Ο Murray Rothbard κατανόησε τη σημασία της αυτοκτησίας

Στα γνωστά Ηθικά του Αριστοτέλη, τίθεται ένα πανάρχαιο ερώτημα: Μπορεί η λογική να καθοδηγήσει τη δράση και πρέπει να κατευθύνει τον τρόπο ζωής μας; Δυστυχώς, το ερώτημα αυτό χάνει τη σημασία του όταν τίθεται στο πλαίσιο των καταναγκαστικών κυβερνήσεων, όχι σε αντίθεση με τη δική μας Αμερικανική κυβέρνηση του εικοστού πρώτου αιώνα, η οποία είναι υπερ-επιφυλακτική και διαρκώς παρούσα σε πολλές πτυχές της ζωής μας, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσής μας. Ποια αυτονομία απομένει στους ανθρώπους για τη διαμόρφωση της λογικής τους όταν οι πεποιθήσεις και οι πράξεις τους έχουν ήδη αποφασιστεί γι' αυτούς μέσω της κατήχησης και της ρύθμισης; Οι σημερινοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί μας έχουν αφήσει ανάπηρη τη χρήση της θεωρητικής και της πρακτικής λογικής, και θα υποστήριζα ότι ένα εύρος αυτονομίας, όπως ορίζεται μέσω της θεωρίας της αυτοκτησίας του Murray Rothbard, παρέχει μια λύση για την επαναφορά των χαμένων εννοιών της αυτοπληρούμενης θεωρητικής και πρακτικής λογικής.

Αλλά πρώτα, τι είναι ο πρακτικός και ο θεωρητικός συλλογισμός και γιατί είναι τόσο παρεμποδισμένος στη σημερινή πολιτική μας κατάσταση; Ο πρακτικός συλλογισμός ασχολείται κυρίως με τη δράση και την αντιμετώπιση των προβλημάτων ή των ζητημάτων της πραγματικότητάς μας, ενώ ο θεωρητικός συλλογισμός ασχολείται με τη θεωρία και τις αρχές που χρησιμοποιούμε ως θεμέλιο για να καθοδηγήσουμε αυτές τις δράσεις. Έτσι, ο πρακτικός νους κατευθύνει την πράξη, ενώ ο θεωρητικός νους κατευθύνει τη γνώση. Και οι δύο μορφές συλλογισμού είναι επιβεβλημένες για τον ανθρώπινο νου- ωστόσο, μπορούν επίσης να αποτελέσουν απειλή για τα καθεστώτα εξαναγκασμού και ελέγχου.

Ο θεωρητικός συλλογισμός είναι το τμήμα της διάνοιας που, όταν είναι σωστά ανεπτυγμένο, μας επιτρέπει να κάνουμε συλλογισμούς και έρευνες σχετικά με την πραγματικότητά μας και να διαμορφώνουμε ηθικά ιδανικά ανεξάρτητα και συνεκτικά σε σχέση με τις αλήθειες που αντιλαμβανόμαστε να λειτουργούν στον κόσμο γύρω μας. Όσοι κατέχουν μια τέτοια λειτουργία αποτελούν κίνδυνο για τα καθεστώτα που επιθυμούν να καλλιεργήσουν εφησυχασμό στους πολίτες τους - οι ισχυροί και ανεξάρτητοι ελευθερόφρονες θέτουν σε κίνδυνο το σύστημα.

Οι Αμερικανικές ελίτ δεν επιθυμούν να δημιουργήσουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα ή μια πολιτική κοινωνία που να υποστηρίζει την ποικιλομορφία των απόψεων και την ανταγωνιστικότητα στην αγορά ιδεών, την οποία ενθαρρύνει η θεωρητική λογική. Σε μεγάλο βαθμό εις βάρος μας, το Αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα απομονώνει τον πρακτικό συλλογισμό, εμποδίζοντας τη διαμόρφωση ανεξάρτητων και αυτόνομων ατόμων. Μέσω της τυποποιημένης κυβερνητικής δημόσιας εκπαίδευσής μας, η αυτοαξιολόγηση περιορίζεται στο ελάχιστο, και διδασκόμαστε να αποδεχόμαστε τις γνώσεις που μας προσκομίζονται τοις μετρητοίς και να τις αναμασούμε στις πράξεις μας ως πολίτες για την υποστήριξη της χώρας μας.

