Οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να σταματήσουν τον πληθωρισμό αν ήθελαν. Δεν θα το κάνουν.

 Ο πληθωρισμός δεν είναι σύμπτωση. Είναι πολιτική. Οι κυβερνήσεις, μαζί με τους λεγόμενους ειδικούς τους, προσπαθούν να σας πείσουν ότι ο πληθωρισμός προέρχεται από οτιδήποτε άλλο εκτός από τη συνεπή, αν και βραδύτερη, αύξηση των συνολικών τιμών χρόνο με το χρόνο. Εκδίδοντας περισσότερο νόμισμα από αυτό που απαιτεί ο ιδιωτικός τομέας, διαβρώνοντας έτσι την αγοραστική του δύναμη και δημιουργώντας μια συνεχή ετήσια μεταφορά πλούτου από τους πραγματικούς μισθούς και τις καταθέσεις προς την κυβέρνηση.

Οι τιμές του πετρελαίου δεν αποτελούν αιτία του πληθωρισμού αλλά συνέπεια. Οι τιμές αυξάνονται καθώς περισσότερες μονάδες του νομίσματος που χρησιμοποιείται για την αποτίμηση του εμπορεύματος μετατοπίζονται σε σχετικά σπάνια περιουσιακά στοιχεία. Επομένως, οι τιμές του πετρελαίου δεν προκαλούν πληθωρισμό- αποτελούν ένα από τα σήματα της υποτίμησης του νομίσματος. Επιπλέον, αν οι τιμές του πετρελαίου προκαλούσαν πληθωρισμό, θα πηγαίναμε γρήγορα από τον πληθωρισμό στον αποπληθωρισμό, όχι από τον αυξημένο πληθωρισμό σε βραδύτερες αυξήσεις τιμών.

Το ίδιο ισχύει για όλες τις αιτίες που οι κυβερνήσεις και οι πράκτορές τους προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν ως δικαιολογία για τον πληθωρισμό. Οι περισσότερες είναι απλώς εκδηλώσεις και όχι αιτίες του πληθωρισμού. Ακόμη και αν η παγκόσμια οικονομία κυριαρχούνταν από τρεις κακές και ηλίθιες ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις, δεν θα μπορούσαν να αυξήσουν τις συνολικές τιμές και να διατηρήσουν μια ετήσια αύξηση, αν η ποσότητα του νομίσματος στο σύστημα παρέμενε ίση. Γιατί; Δύο πράγματα θα συνέβαιναν. Πρώτον, αυτές οι τρεις μονοπωλιακές κακές επιχειρήσεις θα έβλεπαν το κεφάλαιο κίνησής τους να εκτοξεύεται, επειδή οι πολίτες δεν θα είχαν αρκετές μονάδες νομίσματος για να πληρώσουν για όλα όσα παράγουν. Δεύτερον, οι υπόλοιπες τιμές θα μειώνονταν, καθώς θα υπήρχε σημαντικά μικρότερος αριθμός μονάδων νομίσματος για την αγορά άλλων αγαθών και υπηρεσιών.

Ακόμα και μια ομάδα οιονεί μονοπωλιακών επιχειρήσεων δεν μπορεί να κάνει όλες τις τιμές να αυξάνονται από κοινού και να παγιώσουν το ετήσιο επίπεδο, για να συνεχίσουν να αυξάνονται. Ωστόσο, ο μονοπωλιακός εκδότης του νομίσματος, η κυβέρνηση, μπορεί να κάνει όλες τις τιμές να αυξάνονται, ενώ ταυτόχρονα μειώνει την αγοραστική δύναμη των μονάδων κρατικού χρέους που εκδίδει.

Είναι εκπληκτικό να βλέπει κανείς πώς κάποιοι λεγόμενοι ειδικοί λένε ότι μερικές μεγάλες εταιρείες προκαλούν την άνοδο όλων των τιμών, αλλά αρνούνται ότι το κράτος που μονοπωλεί τη δημιουργία χρήματος είναι η αιτία του πληθωρισμού.

