Ο Milei δεν είναι το πρόβλημα της Αργεντινής. Ο Σοσιαλισμός είναι

  Το πρόβλημα της Αργεντινής δεν είναι ο Milei

Η Κεντρική Τράπεζα της Αργεντινής δεν χρειάζεται να υποτιμήσει το πέσο λόγω της νίκης του Javier Milei στις προκριματικές εκλογές. Η Κεντρική Τράπεζα της Αργεντινής και η Περονιστική κυβέρνηση υποτιμούν το πέσο και βυθίζουν το νόμισμα εδώ και χρόνια. Πρέπει να υποτιμηθεί επειδή η κεντρική τράπεζα έχει ξεμείνει από αποθέματα.

Η Αργεντινή δεν αντιμετωπίζει μια "αντισυστημική" ή "ακροδεξιά" απειλή. Έχει ήδη μια ακροαριστερή και αντισυστημική κυβέρνηση. Οι εκχυδαϊστικές και δημευτικές νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές του σοσιαλισμού του XXI αιώνα που υπερασπίστηκε η περονίστρια Fernandez de Kirchner. Τη λεγόμενη "Περιεκτική" νομισματική πολιτική, όπως την ονόμασε ο Axel Kicilloff, πρώην υπουργός Οικονομίας της Cristina Fernandez de Kirchner.

Η Περονιστική πολιτική του μέγιστου παρεμβατισμού καθώς και η δημοσιονομική και νομισματική ανευθυνότητα κατέστρεψαν την Αργεντινή και άφησαν την κεντρική τράπεζα χωρίς αποθεματικά.

Το πέσο έχει χάσει πάνω από το 90% της αξίας του έναντι του δολαρίου ΗΠΑ από τότε που ανέλαβε ο Alberto Fernández, και ο πληθωρισμός στην Αργεντινή ξεπερνά ήδη το 110% σε ετήσια βάση, ενώ το 39% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας.

Στα χρόνια των κυβερνήσεων του "Σοσιαλισμού του XXI αιώνα" της Cristina Fernández de Kirchner και του Alberto Fernández, μια εντελώς ανεξέλεγκτη αύξηση της νομισματικής βάσης εξαφάνισε το εθνικό νόμισμα. Η κεντροδεξιά κυβέρνηση Macri, η οποία ανέλαβε για λίγο την εξουσία μεταξύ Kirchner και Fernandez, έκανε το λάθος να πιστέψει ότι τα σταδιακά και ήπια μέτρα θα μπορούσαν να ανακόψουν το πληθωριστικό σπιράλ, ιδίως επειδή δεν έλαβε υπόψη τα στοιχεία της ωρολογιακής βόμβας που άφησε η Fernandez de Kirchner στις μελλοντικές δεσμεύσεις νομισματικής έκδοσης μέσω βραχυπρόθεσμου χρέους με πολύ υψηλά επιτόκια που συσσωρεύτηκαν στην κεντρική τράπεζα (Leliq, Lebac και Pases). Αυτό το αμειβόμενο από την κεντρική τράπεζα χρέος αυξήθηκε κατά 22 δισεκατομμύρια ισοδύναμα δολάρια ΗΠΑ κατά τη διάρκεια των ετών της Cristina Fernández de Kirchner. Η κυβέρνηση Macri το μείωσε κατά 26 δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτές οι εκδόσεις του "αμειβόμενου" χρέους της κεντρικής τράπεζας είναι μελλοντικές αυξήσεις της νομισματικής βάσης και εγγυημένος πληθωρισμός.

Η κυβέρνηση του Alberto Fernández άφησε μια ωρολογιακή βόμβα Leliq and Pases που ξεπερνά το 12% του ΑΕΠ. Έτσι, μια γιγαντιαία υποτίμηση του πέσο είναι εγγυημένη, αφού οι υποχρεώσεις της κεντρικής τράπεζας υπερβαίνουν κατά πολλές φορές τα αποθεματικά της. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η κεντρική τράπεζα πρέπει να υποτιμήσει.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε η Central Bank of the Argentine Republic τον Αύγουστο του 2023, η Αργεντινή έχει πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο νομισματικό πείραμα στην περιοχή, δεύτερο μετά τη Βενεζουέλα. Η Νομισματική Βάση αυξήθηκε κατά 46,2% ετησίως, 117,2% σε δύο χρόνια και 172% σε τρία χρόνια. Ωστόσο, η νομισματική βάση, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων και του προαναφερθέντος Leliq, έχει εκτοξευθεί κατά 392,6% σε τρία χρόνια. Αυτή η καταστροφή είναι η κληρονομιά που άφησε η κυβέρνηση Fernandez.

