Μια Κάστα Χαρακτήρων: Καθαροί Φορολογούμενοι έναντι Καθαρών Φορολογικών Καταναλωτών

 Καθώς οι αποκαλύψεις του DOGE συνεχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια -αποκαλύπτοντας τα πάντα, από τα ξεκαρδιστικά μέχρι τα εξωφρενικά έργα που οι Αμερικανοί έχουν αναγκαστεί να χρηματοδοτήσουν- δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν οι κραυγές της πολιτικής κάστας, των κάστων που επωφελούνται από αυτό, ή του σπάνιου αληθινού πιστού που δεν λαμβάνει κανένα από αυτά τα χρήματα, είναι θυμωμένος με την αποκάλυψη αυτών των δαπανών και πιστεύει ότι είναι απαραίτητες και δίκαιες. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πραγματικά άποροι προβάλλονται ως «ασπίδες» για το σύστημα και, όπως είναι αναμενόμενο, η πολιτική κάστα δεν θα επιτρέψει την απάτη να περάσει χωρίς μάχη, όπως εξηγεί ο Tho Bishop,

https://mises.org/mises-wire/washington-empire-grift

...τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για τα χρήματα της USAID είναι ένα δίκτυο διοικητικών στελεχών, διευθυντών και συμβούλων που κατάφεραν να δημιουργήσουν κερδοφόρες ζωές για τους εαυτούς τους ενσωματώνοντας τους εαυτούς τους σε ένα δίκτυο πελατειακών σχέσεων που βασίζεται εξ ολοκλήρου στη λεηλασία του δημοσίου από το καθεστώς.

Σε τέτοιους καιρούς, θα πρέπει να θυμόμαστε και να υπενθυμίζουμε στους άλλους τη συνοχή της Λιμπερταριανής ανάλυσης της κάστας. Ενώ η πολιτική κάστα, οι δικαιούχοι της και άλλοι επωφελούνται από την έννοια της «ταξικής πάλης» -στην οποία ομάδες ανθρώπων υποτίθεται ότι υπάρχουν μέσα σε εγγενώς συγκρουσιακές, μη επιδιορθώσιμες σχέσεις εξαιτίας της ένταξής τους σε διάφορες διασταυρούμενες ομάδες που διαθέτουν ή στερούνται προνόμια/εξουσία, όπου κάθε διαφορά ή ανισότητα καθιστά βολικά αναγκαία την κρατική παρέμβαση- εμείς θα πρέπει να επιδιώξουμε μια ανώτερη εναλλακτική λύση.

Η συνεκτική έννοια της «τάξης» είναι μάλλον η ανάλυση της κάστας. Η εκμετάλλευση λαμβάνει χώρα όταν ένα άτομο ή μια ομάδα -με εξαναγκασμό ή απειλή- απαλλοτριώνει άδικα την παραγωγή ενός άλλου ατόμου ή μιας άλλης ομάδας προς όφελος του απαλλοτριωτή, ιδίως όταν επιτυγχάνεται μέσω του νομικού μηχανισμού (αντί να είναι δικαίως παράνομη). Η εκμετάλλευση μπορεί να λάβει χώρα μεταξύ ατόμων και ομάδων, αλλά μια κάστα δημιουργείται μέσω της κρατικής νομικής εξουσίας. Μια κάστα δημιουργείται όταν μια τάξη-ομάδα είναι «προνομιούχα ή επιβαρυμένη από το κράτος».

Ο Λιμπερταριανισμός έχει μια πλούσια παράδοση ανάλυσης της ταξικής κάστας. Ο Mises είπε ότι ένα από τα κύρια λάθη του Μαρξ ήταν ότι «[μπέρδεψε] την έννοια της κάστας και της τάξης». Στην πραγματικότητα, ο Μαρξ δανείστηκε από την λιμπερταριανή ανάλυση της κάστας, αλλά στη συνέχεια αντικατέστησε τη δική του ανούσια έννοια της «τάξης». Ο Ραλφ Ράικο συνόψισε την κλασική φιλελεύθερη/ λιμπερταριανή θεωρία της κάστας: «Η ιστορία όλων των μέχρι τώρα υπαρχουσών κοινωνιών είναι η ιστορία των αγώνων μεταξύ της λεηλατικής και της παραγωγικής τάξης». Και πάλι, ο Mises υποστήριξε ότι «κάθε είδος ειδικού προνομίου για συγκεκριμένες ομάδες και τάξεις του πληθυσμού είναι επιζήμιο για το κοινό καλό και πρέπει να εξαλειφθεί». Ο David Gordon υποστηρίζει ομοίως τη σημασία της «ταξικής σύγκρουσης» (με σωστό ορισμό) στην ιστορία,

