Οι κεϋνσιανές πολιτικές άφησαν υψηλό χρέος, πληθωρισμό και αδύναμη ανάπτυξη

 Τα στοιχεία των τελευταίων τριάντα ετών είναι σαφή. Οι κεϋνσιανές πολιτικές αφήνουν ένα τεράστιο ίχνος χρέους, ασθενέστερη ανάπτυξη και πτώση των πραγματικών μισθών. Επιπλέον, μόλις εξετάσουμε κάθε λεγόμενο σχέδιο τόνωσης της οικονομίας, η πραγματικότητα δείχνει ότι το λεγόμενο πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα των κυβερνητικών δαπανών είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο και έχει μακροπρόθεσμα αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία της οικονομίας. Τα σχέδια τόνωσης έχουν διογκώσει το μέγεθος της κυβέρνησης, η οποία με τη σειρά της απαιτεί περισσότερα δολάρια από την πραγματική οικονομία για να χρηματοδοτήσει τη δραστηριότητά της.

Όπως επισημαίνει ο Daniel J. Mitchell, υπάρχουν ενδείξεις για ένα κόστος μετατόπισης, καθώς η αύξηση των κρατικών δαπανών εκτοπίζει τη δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα και σημαίνει υψηλότερους φόρους ή αύξηση του πληθωρισμού στο μέλλον, ή και τα δύο. Οι υψηλότερες κυβερνητικές δαπάνες απλά δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν με πολύ μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη, επειδή η φύση των τρεχουσών δαπανών είναι ακριβώς να μην αποδίδουν πραγματική οικονομική απόδοση. Η κυβέρνηση δεν επενδύει- χρηματοδοτεί τις υποχρεωτικές δαπάνες με πόρους του παραγωγικού τομέα. Κάθε δολάριο που δαπανά η κυβέρνηση σημαίνει ένα δολάριο λιγότερο στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας και δημιουργεί αρνητικό πολλαπλασιαστικό κόστος.

Όταν η κοινωνία αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ένα ορισμένο μέρος των πόρων που παράγονται από τον παραγωγικό τομέα για δραστηριότητες μη οικονομικής απόδοσης, είτε πρόκειται για κοινωνικές δαπάνες είτε για τον μετριασμό των κινδύνων, μπορεί να το κάνει μόνο αν κατανοήσει πόσο η παραγωγική ικανότητα της οικονομίας είναι σε θέση να αντέξει ένα μεγαλύτερο κόστος. Όταν το κόστος δεν θεωρείται ως βάρος, αλλά ως δικαίωμα που μπορεί μόνο να αυξάνεται, η παραγωγική ικανότητα δεν ενισχύεται, αλλά αποδυναμώνεται.

Το κύριο πρόβλημα των τελευταίων δεκαετιών, αλλά ιδιαίτερα μετά το 2008, είναι ότι οι κρατικές δαπάνες και η νομισματική πολιτική έχουν γίνει η πρώτη λύση σε κάθε ύφεση της οικονομικής δραστηριότητας, ακόμη και αν η ύφεση αυτή προκλήθηκε από κυβερνητικές αποφάσεις, όπως το κλείσιμο της οικονομίας λόγω κρίσης υγείας. Επιπλέον, η αύξηση των κρατικών δαπανών και η χαλαρή νομισματική πολιτική συνεχίστηκαν ακόμη και σε περιόδους ανάπτυξης. Αυτό, με τη σειρά του, δημιουργεί ένα μη βιώσιμο δημόσιο έλλειμμα που πρέπει να νομισματοποιηθεί ή να αναχρηματοδοτηθεί. Και τα δύο σημαίνουν μεγαλύτερη ζημιά για τον παραγωγικό τομέα, καθώς η αύξηση του χρέους οδηγεί σε υψηλότερους φόρους για όλους, αλλά και σε εκτίναξη του κόστους ζωής που προέρχεται από την καταστροφή της αγοραστικής δύναμης του νομίσματος.

