Άρθρο του Jon Miltimore για το Foundation for Economic Education

 Οι Αργεντινοί έγιναν μάρτυρες σε κάτι εκπληκτικό την περασμένη εβδομάδα: το πρώτο δημοσιονομικό πλεόνασμα της κυβέρνησης εδώ και σχεδόν δώδεκα χρόνια.

Το υπουργείο Οικονομίας ανακοίνωσε τα στοιχεία την Παρασκευή και η κυβέρνηση είχε 589 εκατομμύρια δολάρια στο ταμείο.

Το πλεόνασμα της Αργεντινής έρχεται μετά από φιλόδοξες περικοπές στις ομοσπονδιακές δαπάνες που προωθήθηκαν από τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Javier Milei, οι οποίες περιλάμβαναν τη μείωση της γραφειοκρατίας, την εξάλειψη των κυβερνητικών διαφημιστικών εκστρατειών, τη μείωση των επιδοτήσεων για τις μεταφορές, την παύση όλων των χρηματικών μεταβιβάσεων προς τις τοπικές κυβερνήσεις και την υποτίμηση του πέσο.

Ο υπουργός Οικονομίας του Javier Milei μόλις ανακοίνωσε μια "δέσμη μέτρων έκτακτης ανάγκης" για την πλήρη εξισορρόπηση του προϋπολογισμού το 2024 που ισοδυναμεί με πάνω από 5% του ΑΕΠ.

Αυτό θα ισοδυναμούσε με ένα πακέτο λιτότητας ύψους 1,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων σε ένα μόνο έτος στην οικονομία των ΗΠΑ.

Τα μέτρα περιλαμβάνουν:...
— Daniel Di Martino 🇺🇸🇻🇪 (@DanielDiMartino) December 13, 2023

Οι πολιτικές του Milei, τις οποίες ο ίδιος έχει περιγράψει ως ένα είδος "θεραπείας σοκ", έρχονται καθώς η Αργεντινή αντιμετωπίζει μια ιστορική οικονομική κρίση που τροφοδοτείται από δεκαετίες κυβερνητικών δαπανών, εκτύπωσης χρήματος και Περονισμού (ένα μείγμα εθνικοσοσιαλισμού και φασισμού).

Αυτές οι πολιτικές έχουν ωθήσει το ποσοστό πληθωρισμού στην Αργεντινή, που κάποτε ήταν μια από τις πιο ευημερούσες χώρες της Λατινικής Αμερικής, πάνω από 200 τοις εκατό. Σήμερα σχεδόν το 58% του πληθυσμού της Αργεντινής ζει σε συνθήκες φτώχειας, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη.

Και ο Milei κατηγορεί δικαίως τις οπισθοδρομικές οικονομικές πολιτικές της Αργεντινής για την κατάντια της - πολιτικές που, όπως επισημαίνει, εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο.

"Οι κύριοι ηγέτες του δυτικού κόσμου έχουν εγκαταλείψει το μοντέλο της ελευθερίας για διάφορες εκδοχές αυτού που αποκαλούμε κολεκτιβισμό", δήλωσε ο Milei σε πρόσφατη ομιλία του στο Νταβός. "Είμαστε εδώ για να σας πούμε ότι τα κολεκτιβιστικά πειράματα δεν είναι ποτέ η λύση στα προβλήματα που ταλαιπωρούν τους πολίτες του κόσμου - αντίθετα είναι η βασική αιτία".

Argentina President Javier Milei slams elites at Davos: 'the state is the problem'

https://www.youtube.com/watch?v=8DYQQf1KjYo

Η αποκάλυψη ότι η Αργεντινή έχει κάνει κάτι που η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έχει κάνει εδώ και περισσότερες από δύο δεκαετίες - να έχει δημοσιονομικό πλεόνασμα - μοιάζει με ένα γεγονός που αξίζει ειδησεογραφικό ενδιαφέρον.