Ωστόσο, παραμένει [sic] αλήθεια ότι η ταξική σύγκρουση είναι ένας θεμελιώδης κινητήριος μοχλός της ιστορίας. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς δεν έκαναν εντελώς λάθος όταν στο Μανιφέστο έλεγαν: «Η ιστορία όλων των μέχρι τώρα υπαρχουσών κοινωνιών είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων». Όμως η σύγκρουση δεν βρίσκεται μεταξύ των συγκρουόμενων ομάδων στην ελεύθερη αγορά, αλλά μάλλον μεταξύ των παραγωγών και εκείνων που αρπάζουν τον πλούτο τους, κυρίως μέσω της κρατικής αρπαγής.

Η Κάστα που πληρώνει φόρους έναντι της Κάστας που καταναλώνει φόρους

Ένας από τους πιο προφανείς -αν και όχι ο μόνος- τρόπους για τον προσδιορισμό των κοινωνικών καστών είναι η καθαρή μεταφορά εσόδων ή παραγωγής μεταξύ των ομάδων που επιτυγχάνεται μέσω του κράτους. Καθαρά, ποιος πληρώνει τους φόρους και ποιος καταναλώνει τους φόρους; Αυτές είναι οι πραγματικές κάστες.

John C. Calhoun

Αυτή η πραγματικότητα επισημάνθηκε στο A Disquisition on Government του John C. Calhoun, τον οποίο ο Rothbard επίσης επικαλέστηκε σε αυτό το θέμα. (Αν και ο Calhoun δεν ανήκει τεχνικά στο στρατόπεδο του κλασικού φιλελευθερισμού, η ανάλυσή του στο σημείο αυτό είναι παρόμοια με την κριτική του κλασικού φιλελευθερισμού). Παρατήρησε ότι οι πολιτικές ελίτ και οι γραφειοκράτες είναι οι κύριοι καταναλωτές της φορολογίας, αλλά σπάνια η κυβέρνηση απλώς μεταφέρει πλούτο στον εαυτό της μέσω της φορολογίας, αλλά φορολογεί, κρατά και καταναλώνει κάποιους και τους διανέμει σε άλλους.

Ο Calhoun παρατηρεί περαιτέρω: «Αυτό που παίρνει ο ένας από την κοινότητα, υπό το όνομα των φόρων, μεταφέρεται στο τμήμα της κοινότητας που είναι οι αποδέκτες,...». Θα ήταν αδύνατο και παράλογο οι φόροι που λαμβάνονται να διανέμονται εξίσου σε ολόκληρη την κοινότητα, επομένως, η κυβέρνηση πρέπει αναγκαστικά να παίρνει φόρους από ανθρώπους και να τους μεταφέρει, καθαρά, σε άλλους. Καθαρά, κάποιοι αναγκαστικά πληρώνουν περισσότερα από όσα εισπράττουν και κάποιοι εισπράττουν περισσότερα από όσα πληρώνουν. Αυτές είναι οι κάστες:

Το αναγκαίο αποτέλεσμα, λοιπόν, της άνισης φορολογικής δράσης της κυβέρνησης είναι να διαιρεθεί η κοινότητα σε δύο μεγάλες τάξεις: η μία αποτελείται από εκείνους που, στην πραγματικότητα, πληρώνουν τους φόρους και, φυσικά, επωμίζονται αποκλειστικά το βάρος της στήριξης της κυβέρνησης- και η άλλη από εκείνους που είναι οι αποδέκτες των εσόδων τους μέσω των εκταμιεύσεων και οι οποίοι, στην πραγματικότητα, στηρίζονται από την κυβέρνηση- ή, με λιγότερα λόγια, να διαιρεθεί σε φορολογούμενους και καταναλωτές φόρων.

Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα να τους θέτει σε ανταγωνιστικές σχέσεις σε σχέση με τη φορολογική δράση της κυβέρνησης..... Διότι όσο μεγαλύτεροι είναι οι φόροι και οι εκταμιεύσεις, τόσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος του ενός και η απώλεια του άλλου,-και αντίστροφα....