Οι κρατικές δαπάνες δεν ενισχύουν τη δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα, ακόμη λιγότερο όταν ολόκληρος ο προϋπολογισμός δαπανάται για μη επενδυτικές δαπάνες. Είναι ακόμη χειρότερο όταν οι πολίτες πιστεύουν ότι οι επενδύσεις σε υποδομές ή σε πραγματική οικονομική απόδοση πρέπει να πραγματοποιούνται με τα χρήματα των φορολογουμένων. Εάν μια επένδυση είναι παραγωγική και οικονομικά βιώσιμη, δεν υπάρχει λόγος να εμπλέκεται η κυβέρνηση. Στην καλύτερη περίπτωση, η κυβέρνηση θα πρέπει να συμμετέχει μόνο ως συνεπενδυτής, όπως δείχνει το παράδειγμα της τεχνολογίας και της άμυνας, αλλά ποτέ ως διαθέτης πόρων για έναν απλό λόγο. Η δημόσια παρέμβαση αποσκοπεί πάντα στη διαιώνιση των υφιστάμενων αναποτελεσματικοτήτων και στη μεγιστοποίηση του προϋπολογισμού. Η αποτελεσματική κατανομή των πόρων δεν μπορεί να προέρχεται από φορείς που έχουν βασικό συμφέρον την επέκταση του προϋπολογισμού και αντιλαμβάνονται πάντα κάθε αναποτελεσματικότητα ή κακό αποτέλεσμα ως συνέπεια του ότι δεν έχουν δαπανήσει αρκετά.

Οι τελευταίες τρεις δεκαετίες μας έχουν δείξει ότι κάθε ανάκαμψη από μια κρίση είναι πιο αργή, με μικρότερη αύξηση της παραγωγικότητας, ασθενέστερη αύξηση των πραγματικών μισθών και της απασχόλησης. Αυτό συνέπεσε με την άφιξη δαπανών τρισεκατομμυρίων δολαρίων και σχεδίων "τόνωσης" που κάθε φορά διογκώνονται, αλλά ποτέ δεν προσφέρουν βιώσιμη και παραγωγική βελτίωση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται και οι ελλειμματικές δαπάνες δεν εξαλείφονται ποτέ πραγματικά.

Η απάντηση των κεϋνσιανών είναι ότι οι κυβερνητικές δαπάνες είναι ο μοχλός της οικονομικής ανάπτυξης και βοηθούν τον ιδιωτικό τομέα να ανακάμψει, ενώ τα ελλείμματα και το χρέος απλώς δημιουργούν "αποθέματα" για τον ιδιωτικό τομέα, επειδή μια μονάδα χρέους είναι μια μονάδα αποταμίευσης. Δεν είναι σπουδαίο; Ακόμα και αν πιστεύατε αυτές τις ανοησίες, αυτό που λένε είναι ότι οι αποταμιεύσεις σας είναι στη διάθεση της κυβέρνησης και ότι όλη η ιδιωτική δραστηριότητα βρίσκεται στην υπηρεσία του δημόσιου τομέα, όχι το αντίθετο.

Οι κρατικές δαπάνες καταναλώνουν κεφάλαιο. Δεν το δημιουργούν. Ως εκ τούτου, οι κυβερνητικές δαπάνες πρέπει να θεωρούνται η τελευταία επιλογή, όχι η πρώτη. Όταν γίνονται μεγαλύτερες και πολύ μεγάλες για να περιοριστούν, απλώς καταναλώνουν περισσότερο κεφάλαιο μέσω της φορολογίας και του πληθωρισμού. Οι κυβερνητικές δαπάνες πρέπει να θεωρούνται ως πάροχος υπηρεσιών, ο οποίος πρέπει να περιορίζει τη δραστηριότητά του ακριβώς για να αποφύγει την καταστροφή των ίδιων των πελατών του. Όπως μια επιχείρηση που παρέχει μια υπηρεσία, μπορεί να χρεοκοπήσει εάν το κόστος της υπηρεσίας είναι απρόσιτο για τους πελάτες της. Η εγγενής αρνητική πτυχή της κυβέρνησης είναι ότι, όταν το κόστος της υπηρεσίας υπερβαίνει την οικονομική δυνατότητα του ιδιωτικού τομέα, αυτοί που χρεοκοπούν είναι οι φορείς του παραγωγικού τομέα.

