Η συνθήκη του ΠΟΥ για την πανδημία: Το τέλος της εθνικής κυριαρχίας και ελευθερίας

 Ακόμα και όταν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου συνεχίζει να ξεπερνά την πανδημία του ιού covid-19, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) κοιτάζει ήδη μπροστά και προετοιμάζεται για την εμφάνιση "άλλων πανδημιών και άλλων σοβαρών καταστάσεων έκτακτης ανάγκης για την υγεία". Για να διασφαλιστεί ότι ο κόσμος είναι επαρκώς προετοιμασμένος για μελλοντικές πανδημίες, "η Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας" πραγματοποίησε μια ειδική συνεδρίαση, την 1η Δεκεμβρίου 2021, με τίτλο Ο κόσμος μαζί.

Η Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας είναι "το όργανο λήψης αποφάσεων του ΠΟΥ" και "συμμετέχει με αντιπροσωπείες από όλα τα κράτη μέλη του ΠΟΥ και επικεντρώνεται σε μια συγκεκριμένη ατζέντα για την υγεία που προετοιμάζεται από το Εκτελεστικό Συμβούλιο". Σε αυτή την ειδική σύνοδο, η οποία στην πραγματικότητα ήταν μόλις "η δεύτερη από την ίδρυση του ΠΟΥ το 1948", οι συμμετέχοντες συμφώνησαν να "συντάξουν και να διαπραγματευτούν μια σύμβαση, συμφωνία ή άλλο διεθνές μέσο στο πλαίσιο του Καταστατικού του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την ενίσχυση της πρόληψης, της ετοιμότητας και της αντιμετώπισης πανδημιών". Αυτό θα γινόταν γνωστό ως Συνθήκη για την Πανδημία, η οποία αποτέλεσε το κύριο αντικείμενο των συζητήσεων στην Εβδομηκοστή Πέμπτη Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Γενεύη κατά τη διάρκεια της περιόδου 22-28 Μαΐου 2022.

Σύμφωνα με τον Δρ Tedros Adhanom Ghebreyesus, τον πρώτο γενικό διευθυντή του ΠΟΥ, ο οποίος δεν είναι στην πραγματικότητα γιατρός, η συνθήκη αυτή αντιπροσωπεύει μια "ευκαιρία να ενισχυθεί η παγκόσμια αρχιτεκτονική της υγείας για την προστασία και την προώθηση της ευημερίας όλων των ανθρώπων". Εάν περάσει, η συνθήκη για την πανδημία θα επιτρέψει στον ΠΟΥ να προβεί σε ριζικές αλλαγές στα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης των χωρών μελών του, αρχής γενομένης από το 2024.

Συγκεκριμένα, η συμφωνία αυτή θα παρέχει στον ΠΟΥ την εξουσία να κηρύξει πανδημία, με βάση τα δικά του ασαφώς καθορισμένα κριτήρια, σε οποιαδήποτε από τις 194 χώρες μέλη του, σε οποιαδήποτε στιγμή στο μέλλον. Θα επιτρέψει επίσης στον ΠΟΥ να καθορίζει μονομερώς τα μέτρα που θα επιβληθούν ως απάντηση σε αυτές τις μελλοντικές κηρυγμένες πανδημίες, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών αποκλεισμού, της υποχρεωτικής κάλυψης, της κοινωνικής αποστασιοποίησης και του εξαναγκασμού του πληθυσμού να υποβληθεί σε ιατρικές θεραπείες και εμβολιασμούς.

Σε αντίθεση με τη δημοφιλή άποψη, ο ΠΟΥ δεν είναι ένας ανεξάρτητος, αμερόληπτος και ηθικός οργανισμός που στοχεύει στην επίτευξη του κοινού καλού. Στην πραγματικότητα, οι στόχοι και οι ατζέντες του καθορίζονται από τους δωρητές του, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων από τις πλουσιότερες χώρες και τους φιλάνθρωπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Εδώ και δεκαετίες, "οι φιλάνθρωποι και τα ιδρύματά τους έχουν [αποκτήσει] αυξανόμενη επιρροή" όσον αφορά τη διαμόρφωση της παγκόσμιας ατζέντας για την υγεία, "τοποθετώντας ανθρώπους σε διεθνείς οργανισμούς και αποκτώντας προνομιακή πρόσβαση σε επιστημονικές, επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ".