Ωστόσο, προς έκπληξή μου, δεν μπόρεσα να βρω ούτε μια λέξη γι' αυτό στα μεγάλα Αμερικανικά μέσα ενημέρωσης - ούτε στους New York Times, ούτε στο Associated Press, ούτε στην Washington Post, ούτε στο Reuters. (Η New York Sun φαίνεται να είναι η μόνη εξαίρεση).

Έπρεπε να βρω την ιστορία στα Αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης! (Για να είμαστε δίκαιοι, το Agence France Presse ανέφερε επίσης την ιστορία).

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι αυτά τα μέσα δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την πολιτική και την οικονομία της Αργεντινής, αλλά αυτό δεν είναι ακριβώς αλήθεια.

Το Associated Press έχει καλύψει εκτενώς την πολιτική της Αργεντινής και τον Milei, συμπεριλαμβανομένου ενός πρόσφατου άρθρου που ανέφερε πώς οι πολιτικές του νέου προέδρου προκαλούν "άγχος και παραίτηση" στον πληθυσμό. Το ίδιο ισχύει και για το Reuters και τις άλλες εφημερίδες.

Ένας κυνικός θα μπορούσε να υποπτευθεί ότι αυτά τα μέσα ενημέρωσης απλώς δεν επιθυμούν να αναφέρουν καλά νέα από την Αργεντινή, τώρα που ο Milei είναι πρόεδρος.

Πράγματι, στον απόηχο της είδησης ότι οι μεταρρυθμίσεις του Milei είχαν ήδη οδηγήσει σε πλεόνασμα στον προϋπολογισμό, τόσο το Reuters όσο και το AP δημοσίευσαν άρθρα που αναδείκνυαν μια νέα μελέτη με τίτλο "Η φτώχεια στην Αργεντινή φτάνει σε υψηλό 20ετίας".

Είναι δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα γιατί τα Αμερικανικά μέσα ενημέρωσης επιλέγουν να αγνοήσουν τα δημοσιονομικά επιτεύγματα του Milei και να αναδείξουν την εκτίναξη της φτώχειας της Αργεντινής, η οποία έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες.

Η απόφαση θα μπορούσε να οφείλεται στο γεγονός ότι τα εν λόγω πρακτορεία έχουν περιγράψει τον Milei ως "ακροδεξιό λιμπερταριανό" και "φιγούρα που μοιάζει με τον Τραμπ" (παρόλο που ο Τραμπ, σε αντίθεση με τον Milei, δεν είναι λιμπερταριανός ή κλασικός φιλελεύθερος).

Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι αυτά τα ιδρύματα μέσων ενημέρωσης πάσχουν από κάτι που είναι γνωστό ως "αιχμαλωσία των μέσων ενημέρωσης".

What is Media Capture?

https://www.youtube.com/watch?v=20Pm2-gPwDg

Η αιχμαλωσία των μέσων ενημέρωσης μπορεί να λάβει διάφορες μορφές και έχει πολλούς ορισμούς, αλλά το Center for International Media Assistance (CIMA) την ορίζει ως "μια μορφή αποτυχίας διακυβέρνησης που συμβαίνει όταν τα ειδησεογραφικά μέσα ενημέρωσης προωθούν τις εμπορικές ή πολιτικές ανησυχίες των κρατικών ή/και μη κρατικών ομάδων ειδικών συμφερόντων που ελέγχουν τη βιομηχανία των μέσων ενημέρωσης, αντί να κρατούν τις ομάδες αυτές υπόλογες και να αναφέρουν το δημόσιο συμφέρον".

Τα πιο προφανή παραδείγματα αιχμαλωσίας των μέσων ενημέρωσης θα ήταν η άρνηση των μέσων ενημέρωσης να καλύψουν ιστορίες λόγω ρητών απειλών για αντίποινα από ισχυρούς παράγοντες.