Οι υψηλότερες κρατικές δαπάνες που χρηματοδοτούνται με την αύξηση των φόρων και την αποδυνάμωση της αγοραστικής δύναμης του νομίσματος είναι απλώς μια μορφή εθνικοποίησης του ιδιωτικού τομέα.

Ο λόγος για τον οποίο είναι απερίσκεπτη απόφαση η αύξηση του μεγέθους της κυβέρνησης σε περίοδο κρίσης και η διαιώνισή της σε περιόδους ανάπτυξης είναι ότι δεν υφίσταται το αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης της οικονομίας. Ορισμένες υπηρεσίες μπορεί να χρειαστεί να αυξηθούν σε μια κρίση, τα επιδόματα ανεργίας ή η υγειονομική περίθαλψη, αλλά η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων είναι αυτό που πρέπει να κάνει μια κυβέρνηση. Δεν υπάρχει διοίκηση αν τα μέλη της αντιλαμβάνονται ότι όλα πρέπει να λυθούν ξοδεύοντας και φορολογώντας περισσότερο.

Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται τώρα στα πρόθυρα μιας νέας ύφεσης μετά από τρισεκατομμύρια δολάρια δημόσιων σχεδίων τόνωσης και νομισματικών ενέσεων. Η αφήγηση είναι ότι όλα οφείλονται σε έναν πόλεμο στην Ουκρανία και σε μερικές αυξήσεις των επιτοκίων, αλλά αυτό είναι απλά γελοίο. Η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται σε ύφεση του παραγωγικού τομέα επειδή τα πρωτοφανή σχέδια δαπανών των τελευταίων ετών δεν απέδωσαν κανένα όφελος στην οικονομία, έχουν ζομποποιήσει τις εξαιρετικά υπερχρεωμένες οικονομίες και έχουν εκτοπίσει την ικανότητα του ιδιωτικού τομέα να επενδύσει περισσότερο σε περιόδους ευκαιριών.

Κάποιοι θα πουν ότι αυτό συνέβη επειδή η κυβέρνηση δεν ξόδευε αρκετά. Στεναγμός.

Το κεφάλαιο της οικονομίας καταβροχθίζεται από μια αυξανόμενη κυβέρνηση που κατηγορεί πάντα τους πιο παραγωγικούς ότι δεν συνεισφέρουν αρκετά.

Κάθε μονάδα των κυβερνητικών δαπανών πληρώνεται από εσάς, με περισσότερους φόρους, περισσότερο πληθωρισμό ή και τα δύο. Όλες οι κυβερνητικές υπερβολές σας κάνουν φτωχότερους. Η κυβέρνηση δεν σας δίνει δωρεάν χρήματα, σας δίνει ακριβή καταστροφή των επιλογών σας για ένα καλύτερο μέλλον.

Η συνεχής αύξηση των κυβερνητικών δαπανών δεν αυξάνει τις επιλογές, την ελευθερία και την οικονομική ευημερία, αλλά αποτελεί μια αργή εθνικοποίηση της οικονομίας. Όταν θα αρχίσει ο πληθωρισμός και η στασιμότητα, η εξάρτησή σας από την κυβέρνηση θα είναι τέτοια που δεν θα μπορείτε να διαμαρτυρηθείτε και θα ελπίζετε μόνο ότι η κυβέρνηση θα απορροφήσει περισσότερους εξωτερικούς πόρους για να σας αποζημιώσει. Αυτό δεν συμβαίνει.

Όλοι καταλαβαίνουμε πόσο κακό είναι ένα μονοπώλιο. Σκεφτείτε τώρα τι είναι ένα κυβερνητικό μονοπώλιο, επειδή έχει τη δύναμη της καταστολής και του εξαναγκασμού.