Οι αγορές και η ιδιωτική ιδιοκτησία, όχι η κυβέρνηση, προστατεύουν το περιβάλλον

 Κάθε αιώνας παρουσιάζει το δικό του μοναδικό σύνολο προβλημάτων για τους λάτρεις της ελευθερίας, της ειρήνης και της ευημερίας. Ενώ οι μεγάλοι πρωτοπόροι της ελευθερίας στον εικοστό αιώνα αντιμετώπιζαν τη διαφαινόμενη σκιά του συγκεντρωτισμού και έδιναν μάχη ενάντια στους σοσιαλιστές και τους κρατιστές που υποστήριζαν τον συγκεντρωτισμό και την καταδίκη της ατομικής ελευθερίας για χάρη της καθολικής υλικής ευμάρειας, οι ελεύθερες αγορές με την πτώση της αυλαίας του εικοστού αιώνα έδειξαν οριστικά ότι η καθολική υλική ευμάρεια είναι συμβατή μόνο με την ατομική οικονομική ελευθερία και την ανεξαρτησία.

Παρά τη μεγάλη αυτή νίκη, η απειλητική σκιά του συγκεντρωτισμού με στόχο την εξάλειψη της οικονομικής ελευθερίας και της ατομικής ανεξαρτησίας επέστρεψε για να μας στοιχειώσει και πάλι στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα. Σήμερα αυτές οι εκκλήσεις για εγκατάλειψη της ατομικής ελευθερίας και εξάλειψη των ελεύθερων επιλογών δεν βασίζονται σε καθολικές υλιστικές ανησυχίες αλλά σε κάποιες επιτηδευμένες και κάποιες πραγματικές ανθρωπιστικές ανησυχίες για το περιβάλλον και τις επιπτώσεις του εκφυλισμού του στην επιβίωση του ανθρώπινου γένους.

Φαίνεται σχεδόν βγαλμένο από τις σελίδες μιας κωμωδίας ότι το ρεύμα της οικονομικής σκέψης και της γενικής συναίνεσης έχει ήδη στραφεί κατά του καπιταλισμού σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και η ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ των ελεύθερων αγορών και της προστασίας του περιβάλλοντος μοιάζει αρκετά προκλητική ώστε να δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Ξαφνικά, όταν οι αγορές έδειξαν προφανώς τη μεγάλη οριστική ικανότητά τους να παρέχουν ειρήνη και ευημερία, διαπιστώνουμε ότι η πλειοψηφία των οικονομολόγων και των διανοουμένων σε άλλους τομείς έχουν γίνει μαλθουσιανοί που περιγράφουν ένα ζοφερό και εξαθλιωμένο μέλλον λόγω της υπερκατανάλωσης, του υπερπληθυσμού και των μειούμενων αποδόσεων λόγω της έλλειψης.

Ως εκ τούτου, οφείλουν οι υπερασπιστές της ελευθερίας να δείξουν αν και πώς η ατομική ιδιοκτησία, οι ελεύθερες αγορές και ο περιβαλλοντισμός είναι συμβατοί.

Ιδιωτική ιδιοκτησία και ρύπανση

Τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί των χώρων και των αντικειμένων επιτρέπουν στα άτομα να αναλάβουν την ευθύνη για ό,τι γίνεται ιδιοκτησία τους. Αυτό οδηγεί στην αποτελεσματικότητα, καθώς κανείς δεν μπορεί να βλάψει την ιδιοκτησία κάποιου άλλου χωρίς να καταβάλει επαρκή αποζημίωση, ενώ ταυτόχρονα επιβάλλει επίσης περιορισμούς στις ενέργειες του ίδιου του ιδιοκτήτη, γεγονός που οδηγεί τελικά στο να χρησιμοποιούν όλοι τρόπους δράσης που δεν βλάπτουν την ιδιοκτησία κάποιου άλλου.

Η περιβαλλοντική υποβάθμιση που απορρέει από οικονομικές ενέργειες ατόμων είναι περιπτώσεις όπου ένα άτομο παραβιάζει την ιδιοκτησία κάποιου άλλου- για παράδειγμα, όταν ένα εργοστάσιο απελευθερώνει βλαβερές ουσίες σε υδάτινα σώματα που δεν ανήκουν στην ιδιοκτησία του.

Έτσι, από την άποψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, η πλειονότητα των περιπτώσεων ρύπανσης, είτε πρόκειται για τον αέρα, το νερό ή την ηχορύπανση, είναι στην πραγματικότητα παραβιάσεις των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και η αύξηση των επιπέδων ρύπανσης είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας να κατανεμηθούν και να υποστηριχθούν σωστά τα δικαιώματα ιδιοκτησίας.

Αυτό, αφενός, δίνει κίνητρο στους ρυπαίνοντες να βλάψουν την περιουσία κάποιου άλλου χωρίς να πληρώσουν επαρκή τιμωρητική αποζημίωση και, αφετέρου, εμποδίζει την προσαρμοστική συμπεριφορά των αγορών. Εάν οι τιμωρητικές αποζημιώσεις βασίζονταν πλήρως στην ορθή εφαρμογή των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και του κράτους δικαίου, οι ρυπαίνοντες θα είχαν κίνητρο να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους λόγω του υψηλού κόστους που συνδέεται με τις τιμωρητικές αποζημιώσεις, γεγονός που θα είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των επιπέδων ρύπανσης.

