χρειάζεται" τι σε όλη την οικονομία και πόσα ομοσπονδιακά χρήματα πρέπει να διοχετευθούν προς ποιες κατευθύνσεις.

Το Γενικό Σχέδιο

Σίγουρα, μόνο με στατιστικές, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί να κάνει έστω και μια πρόχειρη προσπάθεια να σχεδιάσει, να ρυθμίσει, να ελέγξει ή να μεταρρυθμίσει διάφορους κλάδους - ή να επιβάλει κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικοποίηση σε ολόκληρο το οικονομικό σύστημα. Αν η κυβέρνηση δεν λάμβανε στατιστικά στοιχεία για τους σιδηροδρόμους, για παράδειγμα, πώς στο καλό θα μπορούσε να αρχίσει καν να ρυθμίζει τους σιδηροδρομικούς ναύλους, τα οικονομικά και άλλες υποθέσεις; Πώς θα μπορούσε η κυβέρνηση να επιβάλει έλεγχο των τιμών, αν δεν γνώριζε καν ποια αγαθά έχουν πωληθεί στην αγορά και ποιες τιμές επικρατούσαν; Οι στατιστικές, για να το επαναλάβω, είναι τα μάτια και τα αυτιά των παρεμβατιστών: του διανοούμενου μεταρρυθμιστή, του πολιτικού και του κυβερνητικού γραφειοκράτη. Κόψτε αυτά τα μάτια και τα αυτιά, καταστρέψτε αυτές τις κρίσιμες κατευθυντήριες γραμμές για τη γνώση, και όλη η απειλή της κυβερνητικής παρέμβασης εξαλείφεται σχεδόν εντελώς.5

Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ακόμη και χωρίς να έχει καμία στατιστική γνώση των εθνικών υποθέσεων, η κυβέρνηση θα μπορούσε να προσπαθήσει να παρέμβει, να φορολογήσει και να επιδοτήσει, να ρυθμίσει και να ελέγξει. Θα μπορούσε να προσπαθήσει να επιδοτήσει τους ηλικιωμένους ακόμη και χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για το πόσοι ηλικιωμένοι υπάρχουν και πού βρίσκονται- θα μπορούσε να προσπαθήσει να ρυθμίσει έναν κλάδο χωρίς καν να γνωρίζει πόσες επιχειρήσεις υπάρχουν ή άλλα βασικά στοιχεία του κλάδου- θα μπορούσε να προσπαθήσει να ρυθμίσει τον επιχειρηματικό κύκλο χωρίς καν να γνωρίζει αν οι τιμές ή η επιχειρηματική δραστηριότητα ανεβαίνουν ή πέφτουν. Θα μπορούσε να προσπαθήσει, αλλά δεν θα έφτανε πολύ μακριά. Το απόλυτο χάος θα ήταν πολύ πατενταρισμένο και πολύ εμφανές ακόμη και για τη γραφειοκρατία, και βεβαίως για τους πολίτες.

Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα από τη στιγμή που ένας από τους σημαντικότερους λόγους που προβάλλονται για την κυβερνητική παρέμβαση είναι ότι "διορθώνει" την αγορά και κάνει την αγορά και την οικονομία πιο ορθολογικές. Προφανώς, αν η κυβέρνηση στερούνταν κάθε γνώση των οικονομικών πραγμάτων, δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε καν η επίφαση ορθολογισμού στην κυβερνητική παρέμβαση.

Σίγουρα, η απουσία στατιστικών στοιχείων θα κατέστρεφε απολύτως και αμέσως κάθε προσπάθεια σοσιαλιστικού σχεδιασμού. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς, για παράδειγμα, τι θα μπορούσαν να κάνουν οι κεντρικοί σχεδιαστές στο Κρεμλίνο για να σχεδιάσουν τη ζωή των Σοβιετικών πολιτών, αν οι σχεδιαστές στερούνταν κάθε πληροφορία, κάθε στατιστικό στοιχείο για τους πολίτες αυτούς. Η κυβέρνηση δεν θα ήξερε καν σε ποιον να δώσει εντολές, πόσο μάλλον πώς να προσπαθήσει να σχεδιάσει μια περίπλοκη οικονομία.

