Ο δεύτερος μύθος του Robert Reich
Άρθρο του Jonathan Newman για το Mises Institute
Ο δεύτερος μύθος του Robert Reich είναι "Η κυβέρνηση εμποδίζει την ελεύθερη αγορά". (Δείτε την απάντησή μου στον πρώτο του μύθο εδώ https://mises.org/mises-wire/debunking-robert-reichs-debunking .) Λέει ότι αυτό που αποκαλούμε "ελεύθερη αγορά" μπορεί να υπάρξει μόνο με μια κυβέρνηση που επιβάλλει κανόνες σχετικά με την ιδιοκτησία, τα μονοπώλια, τις συμβάσεις και την πτώχευση. Ο Reich υποστηρίζει ότι οι μεγάλες εταιρείες και οι υπερ-πλούσιοι έχουν κατευθύνει τους κυβερνητικούς κανόνες και την επιβολή τους προς όφελός τους.
Έχει δίκιο, εκτός από το κομμάτι για την κυβέρνηση ως απαραίτητη προϋπόθεση για τις αγορές.
Το πρόβλημα με τη μετέπειτα ανάλυση του Reich είναι η επιφανειακότητά της. Επικεντρώνεται στις δωρεές των επιτροπών πολιτικής δράσης (PAC), στις δαπάνες των λόμπι και στον τρόπο με τον οποίο τα πολιτικά κόμματα έχουν μετατραπεί σε "γιγαντιαίες, βασισμένες στην Ουάσιγκτον μηχανές συγκέντρωσης χρημάτων". Το μεγάλο ερώτημα που δεν εξετάζει ποτέ ο Ράιχ είναι το Γιατί; Γιατί υπάρχουν τόσα πολλά χρήματα στην απόκτηση της εύνοιας ενός πολιτικού; Γιατί οι λομπίστες ασκούν λόμπινγκ; Γιατί οι επιχειρήσεις να θέλουν να συμμαχήσουν με την κυβέρνηση;
Η απάντηση είναι η κρατική εξουσία. Ο μόνος λόγος για τον οποίο οι μεγάλες επιχειρήσεις δωρίζουν χρήματα σε υποψηφίους είναι επειδή περιμένουν ότι θα έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν την κρατική εξουσία προς όφελός τους. Θέλουν να κατευθύνουν τις επιδοτήσεις και τα μεγάλα κυβερνητικά συμβόλαια προς την πλευρά τους και να κατευθύνουν τους φόρους και τους κανονισμούς προς την πλευρά των ανταγωνιστών τους. Μερικές φορές οι μεγάλες επιχειρήσεις πιέζουν για ρυθμίσεις σε ολόκληρο τον κλάδο τους, επειδή γνωρίζουν ότι μπορούν να διαχειριστούν το αυξημένο κόστος, ενώ οι μικρότεροι ανταγωνιστές τους δεν μπορούν.
Όπως είπε ο Lew Rockwell, "Μια μόνο ρήτρα στο Ομοσπονδιακό Μητρώο μπορεί να σημαίνει δισεκατομμύρια για μια ευνοούμενη επιχείρηση ή βιομηχανία και καταστροφή για τους ανταγωνιστές της, γι' αυτό και οι λομπίστες συγκεντρώνονται γύρω από το Καπιτώλιο όπως οι μύγες γύρω από έναν σκουπιδοτενεκέ".
Έτσι, η λύση δεν είναι η αύξηση της συμμετοχής στα εργατικά σωματεία, όπως προτείνει ο Reich, αλλά ο περιορισμός της εξουσίας της κυβέρνησης. Αν η κυβέρνηση δεν μπορούσε να ρυθμίζει την υγειονομική περίθαλψη, τότε οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι νοσοκομειακές ενώσεις και οι μεγάλες φαρμακευτικές ενώσεις δεν θα ξόδευαν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια για λόμπι. Αν η Google και το Facebook δεν περίμεναν χάρες από το Δημοκρατικό Κόμμα, οι ιδρυτές και οι διευθύνοντες σύμβουλοί τους δεν θα είχαν δωρίσει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στο Future Forward PAC. Αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν προσποιούνταν ότι είναι ο αστυνόμος του κόσμου, τότε δεν θα υπήρχε στρόφιγγα χρημάτων για τους εργολάβους άμυνας που θα έδειχναν προς την κατεύθυνσή τους.
Ο Reich θέλει ισχυρά "κέντρα αντίρροπης δύναμης", τα οποία θα επιτρέπουν "στη μεσαία και κατώτερη μεσαία τάξη της Αμερικής να ασκεί τη δική της επιρροή". Αυτό όμως διαιωνίζει μόνο αυτό που ο Bastiat αποκαλούσε "μεγάλη μυθοπλασία, μέσω της οποίας όλοι προσπαθούν να ζήσουν εις βάρος όλων των άλλων". Η ελεύθερη αγορά, την οποία ο Reich απορρίπτει ως μύθο, είναι η μόνη εναλλακτική λύση.