Ο Μάρεϊ Ρόθμπαρντ εναντίον των προοδευτικών

Το κοινωνικό και πολιτικό τοπίο σε αυτή τη χώρα έχει αλλάξει ριζικά και όποιος επιθυμεί τη νίκη της ελευθερίας και την ήττα του Λεβιάθαν πρέπει να προσαρμόσει τη στρατηγική του ανάλογα. Οι νέοι καιροί απαιτούν επανεξέταση των παλαιών και ενδεχομένως παρωχημένων στρατηγικών. -Murray N. Rothbard 1

Ο Murray Rothbard έγραψε τα παραπάνω λόγια το 1994, λίγο πριν από τον πρόωρο θάνατό του. Συνοψίζουν το κύριο θέμα μιας σειράς λαμπρών άρθρων που δημοσίευσε τη δεκαετία του 1990, ζητώντας μια ριζική αναπροσαρμογή της λιμπερταριανής στρατηγικής στις νέες πολιτικές και κοινωνικές πραγματικότητες που είχαν προκύψει μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη και τη Σοβιετική Ένωση. Σε αυτά τα άρθρα, ο Ρόθμπαρντ αναγνώρισε τόσο την αφηρημένη κοινωνική φιλοσοφία όσο και το συγκεκριμένο πολιτικό κίνημα που είχε τότε αναδυθεί ως τη μεγαλύτερη απειλή για την ελευθερία και την κοινωνία. Πρότεινε επίσης μια ριζική αναδιαμόρφωση του πολιτικού φάσματος και ένα αναθεωρημένο πολιτικό λεξιλόγιο για να εκφράσει τη νέα στρατηγική που απαιτούσε το μεταβαλλόμενο ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο.

Πριν προχωρήσω περαιτέρω, θέλω να επισημάνω ότι τα άρθρα του Ρόθμπαρντ, παρά τη βαθιά διορατικότητά τους και τις ριζοσπαστικές επιπτώσεις τους στην ελευθεριακή στρατηγική, έχουν σε μεγάλο βαθμό αγνοηθεί από φίλους και εχθρούς για δύο λόγους. Πρώτον, όταν έγραψε τα άρθρα, ο Ρόθμπαρντ εργαζόταν σκληρά πάνω στη μνημειώδη δίτομη πραγματεία του για την οικονομική σκέψη. Όπως είναι κατανοητό, έγραψε τα άρθρα γρήγορα ως εφάπαξ απαντήσεις σε συγκεκριμένα γεγονότα, ιδέες και πολιτικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια μιας περιόδου ραγδαίων αλλαγών, από το 1991 έως το 1994. Επομένως, οι νέες απόψεις του Ρόθμπαρντ για τη στρατηγική παρουσιάστηκαν αποσπασματικά σε διαφορετικά άρθρα που περιείχαν αναπόφευκτες επαναλήψεις και επικαλύψεις. Αυτό συσκοτίζει το γεγονός ότι στο σύνολό τους τα άρθρα αυτά παρουσίαζαν μια συστηματική και ολοκληρωμένη στρατηγική για ριζοσπαστική κοινωνική και πολιτική αλλαγή. Δεύτερον, τα άρθρα εμφανίστηκαν στο Rothbard-Rockwell Report, ένα περιοδικό κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών σχολίων. Δυστυχώς, η σπινθηροβόλα πολεμική του Triple R και η κάλυψη ενός απίστευτα ευρέος φάσματος θεμάτων μερικές φορές αποπροσανατόλιζαν τον αναγνώστη από τη βαθιά θεωρητικολογία που τροφοδοτούσε πολλά από τα άρθρα του. Ομολογώ ότι δεν είχα εκτιμήσει τη σημασία των άρθρων του Ρόθμπαρντ, καθώς και την ενότητα και το εύρος του οράματός τους, μέχρι πολύ πρόσφατα.

Σοσιαλδημοκρατία: Προσδιορίζοντας τον εχθρό

Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, και με τον ναζισμό και τον φασισμό "νεκρούς και θαμμένους από καιρό "2 , ο Ρόθμπαρντ υποστήριξε ότι η σοσιαλδημοκρατία ήταν το μόνο εναπομείναν κρατικιστικό πρόγραμμα, και οι υποστηρικτές της ήταν αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούν στο έπακρο το ιδεολογικό τους μονοπώλιο. Στον "νέο μετακομμουνιστικό κόσμο", έγραψε ο Ρόθμπαρντ:

Ο εχθρός της ελευθερίας και της παράδοσης αποκαλύπτεται τώρα σε πλήρη ανάπτυξη: η σοσιαλδημοκρατία. Γιατί η σοσιαλδημοκρατία σε όλες τις μορφές της όχι μόνο είναι ακόμα μαζί μας... αλλά τώρα που ο Στάλιν και οι κληρονόμοι του έχουν φύγει από τη μέση, οι σοσιαλδημοκράτες προσπαθούν να φτάσουν στην απόλυτη εξουσία.3