Frederic Bastiat

Ο Frederic Bastiat εξήγησε επίσης ότι, αντί για τη γυμνή κλοπή και τη λεηλασία -που οι σημερινοί αποδέκτες της κρατικής πατρωνίας δεν έχουν την τόλμη να διαπράξουν οι ίδιοι- ο κρατικός μηχανισμός τίθεται στην «υπηρεσία του λεηλατητή και αντιμετωπίζει τον λεηλατημένο, όταν υπερασπίζεται τον εαυτό του, ως εγκληματία». Πώς διακρίνουμε τις περιπτώσεις εκμετάλλευσης από την κάστα ή τη λεηλασία; Σύμφωνα με τον Bastiat, αυτό είναι εύκολο:

Δείτε αν ο νόμος παίρνει από κάποιους ανθρώπους αυτό που τους ανήκει, για να δώσει σε άλλους αυτό που δεν τους ανήκει. Δείτε αν ο νόμος εκτελεί, προς όφελος ενός πολίτη και προς βλάβη άλλων, μια πράξη που ο πολίτης αυτός δεν μπορεί να εκτελέσει χωρίς να διαπράξει έγκλημα.

Μας προειδοποιεί ότι όταν αφαιρείται μια τέτοια χρηματοδότηση από έναν δικαιούχο ότι είναι επιρρεπής στο να «αναφωνήσει δυνατά» ή να υπερασπιστεί τη νομιμότητα αυτής της πατρωνίας (βλ. Χ, κυβερνητικοί υπάλληλοι, γραφειοκράτες και δικαιούχοι και τα κληροδοτημένα μέσα ενημέρωσης), οπότε, «Προσέξτε να μην ακούτε αυτή τη σοφιστεία...». Τέτοιου είδους ειδικές εκκλήσεις οδήγησαν στην αυταπάτη των ημερών: «να πλουτίζουν όλες οι τάξεις εις βάρος της άλλης-... να γενικεύουν τη λεηλασία με το πρόσχημα της οργάνωσής της». Ο Bastiat αποκαλούσε το κράτος «τη μεγάλη φανταστική οντότητα» με την οποία ο καθένας προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη λεηλασία για να ζήσει εις βάρος όλων των άλλων.

Murray Rothbard

Ο Rothbard, δουλεύοντας με βάση την προηγούμενη σκέψη, ρωτά: «Ποιος επωφελείται από τη φορολογία; Είναι σαφές ότι οι πρωταρχικοί ωφελημένοι είναι εκείνοι που ζουν με πλήρη απασχόληση από τα έσοδα, π.χ. οι πολιτικοί και η γραφειοκρατία».

Διευκρινίζει επίσης ότι οι γραφειοκράτες -ενώ μπορεί να πληρώνουν μια επιταγή στην εφορία και να πληρώνουν φόρους εισοδήματος- στην πραγματικότητα, καθαρά, δεν πληρώνουν φόρους. Και συνεχίζει: «Πρόσθετοι δικαιούχοι των κρατικών εσόδων είναι εκείνοι στην κοινωνία που επιδοτούνται από την κυβέρνηση- αυτοί είναι οι κυβερνήτες μερικής απασχόλησης». Αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο τις πολιτικές ελίτ που λαμβάνουν μισθό, αλλά και άλλους που λαμβάνουν χρήματα -ή μεταβιβάσεις σε είδος ή ευνοϊκές ρυθμίσεις- από το κράτος:

...το κράτος πρέπει να διαχωρίσει την κοινωνία σε δύο τάξεις ή κάστες: την κάστα των φορολογούμενων και την κάστα των καταναλωτών φόρων. Οι φορολογικοί καταναλωτές αποτελούνται από τη γραφειοκρατία πλήρους απασχόλησης και τους πολιτικούς που βρίσκονται στην εξουσία, καθώς και τις ομάδες που λαμβάνουν καθαρές επιδοτήσεις, δηλαδή που λαμβάνουν περισσότερα από την κυβέρνηση απ' όσα πληρώνουν στην κυβέρνηση. (Rothbard, Power and Market)

