Οι Μίζες και Ρόθμπαρντ για τον Μαρξ

 Μία από τις πιο ύπουλες ιδεολογίες της εποχής μας είναι ο Μαρξισμός. Οι υποστηρικτές του χρησιμοποιούν τον Μαρξισμό για να υπονομεύσουν τα πολιτικά και κοινωνικά μας θεσμικά όργανα. Απορρίπτουν την καθημερινή ηθική ως εργαλείο για τη συγκάλυψη της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Ισχυρίζονται ότι ο καπιταλισμός εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους και ότι θα πρέπει να αντικατασταθεί από τον σοσιαλισμό, παρόλο που τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα έχουν σκοτώσει εκατομμύρια ανθρώπους. Πρέπει να οπλιστούμε ενάντια σε αυτό το διαβολικό μείγμα. Γι' αυτόν τον λόγο, είναι απαραίτητο να μελετήσουμε τι έχουν πει γι' αυτό οι δύο μεγαλύτεροι κοινωνικοί στοχαστές και υπερασπιστές της ελευθερίας, ο Λούντβιχ φον Μίζες και ο Μάρεϊ Ρόθμπαρντ. Με αυτόν τον τρόπο, θα είμαστε προετοιμασμένοι να πολεμήσουμε ενάντια στις δυνάμεις του κακού. 

Ο Μαρξ είπε ότι ο καπιταλισμός πιέζει προς τα κάτω τους μισθούς των εργαζομένων μέχρι που μόλις επαρκούν για να ζήσουν. Στην πραγματικότητα, όπως επισημαίνει ο Μίζες, ο καπιταλισμός οδηγεί σε τεράστια βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Ο Μίζες λέει: 

«Αυτό που πραγματικά κατέστρεψε τον Μαρξ ήταν η ιδέα του για την προοδευτική εξαθλίωση των εργαζομένων. Ο Μαρξ δεν είδε ότι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού ήταν η μαζική παραγωγή για τις ανάγκες των μαζών· ο κύριος στόχος των καπιταλιστών είναι να παράγουν για τις ευρείες μάζες. Ούτε είδε ο Μαρξ ότι στον καπιταλισμό ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Ως μισθωτός, ο εργαζόμενος δεν μπορεί να καθορίσει τι θα παραχθεί. Αλλά ως πελάτης, είναι πραγματικά το αφεντικό και λέει στο αφεντικό του, τον επιχειρηματία, τι να κάνει. Το αφεντικό του πρέπει να υπακούσει στις εντολές των εργαζομένων ως μέλη του αγοραστικού κοινού. Η κυρία Γουέμπ, όπως και άλλοι σοσιαλιστές, ήταν κόρη ενός ευκατάστατου επιχειρηματία. Όπως και άλλοι σοσιαλιστές, πίστευε ότι ο πατέρας της ήταν ένας αυταρχικός που έδινε εντολές σε όλους. Δεν είδε ότι υπόκειτο στην κυριαρχία των εντολών των πελατών στην αγορά. Η «μεγάλη» κυρία Γουέμπ [Μπεατρίς Πότερ] δεν ήταν πιο έξυπνη από το πιο ανόητο παιδί αγγελιοφόρο που βλέπει μόνο ότι το αφεντικό του δίνει εντολές.» [Η κυρία Γουέμπ ήταν κορυφαίο μέλος της Φαβιανής Εταιρείας. Αυτή και ο σύζυγός της έγραψαν μια υπεράσπιση του Σταλινισμού με τίτλο Σοβιετικός Κομμουνισμός: Ένας Νέος Πολιτισμός.]