Η σοσιαλδημοκρατία όχι μόνο εξακολουθεί να είναι μαζί μας στις πολλές παραλλαγές της, αλλά έχει καταφέρει να καθορίσει "ολόκληρο το σεβαστό πολιτικό μας φάσμα, από την εξελιγμένη θυματολογία και τον φεμινισμό στα αριστερά μέχρι τον νεοσυντηρητισμό στα δεξιά".4 Μην κάνετε κανένα λάθος, προειδοποίησε ο Ρόθμπαρντ, "σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, οι σοσιαλδημοκράτες, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζονται, στέκονται ενάντια στην ελευθερία και την παράδοση και υπέρ του κρατισμού και της Μεγάλης Κυβέρνησης". Επιπλέον, η σοσιαλδημοκρατία είναι πολύ πιο ύπουλη από άλλες μορφές κρατισμού επειδή ισχυρίζεται ότι "συνδυάζει τον σοσιαλισμό με τις ελκυστικές αρετές της "δημοκρατίας" και της ελευθερίας της έρευνας".5 Ως οξυδερκείς παρατηρητές της πολιτικής σκηνής εδώ και ενάμιση αιώνα, οι σοσιαλδημοκράτες -ή αριστεροί φιλελεύθεροι στο αμερικανικό πολιτικό λεξιλόγιο- είναι πράγματι σοβαρά προσηλωμένοι στη δημοκρατία. Όπως εξήγησε ο Rothbard:

Η διατήρηση κάποιας δημοκρατικής επιλογής, όσο απατηλή και αν είναι, είναι ζωτικής σημασίας για όλες τις ποικιλίες των σοσιαλδημοκρατών. Έχουν από καιρό συνειδητοποιήσει ότι μια μονοκομματική δικτατορία μπορεί και πιθανόν να γίνει εγκάρδια μισητή ... και τελικά θα ανατραπεί, ενδεχομένως μαζί με ολόκληρη τη δομή της εξουσίας της6.

Ακολουθώντας τη διορατικότητα του σύγχρονου πολιτικού θεωρητικού Paul Gottfried, ο Ρόθμπαρντ σημείωσε ότι η αφοσίωση των σοσιαλδημοκρατών στη δημοκρατία χρησιμεύει επίσης ως πρόσχημα για μια επίθεση εναντίον εκείνων που υποστηρίζουν το "απόλυτο" απαραβίαστο του δικαιώματος του ελεύθερου λόγου και του ελεύθερου Τύπου. Αυτή η επίθεση στην ελευθερία του λόγου, επεσήμανε ο Rothbard προφητικά το 1991,

αποτελεί μια ατζέντα για την τελική χρήση της κρατικής εξουσίας για τον περιορισμό ή την απαγόρευση του λόγου ή της έκφρασης που [οι νεοσυντηρητικοί και οι σοσιαλδημοκράτες] θεωρούν "αντιδημοκρατική". Αυτή η κατηγορία θα μπορούσε και θα επεκτεινόταν επ' αόριστον για να συμπεριλάβει: πραγματικούς ή υποτιθέμενους κομμουνιστές, αριστεριστές, φασίστες, νεοναζί, αποσχιστές, εγκληματίες της "σκέψης μίσους", και τελικά ... παλαιοσυντηρητικούς και παλαιοαριστερούς και αριστερούς ελευθεριακούς.7

Προοδευτισμός: Η κοινωνική φιλοσοφία της σοσιαλδημοκρατίας

Ο Ρόθμπαρντ έψαξε βαθύτερα για να αποκαλύψει την ιδιότυπη κοινωνική φιλοσοφία που βρίσκεται στη ρίζα όλων των στελεχών και παραλλαγών της σοσιαλδημοκρατίας καθώς και του κομμουνισμού. Προσδιόρισε αυτή τη φιλοσοφία ως προοδευτισμό, ο οποίος είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα για το εδώ και τώρα. Είναι μια ουτοπική κοινωνική φιλοσοφία που προσβλέπει στην εγκαθίδρυση ενός μελλοντικού παραδείσου επί της γης. Η βασική πεποίθηση των προοδευτικών βασίζεται στο μύθο του Διαφωτισμού ότι η ιστορία είναι μια αδυσώπητη και διαρκώς ανοδική πορεία προς την τελείωση της ανθρωπότητας. Στην περίπτωση των σοσιαλδημοκρατών, η τελειότητα ορίζεται ως μια κοινωνία που κυβερνάται και σχεδιάζεται από ένα δίκαιο, αποτελεσματικό και ισότιμο σοσιαλιστικό κράτος. Επιπλέον, σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς μαρξιστές, οι σοσιαλδημοκράτες προοδευτικοί πιστεύουν ότι η ιστορία δεν εκτυλίσσεται μέσα από την ταξική πάλη και την αιματηρή επανάσταση, αλλά μέσα από την αδυσώπητη πορεία της δημοκρατίας προς τα εμπρός. Με τα λόγια του Ρόθμπαρντ:

Οι αριστεροί είναι μέσα τους "προοδευτικοί", δηλαδή πιστεύουν με τον τρόπο του Whig ή του Marxoid, ότι η ιστορία αποτελείται από μια αναπόφευκτη πορεία προς τα πάνω, προς το φως, προς τη σοσιαλιστική ουτοπία. Πιστεύουν στο μύθο της αναπόφευκτης προόδου: ότι η Ιστορία είναι με το μέρος τους.8

