Οι μεγάλες εταιρείες και οι παγκόσμιοι ηγέτες προσκολλώνται και υιοθετούν τον αυξανόμενο παρεμβατισμό και την πρόοδο του σοσιαλισμού, επειδή, για τους πολιτικούς, είναι ένας εξαιρετικός τρόπος διαιώνισης της εξουσίας και του ελέγχου τους επί των πολιτών, ενώ οι πολυεθνικές εταιρείες τον ανέχονται επειδή έχουν αρκετή οικονομική δύναμη και μέγεθος για να απορροφήσουν τις ολέθριες επιπτώσεις της μαζικής αύξησης του δημόσιου χρέους και των νομισματικών ανισορροπιών, των δημόσιων δαπανών, των φόρων, των εμποδίων στο εμπόριο και της προόδου. Όλοι γνωρίζουν ότι το βάρος του παρεμβατισμού πέφτει εξ ολοκλήρου στις μικρές επιχειρήσεις και τις οικογένειες, καταστρέφοντας τη μεσαία τάξη κατά τη διαδικασία. Οι πλούσιοι μπορούν να ξεφύγουν από τις αρνητικές επιπτώσεις της νομισματικής υποτίμησης και των δημευτικών φόρων. Οι άνθρωποι με μισθούς και οι μικροί επιχειρηματίες δεν μπορούν.

Ποιος υφίσταται τη συνεχή διάβρωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος από αυτά τα γιγαντιαία και λανθασμένα αποκαλούμενα κυβερνητικά "σχέδια τόνωσης" που ποτέ δεν τονώνουν τίποτα άλλο παρά μόνο τη γραφειοκρατία, αφήνοντας ένα τεράστιο μονοπάτι χρέους και εξαθλίωσης που προκαλείται από τον αυξημένο πληθωρισμό και τους συνεχώς αυξανόμενους φόρους; Οι μεσαίες τάξεις και οι μικρές επιχειρήσεις.

Γιατί οι παγκόσμιοι ηγέτες αποδέχονται μια αυξανόμενη τάση για καταστροφικές πολιτικές που γνωρίζουν ότι θα αποτύχουν; Υπάρχει ένα στρεβλό κίνητρο. Οι ηγέτες των επιχειρήσεων που θα έπρεπε να εκτιμούν την επιτυχία των παραγωγικών επενδύσεων και των ελεύθερων αγορών φοβούνται ότι το παρεμβατικό πλήθος που ακυρώνει θα τους επιτεθεί και, ως εκ τούτου, προτιμούν να κοιτάξουν αλλού ή ακόμη και να χρηματοδοτήσουν την προώθηση ιδεών κατά της ελευθερίας με την ελπίδα ότι ο όχλος θα τους αφήσει να εργαστούν και να επενδύσουν στην ειρήνη. Άλλοι πιστεύουν ότι μπορούν να διατηρήσουν το μερίδιο αγοράς τους και να αποφύγουν την απειλή του ανταγωνισμού αν παραμείνουν κοντά στις πολιτικές δυνάμεις. Αυτό δεν λειτουργεί. Δεν τους αφήνουν στην ησυχία τους και οι ηγέτες χάνουν περισσότερα από όσα κερδίζουν όταν πέφτουν στα τσιφλίκια. Η ωραιοποίηση του Μαρξιστικού κολεκτιβισμού δεν τον σταματά. Δεν αποτελεί έκπληξη να δούμε πώς αυτός ο νεοκομμουνισμός που μεταμφιέζεται σε κοινωνική δικαιοσύνη επιτίθεται με ακόμη μεγαλύτερη σκληρότητα στις εταιρείες και τους ηγέτες που ασπάζονται τα ψευδή τους μηνύματα. Ακριβώς όπως ο wokeism συχνά ακυρώνει και καταστρέφει τους πιο πιστούς υπερασπιστές του, ο νεομαρξισμός κάνει το ίδιο με τις εταιρείες και τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, επειδή ο στόχος του είναι ο πλήρης έλεγχος.

