Ναι, ο Μαρξ υποστήριζε τη Βία και την Πολιτική Καταστολή

Αυτό το άρθρο του Lawrence W. Reed δημοσιεύτηκε αρχικά στο The American Spectator στις 22/02/2025       https://spectator.org/maga-can-learn-from-marx-and-communism-please/

και αναδημοσιεύτηκε απο το Foundation for Economic Education   https://fee.org/articles/yes-marx-advocated-violence-and-political-repression/?utm_source=salesforce&utm_medium=email&utm_campaign=fee-daily

 Πρόσφατα έμεινα έκπληκτος από ένα εκτενές άρθρο που διάβασα (πολύ περίεργα) στη Wall Street Journal. Ο Jacob Berger είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Lycoming College στο Williamsport της Πενσυλβάνια. Συνέγραψε ένα άρθρο στην WSJ στις 23 Ιανουαρίου με τίτλο «Why MAGA Folks Should Read Marx», στο οποίο έγραφε:

Δεδομένης της ιστορίας δολοφονικών κομμουνιστικών καθεστώτων όπως η Ρωσία του Στάλιν, η Κίνα του Μάο και η Καμπότζη του Πολ Ποτ, είναι δελεαστικό να συμπεράνουμε ότι ο Μαρξ ενθάρρυνε την τυραννία. Όμως ο Μαρξ δεν υποστήριζε τη βία ή την πολιτική καταστολή και θα ήταν τρομοκρατημένος από τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στο όνομά του. Πίεζε για επανάσταση, αλλά οραματιζόταν ότι η ιδανική μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό θα ήταν ειρηνική και δημοκρατική, όπως η Βελούδινη Επανάσταση που απελευθέρωσε την Τσεχοσλοβακία από τη Σοβιετική κυριαρχία το 1989.

Ο Μαρξ στον οποίο αναφερόταν ο καθηγητής Berger ήταν ο Καρλ, όχι ο Γκράουτσο. Έτσι, διάβασα ξανά την παράγραφο, σκεπτόμενος ότι ίσως τα μάτια μου μου έπαιζαν παιχνίδια. Ο Καρλ Μαρξ «δεν υποστήριζε τη βία ή την πολιτική καταστολή»; Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο, και νομίζω ότι έχω διαβάσει ό,τι έγραψε ποτέ ο μποέμ γραφιάς, είτε με πένα είτε με κραγιόνια. «Οραματίστηκε ότι η ιδανική μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό θα ήταν ειρηνική και δημοκρατική»; Μήπως μου ξέφυγε κάτι σε όλα αυτά τα Μαρξιστικά πράγματα που διάβασα; Ο Μαρξ ζητούσε μια «δικτατορία του προλεταριάτου». Μπορεί η δικτατορία να είναι ποτέ συναινετική και γαλήνια;

Ο καλός μου φίλος και συντάκτης του Spectator Paul Kengor παροτρύνει τους ανθρώπους να διαβάσουν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Εκεί ο Μαρξ και ο συνεργάτης του, ο συνεργάτης του Φρίντριχ Ένγκελς, επιτέθηκαν στον καπιταλισμό και σκιαγράφησαν το όραμά τους για ένα σοσιαλιστικό/κομμουνιστικό μέλλον. Ο Paul απηχεί ένα διάσημο απόφθεγμα του Ronald Reagan: «Πώς καταλαβαίνεις αν κάποιος είναι κομμουνιστής; Είναι κάποιος που διαβάζει Μαρξ και Λένιν. Πώς ξεχωρίζεις έναν αντικομμουνιστή; Είναι αυτός που καταλαβαίνει τον Μαρξ και τον Λένιν».

Αυτό που φάνηκε να είναι ανόθευτος αναθεωρητισμός στο άρθρο του καθηγητή Berger με ώθησε να ακολουθήσω την πρόταση του Paul. Διάβασα ξανά το Κομμουνιστικό Μανιφέστο για τρίτη ή τέταρτη ίσως επώδυνη φορά. Κατέληξα στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι ο καθηγητής Berger δεν το καταλαβαίνει.