Ο απώτερος στόχος αυτού του προοδευτικού και αναπόφευκτου μετασχηματισμού της κοινωνίας δεν είναι, όπως συμβαίνει με τους παραδοσιακούς μαρξιστές, η εξάλειψη όλων των ταξικών διακρίσεων και η συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής υπό τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αντίθετα, είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Ρόθμπαρντ, "ένα σοσιαλιστικό, εξισωτικό κράτος που διοικείται από γραφειοκράτες, διανοούμενους, τεχνοκράτες, "θεραπευτές" και γενικά τη Νέα Τάξη σε συνεργασία με διαπιστευμένες ομάδες πίεσης θυμάτων που αγωνίζονται για την ισότητα". Η τάξη των καπιταλιστών και των επιχειρηματιών δεν θα εκκαθαριστεί, ούτε θα απαλλοτριωθούν τα μέσα παραγωγής τους. Αντίθετα, η οικονομία της αγοράς θα διατηρηθεί αλλά θα φορολογηθεί σε μεγάλο βαθμό, θα ρυθμιστεί και θα περιοριστεί. Σύμφωνα με τον Ρόθμπαρντ:

Οι Σοσιαλδημοκράτες αντιλαμβάνονται ότι είναι πολύ καλύτερο για το σοσιαλιστικό κράτος να διατηρήσει τους καπιταλιστές και μια κουτσουρεμένη οικονομία της αγοράς να ρυθμίζεται, να περιορίζεται, να ελέγχεται και να υπόκειται στις εντολές του κράτους. Ο στόχος των Σοσιαλδημοκρατών δεν είναι ο "ταξικός πόλεμος", αλλά ένα είδος "ταξικής αρμονίας", στην οποία οι καπιταλιστές και η αγορά εργάζονται για το καλό της κοινωνίας και του παρασιτικού κρατικού μηχανισμού.9

Αναθεώρηση του πολιτικού φάσματος

Με τους "νεοσυντηρητικούς" προοδευτικούς να έχουν καταλάβει το συντηρητικό κίνημα και τον λεγόμενο Νεοδημοκράτη Μπιλ Κλίντον να αποκαλύπτει τις σκληρά αριστερές προοδευτικές του τάσεις, ο Ρόθμπαρντ συνειδητοποίησε ότι το πρώτο επείγον βήμα για την καταπολέμηση του προοδευτισμού ήταν να αναθεωρηθεί πλήρως η επικρατούσα αντίληψη για το πολιτικό φάσμα των ΗΠΑ και το λεξιλόγιό του. Στα αριστερά του ανακατασκευασμένου φάσματος του, ο Ρόθμπαρντ παρέταξε όλες τις πολιτικές παρατάξεις που εμπνέονταν από το προοδευτικό-μαρξιστικό όραμα της κοινωνικής αλλαγής. Αυτές οι ομάδες ήταν επίσης φανατικά αφοσιωμένες στη δημοκρατία όχι απλώς ως το ασφαλέστερο μέσο για τη θεσμοθέτηση της προοδευτικής πολιτικής και οικονομικής ατζέντας, αλλά, σύμφωνα με τα λόγια του Ρόθμπαρντ, "ως σιβυλλικό, ως απόλυτο ηθικό θέσφατο, που ουσιαστικά αντικαθιστά όλες τις άλλες ηθικές αρχές, συμπεριλαμβανομένων των Δέκα Εντολών και της Επί του Όρους Ομιλίας".10 Στην άποψη του Ρόθμπαρντ η Αριστερά κυμαινόταν από τους επίσημους συντηρητικούς και τους νεοσυντηρητικούς μέχρι τους αριστερούς φιλελεύθερους και περιελάμβανε τις συμμαχικές τους διανοητικές και δημοσιογραφικές ελίτ και τις επίσημες ομάδες θυμάτων.

Στα δεξιά, ο Ρόθμπαρντ ομαδοποίησε όλους εκείνους που αγαπούσαν τις παραδοσιακές αμερικανικές ελευθερίες και τους κοινωνικούς θεσμούς και που στόχευαν στο να σταματήσουν, να ανατρέψουν και να αναιρέσουν τις προοδευτικές καταπατήσεις τους. Ο Ρόθμπαρντ αρχικά προβληματίστηκε σχετικά με την ετικέτα που θα ταίριαζε καλύτερα στον προτεινόμενο από αυτόν μεγάλο συνασπισμό ή "συγχώνευση" των ομάδων της δεξιάς αντιπολίτευσης, οι οποίες περιλάμβαναν πολλούς (αλλά όχι όλους) λιμπερταριανούς και διάφορες παλαιο- και παραδοσιακές συντηρητικές ομάδες. Απέρριψε συνοπτικά το όνομα "συντηρητικός", προτείνοντας δοκιμαστικά τους όρους "ριζοσπαστικοί αντιδραστικοί", "ριζοσπαστικοί δεξιοί" ή "σκληρή δεξιά".11 Τελικά κατέληξε στην ονομασία "πολιτικοοικονομικοί αντιδραστικοί" ή απλώς "αντιδραστικοί".12