Για παράδειγμα, όπως εξηγούν οι Jens Martens και Karolin Seitz στο βιβλίο Philanthropic Power and Development: Who Shapes the Agenda?", το Ίδρυμα Gates και νωρίτερα το Ίδρυμα Rockefeller, έχουν διαμορφώσει τις πολιτικές για την παγκόσμια υγεία όχι μόνο μέσω της άμεσης χορήγησης επιχορηγήσεων, αλλά και μέσω της παροχής αντίστοιχων κονδυλίων, της υποστήριξης επιλεγμένων ερευνητικών προγραμμάτων, της δημιουργίας συνεργασιών για την παγκόσμια υγεία με το προσωπικό του Ιδρύματος στα όργανα λήψης αποφάσεων, καθώς και μέσω της άμεσης συνηγορίας σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο". Μάλιστα, το 2006, ο Guardian ανέφερε ότι "το Ίδρυμα Γκέιτς είναι πλέον ο δεύτερος μεγαλύτερος δωρητής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας μετά τις ΗΠΑ, καθώς και ένας από τους μεγαλύτερους μεμονωμένους επενδυτές στον κόσμο στη βιοτεχνολογία για τη γεωργία και τα φαρμακευτικά προϊόντα". Δυστυχώς, όταν οι φιλάνθρωποι και τα ιδρύματά τους προωθούν τα δικά τους συμφέροντα, το κάνουν εις βάρος των κοινών συμφερόντων της κοινωνίας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι αυτή η δυναμική θα είναι διαφορετική στην περίπτωση της Συνθήκης για την Πανδημία.

Η συνθήκη για την πανδημία έχει τη δυνατότητα να είναι εξαιρετικά επιζήμια για το μέλλον της ανθρωπότητας, διότι θα επιτρέψει στους πιο ισχυρούς συντελεστές του ΠΟΥ να διαμορφώσουν καθολικά μέτρα για την πανδημία, αντί να αναγνωρίσουν τη σημασία της ανάπτυξης συγκεκριμένων πολιτικών και προσεγγίσεων με βάση τις κοινωνικές, οικονομικές και φυσικές πραγματικότητες και ανάγκες της κάθε χώρας. Η συνθήκη θα εξαλείψει την εθνική βούληση και κυριαρχία των χωρών μελών, καθώς θα υπαγορεύει τις πολιτικές υγείας τους με βάση την αφαίρεση, σε αντίθεση με την εξέταση των πραγματικοτήτων που επικρατούν σε κάθε τόπο.

Ακόμη και αν η Συνθήκη για την Πανδημία αποσκοπούσε πραγματικά στην επίτευξη καθαρά ευγενών ανθρωπιστικών αποτελεσμάτων, πρέπει να αντιταχθεί στη βάση της φιλελεύθερης σκέψης, η οποία υποστηρίζει ότι το άτομο πρέπει να έχει την απόλυτη ευθύνη για την ευημερία του, εφόσον είναι σε ώριμη ηλικία και με σώας τας φρένας. Δηλαδή, το άτομο είναι το μόνο που επιτρέπεται να λαμβάνει αποφάσεις που επηρεάζουν το σώμα του, τη ζωή του και το μέλλον του, χωρίς την καταναγκαστική δύναμη οποιασδήποτε εξωτερικής αρχής.

Ωστόσο, η Πανδημική Συνθήκη δεν θα επιτρέψει στα άτομα να βασίζονται στις δικές τους σωματικές, πνευματικές και διανοητικές ικανότητες προκειμένου να επιτύχουν την ευημερία τους. Αντίθετα, θα επιβάλλει θεραπείες και εμβολιασμούς στα άτομα παρά τη θέλησή τους, παραβιάζοντας έτσι τη σωματική ελευθερία σε παγκόσμια κλίμακα. Η ιστορία αποτελεί απόδειξη του γεγονότος ότι η παραβίαση της σωματικής ελευθερίας οδηγεί στη δουλεία και την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας.