Πώς αντιμετωπίζουν οι Μαρξιστές το γεγονός ότι ο ισχυρισμός του Μαρξ ότι ο καπιταλισμός οδηγεί τους μισθούς σε επίπεδα ελάχιστης επιβίωσης είναι ψευδής; Όπως επισημαίνει ο Μάρεϊ Ρόθμπαρντ, το κάνουν αλλάζοντας αυτό που ισχυρίστηκε ο Μαρξ. Στην πραγματικότητα, έκανε κάτι άλλο πέρα από το να λέει κάτι που αποδείχθηκε ψευδές. Συνεχίζουν να το κάνουν αυτό όταν η νέα τους ερμηνεία του τι έλεγε ο Μαρξ αποδεικνύεται επίσης ψευδής: «Έτσι, όταν οι Μαρξιστικές προβλέψεις αποτυγχάνουν, παρόλο που υποτίθεται ότι προέρχονται από επιστημονικούς νόμους της ιστορίας, οι Μαρξιστές καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να αλλάξουν τους όρους της αρχικής πρόβλεψης. Ένα διαβόητο παράδειγμα είναι ο νόμος του Μαρξ για την εξαθλίωση της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό. Όταν έγινε πλέον ξεκάθαρο ότι το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων στον βιομηχανικό καπιταλισμό ανέβαινε αντί να πέφτει, οι Μαρξιστές κατέφυγαν στην άποψη ότι αυτό που ο Μαρξ «πραγματικά» εννοούσε με την εξαθλίωση δεν ήταν η απόλυτη εξαθλίωση αλλά η σχετική στέρηση. Ένα από τα προβλήματα με αυτή την εναλλακτική υπεράσπιση είναι ότι η εξαθλίωση υποτίθεται ότι είναι ο κινητήριος μοχλός της προλεταριακής επανάστασης, και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τους εργαζόμενους να καταφεύγουν σε αιματηρή επανάσταση επειδή απολαμβάνουν μόνο ένα γιοτ ο καθένας, ενώ οι καπιταλιστές απολαμβάνουν πέντε ή έξι. Ένα άλλο διαβόητο παράδειγμα ήταν η ανταπόκριση πολλών Μαρξιστών στην πειστική απόδειξη του Bohm-Bawerk ότι η θεωρία της αξίας της εργασίας δεν μπορούσε να εξηγήσει την τιμολόγηση των αγαθών στον καπιταλισμό. Και πάλι, η εναλλακτική ανταπόκριση ήταν ότι αυτό που ο Μαρξ «πραγματικά» εννοούσε δεν ήταν να εξηγήσει καθόλου την τιμολόγηση της αγοράς, αλλά απλώς να ισχυριστεί ότι οι ώρες εργασίας ενσωματώνουν κάποια μυστικιστική εγγενή «αξία» στα αγαθά που, ωστόσο, είναι άσχετη με τη λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς. Αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε είναι δύσκολο να δούμε γιατί ο Μαρξ εργάστηκε για μεγάλο μέρος της ζωής του σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να ολοκληρώσει το Κεφάλαιο και να λύσει το πρόβλημα της αξίας-τιμής.»

Οι Μαρξιστές σοσιαλιστές θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να τον αντικαταστήσουν με κεντρικό σχεδιασμό. Αλλά ο Μίζες απέδειξε σε ένα άρθρο το 1920 ότι είναι αδύνατο για τον σοσιαλισμό να λειτουργήσει. Για να γνωρίζουν τι να παράγουν, οι σχεδιαστές θα έπρεπε να μπορούν να υπολογίζουν με χρηματικές τιμές. Χωρίς χρηματικές τιμές, δεν θα μπορούσαν να πουν ποιες από τις επενδύσεις τους ήταν επιτυχείς. Αλλά οι χρηματικές τιμές υπάρχουν μόνο στον καπιταλισμό. Χωρίς αυτές, μια σοσιαλιστική οικονομία θα κατέρρεε αναπόφευκτα στο χάος. Ο Μίζες δίνει μια σύντομη περίληψη του επιχειρήματός του εδώ: 

«Χωρίς οικονομικό υπολογισμό δεν μπορεί να υπάρξει οικονομία. Επομένως, σε ένα σοσιαλιστικό κράτος όπου η επιδίωξη του οικονομικού υπολογισμού είναι αδύνατη, δεν μπορεί να υπάρξει—με την έννοια που δίνουμε στον όρο—καμία οικονομία. Σε ασήμαντα και δευτερεύοντα ζητήματα, η ορθολογική συμπεριφορά μπορεί ακόμα να είναι δυνατή, αλλά γενικά θα ήταν αδύνατο να μιλάμε πλέον για ορθολογική παραγωγή. Δεν θα υπήρχαν μέσα για να καθοριστεί τι είναι ορθολογικό, και επομένως είναι προφανές ότι η παραγωγή δεν θα μπορούσε ποτέ να καθοδηγείται από οικονομικές σκέψεις. Αυτό που σημαίνει  είναι αρκετά σαφές, πέρα από τις επιπτώσεις της στην προσφορά αγαθών. Η ορθολογική συμπεριφορά θα αποσυνδεόταν από το ίδιο το έδαφος που είναι ο κατάλληλος τομέας της. Θα υπήρχε, στην πραγματικότητα, κάτι τέτοιο όπως η ορθολογική συμπεριφορά, ή, πράγματι, κάτι τέτοιο όπως η ορθολογικότητα και η λογική στη σκέψη; Ιστορικά, η ανθρώπινη ορθολογικότητα είναι μια ανάπτυξη της οικονομικής ζωής. Θα μπορούσε τότε να διατηρηθεί όταν αποσυνδεθεί από αυτήν;»

Παρά ταύτα, οι Μαρξιστές προσπαθούν να υπονομεύσουν τα θεσμικά μας όργανα. Ίσως θα ήταν καλύτερο να πούμε ότι το κάνουν εξαιτίας αυτού. Αγαπούν την καταστροφή και θέλουν να γκρεμίσουν τον κόσμο μας σε ερείπια. Ο Μάρεϊ Ρόθμπαρντ υποστήριξε ότι αυτή η θέληση για καταστροφή είναι έκφραση μιας μεσσιανικής θρησκείας που διδάσκει ότι ο σημερινός κόσμος πρέπει να καταστραφεί σε μια βίαιη επανάσταση πριν εγκαθιδρυθεί μια κομμουνιστική χιλιετία: 