Ο ισχυρισμός ότι οι ελεύθερες αγορές και η προστασία του περιβάλλοντος είναι αντίθετες, δηλώνει περαιτέρω ότι η αυξανόμενη παραγωγή και κατανάλωση είναι κυρίως υπεύθυνες για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και ότι ο κατάλληλος τρόπος για να αντιμετωπιστεί αυτό είναι η κατανάλωση και η παραγωγή να σχεδιάζονται κεντρικά από τις κεντρικές τράπεζες και τα έθνη, με εθνικές ποσοστώσεις, ελέγχους τιμών και άλλους ελέγχους στη λειτουργία της αγοράς.

Γιατί η ιδιωτική ιδιοκτησία προστατεύει το περιβάλλον καλύτερα από το κράτος

Οι δασικές πυρκαγιές είναι ίσως η πιο ορατή απόδειξη που προβάλλουν σήμερα οι περιβαλλοντολόγοι για την ύπαρξη και τις επικίνδυνες επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Οι δασικές πυρκαγιές μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να καταδειχθεί η σχετική αποτελεσματικότητα τόσο των προσεγγίσεων της αγοράς που βασίζονται στην ιδιωτική ιδιοκτησία όσο και των κυβερνητικών λύσεων που βασίζονται στη δημόσια ιδιοκτησία της γης στον στόχο της εξάλειψης των δασικών πυρκαγιών.

Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη αυτούς τους συλλογισμούς και ας επικεντρωθούμε στη φύση των δασικών πυρκαγιών. Η φωτιά χρειάζεται καυσόξυλα , οξυγόνο και θερμότητα για να αναφλεγεί και να εξαπλωθεί. Όπου αναπτύσσονται δάση, η καύσιμη ύλη για τις δασικές πυρκαγιές παρέχεται κυρίως από τη συνεχή παραγωγή βιομάζας και τη συσσώρευσή της, μαζί με το προκύπτον φορτίο καύσιμης ύλης αυτής της βλαστικής ανάπτυξης. Το οξυγόνο δημιουργείται σε αφθονία από τη διαδικασία της φωτοσύνθεσης των ζωντανών πράσινων οργανισμών.

Το μόνο που χρειάζεται, λοιπόν, είναι μια πηγή θερμότητας για να παρέχει τους ακριβείς χημικούς συνδυασμούς για μια φλόγα. Αυτή η φλόγα προθερμαίνει στη συνέχεια τα γύρω καυσόξυλα . Με τη σειρά τους, άλλα καυσόξυλα θερμαίνονται και η φωτιά μεγαλώνει και εξαπλώνεται. Εάν αυτή η διαδικασία εξάπλωσης δεν ελεγχθεί, θα υπάρξει πυρκαγιά ή ανεξέλεγκτη δασική πυρκαγιά.

Η απαιτούμενη φλόγα μπορεί να δημιουργηθεί με φυσικό τρόπο, με ανάφλεξη ή με ανθρώπινη δραστηριότητα. Ο βασικός λόγος πίσω από την αύξηση των δασικών πυρκαγιών που παρατηρείται σήμερα είναι η συσσώρευση ξηρού νεκρού ξύλου και η υπερβολική παραγωγή βιομάζας και η αποτυχία αντιμετώπισής τους. Αυτό υφίσταται κυρίως λόγω της κακής δομής κινήτρων των ήδη υπαρχόντων δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και της ακατάλληλης κατανομής τους σε τέτοιους χώρους γης.

Η ανεπαρκής δομή κινήτρων υπάρχει κυρίως λόγω της δημόσιας ιδιοκτησίας αυτών των χώρων, όπου οι καλές προθέσεις συχνά δεν οδηγούν σε καλά αποτελέσματα. Η αποτυχία της πολιτικής της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών για την καταστολή των πυρκαγιών οδήγησε στη συσσώρευση καύσιμης βιομάζας, η οποία οδήγησε σε μεγάλες, καταστροφικές πυρκαγιές.

Η αποτυχία των κυβερνήσεων να αποτρέψουν τις πυρκαγιές δεν οφείλεται στην έλλειψη επαγρύπνησης των κυβερνήσεων, αλλά στο πρόβλημα που παρουσιάζει ο συγκεντρωτισμός: οι κρίσιμες πληροφορίες για τη λήψη αποφάσεων δεν είναι διαθέσιμες με αποκεντρωμένο τρόπο και υπάρχει απουσία κινήτρων που θα απέτρεπαν ακόμη και μικρές ζημιές, αποτρέποντας έτσι μεγάλες καταστροφές.