Ίσως ένας χορηγός να λέει ότι θα αποσύρει τη διαφήμισή του αν δημοσιεύσετε μια ιστορία σχετικά με τις παρενέργειες του προϊόντος του, ή ίσως ένας ισχυρός σκηνοθέτης του Χόλιγουντ να απειλεί με αντίποινα αν αναφέρετε τις σεξουαλικές του καταχρήσεις. Ίσως μια συγκεκριμένη Βασιλική Οικογένεια απειλεί να κόψει την πρόσβαση στο δίκτυό σας σε συνεντεύξεις, αν δημοσιεύσετε μια συνέντευξη με ένα θύμα σεξουαλικής εμπορίας ανθρώπων που λέει ότι έπεσε θύμα ενός μέλους της εν λόγω Βασιλικής Οικογένειας.

Όλα αυτά είναι πολύ αληθινά σενάρια αιχμαλωσίας των μέσων ενημέρωσης και τέτοιες καταστάσεις μπορούν να έχουν βαθύτατο αντίκτυπο στην ανεξάρτητη δημοσιογραφία.

"Τα αιχμάλωτα μέσα ενημέρωσης μπορούν να μετατραπούν από άγρυπνο παρατηρητή σε ξεδοντιασμένη μηχανή δημοσίων σχέσεων, αγνοώντας τις ειδήσεις της ημέρας", σημειώνει το CIMA.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ο οικονομολόγος Murray Rothbard έγραψε περίφημα ότι επειδή "η κυριαρχία του είναι εκμεταλλευτική και παρασιτική", το κράτος έχει μεγάλο κίνητρο να διαμορφώνει τη γνώμη και την ιδεολογία, που είναι η πηγή της εξουσίας.

Λίγα εργαλεία είναι πιο αποτελεσματικά στη διαμόρφωση της σκέψης από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και γι' αυτό αναμφίβολα οι μεγαλύτεροι τύραννοι του 20ού αιώνα κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να τα ελέγξουν.

Τα Συνταγματικά συστήματα απαιτούν βέβαια περισσότερη λεπτότητα. Γι' αυτό, όπως έγραψε ο Rothbard, το κράτος αγοράζει "τη συμμαχία μιας ομάδας "αυλικών διανοουμένων", των οποίων το καθήκον είναι να ξεγελάσουν το κοινό ώστε να αποδεχτεί και να εξυμνήσει την κυριαρχία του συγκεκριμένου κράτους...".

Το κράτος έχει διάφορες μεθόδους για να "αγοράσει" την υποταγή των μέσων ενημέρωσης και άλλων που μπορούν να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη, και ορισμένες από αυτές είναι εντελώς σοκαριστικές.

Γράφοντας για το Rolling Stone το 1977, ο θρυλικός δημοσιογράφος Carl Bernstein αποκάλυψε αρχεία που έδειχναν ότι εκατοντάδες Αμερικανοί δημοσιογράφοι πληρώνονταν επί χρόνια από τη CIA για να εργάζονται για λογαριασμό της Υπηρεσίας.

"Ορισμένες από τις σχέσεις αυτών των δημοσιογράφων με τον Οργανισμό ήταν σιωπηρές, άλλες ήταν ρητές. Υπήρχε συνεργασία, προσαρμογή και αλληλοεπικάλυψη. Οι δημοσιογράφοι παρείχαν ένα πλήρες φάσμα μυστικών υπηρεσιών", έγραψε ο Bernstein, ο οποίος μαζί με τον Bob Woodward αποκάλυψαν το σκάνδαλο Watergate.

