Η ρίζα του σημερινού παγκόσμιου εκπαιδευτικού προβλήματος μας κοιτάζει κατάματα

'Aρθρο του Lawrence W. Reed για το  Foundation for Economic Education

 "Τα σχολεία μας", αναφέρει ένας έμπειρος παρατηρητής, "παράγουν αδαείς". Ο μέσος απόφοιτος, εξηγεί, "δεν ξέρει πώς να διαβάζει κριτικά, να γράφει εκφραστικά ή να συζητά έξυπνα και ευγενικά". Εν τω μεταξύ, τα συνδικάτα αντιδρούν στις τεράστιες, προτεινόμενες αυξήσεις στους μισθούς των αρχάριων εκπαιδευτικών, επειδή, αντίθετα, θέλουν υψηλότερες αμοιβές για τους εκπαιδευτικούς με αρχαιότητα, ανεξάρτητα από την ατομική απόδοση.

Μιλάμε για την Αμερική εδώ; Όχι, αν και οι Αμερικανοί μπορούν δυστυχώς και αξιόπιστα να ισχυριστούν παρόμοιες συνθήκες. Αυτό που μόλις διαβάσατε προέρχεται από τον συγγραφέα Amotz Asa-El στο τεύχος 29 Ιουλίου - 4 Αυγούστου της Jerusalem Post. Στο άρθρο του με τίτλο "Πώς μπορούν τα εβραϊκά σχολεία να είναι κακά;", η χώρα της οποίας τα σχολεία κατακεραυνώνει είναι το Ισραήλ.

Για περισσότερα από 2.000 χρόνια, η δίψα για μάθηση αποτελεί βασικό στοιχείο του εβραϊκού πολιτισμού. Ο Asa-El γράφει,

Οι Εβραίοι είχαν τόση εμμονή με την εκπαίδευση που ο εβραϊκός νόμος όριζε ότι μια πόλη που δεν έδινε στα παιδιά της δάσκαλο έπρεπε να αφορίζεται. Και η εκπαίδευση έκανε τους Εβραίους τόσο μοναδικούς που ένας Γάλλος μοναχός σημείωνε τον 12ο αιώνα ότι "ένας Εβραίος, όσο φτωχός κι αν ήταν, αν είχε 10 γιους θα τους έβαζε όλους σε γράμματα... και όχι μόνο τους γιους του, αλλά και τις κόρες του" [επίσης].

Η εκπαίδευση ήταν μια κληρονομιά, μια αναζήτηση και μια ύψιστη αξία που ακολουθούσε τους Εβραίους όπου κι αν περιπλανιόντουσαν. Έτσι οι άφραγκοι μετανάστες που προχώρησαν από τα shtetls [εβραϊκοί θύλακες] της Ευρώπης στα sweatshops του Lower East Side παρήγαγαν μέχρι το 1937 τους μισούς γιατρούς της Νέας Υόρκης και τα δύο τρίτα των δικηγόρων της.

Κάποιος θα μπορούσε εύλογα να υποθέσει ότι μια τόσο βαθιά ριζωμένη κληρονομιά θα παρήγαγε καλά δημόσια σχολεία σε μια χώρα που ορίζεται από τον εβραϊσμό της. Αλλά αντί γι' αυτό, λέει ο Asa-El, είναι μια "ντροπή". Δεν είναι μόνο ακαδημαϊκά κακά, αλλά και "καλλιεργούν την απειθαρχία". Επισημαίνει ότι αυτή "αντανακλάται συνηθέστερα στην πλήρη αδιαφορία των μαθητών για την ίδια την παρουσία του δασκάλου τους στην τάξη". Επιπλέον,

Σε χειρότερες περιπτώσεις, αυτή η απειθαρχία γεννά βανδαλισμούς κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικών εκδρομών, όχι μόνο σε ισραηλινά πάρκα, αλλά ακόμη και σε μέρη όπως το Μπιρκενάου [διαβόητο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης], όπου ισραηλινοί μαθητές χάραξαν τα ονόματά τους στους τοίχους των στρατώνων.

Οι επιδόσεις των αμερικανικών δημόσιων σχολείων, κατά μέσο όρο, δεν είναι επίσης κάτι το αξιοσημείωτο. Οι επαίσχυντες ελλείψεις τους είναι γνωστές και δεν χρειάζεται να αναφερθούν εδώ. Μπορείτε να δείτε την ενότητα Εκπαίδευση του Just Facts για τις λεπτομέρειες. Αλλά μαντέψτε τι; Έχω ακούσει τα ίδια παράπονα σχεδόν και στις 87 χώρες που έχω επισκεφθεί όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμη και άνθρωποι που θεωρούν ότι το τοπικό τους δημόσιο σχολείο είναι εντάξει, καταγγέλλουν τα άθλια και ακριβά αποτελέσματα στο δημόσιο σχολείο όλων των άλλων.