Ενώ ισχυρίζεται ότι μας προστατεύει από την «ταξική σύγκρουση», η κυβέρνηση είναι ο δημιουργός και ο κινητήριος μοχλός της σύγκρουσης των καστών. Στην πραγματικότητα, είναι η μεγαλύτερη, η πιο προνομιούχα κάστα. Οι κρατικές ελίτ έχουν το μοναδικό προνόμιο να είναι οι νόμιμοι λήπτες, αναδιατάκτες και «δωρητές». Επιπλέον, ενώ το κάνουν αυτό, αποκτούν κατά κάποιο τρόπο τη φήμη του ουδέτερου, ακόμη και του ενάρετου, δημιουργού-αναδιατάκτη των πόρων. Μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν τα έσοδα από τη λεηλασία τους για να «αγοράσουν» συμμάχους που θα υποστηρίξουν το σύστημα επειδή η κυβέρνηση τους «δίνει» κάθε είδους οφέλη. Εν ολίγοις, προσφέρονται να δώσουν αυτό που δικαιωματικά κατέχουν σε αντάλλαγμα για την εξουσία. Ο Rothbard εξηγεί,

Όπου η κυβέρνηση παρεμβαίνει... δημιουργούνται έτσι συγκρούσεις μεταξύ των καστών, διότι ο ένας επωφελείται εις βάρος του άλλου. Αυτό φαίνεται πιο ξεκάθαρα στην περίπτωση των κυβερνητικών επιδοτήσεων μεταβίβασης που καταβάλλονται από τους φόρους ή τα κονδύλια του πληθωρισμού - μια προφανής αφαίρεση από τον Πέτρο για να δοθεί στον Παύλο. Αφήστε λοιπόν τη μέθοδο των επιδοτήσεων να γενικευτεί και όλοι θα σπεύσουν να αποκτήσουν τον έλεγχο της κυβέρνησης. Η παραγωγή θα παραμελείται όλο και περισσότερο, καθώς οι άνθρωποι θα στρέφουν τις ενέργειές τους στους πολιτικούς αγώνες, στην πάλη για λεία. Είναι προφανές ότι η παραγωγή και το γενικότερο βιοτικό επίπεδο μειώνονται με δύο τρόπους: (1) από την εκτροπή της ενέργειας από την παραγωγή στην πολιτική και (2) από το γεγονός ότι η κυβέρνηση αναπόφευκτα επιβαρύνει τους παραγωγούς με την επωδό μιας αναποτελεσματικής, προνομιούχας ομάδας.... Αυτοί που πετυχαίνουν στην ελεύθερη αγορά, στην οικονομική ζωή, θα είναι επομένως εκείνοι που είναι πιο επιδέξιοι στην παραγωγή και στην εξυπηρέτηση των συνανθρώπων τους- εκείνοι που πετυχαίνουν στον πολιτικό αγώνα θα είναι εκείνοι που είναι πιο επιδέξιοι στη χρήση του εξαναγκασμού και στο να κερδίζουν χάρες από τους ασκούντες τον εξαναγκασμό.

Μέσω των φόρων, των κρατικών δαπανών, του χρέους, του πληθωρισμού και των κανονισμών, όχι μόνο στρεβλώνεται η δομή της παραγωγής και οι τιμές, επιδεινώνεται η αστάθεια, καταναλώνονται και σπαταλούνται πόροι αντίθετα με τις προτιμήσεις των καταναλωτών και επιδεινώνεται η ανισότητα, αλλά αποκρύπτονται και οι αιτίες αυτών των πραγμάτων και δημιουργούνται συγκρούσεις μεταξύ των καστών. Η πολιτική κάστα και οι κάστες των ωφελούμενων τους προσθέτουν προσβολή στο κακό προσπαθώντας να αναδείξουν κάθε είδους «ταξικές» διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, στις οποίες αναπόφευκτα προτείνεται ως λύση ο κρατικός μηχανισμός. Στην πραγματικότητα, το κράτος είναι ο δημιουργός της σύγκρουσης των καστών:

...μόνο όταν ορισμένες τάξεις έχουν προνόμια από τον κρατικό εξαναγκασμό, ενώ άλλες τάξεις περιορίζονται ή επιβαρύνονται από τον κρατικό εξαναγκασμό. Ο Ludwig von Mises χρησιμοποίησε οξυδερκώς τον όρο «κάστα» για να προσδιορίσει τις ομάδες που είτε είναι προνομιούχες είτε επιβαρύνονται από το κράτος, σε διάκριση από τις «τάξεις», οι οποίες είναι απλώς ομάδες ανθρώπων στην ελεύθερη αγορά που δεν βρίσκονται σε εγγενή σύγκρουση.