Ο όρος "αντιδραστικός" είναι ιδιαίτερα κατάλληλος για τους αντιπάλους της προοδευτικής ατζέντας. Είναι αλήθεια ότι η λέξη επινοήθηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης για να χαρακτηρίσει εκείνους που επεδίωκαν την αποκατάσταση του παλαιού καθεστώτος (ancien régime). Αλλά η σύγχρονη χρήση του μπορεί να εντοπιστεί στον Μαρξ, ο οποίος χρησιμοποίησε τον όρο ως υποτιμητικό για να περιγράψει πολλούς από τους προκατόχους και αντιπάλους του στο σοσιαλιστικό κίνημα του 19ου αιώνα, των οποίων τα ουτοπικά οικονομικά σχέδια περιλάμβαναν το "γύρισμα του ρολογιού πίσω" στην προκαπιταλιστική και προβιομηχανική εποχή της φεουδαρχίας και των μεσαιωνικών συντεχνιών. Παίρνοντας αφορμή από τον δάσκαλό τους, οι μεταγενέστεροι κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες χρησιμοποίησαν τον όρο "αντιδραστικός" ως συκοφαντική λέξη εναντίον των υπερασπιστών του καπιταλισμού επειδή αντιτίθενται στην υποτιθέμενη αναπόφευκτη πορεία της ιστορίας προς τον σοσιαλισμό. Όπως επισήμανε ο Ρόθμπαρντ:

Γίνονται υστερικοί στις οπισθοδρομήσεις, στις παλινδρομήσεις σε αυτή την πορεία, παλινδρομήσεις οι οποίες, φυσικά, ονομάστηκαν "αντιδράσεις". Τόσο στην κομμουνιστική όσο και στη σοσιαλδημοκρατική κοσμοθεωρία, η ύψιστη, αν όχι η μόνη ηθική, είναι να είσαι "προοδευτικός", να είσαι ... στο πλευρό της αναπόφευκτης επόμενης φάσης της ιστορίας. Με τον ίδιο τρόπο, η βαθύτερη, αν όχι η μόνη, ανηθικότητα, είναι να είσαι "αντιδραστικός", να είσαι αφοσιωμένος στην εναντίωση στην αναπόφευκτη πρόοδο, ή ακόμη και και στη χειρότερη περίπτωση, να εργάζεσαι για να γυρίσεις πίσω την παλίρροια και να επαναφέρεις το παρελθόν, "να γυρίσεις πίσω το ρολόι".13

Η απέχθεια που αποδίδεται σήμερα στον όρο "αντίδραση" ή "αντιδραστικός" οφείλεται, επομένως, αυστηρά στην πολεμική χρήση του από τους μαρξιστές ιδεολόγους. Εκτός πολιτικής, ο όρος έχει θετική χροιά σε πολλές χρήσεις. Συγκεκριμένα, η αντίδραση αντιγόνου-αντισώματος "είναι η θεμελιώδης αντίδραση στο σώμα με την οποία το σώμα προστατεύεται από πολύπλοκα ξένα μόρια, όπως τα παθογόνα και οι χημικές τοξίνες τους "14. Με άλλα λόγια, το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα είναι αντιδραστικό. Αντιδρά κατά των εισβολέων, τους εξοντώνει και επαναφέρει το ανθρώπινο σώμα στην υγιή του κατάσταση. Το να είσαι πολιτικοοικονομικός αντιδραστικός, λοιπόν, σημαίνει να προσπαθείς να αναιρέσεις τις καταστροφές των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών θεσμών μας που έχουν προκληθεί από προοδευτικές πολιτικές- να γυρίσεις πίσω το χρόνο εκδιώκοντας τους εισβολείς από τις θέσεις εξουσίας τους και αποκαθιστώντας το κοινωνικό σώμα στην υγεία του.

Ο Ρόθμπαρντ εφάρμοσε με οξυδέρκεια την ανάλυση του προοδευτισμού για να εξηγήσει το μυστήριο του πικρού και υστερικού αριστερού μίσους προς τον Φρανσίσκο Φράνκο και τον Αουγκούστο Πινοσέτ, της Ισπανίας και της Χιλής, αντίστοιχα. Η απέχθεια των αριστερών φιλελευθέρων γι' αυτούς τους άνδρες ήταν ακόμη μεγαλύτερη απ' ό,τι για τον Χίτλερ. Διότι ο Φράνκο και ο Πινοσέτ είχαν ανακόψει την πορεία της ιστορίας, είχαν στην πραγματικότητα γυρίσει το ρολόι πίσω, οδηγώντας επιτυχημένες αντεπαναστάσεις εναντίον δημοκρατικά εκλεγμένων αριστερών κυβερνήσεων. Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της ίδιας φρενήρους και ανιστόρητης υβρεολόγησης από τους προοδευτικούς που συσσωρεύεται στον Ντόναλντ Τραμπ, τον Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας, τον Ζαΐρ Μπολσονάρου της Βραζιλίας και την Τζόρτζια Μελόνι της Ιταλίας, επειδή αυτοί οι άνδρες και αυτή η γυναίκα έχουν διαπράξει ένα ακόμη πιο σοβαρό αμάρτημα κατά του προοδευτικού δόγματος από ό,τι ο Φράνκο και ο Πινοσέτ. Έχουν πράγματι καταλάβει την εξουσία με δημοκρατικές εκλογές, ενώ χρησιμοποίησαν ρητά αντιπροοδευτική, αντιδραστική ρητορική. εκθέτοντας έτσι τον μύθο ότι η δημοκρατία είναι ο εγγυητής της αναπόφευκτης κοινωνικής προόδου προς ένα εξισωτικό σοσιαλιστικό κράτος. Το πόσο βαθιά αυτές οι εκλογές ταρακούνησαν και αποπροσανατόλισαν τους προοδευτικούς αποδεικνύεται από το τρελό tweet του Σουηδού οικονομολόγου Anders Åslund πολύ πριν από τις ουγγρικές εκλογές: "Αν η Ουγγαρία ψηφίσει πραγματικά συντριπτικά κατά της δημοκρατίας και υπέρ της διαφθοράς, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να γίνει δεκτή στην ΕΕ "15 (η έμφαση προστέθηκε). Λίγο λιγότερο ηλίθιο αλλά πιο αποκαλυπτικό είναι το ψήφισμα που ψηφίστηκε πρόσφατα από το ευγενές Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και διαβεβαίωνε ότι η Ουγγαρία δεν είναι πλέον μια πλήρης δημοκρατία αλλά "ένα υβριδικό καθεστώς εκλογικής απολυταρχίας".16 Ο Ρόθμπαρντ είχε λοιπόν δίκιο στην εκτίμησή του για την απάντηση των προοδευτικών στις επιτυχημένες πολιτικές αντιδράσεις με επικεφαλής τον Φράνκο και τον Πινοσέτ: "Αφήστε την αντίδραση να συμβεί, αφήστε τις φάσεις να ανατραπούν, και αυτοί οι άνθρωποι να τρελαθούν, να μπουν σε περιδίνηση, γιατί τότε ίσως η θρησκεία τους να είναι τελικά μια ψεύτικη θρησκεία "17.