Ο Περονισμός αγκάλιασε τον "σοσιαλισμό του XXI αιώνα" και εφάρμοσε τους πιο επιζήμιους "συναλλαγματικούς περιορισμούς" (cepo cambiario) που αφαιρούν από τους εξαγωγικούς τομείς τα αποθεματικά και τους αναγκάζουν να μετατρέπουν τα δολάριά τους σε πλασματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες. Πρόκειται για κρατικά χρηματοδοτούμενη κλοπή που κατέστρεψε την είσοδο νέων αποθεματικών στη χώρα. Αντί να μεγιστοποιήσει τα αποθεματικά, η πολιτική αυτή σταμάτησε την ανάπτυξη των εξαγωγών.

Με την πρόσφατη δημιουργία του λεγόμενου "δολαρίου σόγιας" (dólar soja), μιας τεχνητής ισοτιμίας για τους γεωργικούς παραγωγούς προκειμένου να ρευστοποιήσουν το συνάλλαγμα τους, στην Αργεντινή υπάρχουν περισσότερες από δέκα συναλλαγματικές ισοτιμίες.

Πώς μπορεί μια χώρα να έχει δέκα συναλλαγματικές ισοτιμίες έναντι ενός νομίσματος; Η απάντηση είναι απλή. Όλες αυτές οι συναλλαγματικές ισοτιμίες που επιβάλλονται από την κυβέρνηση είναι μορφές απαλλοτρίωσης του πλούτου για να δημευθούν τα δολάρια των εξαγωγέων και των πολιτών σε μη ρεαλιστική ισοτιμία.

Η κυβέρνηση απαλλοτριώνει τους αποδέκτες των δολαρίων ΗΠΑ με μια συναλλαγή έναντι του πέσο που η ίδια η κυβέρνηση δεν θα έβρισκε σε καμία συναλλαγή στην ελεύθερη αγορά.

Αυτή η νομισματική τρέλα χρηματοδοτεί ανεξέλεγκτες πολιτικές δαπάνες, καθώς το κράτος της Αργεντινής δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μέσω χρέους, καθώς δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στη φερεγγυότητά του ως εκδότη, αφού έχει χρεοκοπήσει αρκετές φορές.

Δεν υπάρχει πραγματική τοπική ή παγκόσμια ζήτηση για πέσος, καθώς οι επενδυτές και οι πολίτες γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει να τυπώνει νόμισμα χωρίς έλεγχο.

Στην Αργεντινή, στο 57% των επαρχιών, η κρατική απασχόληση είναι μεγαλύτερη από την ιδιωτική. Το κράτος αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες περισσότερο από τα φορολογικά έσοδα και τον πληθωρισμό, χρηματοδοτώντας τις με την εκτύπωση περισσότερων πέσος, γεγονός που δημιουργεί περισσότερη φτώχεια και υψηλότερο πληθωρισμό. Εν τω μεταξύ, η φορολογία που εφαρμόζουν οι Περονιστικές κυβερνήσεις είναι από τις πιο δημευτικές στην περιοχή, φτάνοντας το 106% των κερδών της για μια Μικρομεσαία Επιχείρηση που πληρώνει όλους τους φόρους της, σύμφωνα με την έκθεση Doing Business.

Έτσι, η κυβέρνηση υπόσχεται τεράστιες επιδοτήσεις σε ένα νόμισμα που χάνει συνεχώς την αξία του και παρουσιάζεται ως η λύση στο πρόβλημα που δημιούργησαν οι δικές της δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές. Ο Περονισμός "χαρίζει" χρήματα που τυπώνονται μαζικά και δεν έχουν καμία αξία. Το αποτέλεσμα, δεκαοκτώ εκατομμύρια φτωχοί πολίτες.