Συνέχισε:

Ορισμένοι από τους δημοσιογράφους ήταν βραβευμένοι με Πούλιτζερ, διακεκριμένοι δημοσιογράφοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους πρεσβευτές χωρίς χαρτοφυλάκιο για τη χώρα τους. Οι περισσότεροι ήταν λιγότερο ευγενείς: ξένοι ανταποκριτές που διαπίστωσαν ότι η σχέση τους με την Υπηρεσία βοηθούσε τη δουλειά τους- αγγελιοφόροι και ελεύθεροι επαγγελματίες που ενδιαφέρονταν τόσο για τις περιπέτειες της κατασκοπικής επιχείρησης όσο και για την καταχώρηση άρθρων- και, η μικρότερη κατηγορία, υπάλληλοι πλήρους απασχόλησης της CIA που μεταμφιέστηκαν σε δημοσιογράφους στο εξωτερικό. Σε πολλές περιπτώσεις, όπως δείχνουν τα έγγραφα της CIA, δημοσιογράφοι προσλαμβάνονταν για να εκτελούν καθήκοντα για τη CIA με τη συγκατάθεση των διοικήσεων των κορυφαίων ειδησεογραφικών οργανισμών της Αμερικής.

Για να είμαι σαφής, δεν υπονοώ ότι η CIA πληρώνει τους προαναφερθέντες οργανισμούς μέσων ενημέρωσης για να μην γράφουν κολακευτικές ιστορίες για τον Milei.

Η σύλληψη πολυμέσων, όπως αναφέρθηκε, έχει διάφορες μορφές. Και το προαίσθημά μου είναι ότι συνήθως περιλαμβάνει την άσκηση πίεσης και την προσφορά κινήτρων με πιο διακριτικούς τρόπους από ό,τι με φανερά ανταλλάγματα.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κανένας θεσμός δεν είναι πιο αποτελεσματικός στην αιχμαλωσία των μέσων ενημέρωσης από την κυβέρνηση, η οποία διαθέτει ακόμη περισσότερους πόρους και δύναμη από τους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ και τις Βασιλικές οικογένειες. Και το κυριότερο ανάμεσα στις πολλές ατζέντες του κράτους είναι η αυτοσυντήρησή του. Αυτό φέρνει το κράτος σε αντίθεση με τους Λιμπερταριανούς της ελεύθερης αγοράς, όπως ο Javier Milei, οι οποίοι επιθυμούν να δημιουργήσουν μια πιο ευημερούσα κοινωνία μειώνοντας (ή εξαλείφοντας) την επιρροή της κυβέρνησης στη ζωή μας. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μια ηχηρή ιστορία επιτυχίας της ελεύθερης αγοράς στην Αργεντινή είναι πιθανότατα ανεπιθύμητη είδηση τόσο για το κράτος όσο και για τους διανοούμενους της Αυλής που το υπηρετούν.

Το πρόβλημα είναι ότι η οικονομία της ελεύθερης αγοράς είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να σώσει την Αργεντινή από το να προχωρήσει περαιτέρω σε ένα οικονομικό σπιράλ θανάτου.

Οικονομικό πλεόνασμα μόλις δύο μήνες μετά την έναρξη μιας Λιμπερταριανής προεδρίας. Ένα θαύμα.

Στο παρελθόν η Αργεντινή είχε ακραία δημοσιονομικά ελλείμματα, μεταφέροντας τον λογαριασμό στον μέσο Αργεντινό μέσω της φορολογίας και του έκτακτου πληθωρισμού (πάνω από 100% σε ετήσια βάση).
Bravo @JMilei 👏 https://t.co/wvZK36MlPt
— Maggie (@LibertyAnders) February 20, 2024

Από χώρες όπως το Χονγκ Κονγκ και η Ιρλανδία μέχρι χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, όπως η Εσθονία και όχι μόνο, οι ελεύθερες αγορές έχουν μεταμορφώσει τις προβληματικές και φτωχές οικονομίες με αυτό που ο Adam Smith αναγνώρισε πριν από πολύ καιρό ως την εκπληκτικά απλή συνταγή για ευημερία: "Ειρήνη, εύκολοι φόροι και ανεκτή απονομή δικαιοσύνης".

Το ίδιο θα κάνει και στην Αργεντινή, αν της δοθεί η ευκαιρία - είτε τα μέσα ενημέρωσης επιλέξουν να το καλύψουν είτε όχι.

Javier Milei delivers Argentina's first monthly budget surplus in 12 years

https://www.youtube.com/watch?v=psDqn6KCrJ4