Το αν οι σημερινοί λαϊκιστές πολιτικοί στις ΗΠΑ και την Ευρώπη πιστεύουν ή όχι τη ρητορική τους και είναι γνήσιοι αντιδραστικοί, δεν έχει σημασία. Η άνοδός τους στην εξουσία σε δημοκρατικές εκλογές, παρά την ατελείωτη ροή γελοιοποίησης, μίσους και περιφρόνησης που τους εκτοξεύει η δυτική πολιτική, μιντιακή και ακαδημαϊκή ελίτ, αποδεικνύει ότι μια γνήσια αντίδραση θα ήταν δυνατή με τον κατάλληλο ηγέτη. Όπως αναγνώρισε ο Ρόθμπαρντ, ένα αντιδραστικό κίνημα απαιτεί "έναν χαρισματικό ηγέτη που έχει την ικανότητα να βραχυκυκλώνει τις ελίτ των μέσων ενημέρωσης και να προσεγγίζει και να ξεσηκώνει άμεσα τις μάζες "18.

Σε ένα κομμάτι που γράφτηκε το 1954 αλλά δημοσιεύτηκε μετά θάνατον το 2002, ο Ρόθμπαρντ εξήγησε ότι για να είναι αποτελεσματικός, ο ηγέτης ενός αντιφρονούντος πολιτικού κινήματος πρέπει να είναι "δημαγωγός". Αυτός ή αυτή πρέπει να

να απευθυνθεί στις μάζες πάνω από τα κεφάλια του κράτους και της πνευματικής του φρουράς. Και αυτή η έκκληση μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικά από τον δημαγωγό - τον τραχύ, αψεγάδιαστο άνθρωπο του λαού, ο οποίος μπορεί να παρουσιάσει την αλήθεια σε απλή, αποτελεσματική, αλλά και συναισθηματική γλώσσα. Οι διανοούμενοι το βλέπουν αυτό καθαρά, και γι' αυτό επιτίθενται συνεχώς σε κάθε ένδειξη λιμπερταριανής δημαγωγίας ως μέρος ενός "ανερχόμενου ρεύματος αντιδιανοητισμού "19.

Υπερασπιζόμενος τη δημαγωγία ως πολιτική μέθοδο, ο Ρόθμπαρντ, φυσικά, κατανοούσε ότι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από την Αριστερά ή τη Δεξιά. Παρ' όλα αυτά, όπως προέβλεψε το 1954, από τη στιγμή που ο σοσιαλισμός έχει γίνει η "μοντέρνα και αξιοσέβαστη ιδεολογία ... [οποιαδήποτε] δημαγωγία, οποιαδήποτε διατάραξη του κάρου των μήλων, θα προέλθει σχεδόν σίγουρα από την ατομικιστική αντιπολίτευση". Η Αριστερά το γνωρίζει αυτό ενστικτωδώς, γι' αυτό και "Η αξιοσέβαστη κρατικιστική Αριστερά ... φοβάται και μισεί τον δημαγωγό, και περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι το αντικείμενο της επίθεσης".20

Επαναπροσδιορίζοντας την πολιτική ως πόλεμο

Αφού ανακατασκεύασε το πολιτικό φάσμα ώστε να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα του μετακομμουνιστικού κόσμου, ο Ρόθμπαρντ παρουσίασε την πολιτική στρατηγική που πρέπει να εφαρμόσουν οι αντιδραστικοί για να ανατρέψουν τον προοδευτισμό. Επισήμανε ότι οι αντιδραστικοί και οι προοδευτικοί είναι και οι δύο μειονότητες και βρίσκονται σε πολική αντίθεση μεταξύ τους. Ανάμεσά τους βρίσκεται η πλειονότητα των Αμερικανών που είναι μπερδεμένοι και "διχασμένοι ανάμεσα σε αντικρουόμενες κοσμοθεωρίες". Αυτοί αποτελούν αυτό που ο Ρόθμπαρντ, ακολουθώντας τον Βλαντιμίρ Λένιν, ονόμασε "βάλτο", το έδαφος πάνω στο οποίο διεξάγονται οι ιδεολογικές μάχες.