Η μόνη πραγματική αιτία του πληθωρισμού είναι οι κρατικές δαπάνες. Ενώ οι τράπεζες μπορούν να δημιουργήσουν χρήματα -πιστώσεις- μέσω δανεισμού, βασίζονται σε έργα και επενδύσεις για να στηρίξουν αυτά τα δάνεια. Οι τράπεζες δεν μπορούν να δημιουργήσουν χρήματα για να διασώσουν τον εαυτό τους. Καμία χρηματοπιστωτική οντότητα δεν θα χρεοκοπούσε τότε. Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη ανισορροπία του ενεργητικού των τραπεζών προέρχεται από τη χορήγηση δανείων με επιτόκια χαμηλότερα από το κόστος κινδύνου και από την ύπαρξη κρατικών δανείων και ομολόγων ως επενδύσεων "χωρίς κίνδυνο", δύο πράγματα που επιβάλλονται από κανονισμούς, νόμους και τον σχεδιασμό των κεντρικών τραπεζών. Εν τω μεταξύ, το κράτος εκδίδει περισσότερο νόμισμα για να συγκαλύψει τις δημοσιονομικές του ανισορροπίες και να διασώσει τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας κανονισμούς, νομοθεσία και εξαναγκασμό για να επιβάλει τη χρήση της δικής του μορφής χρήματος.

Τα μονοπώλια δεν μπορούν να δημιουργήσουν πληθωρισμό, εκτός εάν είναι σε θέση να αναγκάσουν τους καταναλωτές να χρησιμοποιούν τα προϊόντα τους χωρίς μείωση της ζήτησης. Πρέπει επίσης να κατανοήσουμε ότι τα καταστροφικά και αναποτελεσματικά μονοπώλια μπορούν να υπάρξουν μόνο αν το κράτος τα επιβάλλει. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, τα μονοπώλια αυτά εξαφανίζονται λόγω του ανταγωνισμού, της τεχνολογίας και των φθηνότερων εισαγωγών από άλλα έθνη. Ποιο είναι λοιπόν το μόνο μονοπώλιο που μπορεί να εξαναγκάσει τους καταναλωτές να χρησιμοποιούν το προϊόν τους ανεξάρτητα από την πραγματική ζήτηση γι' αυτό; Το κυβερνητικό χρήμα.

Η κυβέρνηση είναι ο μεγαλύτερος οικονομικός παράγοντας και επομένως ο σημαντικότερος μοχλός της συνολικής ζήτησης, καθώς και ο εκδότης του νομίσματος. Η κυβέρνηση μπορεί να τερματίσει τον πληθωρισμό ανά πάσα στιγμή εξαλείφοντας τις περιττές δαπάνες που προκαλούν το έλλειμμα, πράγμα που είναι το ίδιο με το τύπωμα χρήματος. Η φορολόγηση του ιδιωτικού τομέα για τη μείωση του πληθωρισμού είναι σαν να λιμοκτονείς τα παιδιά για να κάνεις τον χοντρό γονέα να χάσει βάρος.

Αν η γερουσιαστής Warren και ο πρόεδρος Biden είχαν δίκιο και οι εταιρείες έφταιγαν για τον πληθωρισμό, τον ανταγωνισμό, τις φθηνότερες εισαγωγές και τη μείωση της ζήτησης, θα είχαν φροντίσει για τις αδικαιολόγητες τιμές τους. Μόνο η κυβέρνηση μπορεί να προκαλέσει και να διαιωνίσει τον πληθωρισμό, χρησιμοποιώντας την κεντρική τράπεζα ως τον χρηματοπιστωτικό της βραχίονα και τη ρύθμιση ως την επιβολή του κρατικού IOU (νόμισμα) ως το "περιουσιακό στοιχείο με το χαμηλότερο ρίσκο" στο ενεργητικό των τραπεζών. Η κυβέρνηση δημιουργεί το νόμισμα και το επιβάλλει, και όταν η αγοραστική του δύναμη μειώνεται, κατηγορεί τους οικονομικούς παράγοντες που αναγκάζονται να χρησιμοποιούν τη δική της μορφή χρήματος.