Ο στόχος αυτός φαίνεται εν μέρει στην περίληψη του δημοσιονομικού προϋπολογισμού του Υπουργείου Παιδείας των ΗΠΑ για το 2025, όπου το "Raise the Bar: Lead the World" "σημαίνει την παροχή εργαλείων, πόρων και βοήθειας σε πολιτείες, περιφέρειες και σχολεία για την προώθηση της ακαδημαϊκής αριστείας και της ευεξίας για κάθε μαθητή και την καλύτερη προετοιμασία του έθνους μας για παγκόσμια ανταγωνιστικότητα". Ο πραγματικός στόχος του έθνους με την εκπαίδευση γίνεται πιο εμφανής από τον τρόπο με τον οποίο δαιμονοποιείται το προσωπικό συμφέρον, εξοστρακίζονται οι μειοψηφικές απόψεις και καταπιέζονται οι αντίθετες μορφές εκπαίδευσης ή οι πόροι για να διατηρηθεί ο θάλαμος ηχούς. Εξαλείφοντας τον θεωρητικό συλλογισμό ως λειτουργία της διάνοιας από την πρώιμη εκπαίδευσή μας, η κυβέρνηση διατηρεί την πραγματικότητα που επιθυμεί να παρουσιάσει.

Αυτός ο διαχωρισμός της θεωρητικής και της πρακτικής γνώσης διαστρεβλώνει την ανθρώπινη διάνοια και μας αφήνει ανεπαρκώς προετοιμασμένους να διατυπώσουμε πραγματικά τις δικές μας πεποιθήσεις ή την ταυτότητά μας, εμποδίζοντας έτσι την ιδέα του Rothbard για την αυτοκτησία και την ιεράρχηση της ατομικής αυτονομίας. Μια προσέγγιση laissez-faire και η εξάλειψη της κυβερνητικής παρέμβασης, ιδίως σε εκπαιδευτικά θέματα, επιτρέπει την αυτονομία που είναι απαραίτητη για να μπορέσουν οι άνθρωποι να συμμετάσχουν στην θεωρητική γνώση, καθώς η αυθεντία για την ηθική και τους σκοπούς δεν είναι πλέον συνδεδεμένη με κυβερνητικούς περιορισμούς και πολιτικές αλλά με τους ίδιους τους εαυτούς τους. Η αυτοκτησία για τον Rothbard βλέπει τον άνθρωπο ως έχοντα την αποκλειστική εξουσία του σώματος και της ζωής του, με ορισμένα εγγενή δικαιώματα και αξιοπρέπεια λόγω της προσωπικότητας και ανακαλυπτόμενα μέσω του φυσικού νόμου. Στο έργο του Ethics of Liberty, ο Rothbard γράφει,

Είναι δικαίωμα του ανθρώπου να κάνει ό,τι επιθυμεί με το πρόσωπό του- είναι δικαίωμά του να μην παρενοχλείται ή να μην παρεμποδίζεται με βία από την άσκηση αυτού του δικαιώματος. Όμως το ποιοι μπορεί να είναι οι ηθικοί ή ανήθικοι τρόποι άσκησης αυτού του δικαιώματος είναι ζήτημα προσωπικής ηθικής και όχι πολιτικής φιλοσοφίας - η οποία ασχολείται αποκλειστικά με θέματα δικαιώματος και με την ορθή ή ακατάλληλη άσκηση σωματικής βίας στις ανθρώπινες σχέσεις.

Εδώ είναι προφανές ότι η Αμερικανική κυβέρνηση όχι μόνο έχει περιορίσει εξαναγκαστικά τη δική μας αυτονομία, αλλά και μας έχει επιβάλει περιορισμούς που μας αποσυνδέουν από την πλήρη χρήση του θεωρητικού συλλογισμού, καθώς έχει αποφασίσει την προσωπική μας ηθική για εμάς, ώστε να κατευθύνουμε καλύτερα τις πράξεις μας όπως αυτοί κρίνουν σκόπιμο. Μέσω της υπερβολικής ιεράρχησης της πρακτικής γνώσης από την κυβέρνηση και της εξάλειψης της θεωρητικής γνώσης στα εκπαιδευτικά μας συστήματα και την κοινωνία, εμείς οι άνθρωποι μένουμε αδαείς και αποκομμένοι από τη δική μας ελεύθερη βούληση.