«Το κλειδί για το περίπλοκο και τεράστιο σύστημα σκέψης που δημιούργησε ο Καρλ Μαρξ είναι, στον πυρήνα του, απλό: ο Καρλ Μαρξ ήταν κομμουνιστής. Μια φαινομενικά τετριμμένη και κοινότυπη δήλωση δίπλα στο πλήθος των γεμάτων με ορολογία εννοιών του Μαρξισμού στη φιλοσοφία, την οικονομία και τον πολιτισμό, ωστόσο η αφοσίωση του Μαρξ στον κομμουνισμό ήταν ο κρίσιμος στόχος του, πολύ πιο κεντρικός από την ταξική πάλη, τη διαλεκτική, τη θεωρία της υπεραξίας και όλα τα υπόλοιπα. Ο κομμουνισμός ήταν ο μεγάλος στόχος, το όραμα, το επιθυμητό, ο τελικός σκοπός που θα έκανε τα βάσανα της ανθρωπότητας καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας να αξίζουν. Η ιστορία είναι η ιστορία του πόνου, της ταξικής πάλης, της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Με τον ίδιο τρόπο που η επιστροφή του Μεσσία, στη χριστιανική θεολογία, θα βάλει τέλος στην ιστορία και θα εγκαθιδρύσει έναν νέο ουρανό και μια νέα γη, έτσι η εγκαθίδρυση του κομμουνισμού θα έβαζε τέλος στην ανθρώπινη ιστορία. Και όπως για τους μετα-χιλιαστικούς Χριστιανούς, ο άνθρωπος, καθοδηγούμενος από τους προφήτες και τους αγίους του Θεού, θα εγκαθιδρύσει ένα Βασίλειο του Θεού στη Γη (για τους προ-χιλιαστικούς, ο Ιησούς θα έχει πολλούς ανθρώπινους βοηθούς για να εγκαθιδρύσει ένα τέτοιο βασίλειο), έτσι, για τον Μαρξ και άλλες σχολές κομμουνιστών, η ανθρωπότητα, καθοδηγούμενη από μια πρωτοπορία κοσμικών αγίων, θα εγκαθιδρύσει ένα εκκοσμικευμένο Βασίλειο του Ουρανού στη Γη. Στα μεσσιανικά θρησκευτικά κινήματα, η χιλιετία εγκαθιδρύεται πάντα με μια ισχυρή, βίαιη ανατροπή, έναν Αρμαγεδδώνα, έναν μεγάλο αποκαλυπτικό πόλεμο μεταξύ καλού και κακού. Μετά από αυτήν την τιτάνια σύγκρουση, μια χιλιετία, μια νέα εποχή, ειρήνης και αρμονίας, της βασιλείας της δικαιοσύνης, θα εγκαθιδρυθεί στη Γη. Ο Μαρξ απέρριψε κατηγορηματικά εκείνους τους ουτοπικούς σοσιαλιστές που επιδίωκαν να φτάσουν στον κομμουνισμό μέσω μιας σταδιακής και εξελικτικής διαδικασίας, μέσω μιας σταθερής προόδου του καλού. Αντ' αυτού, ο Μαρξ επανήλθε στους αποκαλυπτικούς, τους μετα-χιλιαστικούς καταναγκαστικούς Γερμανούς και Ολλανδούς Αναβαπτιστές του δέκατου έκτου αιώνα, στις χιλιαστικές αιρέσεις κατά τη διάρκεια του Αγγλικού Εμφυλίου Πολέμου, και στις διάφορες ομάδες προ-χιλιαστικών Χριστιανών που προέβλεπαν έναν αιματηρό Αρμαγεδδώνα τις τελευταίες ημέρες, πριν η χιλιετία μπορέσει να εγκαθιδρυθεί. Πράγματι, αφού οι αποκαλυπτικοί μετα-χιλιαστικοί αρνήθηκαν να περιμένουν τη σταδιακή καλοσύνη και αγιότητα να διαπεράσει την ανθρωπότητα, ενώθηκαν με τους προ-χιλιαστικούς στο να πιστεύουν ότι μόνο μια βίαιη αποκαλυπτική τελική μάχη μεταξύ καλού και κακού, μεταξύ αγίων και αμαρτωλών, θα μπορούσε να εισαγάγει τη χιλιετία. Η βίαιη, παγκόσμια επανάσταση, στην εκδοχή του Μαρξ, που θα γινόταν από το καταπιεσμένο προλεταριάτο, θα ήταν το αναπόφευκτο όργανο για την έλευση της χιλιετίας του, του κομμουνισμού. Στην πραγματικότητα, ο Μαρξ, όπως οι προ-χιλιαστικοί (ή «χιλιαστές»), προχώρησε περαιτέρω υποστηρίζοντας ότι η βασιλεία του κακού στη γη θα έφτανε στο αποκορύφωμά της λίγο πριν την αποκάλυψη («το σκοτάδι πριν την αυγή»).

Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να εκπαιδεύσουμε τους ανθρώπους ώστε να κατανοήσουν πλήρως πόσο επικίνδυνος και Σατανικός είναι πραγματικά ο Μαρξισμός!