Παρά τον συχνό εναγκαλισμό του Μαρξ από την αριστερή ακαδημαϊκή κοινότητα, το Μανιφέστο φαίνεται σε έναν λογικό και σκεπτόμενο άνθρωπο ως μια απίστευτη ανοησία. Είναι αλαμπουρνέζικη ακαταλαβίστικη γραφή, σαν να την έφτιαξαν ανόητοι. Είναι το είδος των πραγμάτων που θα περίμενε κανείς από έναν μάγο-γιατρό που κάνει λάθος διάγνωση του προβλήματος και στη συνέχεια συνταγογραφεί όλα τα λάθος φάρμακα, ο οποίος πιστεύει ότι ο ασθενής που υποφέρει από πονόδοντο χρειάζεται να του αφαιρέσουν τα πόδια.

Το Μανιφέστο αποτελείται από τη μία υπεραπλούστευση μετά την άλλη: Τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του τι και πώς σκέφτεται ένα άτομο, ανάγονται στην άκαμπτη οικονομική «τάξη» στην οποία γεννήθηκε. Ο καθένας είναι είτε καταπιεστής είτε ένα αβοήθητο κομμάτι καταπιεσμένων. Η ζωή έχει να κάνει με τη σύγκρουση.

Οι γενικεύσεις του βιβλίου είναι τόσο σαρωτικές και ατεκμηρίωτες ώστε να είναι γελοίες και χωρίς νόημα, όπως ο ισχυρισμός ότι αν είσαι ένας άνδρας καπιταλιστής εργοδότης (ένας «αστός» κατά την υποτιμητική ορολογία του Μαρξ), δεν βλέπεις τη γυναίκα σου παρά ως «ένα απλό όργανο παραγωγής». Ταυτόχρονα, εσείς και οι συνάδελφοί σας άνδρες καπιταλιστές εργοδότες «παίρνετε τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση αποπλανώντας ο ένας τις γυναίκες του άλλου». Οι άνθρωποι ανάγονται έτσι σε καρικατούρες και ομογενοποιούνται στο μαρξιστικό μπλέντερ, έτσι ώστε καμία εξαίρεση να μην μπορεί να αλλοιώσει τα προκατασκευασμένα στερεότυπα που εξυπηρετούν τη μαρξιστική αφήγηση.

Σε ένα σημείο, ο Μαρξ και ο Ένγκελς ξεστομίζουν αυτή την ηλίθια ανοησία: «Αλλά δημιουργεί η μισθωτή εργασία κάποια ιδιοκτησία για τον εργάτη; Καθόλου». Ακριβώς. «Καθόλου», διακηρύσσουν οι δύο ψευτοδιανοούμενοι. Κανείς πουθενά δεν γνωρίζει κάποιον που εργάζεται με μισθό και του ανήκει κάτι αφού πάρει τον μισθό του. Κανείς δεν έχει δει ή ακούσει ποτέ για έναν εργάτη που αποταμιεύει και επενδύει, ξεκινάει μια επιχείρηση ή βελτιώνει την οικονομική του κατάσταση συσσωρεύοντας περιουσία.

Ω, σκέφτηκα, είμαι σίγουρος ότι ο Μαρξ και ο Ένγκελς το έχουν σημειώσει αυτό. Θα κοιτάξω στο κάτω μέρος της σελίδας για να ανακαλύψω την πηγή αυτού του παραλογισμού... Ουπς, δεν υπάρχουν υποσημειώσεις. Καμία! Οι συγγραφείς αυτού του σπαρταριστού κειμένου που χαρακτηρίζεται ως «μανιφέστο» περιμένουν να πιστέψετε τον λόγο τους. Και καλά θα κάνετε να μη διαφωνήσετε γιατί, όπως ισχυρίζονται με ξεδιάντροπη αλαζονεία, «οι κατηγορίες κατά του κομμουνισμού που διατυπώνονται από θρησκευτική, φιλοσοφική και, γενικά, ιδεολογική σκοπιά δεν αξίζουν σοβαρής εξέτασης».

Ας επιστρέψουμε στην παράγραφο που παρέθεσα από το άρθρο του καθηγητή Berger. Θέλει να πιστέψουμε ότι ο Μαρξ ήταν ένας ειρηνικός άνθρωπος. Ξαναδιαβάζοντας το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, έψαξα να βρω οτιδήποτε που να δείχνει ότι ο Μαρξ ήταν κατά της βίας. Βρήκα το αντίθετο - σελίδα με σελίδα.

