Ο αφυπνισμένος Εξισωτισμός και οι Ελίτ

Στην ερευνητική εργασία Egalitarianism and the Elites, που δημοσιεύτηκε το 1995 στο Review of Austrian Economics, μια από τις πιο λαμπρές ιδέες του Murray Rothbard ήταν ότι ακόμη και η εφαρμογή μιας εξισωτικής κοινωνίας απαιτεί ηγεσία. Καθώς η πτώση ενός συστήματος προς την εφαρμογή ενός νέου μοντέλου κοινωνίας δεν μπορεί να έρθει από το πουθενά, κάποιος πρέπει να διοικήσει και να ηγηθεί αυτής της διαδικασίας. Και φυσικά, αυτοί οι ηγέτες θα καταλάβουν ισχυρές θέσεις.

Πράγματι, η διαβεβαίωση του Rothbard καταδεικνύει πώς η ανθρώπινη ύπαρξη είναι άνιση και πώς κάποιοι είναι από τη φύση τους πιο ικανοί να ηγηθούν των κοινωνικών διαδικασιών. Σε μια κοινωνία της ελεύθερης αγοράς, οι ηγέτες είναι οι επιχειρηματίες. Με την ικανότητά τους να προβλέπουν τις μελλοντικές ανάγκες, παράγουν νέες λύσεις και δημιουργούν νέες παραγωγικές ρυθμίσεις. Κατά συνέπεια, δημιουργούν κέρδος για τους ίδιους και αξία για τους πελάτες τους.

Από την άλλη πλευρά, σε μια κρατικο-κεντρική κοινωνία, είναι φυσικό κάποιος να ξεχωρίζει και να διοικεί την κατάκτηση και τη διατήρηση της εξουσίας. Υπό αυτή την έννοια, υπάρχουν πολλές πιθανές ρυθμίσεις, καθώς υπάρχει μεγάλη ποικιλία καταστάσεων στις οποίες μπορούν να εμπλακούν ηγέτες. Πρόσφατα, ο δυτικός πολιτισμός ζει μια στιγμή κατά την οποία επανεμφανίστηκε ο κοινωνικός κονστρουκτιβισμός, τώρα με την ονομασία "προοδευτισμός". Ωστόσο, ακόμη και με νέο όνομα, ο προοδευτισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια επανίδρυσης της κοινωνίας.

Για όσους ενδιαφέρονται περισσότερο για τις αποτυχίες του κονστρουκτιβισμού, ο Ludwig von Mises στο βιβλίο του Theory and History έχει ήδη εξηγήσει γιατί ο κονστρουκτιβισμός είναι αυθαίρετος, σε αντίθεση με την πολύπλοκη κοινωνική διαδικασία στην οποία εμπλέκονται τα άτομα. Έτσι, τα κονστρουκτιβιστικά κινήματα (όπως το Black Lives Matter, για παράδειγμα) δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα όργανα ανθρώπων που θέλουν να αποκτήσουν εξουσία και να καθορίσουν την πορεία της κοινωνίας μας.

Δεν αρνούνται απλώς την κοινωνική διαδικασία της θεσμικής ανάπτυξης. Οι ηγέτες αυτών των κινημάτων, χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία της ανάγκης δημιουργίας μιας νέας κοινωνίας, θέλουν να δημιουργήσουν ένα νέο σενάριο στο οποίο αυτοί θα είναι οι ντίλερ. Αν οι πραγματικοί θεσμοί δεν τους επιτρέπουν να βρίσκονται στην εξουσία, θέλουν να σπάσουν τους θεσμούς και να δημιουργήσουν νέους που θα μπορούν να ελέγχουν.

Στην πραγματικότητα, οι ηγέτες αυτών των κινημάτων επικεντρώνονται στην πολιτική εξουσία, η οποία θα τους ανταμείψει με δύναμη και πλούτο. Οι βελτιώσεις στην κοινωνία στο σύνολό της δεν τους ενδιαφέρουν: ενδιαφέρονται μόνο για τις βελτιώσεις για την ομάδα που διοικεί τη μάζα. Και όλα αυτά τα "κοινωνικά" κινήματα, που γενικά ευθυγραμμίζονται με τη ριζοσπαστική προοδευτική Αριστερά, επιχειρούν να λύσουν κάθε πρόβλημα μέσω της κρατικής παρέμβασης.

Κάθε πρόβλημα της ιδιωτικής ζωής γίνεται δημόσιο ζήτημα, και με την πάροδο του χρόνου, ο Λεβιάθαν επεκτείνεται όλο και περισσότερο, τόσο σε επίπεδο εισοδήματος όσο και σε επίπεδο επιρροής. Συμμαχώντας με την κυβέρνηση και το κατεστημένο, οι ηγέτες αυτών των κινημάτων αποκτούν έτσι σημασία στη δημόσια συζήτηση, καταλαμβάνοντας θέσεις και πληρώνονται για να μην παράγουν τίποτα.

Είναι το αντίθετο των επιχειρηματιών: αντί να παράγουν ευημερία και να βελτιώνουν τις ζωές των ανθρώπων, διαδίδουν το χάος για να αποκομίσουν θεσμικές ανταμοιβές, εκμηδενίζοντας ταυτόχρονα τους θεσμούς. Η οικογένεια, η θρησκεία και η ηθική της αγοράς δέχονται όλο και περισσότερες επιθέσεις, και αυτά τα κοινωνικά κινήματα εργάζονται για να αντικαταστήσουν αυτές τις ιδιωτικές ρυθμίσεις με κρατική επιρροή και κοινωνική μηχανική.

Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτού του είδους τα κινήματα νομιμοποιούνται στη δημόσια σφαίρα. Σε γενικές γραμμές, ο κυρίαρχος Τύπος τα αντιμετωπίζει ως τους γνήσιους εκπροσώπους ορισμένων τμημάτων της κοινωνίας μας. Επιπλέον, τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν τους ηγέτες αυτών των κινημάτων ως ειδικούς σε συγκεκριμένα θέματα, συγκαλύπτοντας τα πραγματικά συμφέροντα των οργανώσεών τους.

Ο Rothbard δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχος. Στο αφυπνισμένο προοδευτικό κίνημα, υπάρχουν ελίτ που στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται για την ατζέντα που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν (π.χ. φυλετική και έμφυλη ισότητα). Πράγματι, αυτά τα κινήματα καταλήγουν γενικά να εμπλέκονται στην πολιτική και να γίνονται κρατικά παράσιτα, ενώ η μεγάλη μάζα ξεγελιέται και εισπράττει μόνο απογοητεύσεις και χειρότερες υλικές συνθήκες.

Αυτό συνέβη στον σοσιαλιστικό εικοστό αιώνα, ο οποίος προώθησε τις μεγαλύτερες μαζικές δολοφονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας σε χώρες όπως η Κίνα, η Σοβιετική Ένωση και η Κούβα. Και θα ξανασυμβεί κάτω από τον αινιγματικό προοδευτικό σοσιαλισμό του εικοστού πρώτου αιώνα: οι ηγέτες θέλουν να γίνουν νέοι βασιλιάδες και χρησιμοποιούν τις μάζες ως πεζικό για να θυσιαστούν στα πεδία των μαχών.