BITCOIN AND GOLD DISCOUNT MONETARY DESTRUCTION 

https://www.youtube.com/watch?v=cAyv15oeYYo

Οι υπερασπιστές του MMT και οι νέο-Κεϋνσιανοί λένε ότι η κυβέρνηση μπορεί να εκδίδει όσο νόμισμα χρειάζεται και ότι το όριό της δεν είναι το δημοσιονομικό (έλλειμμα και χρέος) αλλά ο πληθωρισμός. Αυτό δεν έχει νόημα, διότι ο πληθωρισμός είναι η εκδήλωση ενός μη βιώσιμου δημοσιονομικού προβλήματος, που αντανακλάται στην εξαφάνιση της εμπιστοσύνης προς τον εκδότη του νομίσματος. Είναι, κυριολεκτικά, σαν μια γιγαντιαία εταιρεία που εκδίδει χρέος ασταμάτητα και νομίζει ότι τίποτα δεν έχει σημασία. Είναι ένα τέχνασμα για να εφαρμοστεί η συνεχής αύξηση του μεγέθους της κυβέρνησης στην οικονομία, γνωρίζοντας ότι όταν ελέγχει ένα μεγάλο μέρος, είναι πρακτικά αδύνατο να σταματήσει το κράτος.

Η Stephanie Kelton και άλλοι λένε ότι η κυβέρνηση πρέπει να ξοδεύει όσα θέλει και, αν ο πληθωρισμός αυξηθεί, να φορολογεί τα υπερβολικά χρήματα. Αυτό είναι αστείο. Έτσι, η κυβέρνηση αυξάνει το μέγεθός της κατά την είσοδο, ξοδεύοντας και αποδυναμώνοντας την αγοραστική δύναμη των κερδών και των αποταμιεύσεων του ιδιωτικού τομέα, και στη συνέχεια φορολογεί τον ιδιωτικό τομέα, αυξάνοντας έτσι το μέγεθος της κυβέρνησης κατά την έξοδο. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση που να αναγνωρίζει ότι ο πληθωρισμός προέρχεται από τις υπερβολικές δαπάνες, οπότε η καταστροφή του ιδιωτικού τομέα συνεχίζεται και η μείωση της εμπιστοσύνης στο νόμισμα επεκτείνεται, όπως έχει αποδείξει η ιστορία πολλές φορές.

Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να φορολογήσουν τον πληθωρισμό που δημιούργησαν διογκώνοντας τις δαπάνες. Μπορούν μόνο να αποδυναμώσουν περαιτέρω τον ιδιωτικό παραγωγικό τομέα και να επιδεινώσουν την οικονομική κατάσταση και τις προοπτικές του πληθωρισμού.

Δεν υπάρχει αιώνια νομισματική κυριαρχία. Όπως κάθε μορφή χρέους, η νομισματική ζήτηση εξαφανίζεται με τη φερεγγυότητα της κυβέρνησης και την οικονομική αδυναμία του ιδιωτικού τομέα που καταναλώνεται από τους φόρους. Μόλις η κυβέρνηση καταστρέψει την εμπιστοσύνη στο νόμισμα ως αποθεματικό αξίας, ο ιδιωτικός τομέας θα βρει κάποιον άλλο τρόπο να κάνει συναλλαγές εκτός της επιβολής ενός κρατικά εκδιδόμενου νομίσματος.

Όταν οι κυβερνήσεις παρουσιάζονται ως η λύση για τον πληθωρισμό με μεγάλα προγράμματα δαπανών και επιδοτήσεις, τυπώνουν χρήμα, σαν να σβήνουν τη φωτιά με βενζίνη.

Ο Μπάιντεν λέει ότι η κυβέρνηση έχει σχέδιο για τη μείωση του πληθωρισμού, αλλά το μόνο που έχει κάνει είναι να τον διαιωνίζει, κάνοντας τους πολίτες φτωχότερους και τον παραγωγικό τομέα πιο αδύναμο.

Αν ο Μπάιντεν θέλει να μειώσει τον πληθωρισμό, το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να εξαλείψει το έλλειμμα με περικοπές δαπανών. Ο λόγος για τον οποίο οι κυβερνήσεις δεν πρέπει ποτέ να επιβλέπουν τη νομισματική πολιτική και να τους επιτρέπεται να νομισματοποιούν όλα τα ελλείμματα είναι επειδή καμία κυβέρνηση δεν θα μειώσει το μέγεθός της για να υπερασπιστεί τους μισθούς των πολιτών, επειδή η εθνικοποίηση μέσω του πληθωρισμού και των φόρων είναι ο στόχος του παρεμβατισμού: η δημιουργία μιας εξαρτημένης και υπό ομηρία οικονομίας.