Η Συνθήκη για την Πανδημία θα δώσει επίσης στον ΠΟΥ την εξουσία να εκδίδει εντολές εντός της ιδιωτικής σφαίρας των ατόμων και να ασκεί έλεγχο στην κοινωνική και δημόσια ζωή τους, στους θεσμούς της κοινωνίας τους και στις κυβερνήσεις τους, όλα στο όνομα της δημόσιας υγείας. Με τον τρόπο αυτό, θα καταστείλει τις πολιτικές ελευθερίες, την οικονομική ελευθερία, τη θετική ελευθερία (ελευθερία προς) και την αρνητική ελευθερία (ελευθερία από). Όλες αυτές οι μορφές ελευθερίας προορίζονται να αποτελέσουν εποικοδομητικές δυνάμεις στην κοινωνία που συμβάλλουν στην επίτευξη της κοινωνικής προόδου. Μόλις αυτές οι ελευθερίες καταπνιγούν, εξαφανίζονται και τα θεμέλια της προόδου και της προόδου.

Μέσω της Συνθήκης για την Πανδημία, ο ΠΟΥ θα επιβάλει τη δική του αξιακή κρίση στον παγκόσμιο πληθυσμό, αγνοώντας έτσι το γεγονός ότι οι αξίες διαφέρουν σημαντικά μεταξύ των ανθρώπων, των πολιτισμών, των παραδόσεων και των εθνών. Με άλλα λόγια, θα αγνοήσει την ποικιλομορφία των ανθρώπων όταν πρόκειται να λάβουν αποφάσεις για το σώμα τους με βάση τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις, δεσμεύσεις, απόψεις, και πολιτιστικές και παραδοσιακές αξίες. Θα παραβιάζει επίσης τη συμμετοχικότητα, καθώς η επιβολή μιας και μόνο αξιακής κρίσης- συγκεκριμένα, της προσέγγισης "Μία Υγεία", σημαίνει ότι ο ΠΟΥ δεν αντιμετωπίζει δίκαια και ισότιμα άλλες αξιακές κρίσεις, ούτε πολιτιστικές και παραδοσιακές πρακτικές.

Η Πανδημική Συνθήκη αγνοεί το γεγονός ότι, όπως σημείωσε ο Joseph Schumpeter, δεν υπάρχει "ξεκάθαρη θέση όσον αφορά το κοινωνικό σύνολο, τη γενική ευημερία και ούτω καθεξής- ούτε θα υπήρχε μια τέτοια ενιαία θέση αν όλα τα άτομα και οι ομάδες επιθυμούσαν να ενεργούν και να αξιολογούν σε αυτή τη βάση, δεδομένου ότι το γενικό καλό και το κοινωνικό ιδεώδες εμφανίζονται διαφορετικά στον καθένα".1

Όταν πρόκειται για την ιατρική, συνεχίζει ο Schumpeter, παρόλο που οι άνθρωποι "αναγνωρίζουν επαρκώς τι είναι η καλή υγεία και γενικά επιδιώκουν να επιτύχουν μια τέτοια κατάσταση", "δεν μπορεί να αποδειχθεί σε κανέναν ότι η υγεία πρέπει να αποτιμάται θετικά", καθώς η υγεία δεν μπορεί "να οριστεί με σαφήνεια. "2 Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι επιδιώκουν "την καλή υγεία με πολύ διαφορετικά επίπεδα δέσμευσης, αποτιμώντας αυτό το αγαθό σε σχέση με τους άλλους πολύ διαφορετικά- ούτε ότι οι στόχοι τους δεν είναι όλοι ακριβώς οι ίδιοι -τα προγράμματα υγείας που ακολουθούν ο πυγμάχος και ο τραγουδιστής είναι πολύ σαφές ότι δεν είναι πανομοιότυπα "3. Ακόμη και οι χειρουργοί που έχουν εκπαιδευτεί στον ίδιο τομέα δεν θα συμφωνούσαν απαραίτητα στην ίδια θεραπεία και επέμβαση.

