Ο σύγχρονος σοσιαλισμός είναι αναγκαστική κοινωνικοποίηση

 Το άρθρο μου " The Education of the Modern Socialist" https://mises.org/power-market/education-modern-socialist  αξίζει μια συνέχεια. Το πρώτο μέρος έδειξε ότι έχει επέλθει μια αλλαγή στον ορισμό του "σοσιαλισμού" - μια αναγκαία αλλαγή ενόψει των αποτυχιών αυτής της ιδεολογίας κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα. Ο σοσιαλισμός σήμερα βασίζεται στην ιδεολογία του "κρατισμού" -την πεποίθηση ότι το κράτος πρέπει να διαδραματίζει θεμελιώδη ρόλο στην κοινωνία. Ο ευρύτερος ορισμός του Ludwig von Mises για τον σοσιαλισμό ως κρατική παρέμβαση συνεπάγεται ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος που εμπλέκεται στις περισσότερες, αν όχι σε όλες τις δραστηριότητες της κοινωνίας, είτε αυτές είναι εμπορικές είτε όχι.

Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό σοσιαλισμό, σύμφωνα με αυτόν τον νέο ορισμό, πολύ λίγοι άνθρωποι δεν είναι σοσιαλιστές. Επομένως, δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα που δεν είναι σοσιαλιστικά, αν και πολλοί δεν θα δέχονταν ποτέ αυτή την ετικέτα. Αυτός ο ευρέως διαδεδομένος κρατισμός εξηγεί σε μεγάλο βαθμό ένα μεγάλο μέρος των δυσκολιών που περνάει η Δυτική Ευρώπη - μια κυρίως αυτοπροκαλούμενη πολιτική, οικονομική και κοινωνική περίοδο στασιμότητας.

Έτσι, πριν ασχοληθούμε με τις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης στις τοπικές κοινότητες, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τις κοινωνικές συνέπειες της εμφάνισης του σύγχρονου κράτους. Η εκπαίδευση στις ιδέες του φιλελευθερισμού, όπως στο άρθρο που σημειώθηκε παραπάνω, πρέπει επομένως να λαμβάνει υπόψη αυτή την ισχυρή υποστήριξη που απολαμβάνει σήμερα ο σύγχρονος σοσιαλισμός.

Αναγκαστική κοινωνικοποίηση

Στην πραγματικότητα, ο σοσιαλισμός ως κρατισμός είναι αναμφισβήτητα καλύτερος ορισμός από τον παραδοσιακό, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο κράτος. Αυτός ο τελευταίος ιστορικός σοσιαλισμός είναι τόσο αντίθετος με την ανθρώπινη φύση, παρά την ύπαρξη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που θα μπορούσε να είναι το πολύ ένα προσωρινό επεισόδιο σε μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική κοινωνία.

Ενώ ο ιστορικός σοσιαλισμός υποστήριζε μια Οργουελική κοινωνία στην οποία η ισότητα των αποτελεσμάτων θα ήταν τέλεια μεταξύ των ατόμων, ο σημερινός σοσιαλισμός επιθυμεί την τέλεια ισότητα ευκαιριών. Αλλά και οι δύο τύποι ισότητας συνεπάγονται σοβαρές παραβιάσεις της ατομικής ελευθερίας. Ο σύγχρονος σοσιαλισμός είναι πιο ύπουλος- δεν απαγορεύει την ατομική ιδιοκτησία και δεν στραγγαλίζει εντελώς την οικονομία, αλλά συχνά περιορίζει σοβαρά την ανάπτυξη της οικονομίας.

Ο σημερινός σοσιαλισμός ονομάζεται εύστοχα, διότι σημαίνει -και προϋποθέτει- "κοινωνικοποίηση". Αλλά αυτή η κοινωνικοποίηση είναι τεχνητή- στην πραγματικότητα, ο κρατισμός είναι ένα σύστημα αναγκαστικής κοινωνικοποίησης πέρα και πάνω από τις φυσικές κοινωνικές σχέσεις που υπάρχουν σε μια ελεύθερη κοινωνία. Στο ατομικό οικονομικό επίπεδο, αυτή η αναγκαστική κοινωνικοποίηση μπορεί να είναι προοδευτική (φόροι εισοδήματος), οπισθοδρομική (φόροι προστιθέμενης αξίας) ή γενικά αναδιανεμητική.

Κοινωνικές εντάσεις λόγω του σοσιαλισμού

Όταν αναδιανέμεται ένα σημαντικό μέρος του πλούτου, η πόλωση της κοινωνίας είναι αναπόφευκτη, ακόμη και στις σύγχρονες κοινωνίες που υποστηρίζουν ευρέως τον σύγχρονο σοσιαλισμό. Απορροφώντας και αναδιανέμοντας μεγάλο μέρος του πλούτου που παράγει η αγορά, το κράτος και το εξαρτώμενο από αυτό χρηματοπιστωτικό σύστημα δημιουργούν κοινωνικές εντάσεις. Αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τις "οικονομικές αρμονίες" της ελεύθερης αγοράς που περιέγραψε ο Frédéric Bastiat.