Ο Ρόθμπαρντ συνοψίζει εύστοχα το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η δεξιά αντιπολίτευση στην προοδευτική κατάληψη της εξουσίας:

Το πρόβλημα είναι ότι οι κακοί, οι κυρίαρχες τάξεις, έχουν συγκεντρώσει γύρω τους τις πνευματικές ελίτ και τις ελίτ των μέσων ενημέρωσης, οι οποίες είναι σε θέση να ξεγελάσουν τις μάζες ώστε να συναινέσουν στην κυριαρχία τους, να τις κατηχήσουν, όπως θα έλεγαν οι μαρξιστές, με "ψευδή συνείδηση "21.

Αυτή η κατάσταση των πραγμάτων υφίσταται επειδή, από τις αρχές του εικοστού αιώνα, οι προοδευτικοί και εταιρικοί φιλελεύθεροι πολιτικοί και οι επιχειρηματικοί και οικονομικοί φίλοι τους έχουν ωθήσει όλο και περισσότερους διανοούμενους να απολογηθούν και να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους με αντάλλαγμα επιδοτήσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ή επικερδείς θέσεις στις συνεχώς επεκτεινόμενες ρυθμιστικές, προνοιακές και πολεμικές υπηρεσίες και γραφεία της. Αυτό που ο Ρόθμπαρντ αποκαλεί "μονοπώλιο της λειτουργίας διαμόρφωσης της κοινής γνώμης" στην κοινωνία έχει έτσι παραχωρηθεί σε μια προνομιούχα και χαϊδεμένη τάξη που σήμερα αποτελείται από "ένα σμήνος διανοουμένων, ακαδημαϊκών, κοινωνικών επιστημόνων, τεχνοκρατών, επιστημόνων της πολιτικής, κοινωνικών λειτουργών, δημοσιογράφων και γενικά των μέσων ενημέρωσης "22.

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει για να σπάσει αυτό το τρομερό μονοπώλιο και να καταστραφεί η "ανίερη συμμαχία" του πολιτικού κατεστημένου και των προνομιούχων πνευματικών απολογητών του; Ο Ρόθμπαρντ συνέστησε "μια στρατηγική τόλμης και αντιπαράθεσης, δυναμισμού και ενθουσιασμού, μια στρατηγική, εν ολίγοις, αφύπνισης των μαζών από τον λήθαργο και αποκάλυψης των αλαζονικών ελίτ που τις κυβερνούν, τις ελέγχουν, τις φορολογούν και τις κατακλέβουν "23. Γιατί ένας τέτοιος ξεσηκωτικός δεξιός λαϊκισμός είναι ακριβώς αυτό που φοβούνται οι κυρίαρχες ελίτ. Προτιμούν μια συνετή, διακομματική συζήτηση των "θεμάτων", σε μετρημένους και πανηγυρικούς τόνους και χωρίς οξύτητα. Οι προοδευτικοί πολιτικοί φοβούνται ιδιαίτερα και προειδοποιούν για τη λεγόμενη πολιτική της δυσαρέσκειας -ακριβώς επειδή η δυσαρέσκεια θα στρεφόταν εναντίον τους από εκείνους τους οποίους εκμεταλλεύονται. Αντίθετα, ο Ρόθμπαρντ συμβουλεύει τους δεξιούς να επιστρέψουν στην έντονα ιδεολογική και άκρως κομματική πολιτική της Αμερικής του δέκατου ένατου αιώνα, η οποία χαρακτηριζόταν από πικρή και προσωπική μνησικακία για το κόμμα της αντιπολίτευσης και τα μέλη του.

Η στρατηγική της Δεξιάς δεν πρέπει μόνο να είναι συγκρουσιακή σύμφωνα με τον Ρόθμπαρντ, αλλά επίσης "πρέπει να συγχωνεύει το αφηρημένο με το συγκεκριμένο: δεν πρέπει να επιτίθεται στις ελίτ μόνο αφηρημένα, αλλά πρέπει να εστιάζει στο υπάρχον κρατικό σύστημα, σε αυτούς που αυτή τη στιγμή αποτελούν τις κυρίαρχες τάξεις". Αυτό σημαίνει, πάνω απ' όλα, ότι η δεξιά στρατηγική πρέπει να είναι προσωπική, πρέπει να στοχεύει στην αποκάλυψη των ψεμάτων, της διαφθοράς και των σκανδάλων συγκεκριμένων μελών του κυβερνητικού συνασπισμού. Έτσι, ο Ρόθμπαρντ έγραψε για το κίνημα κατά του Κλίντον που συσπειρώθηκε γρήγορα κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Κλίντον ως προέδρου: 