Αν μια αλυσίδα ιδιωτικών εστιατορίων σέρβιρε κακό φαγητό σε υψηλές τιμές, θα είχε περάσει γρήγορα στην ιστορία. Στη θέση τους θα εμφανίζονταν καλύτερα εστιατόρια και οι πελάτες θα καλωσόριζαν μια τέτοια "δημιουργική καταστροφή" ως απολύτως φυσική και ευεργετική.

Ακόμη και στην εκπαίδευση μπορούμε να βρούμε την αριστεία. Τα ιδιωτικά σχολεία και τα κατ' οίκον σχολεία γνωρίζουν γενική άνθηση. Αυτά είναι τα σχολεία στα οποία κανένας γονέας ή παιδί δεν είναι παγιδευμένος από τον ταχυδρομικό κώδικα. Κανένας δυσαρεστημένος πελάτης δεν αναγκάζεται να πατρονάρει αυτές τις επιλογές χρόνο με το χρόνο. Οι απομακρυσμένες γραφειοκρατίες και τα ιδιοτελή συνδικάτα δεν μπορούν να εισβάλουν με εκφοβισμό στην τάξη. Οι εκπαιδευτικοί είναι πιο ελεύθεροι να κάνουν τη δουλειά τους. Αποφεύγονται οι δύσκολες, ενοχλητικές, δυσεπίλυτες αντιπαραθέσεις, επειδή όλοι πληρώνουν για αυτό που παίρνουν και παίρνουν αυτό που πληρώνουν - ή κάνουν περίπατο.

Τα δημόσια σχολεία είναι κυβερνητικά σχολεία. Ο κοινός παρονομαστής τους είναι η πολιτική. Ποιος με σώας τας φρένας θα σκεφτόταν να προτείνει ότι για να βελτιώσουμε τα εστιατόρια, θα πρέπει να αναθέσουμε στους ανθρώπους να τρώνε σε εστιατόρια με βάση τη γεωγραφία ή τον ταχυδρομικό κώδικα; Θα βελτιωνόταν ένα κακό εστιατόριο αν ρίχναμε περισσότερα χρήματα σε αυτό, αν ανταμείβαμε το προσωπικό του σύμφωνα με την αρχαιότητα αντί για την αξία, ή αν βάζαμε πολιτικούς υπεύθυνους για το μενού του; Η πραγματικότητα στα ισραηλινά σχολεία αποδεικνύει ότι η πολιτική μπορεί να πάρει ακόμη και μια εντυπωσιακή πολιτιστική κληρονομιά και να την καταστρέψει μέσα σε λίγες μόνο γενιές.

Από το Ισραήλ μέχρι την Αμερική και σε πολλά μέρη ενδιάμεσα, η κυβέρνηση δεν είναι η απάντηση στα προβλήματα της εκπαίδευσης. Είναι το ίδιο το πρωταρχικό πρόβλημα. Η κυβέρνηση πολιτικοποιεί την εκπαίδευση. Επιβάλλει τον υποχρεωτικό συνδικαλισμό στους εκπαιδευτικούς. Ανταμείβει τη μετριότητα και αποτρέπει την καινοτομία και την επιτυχία. Καταπνίγει τις ίδιες τις δυνάμεις της επιλογής, των κινήτρων και της λογοδοσίας που παράγουν πρόοδο σε κάθε άλλο τομέα της ζωής όπου χρησιμοποιούνται. Η απάντηση είναι περισσότερη ελευθερία, όχι περισσότερη πολιτική και εξαναγκασμός. Γιατί αυτή η κοινή λογική είναι τόσο εξοργιστικά ασυνήθιστη;

Ίσως η κυβέρνηση ξέχασε βολικά να μας το διδάξει.

https://www.youtube.com/watch?v=fJ2njOjAPFg

Για πρόσθετες πληροφορίες, βλ:

A New Direction for Education Reform by Lawrence W. Reed

 The Spread of Education Before Compulsion by Edwin West

What 17th Century England's State Church Had in Common with Today's School Systems by Lawrence W. Reed 

The Myth that Americans Were Poorly Educated Before Mass Government Schooling by Lawrence W. Reed