Όπου οι κυβερνήσεις και ο συγκεντρωτισμός αποτυγχάνουν, η λύση που πολλοί ιδιώτες ιδιοκτήτες γης έχουν βρει και έχουν επιτύχει είναι να αποτρέπουν μεγάλες καταστροφικές πυρκαγιές με την απομάκρυνση των επικίνδυνων καυσόξυλων και την αποτροπή της συσσώρευσης δέντρων και θάμνων που παραμένουν στη γη μέσω της ενεργού αποκεντρωμένης διαχείρισης των δασών. Αυτού του είδους οι λύσεις είναι σύμφυτες με τις ελεύθερες αγορές, όπου οι πληροφορίες διαχέονται μεταξύ εκατομμυρίων συμμετεχόντων και η επιχειρηματική δημιουργικότητα δημιουργεί αποτελεσματικότητα.

Οι ελεύθερες αγορές που βασίζονται στα δικαιώματα ατομικής ιδιοκτησίας είναι καλύτερες, καθώς σε αυτές οι άνθρωποι διαθέτουν τόσο τις ζωτικής σημασίας πληροφορίες για τη λήψη αποφάσεων που καθιστούν το κόστος της συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων χαμηλότερο, όσο και την κατάλληλη δομή κινήτρων, η οποία τους ωθεί να αναλάβουν δράση. Αυτή η σαφήνεια σχετικά με το δυνητικό κόστος και τα οφέλη της ενεργού διαχείρισης των δασών μπορεί να εσωτερικευτεί όταν οι άνθρωποι έχουν την κυριότητα των εκτάσεων αυτών.

Επομένως, ενώ οι ιδιώτες ιδιοκτήτες γης μπορεί να θεωρούν ευκολότερο να μετριάσουν τις καταστροφικές πυρκαγιές με την ενεργό διαχείριση του τοπίου, αυξάνοντας τις αποστάσεις μεταξύ των δέντρων και των θάμνων και απομακρύνοντας τη νεκρή και πεσμένη βλάστηση ως απάντηση στην αυξημένη συσσώρευση ξηρών ξύλων και άλλων καυσόξυλων , η έλλειψη κινήτρων για την εκκαθάριση των μικρών συσσωρεύσεων και η έλλειψη διαθεσιμότητας πληροφοριών σχετικά με τις εν λόγω συσσωρεύσεις λόγω του υψηλού κόστους παρακολούθησης καθιστούν τις συγκεντρωτικές λύσεις αναποτελεσματικές.

Δυσανάλογες περιπτώσεις πυρκαγιών σε δημόσιες εκτάσεις

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση κατέχει και διαχειρίζεται 238,4 εκατομμύρια στρέμματα που αποτελούνται από εκτάσεις της δασικής υπηρεσίας του Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ (145,2 εκατομμύρια στρέμματα), εκτάσεις του Bureau of Land Management (38,1 εκατομμύρια στρέμματα) και άλλες εκτάσεις που διαχειρίζονται η Υπηρεσία Εθνικών Πάρκων των ΗΠΑ και το Υπουργείο Άμυνας (55,1 εκατομμύρια στρέμματα). Η συνδυασμένη ιδιοκτησία των ομοσπονδιακών, πολιτειακών και τοπικών κυβερνήσεων ανέρχεται περίπου σε πάνω από το 40% του συνόλου των δασικών εκτάσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το 2020, το 70% της έκτασης που κάηκε από πυρκαγιές σε εθνικό επίπεδο ήταν σε ομοσπονδιακά εδάφη, συνολικά 7,1 εκατομμύρια στρέμματα. Το υπόλοιπο 30 τοις εκατό της έκτασης που κάηκε σημειώθηκε σε κρατικές, τοπικές κυβερνήσεις ή ιδιωτικές εκτάσεις.

Ο δυσανάλογα υψηλός αριθμός δασικών πυρκαγιών σε δημόσιες εκτάσεις σε σύγκριση με τις εκτάσεις στις οποίες τα δικαιώματα ιδιοκτησίας εκχωρήθηκαν μέσω μιας διαδικασίας αγοράς καταδεικνύει σαφώς ένα υψηλότερο επίπεδο αποτελεσματικότητας στις τελευταίες.

Οι κυβερνητικές εκτάσεις διαχειρίζονται κεντρικά μέσω ρυθμίσεων και παρεμβάσεων, κάτι που είναι εξαιρετικά αναποτελεσματικό, καθώς αυτή η μορφή διαχείρισης γίνεται χωρίς τις κρίσιμες πληροφορίες που μπορούν να παρέχουν ισχυρές αποκεντρωμένες λύσεις για ετερογενή κομμάτια γης.

Ως εκ τούτου, η δημιουργία μιας αγοράς και η πώληση αυτών των δασικών εκτάσεων σε κερδοσκοπικούς και μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς θα παράσχει τόσο τη δομή κινήτρων όσο και τα μέσα συλλογής και χρήσης κρίσιμων πληροφοριών που είναι απαραίτητες για την πρόληψη καταστροφικών πυρκαγιών. Η σαφής εξέταση των παραπάνω περιπτώσεων μας παρέχει αρκετούς λόγους για να επιχειρηματολογήσουμε κατά του ισχυρισμού ότι οι ελεύθερες αγορές και η ιδιωτική ιδιοκτησία είναι αντίθετες με τη διατήρηση του περιβάλλοντος.