Πώς να προωθήσετε τα Αυστριακά Οικονομικά σε Σταθερές Οικονομίες

 Οι εικόνες που έρχονται από τη Λατινική Αμερική είναι δύσκολο να αγνοηθούν. Δεκάδες χιλιάδες μέλη συμμοριών στο Ελ Σαλβαδόρ του Bukele παρατάσσονται, ώμος με ώμο, περιμένοντας να μπουν στη φυλακή, με τα δικαιώματά τους να έχουν ανασταλεί ως αποτέλεσμα της καταστολής της δραστηριότητας των συμμοριών. Εκατοντάδες κυβερνητικοί υπάλληλοι της AFIP - η εκδοχή της IRS στην Αργεντινή - στέκονται σε μια γκαλερί πολλών επιπέδων, με τα χαρτιά να παρασύρονται στον κάτω όροφο καθώς μαθαίνουν ότι η υπηρεσία έχει κλείσει. Παρόλο που οι δύο πρόεδροι έχουν ριζικά διαφορετικές πολιτικές -ο Bukele είναι ολοκληρωτικός και ο Milei αναρχοκαπιταλιστής επηρεασμένος από τον καθηγητή Jesús Huerta de Soto- υπάρχουν παραλληλισμοί στην προθυμία τους να δράσουν, κάτι που λείπει αισθητά από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το μεγαλύτερο μέρος της ανεπτυγμένης Δύσης βρίσκεται βυθισμένο σε κάποια μορφή γραφειοκρατικής κυριαρχίας, που τρώει λωτούς, δεξιάς-φιλελεύθερης πολιτικής. Η Ευρώπη απέχει από το όνειρο του Hans Herman Hoppe για «1.000 Λιχτενστάιν» όσο φαίνεται ανθρωπίνως δυνατό, με δέκα ακόμη χώρες να ελπίζουν να αποκτήσουν είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τον Οκτώβριο του 2024. Οι Ηνωμένες Πολιτείες καθοδηγούνται από τις γενικές εκλογές που αγνοούν σε μεγάλο βαθμό τους υποψήφιους των κατώτερων ψηφοδελτίων, εξασφαλίζοντας ότι οι πολιτικές μηχανές και στις δύο πλευρές του διαδρόμου διατηρούν τον έλεγχο. Όπως σημείωσε χαρακτηριστικά ο Ron Paul, το αποτέλεσμα είναι ότι οι περισσότεροι πολιτικοί αγοράστηκαν από εξωτερικά συμφέροντα πολύ πριν ξεκινήσουν ποτέ εκστρατεία για την ανάληψη αξιώματος και, ως εκ τούτου, είναι πιθανό να προωθούνται κυρίως από οικονομικά συμφέροντα.

Αυτό δημιουργεί μια ομοιογένεια που απέχει πολύ από την αναταραχή που απαιτούνταν για να τοποθετηθεί ένας Bukele ή ένας Milei στο αξίωμα. Παρά τις προβλέψεις καταστροφής από τους πολιτικούς ειδήμονες -όπως σημειώνει ο Robert Nozick στο βιβλίο του Anarchy, State, and Utopia- μια ήπια παρακμή στη Δύση είναι πολύ πιο πιθανή (και προτιμότερη από τις προσδοκίες των Λιμπερταριανών ιδεολόγων) από μια ανοιχτή επανάσταση.

Όπως επανειλημμένα προειδοποίησε ο Χάγιεκ στο βιβλίο του The Road to Serfdom, οι ακραίες πολιτικές ιδεολογίες συνήθως θεωρούν ότι η απόκτηση του ελέγχου μιας χώρας είναι ένα Ηράκλειο έργο. Ωστόσο, εκεί όπου ο ολοκληρωτισμός μπορεί να καταλάβει την εξουσία με ένα πραξικόπημα του στυλ «η ισχύς κάνει το δίκαιο», οι αναρχοκαπιταλιστές θα βρουν αυτή τη μέθοδο δυσάρεστη και, όπως σημειώνει ο Murray Rothbard στο βιβλίο του For a New Liberty: The Libertarian Manifesto, τα μέσα πρέπει να ευθυγραμμίζονται με τους σκοπούς. Ως εκ τούτου, θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι ο αναρχοκαπιταλιστής πρέπει να επιχειρηματολογήσει για τη θέση του, ώστε να καταδείξει στον γενικό πληθυσμό μιας χώρας ότι αυτός είναι ο μόνος λογικός δρόμος προς τα εμπρός. Αυτό, δυστυχώς, θα προϋπέθετε ότι ο πληθυσμός είναι απόλυτα λογικός, ένα λάθος το οποίο ο Hayek συμβούλευε να μην κάνει στο βιβλίο του The Sensory Order.

Αντίθετα, οι ελπιδοφόροι αναρχοκαπιταλιστές πρέπει να χρησιμοποιήσουν την Αργεντινή ως ένα είδος «σπίτι επίδειξης» για άλλες χώρες. Χωρίς τη δημιουργία μιας καμπάνιας πωλήσεων, το αναρχοκαπιταλιστικό σχέδιο -που περιορίζεται στην Αργεντινή- είναι πολύ βαριά μοχλευμένο για να εξαπλωθεί στο εξωτερικό. Ως εκ τούτου, κάθε θετικό επίτευγμα της κυβέρνησης Milei πρέπει να αναλυθεί σε σημεία συζήτησης, συνθήματα και διαφημιστικές επιχειρήσεις. Αυτό θα επιτρέψει στις σταθερές Δυτικές δημοκρατίες να πάρουν μια γεύση από ασφαλή απόσταση για το τι θα μπορούσε να τους προσφέρει μια αναρχοκαπιταλιστική κυβέρνηση. Μόνο τότε οι ελπιδοφόροι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αναρχοκαπιταλιστές θα έχουν την ευκαιρία να ξεκινήσουν τη σταυροφορία τους στην πατρίδα τους.