Οι εντάσεις αυτές συνδέονται με τη θεμελιώδη αδικία της αναδιανομής και τα προφανή εμπόδια στη δημιουργία πλούτου υπό ένα κρατικιστικό καθεστώς. Οι εντάσεις αυτές συνδέονται επίσης με την αδικαιολόγητη ανάπτυξη μιας προνομιούχας αλλά υποδεέστερης τάξης δημοσίων υπαλλήλων, η οποία εμποδίζει τον ιδιωτικό τομέα και του στερεί ανθρώπινο δυναμικό.

Όμως, οι οικονομικές και χρηματοπιστωτικές επιπτώσεις του σύγχρονου σοσιαλισμού είναι πολύ μεγαλύτερες. Αυτή η αναγκαστική κοινωνικοποίηση μετασχηματίζει τις φυσικές κοινωνικές σχέσεις που είναι εγγενείς σε κάθε κοινωνία. Ο κρατισμός δημιουργεί μια νέα κοινωνική πραγματικότητα σε σύγκριση με την οργανικά εξελισσόμενη ελεύθερη κοινωνία. Στο βιβλίο του The Ethics of Money Production, ο καθηγητής Jörg Guido Hülsmann περιέγραψε τις βλαβερές πολιτιστικές και κοινωνικές συνέπειες της κρατικής παραγωγής χρήματος (δηλ. του πληθωρισμού), η οποία είναι μια άλλη, κρυφή, μορφή δήμευσης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.

Η στάση απέναντι στην αποταμίευση μετασχηματίζεται από την υποτίμηση του χρήματος σε ένα σύστημα fiat χρήματος με κλασματικά αποθεματικά, αναγκάζοντας τα μέλη της κοινωνίας να ξοδεύουν περισσότερα και να τα ξοδεύουν πιο γρήγορα από ό,τι θα έκαναν σε μια ελεύθερη κοινωνία. Μια τέτοια σοσιαλιστική πολιτική μεταβάλλει τις χρονικές προτιμήσεις, οι οποίες διαμορφώνουν τα φυσικά επιτόκια σε μια ελεύθερη αγορά. Η κοινωνία υπό τον ζυγό του κρατισμού γίνεται έτσι περισσότερο προσανατολισμένη στο παρόν και λιγότερο προσανατολισμένη στο μέλλον, όπως εξηγεί ο καθηγητής Hans-Hermann Hoppe στο σημαντικό έργο του, Democracy: The God That Failed.

Ο πληθωρισμός (δηλαδή η δημιουργία χρήματος) κλιμακώνει τις εντάσεις στην κοινωνία μέσω της οπισθοδρομικής φύσης του φαινομένου Cantillon. Η τεχνητά πληθωριστική νομισματική πολιτική των σύγχρονων κρατών έχει επιτρέψει πολέμους τόσο καταστροφικούς όσο και δαπανηρούς, αποσταθεροποιώντας και βλάπτοντας πολλές κοινωνίες σε όλο τον κόσμο.

Αυτή η αυξημένη σημασία του παρόντος, σε συνδυασμό με ισχυρές φορολογικές και ρυθμιστικές πιέσεις, αποθαρρύνει τόσο τις επιχειρηματικές επενδύσεις όσο και τα ατομικά κίνητρα. Το κράτος είναι υπεύθυνο για την τεχνητή ανεργία και έτσι συμβάλλει διπλά στο γενικό αίσθημα στασιμότητας. Η ιδέα ενός "γενναιόδωρου" κράτους πρόνοιας ωθεί επίσης τη μετανάστευση, δημιουργώντας προκλήσεις γύρω από την πολιτιστική ενσωμάτωση και τον κοινωνικό διαχωρισμό.

Έτσι, ο κρατισμός εξαναγκάζει την κοινωνία σε έναν φαύλο κύκλο αναγκαστικής κοινωνικοποίησης, όπου οι διάφορες οικονομικές και κοινωνικές αποτυχίες ενισχύουν η μία την άλλη, μέχρι του σημείου όπου η ρήξη ή η κρίση γίνεται αναπόφευκτη. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση σε πολλές δυτικές χώρες, όπως πρέπει να είναι προφανές σε κάθε οξυδερκή παρατηρητή των τρεχουσών υποθέσεων. Η λύση είναι ο Λιμπερταριανισμός , ο οποίος αφήνει την κοινωνία να επωφεληθεί από τον ενάρετο κύκλο του πραγματικού καπιταλισμού - πλήρως ανοικτές αγορές όπου οι επενδύσεις και η καινοτομία βελτιώνουν συνεχώς την ποιότητα ζωής.

Η σημερινή πολιτική, οικονομική και πολιτιστική παρακμή στη Δύση εξηγείται σε μεγάλο βαθμό από τα φαινόμενα που περιγράφηκαν παραπάνω. Μέχρις ότου οι δυτικοί πληθυσμοί αρχίσουν να αντιλαμβάνονται τα οφέλη της ελευθερίας, όχι τόσο για τα δυτικά έθνη όσο για τον καθένα ξεχωριστά, δεν είναι δυνατόν να ελπίζουμε σε αλλαγή κατεύθυνσης. Επομένως, η εκπαίδευση γύρω από την πολιτική και οικονομική ελευθερία πρέπει να συνεχιστεί.