Το κίνημα ξέσπασε ως αντίδραση σε όλα τα αντικειμενικά απεχθή χαρακτηριστικά των Κλίντον και των συνεργατών τους - το ρεύμα των ψεμάτων, των υπεκφυγών, των απατεωνιών, των σεξουαλικών σκανδάλων και των μανιασμένων προσπαθειών να διοικήσουν τις ζωές όλων μας. Αλλά γρήγορα το μίσος για τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Κλίντον μεταφέρθηκε στο πρόγραμμά του, στην ιδεολογία του. Έτσι είχαμε την πιο ισχυρή "πυρηνική σύντηξη" σε όλη την πολιτική: την έντονη ανάμειξη του προσωπικού και του ιδεολογικού. Η αυξανόμενη συνειδητοποίηση της σοσιαλιστικής τυραννίας που εμπεριείχαν όλα τα προγράμματα του Κλίντον ... ενώθηκε και πολλαπλασιάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την απέχθεια για τον Κλίντον ως άνθρωπο24.

Το τελευταίο μέρος της στρατηγικής του Rothbardian είναι, επομένως, να κάνει τους δεξιούς να κατανοήσουν μια απλή διαπίστωση που έχει αφομοιωθεί εδώ και πολύ καιρό από την αριστερά, ότι η πολιτική είναι πόλεμος. Δηλαδή, στην εσωτερική πολιτική όχι λιγότερο από ό,τι στις διακρατικές στρατιωτικές συγκρούσεις, σύμφωνα με τα λόγια του μεγάλου Γερμανού πολιτικού θεωρητικού Καρλ Σμιτ, "ο αντίπαλος σκοπεύει να αναιρέσει τον τρόπο ζωής του αντιπάλου του και επομένως πρέπει να απωθηθεί ή να πολεμηθεί προκειμένου να διατηρήσει κανείς τη δική του μορφή ύπαρξης".25 Επιπλέον, η πολιτική περιλαμβάνει εγγενώς αυτό που ο Σμιτ αποκαλεί "εχθρότητα" ή τη διάκριση μεταξύ "φίλου και εχθρού", έννοιες "που πρέπει να κατανοηθούν με τη συγκεκριμένη και υπαρξιακή τους έννοια, όχι ως μεταφορές ή σύμβολα".26 Γιατί, για να αναφέρουμε και πάλι τον Σμιτ: "Ο πόλεμος προκύπτει από την εχθρότητα. Ο πόλεμος είναι η υπαρξιακή άρνηση του εχθρού".27 Αν και ο Σμιτ εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στις διακρατικές συγκρούσεις, τονίζει την "πάντα παρούσα δυνατότητα σύγκρουσης ... της μάχης ... την πραγματική δυνατότητα φυσικής θανάτωσης" ως ουσιώδες χαρακτηριστικό του πολιτικού, είτε στο πλαίσιο "εγχώριων [ή] ξένων ομάδων φίλου και εχθρού".28 Από την άποψη του Rothbardian, η σύγκρουση στην εσωτερική πολιτική είναι σίγουρα πόλεμος με την υπαρξιακή έννοια. Οι κυρίαρχες ελίτ, λόγω του ελέγχου του κρατικού μηχανισμού που ασκούν, όχι μόνο απειλούν με σωματική βία και ακόμη και με θάνατο τους κυβερνώμενους για τη μη υποταγή τους στους φόρους και τα διατάγματά τους, αλλά ασκούν και στην πράξη βία και δολοφονία εναντίον των διαφωνούντων ή των "εξεγερμένων" μεταξύ των κυβερνωμένων.

Συμπέρασμα

Ο Ρόθμπαρντ αναγνώρισε ότι οποιαδήποτε σοβαρή πολιτική πρόκληση στους προοδευτικούς από ένα ενωμένο και συνειδητοποιημένο συγχωνευτικό-δεξιό κίνημα θα ήταν πόλεμος - και μάλιστα θρησκευτικός. Θα κλείσω παραθέτοντας εκτενώς ένα ξεσηκωτικό κάλεσμα του Ρόθμπαρντ στα όπλα προς τη Δεξιά:

Έχουμε εμπλακεί, με τη βαθύτερη έννοια ... σε έναν "θρησκευτικό πόλεμο" και όχι μόνο σε έναν πολιτιστικό, θρησκευτικό γιατί ο αριστερός φιλελευθερισμός/κοινωνική δημοκρατία είναι μια παθιασμένη κοσμοθεωρία, θρησκεία με τη βαθύτερη έννοια, με πίστη: η άποψη ότι ο αναπόφευκτος στόχος της ιστορίας είναι ένας τέλειος κόσμος, ένας εξισωτικός σοσιαλιστικός κόσμος, μια Βασιλεία του Θεού στη Γη..... Πρόκειται για μια θρησκευτική κοσμοθεωρία προς την οποία δεν πρέπει να δείξουμε επιείκεια- πρέπει να την αντιτάξουμε και να την καταπολεμήσουμε με κάθε ίνα της ύπαρξής μας.... Και η μεταφορά είναι δεόντως στρατιωτική. Ο διαφαινόμενος αγώνας είναι πολύ ευρύτερος και βαθύτερος από την αναπροσαρμογή των κεφαλαιακών κερδών. Είναι ένας αγώνας ζωής και θανάτου για τις ίδιες τις ψυχές μας και για το μέλλον της Αμερικής.... Ο πόλεμος για την αντίδραση θα απαιτήσει πάνω απ' όλα θάρρος, τα κότσια να μην λυγίσουμε μπροστά στην καθ' όλα προβλέψιμη αντίδραση της λάσπης των ΜΜΕ, των δημοσκόπων και όλων των υπολοίπων.... Και πάνω απ' όλα χρειαζόμαστε αυτό που η αριστερά φοβάται πάνω απ' όλα: Μια προσήλωση στη στρατιωτική μεταφορά, στην έννοια του εμείς εναντίον αυτών, οι καλοί εναντίον των κακών, στο Taking America Back. Πρέπει να στοχεύσουμε, όχι μόνο στο να τα κυλήσουμε όλα πίσω, όχι μόνο στο να μας σώσουμε από το κράτος Λεβιάθαν και τη μηδενιστική κουλτούρα, και όχι μόνο στο να αποκαταστήσουμε την Παλαιά Δημοκρατία. Γιατί τελικά πρέπει να καρφώσουμε τον ξύλινο πάσσαλο στην καρδιά του Εχθρού, για να σκοτώσουμε μια για πάντα το τερατώδες όνειρο του Τέλειου Κοινωνικοποιημένου Κόσμου.29