Η Δύση κινδυνεύει, και ο Javier Milei το εξήγησε αυτό λεπτομερώς στο Νταβός, καταρρίπτοντας την αφήγηση της συναίνεσης. "Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο σοσιαλισμός είναι πάντα και παντού ένα φαινόμενο που εξαθλιώνει και έχει αποτύχει σε όλες τις χώρες όπου δοκιμάστηκε. Έχει αποτύχει οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά, και έχει επίσης δολοφονήσει πάνω από 100 εκατομμύρια ανθρώπους", είπε. Ωστόσο, το πιο σημαντικό σημείο της ομιλίας του για μένα είναι να υπενθυμίσει στους ανθρώπους τι είναι ο σοσιαλισμός. "Ξέρω ότι σε πολλούς μπορεί να ακούγεται γελοίο να υποστηρίζουν ότι η Δύση έχει στραφεί στον σοσιαλισμό, αλλά είναι γελοίο μόνο αν περιοριστείτε στον παραδοσιακό οικονομικό ορισμό του σοσιαλισμού, που λέει ότι είναι ένα οικονομικό σύστημα όπου το κράτος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Αυτός ο ορισμός, κατά την άποψή μου, θα πρέπει να επικαιροποιηθεί λαμβάνοντας υπόψη τις σημερινές συνθήκες. Σήμερα, τα κράτη δεν χρειάζεται να ελέγχουν άμεσα τα μέσα παραγωγής για να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των ατόμων. Με εργαλεία όπως η εκτύπωση χρήματος, το χρέος, οι επιδοτήσεις, ο έλεγχος του επιτοκίου, ο έλεγχος των τιμών και οι κανονισμοί για τη διόρθωση των λεγόμενων αποτυχιών της αγοράς, μπορούν να ελέγχουν τις ζωές και τις τύχες εκατομμυρίων ατόμων. Έτσι φτάσαμε στο σημείο όπου, χρησιμοποιώντας διαφορετικά ονόματα ή προσωπεία, ένα μεγάλο μέρος των γενικά αποδεκτών ιδεολογιών στις περισσότερες δυτικές χώρες είναι κολεκτιβιστικές παραλλαγές, είτε διακηρύσσουν ότι είναι ανοιχτά κομμουνιστές, φασίστες, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, εθνικοσοσιαλιστές, χριστιανοδημοκράτες, νεοκεϋνσιανοί, προοδευτικοί, λαϊκιστές, εθνικιστές ή παγκοσμιοποιητές. Τελικά, δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Όλοι λένε ότι το κράτος πρέπει να κατευθύνει όλες τις πτυχές της ζωής των ατόμων. Όλοι υπερασπίζονται ένα μοντέλο αντίθετο με αυτό που οδήγησε την ανθρωπότητα στην πιο θεαματική πρόοδο της ιστορίας της". Αυτό είναι κρίσιμο γιατί ο μέσος πολίτης έχει οδηγηθεί να πιστεύει ότι το μαζικό τύπωμα χρήματος, οι σωροί νέων κανονισμών και νόμων, το αυξανόμενο δημόσιο χρέος και οι συνεχείς παρεμβάσεις στα επιτόκια είναι καπιταλιστικές ή νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ενώ είναι εργαλεία του κρατισμού για την επιτάχυνση της αύξησης του μεγέθους της κυβέρνησης στην οικονομία.

MILEI CRUSHES IT IN DAVOS.

https://www.youtube.com/watch?v=QNsuc732BnE

Ο Σοσιαλισμός δεν επιδιώκει την πρόοδο- επιδιώκει τον έλεγχο. Οι μεγάλες εταιρείες που πέφτουν στην παγίδα της αγοράς του σοσιαλισμού υφίστανται την ίδια επίθεση και υποβαθμίζουν περαιτέρω την ικανότητά τους να δημιουργούν αξία και πλούτο.

Ο Milei κατέστρεψε όλους τους σημερινούς μύθους σε μια ομιλία στο Νταβός και εκατομμύρια άνθρωποι τον παρακολούθησαν με δέος, επειδή ήταν προφανές ότι έλεγε την αλήθεια. Και ότι, προερχόμενος από την Αργεντινή, ξέρει για τι πράγμα μιλάει. Όταν μιλάει κανείς με πολίτες της Αργεντινής, συχνά μας υπενθυμίζουν σε όλους ότι "προέρχονται από το μέλλον".

Το παράδειγμα της Αργεντινής είναι προφανές. Μεταξύ του 2007 και του Δεκεμβρίου 2023, ο κόσμος κοίταξε προς την άλλη πλευρά μπροστά στη μαζική αύξηση της φτώχειας και του πληθωρισμού. Είχαν μάλιστα το θράσος να δικαιολογήσουν ότι ο πληθωρισμός οφειλόταν σε εξωγενείς παράγοντες και όχι στο μαζικό τύπωμα χρήματος και ότι η φτώχεια ήταν λάθος υπολογισμένη, απαλλάσσοντας τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις από κάθε ευθύνη.