Ο Μαρξ περιφρονούσε τη θρησκεία, αλλά εμφανιζόταν ως προφήτης. Η ιστορία βαδίζει αναπόφευκτα προς ένα κομμουνιστικό μέλλον στο οποίο όλες οι κυβερνήσεις θα «μαραζώσουν» μετά από μια περίοδο σοσιαλιστικής «δικτατορίας του προλεταριάτου». Ποτέ δεν εξήγησε τι θα ωθούσε οποιονδήποτε με απόλυτη εξουσία να διακηρύξει ξαφνικά με τη θέλησή του: «Τα λέμε αργότερα, φεύγω από εδώ». Μήπως ο Μαρξ το γνώριζε αυτό χρησιμοποιώντας κάρτες ταρώ, διαβάζοντας την παλάμη του ή έναν πίνακα Ouija; Μήπως διάβαζε τα εντόσθια ζώων; Από πού προερχόταν η σούπερ σίγουρη γνώση του για το μέλλον;

Μη με ρωτάς. Δεν πιστεύω στη μαγεία ή στο μαντικό φάκελο. Αλλά είναι προφανές από το Μανιφέστο ότι ο Μαρξ (και ο φίλος του ο Ένγκελς) θεωρούσαν δεδομένη τη βία για την επίτευξη του κομμουνιστικού στόχου. Σκεφτείτε αυτή την παράγραφο:

Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική του υπεροχή για να αποσπάσει, σταδιακά, όλο το κεφάλαιο από την αστική τάξη, να συγκεντρώσει όλα τα μέσα παραγωγής στα χέρια του κράτους, δηλαδή του προλεταριάτου που είναι οργανωμένο ως κυρίαρχη τάξη, και να αυξήσει το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων όσο το δυνατόν ταχύτερα.

Μπορεί να επιτευχθεί ειρηνικά η συγκέντρωση όλων των μέσων παραγωγής στα χέρια του κράτους; Ο καθηγητής Berger μπορεί να το πιστεύει, αλλά ο Μαρξ δεν το πίστευε. Διαβάστε παρακάτω:

Φυσικά, στην αρχή, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με δεσποτικές επεμβάσεις στα δικαιώματα της ιδιοκτησίας και στους όρους της αστικής παραγωγής- με μέτρα, επομένως, που φαίνονται οικονομικά ανεπαρκή και αβάσιμα, αλλά που, στην πορεία του κινήματος, ξεπερνούν τον εαυτό τους, καθιστούν αναγκαίες περαιτέρω επεμβάσεις στην παλιά κοινωνική τάξη και είναι αναπόφευκτες ως μέσο για την πλήρη επανάσταση του τρόπου παραγωγής.

Αυτό είναι σαλάτα λέξεων για το «Θα πρέπει να τσακίσουμε πολλούς ανθρώπους».

Το Μανιφέστο ισχυρίζεται ότι «η θεωρία των κομμουνιστών μπορεί να συνοψιστεί σε μία και μόνη πρόταση: Κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας». Ίσως ο Μαρξ είδε με κάποιο τρόπο έναν μελλοντικό καθηγητή Berger να το προσπερνά αυτό, οπότε το ενίσχυσε με αυτή τη διαβεβαίωση: «Μας κατηγορείτε ότι σκοπεύουμε να καταργήσουμε την ιδιοκτησία σας. Ακριβώς έτσι: αυτό ακριβώς σκοπεύουμε να κάνουμε».

Ο Μαρξ επικρίνει τους σοσιαλιστές που δεν κατανοούν την αναγκαιότητα της επαναστατικής βίας. Επιθυμούν αφελώς «να επιτύχουν τους σκοπούς τους με ειρηνικά μέσα», τα οποία, όπως λέει, είναι «αναγκαστικά καταδικασμένα σε αποτυχία». Αυτή η παράγραφος από το Μανιφέστο σας κάνει να σκέφτεστε τον μη βίαιο Μαχάτμα Γκάντι ή έναν μανιακό με βίαιες τάσεις;

Εν ολίγοις, οι κομμουνιστές υποστηρίζουν παντού κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική τάξη πραγμάτων....Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι στόχοι τους μπορούν να επιτευχθούν μόνο με τη βίαιη ανατροπή όλων των υφιστάμενων κοινωνικών συνθηκών.