Το μάθημα για τους λιμπερταριανούς είναι ότι υπάρχουν μόνο δύο πλευρές στον τρέχοντα πολιτικό αγώνα. Δεν υπάρχει μέση λύση. Είστε είτε προοδευτικοί είτε αντιδραστικοί. Είτε συμμετέχεις, ή συναινείς, στην αναγκαστική πορεία προς τον σοσιαλισμό, είτε συμμετέχεις στην αντίδραση - στον αγώνα για να γυρίσεις πίσω το προοδευτικό ρολόι ή, ακόμα καλύτερα, για να το διαλύσεις.

1. Murray N. Rothbard, "A New Strategy for Liberty," October 1994, in The Irrepressible Rothbard: The Rothbard-Rockwell Report Essays of Murray N Rothbard, ed. Llewellyn H. Rockwell, Jr. (Burlingame, CA: Center for Libertarian Studies, 2000), p. 35.

2.  Murray N. Rothbard, "Frank Meyer and Sidney Hook," January 1991, in The Irrepressible Rothbard, p. 23. 

3. Ibid., p. 23. 

4. Murray N. Rothbard, "A Strategy for the Right," January 1992, in The Irrepressible Rothbard, p. 19.

5. Rothbard, "Frank Meyer and Sidney Hook," p. 23. 

6. Murray N. Rothbard, "The November Revolution ... and What to Do about It," November 1994, in Murray N. Rothbard, Making Economic Sense (Auburn AL: Ludwig von Mises Institute, 1995), p. 398.

7.  Rothbard, "Frank Meyer and Sidney Hook," p. 25. 

8.  Murray N. Rothbard, "Liberal Hysteria: The Mystery Explained," October 1992, in The Irrepressible Rothbard, p. 338. 

9. Ibid. 

10. Rothbard, "The November Revolution," p. 411. 

11.  Rothbard, "A Strategy for the Right," 12. 

12. Rothbard, "A New Strategy for Liberty," p. 32; Rothbard, Rothbard, "Liberal Hysteria," pp. 339-40.

13. Rothbard, "Liberal Hysteria," p. 339. 

 14. Wikipedia, s.v. "Antigen-Antibody Interaction," last mdified March 14, 2022, 15:33, https://en.wikipedia.org/wiki/Antigen-antibody_interaction#:~:text=Antigen%2Dantibody%20interaction%2C%20or%20antigen,by%20a%20process%20called%20agglutination. Also see J.A. Spiers, ""Goldberg's Theory of Antigen-Antibody Reactions in Vitro," Immunology 1, no. 2 (April 1958): 89-102.

15. Anders Åslund (@anders_aslund), "If Hungary really votes overwhelmingly against democracy and for corruption I cannot see why it should be accepted in the EU. Kick it out!," Twitter, April 3, 2022, 4:25 p.m. https://twitter.com/anders_aslund/status/1510730232273195009. 

16. Jorge Liboreiro and Sandor Zsiros, "Hungary Is No Longer A Full Democracy but an 'Electoral Autocracy,' MEPs Declare In New Report," euronews, September 16, 2022, https://www.euronews.com/my-europe/2022/09/15/hungary-is-no-longer-a-full-democracy-but-an-electoral-autocracy-meps-declare-in-new-repor.

17. Rothbard, "Liberal Hysteria," p. 339. 

18. Rothbard, "A Strategy for the Right," p. 11. 

19. Murray N. Rothbard, "In Defense of Demagogues," Mises Daily, April 23, 2002, https://mises.org/library/defense-demagogues.

20. Ibid. 

21. Rothbard, "A Strategy for the Right," p. 9 

22. Ibid. 

23. Ibid., p. 10. 

24. Rothbard, "A New Strategy for Liberty," p. 36. 

25. Carl Schmitt, The Concept of the Political, trans. George Schwab (Chicago: University of Chicago Press, 2007), p. 27. 

26. Ibid., pp. 27, 33. 

27. Ibid., p. 33. 

28. Ibid., pp. 32-33.

29. Rothbard, "Liberal Hysteria," pp. 340-41.