Για παράδειγμα, γράφει ο Schumpeter, "αντιμέτωποι με την επιλογή της αφαίρεσης ενός έλκους ή της αποφυγής της βλάβης που σχετίζεται με τη χειρουργική επέμβαση, δύο γιατροί μπορούν να διαφωνήσουν για το αν ο ένας ή ο άλλος θα επιτύχει την επιθυμητή αποκατάσταση με τον ίδιο τρόπο".4 Επιπλέον, εντός ενός συγκεκριμένου έθνους-κράτους, "μεταξύ ανθρώπων με τα ίδια πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά ενδιαφέροντα και με την ίδια οπτική γωνία για τον κοινωνικό κόσμο μπορεί πάντα να υπάρχουν διαφορές σχετικά με το τι αξίζει να επιδιώκεται".5 Κατά συνέπεια, γιατί οποιοδήποτε άτομο ή οργάνωση που ισχυρίζεται ότι υποστηρίζει τις φιλελεύθερες δημοκρατικές αξίες να υποστηρίξει τη Συνθήκη για την Πανδημία;

Όσοι υποστηρίζουν τη Συνθήκη για την Πανδημία αγνοούν τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης σκέψης και τις αρχές της δημοκρατικής διακυβέρνησης, καθώς δεν βλέπουν, όπως το έθεσε ο Ludwig von Mises, "κανένα λόγο για τον οποίο δεν θα πρέπει να εξαναγκάζουν με τη βία άλλους ανθρώπους να κάνουν αυτό που αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν με τη θέλησή τους". Οι υποστηρικτές της συνθήκης πιστεύουν ότι είναι αποδεκτό να χρησιμοποιείται κεντρικός σχεδιασμός μεγάλης κλίμακας για να εξαναγκάζονται οι άνθρωποι να κάνουν "το σωστό" με βάση αξιακές κρίσεις που δεν είναι δικές τους. Δεν έχει σημασία γι' αυτούς, συνεχίζει ο Mises, ότι "ο μηχανισμός του φυσικού καταναγκασμού στον οποίο καταφεύγουν σε τέτοιες προσπάθειες είναι αυτός της αστυνομικής εξουσίας της κυβέρνησης ή μιας παράνομης δύναμης " περιφρούρησης " της οποίας τη βία η κυβέρνηση ανέχεται.... Αυτό που έχει σημασία είναι η αντικατάσταση της εθελοντικής δράσης από τον καταναγκασμό".

Οι υποστηρικτές της Συνθήκης για την Πανδημία θα πρέπει να θυμούνται τα λόγια του John Stuart Mill:

Ούτε ένα άτομο, ούτε κανένας αριθμός ατόμων, δικαιούται να λέει σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα ώριμης ηλικίας ότι δεν πρέπει να κάνει με τη ζωή του προς όφελός του ό,τι επιλέγει να κάνει με αυτήν. Ο ίδιος είναι το πρόσωπο που ενδιαφέρεται περισσότερο για την ευημερία του, το ενδιαφέρον που μπορεί να έχει οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, εκτός από περιπτώσεις ισχυρής προσωπικής προσκόλλησης, είναι ασήμαντο, σε σύγκριση με αυτό που έχει ο ίδιος- το ενδιαφέρον που έχει η κοινωνία γι' αυτόν ατομικά (εκτός από τη συμπεριφορά του προς τους άλλους) είναι αποσπασματικό και εντελώς έμμεσο: ενώ, όσον αφορά τα δικά του συναισθήματα και τις συνθήκες, ο πιο συνηθισμένος άνδρας ή γυναίκα διαθέτει μέσα γνώσης που ξεπερνούν κατά πολύ αυτά που μπορεί να κατέχει οποιοσδήποτε άλλος.6

Δηλαδή, το άτομο είναι στην καλύτερη θέση να είναι ο τελικός κριτής της δράσης όταν πρόκειται για τη σωματική του αυτονομία, την ιδιωτική του σφαίρα και την ελευθερία του.

1. Joseph Schumpeter, Gustav von Schmoller and the Problems of Today (Berlin: Duncker und Humblot, 1926), p. 264.

2. Schumpeter, Gustav von Schmoller and the Problems of Today, p. 264. 

3.  Schumpeter, Gustav von Schmoller and the Problems of Today, pp. 264-65.

4.  Schumpeter, Gustav von Schmoller and the Problems of Today, p. 265.

5.  Schumpeter, Gustav von Schmoller and the Problems of Today, p. 265.

6.  John Stuart Mill, On Liberty (Kitchener: Batoche Books, 2001), p. 70.