Έτσι, σε όλα τα πολυάριθμα μέτρα που έχουν προταθεί όλα αυτά τα χρόνια για τον έλεγχο και τον περιορισμό της κυβέρνησης ή για την κατάργηση των παρεμβάσεών της, η απλή και μη θεαματική κατάργηση των κυβερνητικών στατιστικών θα ήταν ίσως το πιο εμπεριστατωμένο και αποτελεσματικό. Οι στατιστικές, τόσο ζωτικής σημασίας για τον κρατισμό, τον ομώνυμο φορέα του, είναι επίσης η αχίλλειος πτέρνα του κράτους.

1. Πρβλ. Neil Macneil και Harold W. Metz, The Hoover Report, 1953-1955 (Νέα Υόρκη: Macmillan, 1956), σσ. 90-91- Commission on Organization of the Executive Branch of the Government, Task Force Report on Paperwork Management (Ουάσιγκτον: Ιούνιος 1955)- και idem, Report on Budgeting and Accounting (Ουάσιγκτον: Φεβρουάριος 1949).

2. Macneil και Metz, ό.π., σ. 90-91.

3. Σχετικά με τις ελλείψεις των στατιστικών στοιχείων σε σύγκριση με την προσωπική γνώση όλων των συμμετεχόντων που χρησιμοποιούνται στην ελεύθερη αγορά, βλ. τη διαφωτιστική συζήτηση στο F.A. Hayek, Individualism and the Economic Order (Chicago: University Press, 1948), Κεφάλαιο 4. Βλέπε επίσης Geoffrey Dobbs, On Planning the Earth (Λίβερπουλ: K.R.P. Pubs., 1951), σσ. 77-86.

4. Ήδη από το 1863, ο Samuel B. Ruggles, Αμερικανός αντιπρόσωπος στο Διεθνές Στατιστικό Συνέδριο του Βερολίνου, δήλωσε: "Η στατιστική είναι τα ίδια τα μάτια του πολιτικού ανδρός, που του επιτρέπουν να επιθεωρεί και να σαρώνει με καθαρή και περιεκτική όραση ολόκληρη τη δομή και την οικονομία του πολιτικού σώματος". Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη διασύνδεση της στατιστικής - και των στατιστικολόγων - και της κυβέρνησης, βλέπε Murray N. Rothbard, "The Politics of Political Economists: Comment," The Quarterly Journal of Economics (Νοέμβριος 1960), σ. 659-65. Βλέπε επίσης Dobbs, ό.π.

5. "Η κυβερνητική πολιτική εξαρτάται από λεπτομερείς γνώσεις σχετικά με την απασχόληση, την παραγωγή και την αγοραστική δύναμη του Έθνους. Η διαμόρφωση της νομοθεσίας και η διοικητική πρόοδος... Η εποπτεία ... η ρύθμιση ... και ο έλεγχος ... πρέπει να καθοδηγούνται από τη γνώση ενός ευρέος φάσματος σχετικών γεγονότων. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, τα στατιστικά στοιχεία διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην εποπτεία των κυβερνητικών δραστηριοτήτων. Οι διοικητικοί υπάλληλοι όχι μόνο κάνουν σχέδια υπό το πρίσμα των γνωστών γεγονότων στον τομέα ενδιαφέροντός τους, αλλά πρέπει επίσης να έχουν εκθέσεις σχετικά με την πραγματική πρόοδο που έχει επιτευχθεί στην επίτευξη των στόχων τους." Εκθέσεις για τον προϋπολογισμό και τη λογιστική, ό.π., σ. 91-92.