Όχι, ο Χίτλερ δεν ήταν κρυφός καπιταλιστής
Άρθρο του Rainer Zitelmann για το Mises Institute
Ο Γερμανός πολιτικός επιστήμονας Jürgen W. Falter ανέλυσε μακράν το μεγαλύτερο και πληρέστερο δείγμα από τις δύο κεντρικές καρτέλες μελών του NSDAP. Όπως αποδεικνύει ο Falter, το ποσοστό των εργατών στο NSDAP ήταν πάντα πολύ υψηλότερο από ό,τι είχαν υποθέσει οι προηγούμενοι ιστορικοί ερευνητές. Παρόμοια με τους ψηφοφόρους του κόμματος, περίπου το 40% των μελών του NSDAP ήταν εργάτες.
Γιατί το NSDAP αυτοαποκαλούνταν "Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα" και γιατί ήταν τόσο σημαντικό για τον Αδόλφο Χίτλερ να κερδίσει τους εργάτες; Ο Χίτλερ ήταν κοινωνικός δαρβινιστής. Οι καθοριστικές έννοιες στην κοσμοθεωρία του ήταν η "δύναμη" και το "θάρρος", από τη μία πλευρά, και η "αδυναμία" και η "δειλία" από την άλλη.
Στο βιβλίο μου "Ο εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ" έχω αναλύσει χιλιάδες δηλώσεις του Χίτλερ - από τα δύο βιβλία του, από ομιλίες, δοκίμια και, ειδικότερα, από όσα έλεγε στα μέλη του στενού του κύκλου (π.χ. κατά τη διάρκεια των λεγόμενων μονολόγων στο αρχηγείο του Φύρερ ή των "επιτραπέζιων συνομιλιών"). Σε όλες αυτές τις δηλώσεις, ο Χίτλερ συνέδεε την "αστική τάξη" με την αδυναμία, τη δειλία και την παρακμή σε αντίθεση με την εργατική τάξη, την οποία συνέδεε με τη δύναμη, και το θάρρος. Με βάση τα ίδια τα λόγια του Χίτλερ, είναι σαφές ότι πίστευε ότι η αστική τάξη ως τάξη ήταν καταδικασμένη και ότι το μέλλον ανήκε στην εργατική τάξη.
Την 1η Μαρτίου 1942, ο Χίτλερ είπε σε έναν από τους μονολόγους του προς τον στενό του κύκλο: "Αν δεν έβλεπες τόση υγιή ζωή γύρω σου, θα έπρεπε να γίνεις ένας απόλυτος μισάνθρωπος. Αν έβλεπα μόνο τους ανώτερους δέκα χιλιάδες, αυτό θα ήμουν. Το ότι δεν είμαι, οφείλεται μόνο στο ότι συναναστρέφομαι με την πολύ πιο υγιή πλατιά μάζα". Στις 8 Απριλίου 1942, ο Χίτλερ ξανακοίταξε πίσω:
Στην αρχή της πολιτικής μου εργασίας έθεσα το σύνθημα ότι δεν ήταν σημαντικό να κερδίσω την αστική τάξη -η οποία επιθυμούσε μόνο τον νόμο και την τάξη και ήταν δειλή στην πολιτική της θέση- αλλά να πυροδοτήσω την εργατική τάξη με ενθουσιασμό για τις ιδέες μου. Όλα τα πρώτα χρόνια της περιόδου του αγώνα είχαν ως εκ τούτου σχεδιαστεί για να κερδίσουν τον εργάτη για το NSDAP.
Για το σκοπό αυτό είχε χρησιμοποιήσει τα εξής μέσα: όπως ακριβώς και τα μαρξιστικά κόμματα, είχε διανείμει τις πολιτικές του αφίσες σε κραυγαλέο κόκκινο χρώμα και είχε κάνει προπαγάνδα με φορτηγά, όπου τα φορτηγά ήταν καλυμμένα παντού με κατακόκκινες αφίσες, εφοδιασμένα με κόκκινες σημαίες και επανδρωμένα με χορωδίες που έλεγαν συνθήματα. Είχε επίσης φροντίσει ώστε όλοι οι οπαδοί του κινήματος να προσέρχονται στις συγκεντρώσεις χωρίς γραβάτες και γιακάδες και έτσι να δημιουργείται εμπιστοσύνη μεταξύ του χειρωνακτικά εργαζόμενου πληθυσμού. Επιπλέον, είχε
προσπάθησε να τρομάξει τα αστικά στοιχεία, που χωρίς να είναι πραγματικοί φανατικοί ήθελαν να ενταχθούν στο NSDAP, μέσω της κραυγαλέας προπαγάνδας, της λανθασμένης ενδυμασίας των συμμετεχόντων στα συλλαλητήρια και τέτοιων πραγμάτων, και με αυτά τα μέσα να κρατήσει από την αρχή τις γραμμές του κινήματος απαλλαγμένες από δειλούς.
Ο Χίτλερ θαύμαζε τις Ηνωμένες Πολιτείες από ορισμένες απόψεις, ιδίως επειδή εκεί οι παραδοσιακοί ταξικοί φραγμοί δεν έπαιζαν τόσο μεγάλο ρόλο όσο στην Ευρώπη. "Αν ο πλούτος των σημαντικών εφευρέσεων αυξήθηκε ειδικά στη Βόρεια Αμερική κατά τις τελευταίες δεκαετίες", έγραφε ο Χίτλερ στο Mein Kampf, "τότε επίσης επειδή εκεί πολύ περισσότερα ταλέντα από τις κατώτερες τάξεις βρίσκουν τις δυνατότητες μιας ανώτερης εκπαίδευσης απ' ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη".
Ο εθνικοσοσιαλισμός πρέπει να προσφέρει στους εργαζόμενους αυξημένες ευκαιρίες ανέλιξης και να καταρρίψει τους παραδοσιακούς ταξικούς φραγμούς, δήλωνε επανειλημμένα.
"Πραγματικά δεν μπορεί κανείς να πει τι είναι πιο έντονο σε αυτόν τον αστικό κόσμο, η αδυναμία, και η δειλία ή η εντελώς άθλια νοοτροπία. Πρόκειται πραγματικά για μια τάξη που η μοίρα την έχει καταδικάσει να βυθιστεί, αλλά που δυστυχώς τραβάει μαζί της στην άβυσσο ένα ολόκληρο έθνος", έγραψε ο Χίτλερ στο Mein Kampf. Λίγες μόνο παραγράφους πιο κάτω, ο Χίτλερ γράφει: "Τότε συνειδητοποίησα στα βάθη της ύπαρξής μου ότι η γερμανική αστική τάξη βρισκόταν στο τέλος της αποστολής της και δεν καλούνταν για κανένα περαιτέρω καθήκον".