Πολλοί σπουδαίοι οικονομολόγοι της Αργεντινής έχουν αναλύσει λεπτομερώς τη σημασία της δολαριοποίησης για να τερματιστεί αυτό το σπιράλ στρεβλών κινήτρων που οδηγεί την κυβέρνηση να κάνει τους πολίτες πιο εξαρτημένους εκδίδοντας ένα νόμισμα χωρίς αξία ή ζήτηση. Από τον Nicolas Cachanosky μέχρι τον Steve Hanke και πολλούς άλλους, μας υπενθυμίζουν ότι ο Ισημερινός, ο Παναμάς ή το Ελ Σαλβαδόρ δολαριοποιήθηκαν με επιτυχία.

Το πρόβλημα της Αργεντινής δεν είναι η δολαριοποίηση, αλλά οι αποδείξεις ότι έχει ένα μη βιώσιμο και αποτυχημένο νόμισμα. Η Αργεντινή είναι ήδη δολαριοποιημένη σε μεγάλο βαθμό επειδή οι πολίτες εγκαταλείπουν το τοπικό νόμισμα.

Γιατί το πέσο είναι άχρηστο νόμισμα; Επειδή η κυβέρνηση και η κεντρική τράπεζα εφαρμόζουν τη δική τους Σύγχρονη Νομισματική Θεωρία με την ιδέα ότι τα προβλήματα της χώρας μπορούν να λυθούν με την έκδοση περισσότερου νομίσματος. Μετά από χρόνια νομισματικής καταστροφής, η παγκόσμια και εθνική ζήτηση για το πέσο βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα.

Το πέσο είναι, και πάλι το 2023, ένα από τα χειρότερα νομίσματα στον κόσμο έναντι του δολαρίου ΗΠΑ, ενώ η αύξηση της νομισματικής βάσης της κεντρικής τράπεζας της Αργεντινής ανέρχεται σε ένα εξωφρενικό ποσοστό 46% από έτος σε έτος. Και κάποιοι αναρωτιούνται γιατί ο πληθωρισμός ξεπερνά το 100%.

Όχι, η Αργεντινή δεν αντιμετωπίζει άβυσσο αν ο Milei γίνει πρόεδρος. Η Αργεντινή, μια πλούσια χώρα με τεράστιες δυνατότητες, βρίσκεται ήδη στην άβυσσο.

Ακριβώς όπως ο Τσαβισμός στη Βενεζουέλα, οι Περονιστικές κυβερνήσεις κατέστρεψαν το νόμισμα και τον παραγωγικό ιστό για να ενισχύσουν τις πολιτικές δαπάνες και να μετατρέψουν τη χώρα σε μια οικονομική ερημιά, όπου οι μισθοί και οι αποταμιεύσεις των πολιτών κατάσχονται μέσω υψηλών άμεσων και έμμεσων φόρων καθώς και του πληθωριστικού φόρου.

Ο Milei θέλει να βάλει τέλος σε αυτή τη νομισματική και δημοσιονομική παραφροσύνη με πολιτικές που δεν είναι ριζοσπαστικές αλλά λογικές. Να σταματήσει την παράλογη νομισματοποίηση των κρατικών δαπανών, να τερματίσει τα επικίνδυνα πληθωριστικά μέτρα της κεντρικής τράπεζας, να κάνει δολάριο, να περικόψει τις υπερβολικές πολιτικές δαπάνες, να μειώσει τους φόρους, να ανοίξει την οικονομία και να επιτρέψει το ελεύθερο εμπόριο και τις επενδύσεις να επιστρέψουν στην Αργεντινή.

Κάτι δεν πάει καλά στον ανεπτυγμένο κόσμο όταν κάποιοι θεωρούν τον Milei επικίνδυνο ριζοσπάστη και δεν λένε τίποτα για τον ριζοσπαστισμό που εφαρμόστηκε στα χρόνια Fernandez-Kirchner.

Η Αργεντινή πρέπει να εφαρμόσει σοβαρές δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές για να αξιοποιήσει τις τεράστιες δυνατότητές της. Οι προτάσεις του Milei δεν είναι αντισυστημικές, είναι υπέρ της λογικής.

Το πρόβλημα της Αργεντινής δεν είναι ο Milei. Το πρόβλημα είναι ότι έχει εφαρμόσει σημείο προς σημείο τις δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές που απαιτούν πολλά λεγόμενα "προοδευτικά" κόμματα.