Η συγκλονιστική σιωπή της Αριστεράς μπροστά στις ανθρωπιστικές και οικολογικές καταστροφές που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις του Σοσιαλισμού του ΧΧΙ αιώνα στη Βενεζουέλα, τη Νικαράγουα, την Αργεντινή και άλλες χώρες δείχνει ότι δεν νοιάζονται καθόλου για την ευημερία των πολιτών ή την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά χρησιμοποιούν φαινομενικά ακίνδυνες αιτίες για να πάρουν την εξουσία και να καταστρέψουν την οικονομία. Γιατί; Επειδή ο στόχος κάθε σοσιαλιστή ηγέτη είναι να δημιουργήσει φτωχούς πελάτες-ομήρους που εξαρτώνται από ένα κράτος στο οποίο οι εν λόγω ηγέτες θα γίνονται αισχρά πλούσιοι καθώς η χώρα θα καταρρέει. Μην κάνετε λάθος- ο κρατισμός δεν επιδιώκει την αναδιανομή του πλούτου από τους πλούσιους στους φτωχούς, αλλά τη συσσώρευση του πλούτου του έθνους στα χέρια λίγων πολιτικών.

U.S. UNSUSTAINABLE DEBT: LESS GROWTH, PERSISTENT INFLATION

https://www.youtube.com/watch?v=202Lxvf7q0g

Ευτυχώς, το Davos για τον Milei ήταν μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία και αυτό δείχνει ότι δεν έχουν χαθεί όλα. Σύμφωνα με τη σελίδα του World Economic Forum, δέκα φορές περισσότεροι άνθρωποι παρακολούθησαν την ομιλία του από ό,τι όλοι οι άλλοι ηγέτες μαζί. Σοσιαλιστές ηγέτες όπως ο Ισπανός Σάντσεθ βομβαρδίστηκαν με λιγότερες από 5.000 προβολές. Όχι, οι επιχειρήσεις δεν εξαρτώνται από το κράτος. Δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας χωρίς ισχυρές και παραγωγικές επιχειρήσεις και δεν υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες αν δεν δημιουργείται ιδιωτικός πλούτος. Δεν υπάρχει δημόσιος τομέας χωρίς έναν ακμάζοντα ιδιωτικό τομέα. Η πρόοδος δεν εξαρτάται από ένα πελατειακό, εκχυδαϊστικό και δημευτικό κράτος, αλλά από μια ισχυρή κοινωνία των πολιτών που αποτελείται από ελεύθερα άτομα με ανεξάρτητους θεσμούς που λειτουργούν ως αντίβαρο στην πολιτική εξουσία. Η ασφάλεια δικαίου και η ελκυστικότητα των επενδυτών ή ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου δεν συμβαίνουν χάρη στη γενναιοδωρία των πολιτικών ηγετών, αλλά χάρη στις ελεύθερες αγορές και τους ανεξάρτητους θεσμούς που περιορίζουν την πολιτική εξουσία. Ο κόσμος δεν προοδεύει λόγω των μεγάλων κυβερνήσεων, αλλά παρά τα εμπόδια που θέτουν,

Ο Milei το συνέτριψε λέγοντας την αλήθεια. Αυτοί που παρέμεναν σιωπηλοί για χρόνια σχετικά με την οικονομική καταστροφή της Αργεντινής τώρα τον φοβούνται.

Ο Σοσιαλισμός είναι ένα φτωχοποιητικό σύστημα που έχει αποτύχει και δεν πρέπει να υπερασπίζεται υπό τον φόβο των αντιποίνων.

Ο Milei υπενθύμισε στις εταιρείες ότι είναι οι ήρωες της μείωσης της φτώχειας και της προόδου και ότι η Αριστερά χρησιμοποιεί μόνο περιβαλλοντικές και έμφυλες δικαιολογίες για να επιβάλει τον ολοκληρωτισμό.

Ο Milei υπενθύμισε σε όλους στο Davos ότι η καταστροφή της Αργεντινής δεν είναι σύμπτωση ή μοιραίο, αλλά το αποτέλεσμα της πολυετούς εφαρμογής των ίδιων παρεμβατικών πολιτικών που πολλοί στο Davos υπερασπίστηκαν ή ανέχθηκαν.