Η «βίαιη ανατροπή» όχι κάποιων αλλά «όλων των υφιστάμενων κοινωνικών συνθηκών». Πώς μπόρεσε ο καθηγητής Berger να ξεφύγει ισχυριζόμενος ότι ένας άνθρωπος που έβαλε το όνομά του σε μια τέτοια ανατριχιαστική δήλωση ήταν ειρηνιστής;

Ίσως το πιο διάσημο μέρος του Μανιφέστου είναι ο κατάλογος με τις περιεκτικές δηλώσεις των κομμουνιστών για το τι θέλουν να γίνει - γνωστές ως οι «Δέκα θέσεις» του εγγράφου. Πρόκειται για απλές χρήσιμες συμβουλές για μια καλύτερη ζωή ή για συνταγές για τη βία που αρνείται ο καθηγητής Berger; Ας δούμε μερικές μόνο από αυτές:

Κατάργηση της ιδιοκτησίας επί της γης και εφαρμογή όλων των μισθωμάτων της γης για δημόσιους σκοπούς. Πώς υποτίθεται ότι θα γίνει αυτή η «κατάργηση»; Είτε όλοι θα παραδώσουν εθελοντικά τα υπάρχοντά τους στην κυβέρνηση, είτε η κυβέρνηση θα εμφανιστεί με όπλα και θα τα κατασχέσει. Το πρώτο είναι παιδικό παραμύθι- το δεύτερο είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή, και δύσκολα είναι μη βίαιη.

Ένας βαρύς προοδευτικός ή κλιμακούμενος φόρος εισοδήματος. Μην πληρώσετε τους φόρους σας. Θα διαπιστώσετε αν οι φόροι είναι εθελοντικές εισφορές ή όχι. Δεν θα χρειαστεί καν να διαβάσετε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο για να ανακαλύψετε τι εννοούσε εδώ ο Μαρξ.

Κατάργηση όλων των κληρονομικών δικαιωμάτων. Πώς εμποδίζετε τη μαμά και τον μπαμπά να κληροδοτήσουν πράγματα στα παιδιά τους; Να τους δώσετε ένα φυλλάδιο που να τους εξηγεί γιατί δεν πρέπει να το κάνουν; Καλή τύχη με αυτό. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να φέρετε όπλα.

Δήμευση της περιουσίας όλων των μεταναστών και των επαναστατών. Δεν υπάρχει τίποτα να δείτε εδώ. Σίγουρα ο Μαρξ σκόπευε τέτοιες κατασχέσεις να είναι τουλάχιστον «ως επί το πλείστον ειρηνικές».

Συγκέντρωση των μέσων επικοινωνίας και μεταφοράς στα χέρια του κράτους. Μόλις η κυβέρνηση αναλάβει το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τις εφημερίδες, το Διαδίκτυο και κάθε άλλη μέθοδο με την οποία μεταφέρουμε τις σκέψεις μας ή το σώμα μας, θα μας επιτρέψει να λέμε ό,τι θέλουμε και να πηγαίνουμε όπου θέλουμε. Ξυπνήστε, καθηγητά Berger.

Ίση ευθύνη όλων στην εργασία. Δημιουργία βιομηχανικών στρατών, ιδίως για τη γεωργία. Όταν οι Μαρξιστές είναι επικεφαλής, θα πρέπει να δουλεύεις. Μπορεί να είσαι ακόμα και εργάτης σε κάποιο μεγάλο στρατολογημένο αγροτικό στρατό.

Συνδυασμός της γεωργίας με τις μεταποιητικές βιομηχανίες- σταδιακή κατάργηση κάθε διάκρισης μεταξύ πόλης και υπαίθρου με μια πιο ισόρροπη κατανομή του πληθυσμού στη χώρα. Θυμάστε τη σκηνή στην ταινία του 1985 The Killing Fields, στην οποία οι κομμουνιστές της Καμπότζης ανάγκαζαν τους κατοίκους της πόλης να μπαίνουν στις ρυζογκοφρέτες; Πήραν στα σοβαρά τον Μαρξ. Ήθελε το κράτος να αποφασίζει πού ζεις και πού εργάζεσαι. Μπορεί αυτό να είναι μια μη βίαιη άσκηση;

Αλίμονο, νομίζω ότι επιμένω στο θέμα. Διαβάστε το βιβλίο του Paul Kengor The Devil and Karl Marx αν χρειάζεστε περισσότερες αποδείξεις ότι ο Καρλ Μαρξ δεν ήταν απλώς ένας κόκκινος κύριος Ρότζερς.

Θα καλέσει κάποιος στο Lycoming College τον καθηγητή Berger για διανοητική ατασθαλία; Ίσως κάποιος από τους συναδέλφους του ακαδημαϊκούς; Δεν κρατάω την αναπνοή μου.