Η πολιτιστική αλλαγή είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη του κεφαλαίου

 Η διατήρηση του πολιτισμού είναι τόσο σημαντική για την ταυτότητα μιας ομάδας που έχει γίνει ιερή. Για πολλούς το περιεχόμενο του πολιτισμού δεν έχει σημασία, αρκεί να διατηρηθεί. Αλλά μια τέτοια μηδενιστική προσέγγιση του πολιτισμού έχει οδηγήσει σε αποτυχία και θα συνεχίσει να το κάνει. Ο πολιτισμός είναι μια κοινωνική τεχνολογία που επιτρέπει στις κοινωνίες να λειτουργούν μέσα σε ένα συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο. Έτσι, ένας αστερισμός γνωρισμάτων θα μπορούσε να είναι χρήσιμος για τους ανθρώπους που ζουν σε ένα προνεωτερικό περιβάλλον, αλλά δυσπροσαρμοστικός σε ένα μεταβιομηχανικό πλαίσιο.

Σε κτηνοτροφικούς πολιτισμούς, η προβολή της βίας αποτρέπει την κλοπή της σοδειάς από ξένους- ωστόσο, όταν οι κοινωνίες γίνονται λιγότερο γεωργικές και περισσότερο μορφωμένες, η γενική φινέτσα του πληθυσμού οδηγεί τους ανθρώπους να καταδικάζουν την άσεμνη συμπεριφορά. Η κοινωνική εξέλιξη καθιστά αναγκαία την κατάρρευση παλαιών πολιτισμών και τη γέννηση νέων, διότι οι κοινωνίες δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν αν δεν αναπληρώνονται με νέες τεχνικές. Η αντιμετώπιση του πολιτισμού ως αντίκα που πρέπει να διατηρηθεί προσφέρει θεραπευτικά οφέλη χωρίς να προάγει την κοινωνία. Αντί για τη διαφύλαξη του πολιτισμού, στόχος της κοινωνίας θα πρέπει να είναι η προώθηση της προόδου.

Αναπόφευκτα, στην πορεία προς τη νεωτερικότητα, θα υπάρξουν συγκρούσεις μεταξύ της παράδοσης και της καινοτομίας- ωστόσο, ο θρίαμβος της πρώτης οδηγεί σε στασιμότητα. Όπως και άλλα μέρη, η Ευρώπη υπέφερε από τις πολιτικές κατά της αγοράς και τον πολιτιστικό ρομαντισμό, αλλά έγινε το πρώτο μέρος όπου η παράδοση αντικαταστάθηκε από τη δύναμη της καινοτομίας, γεγονός που αναπόφευκτα οδήγησε την Ευρώπη στην απόκλιση από τον πλανήτη. Η Αγγλία, όπου η ιδέα της προόδου ήταν πιο έντονη, έγινε το πρώτο βιομηχανικό έθνος. Η αποδοχή της εθνικής καθυστέρησης είναι το πρώτο βήμα προς την ανάπτυξη. Δεν είναι τυχαία σύμπτωση ότι η Ιαπωνία, το πρώτο μη δυτικό έθνος που εκσυγχρονίστηκε, υποστήριξε ένα επιτυχημένο πρόγραμμα πολιτιστικών και θεσμικών μεταρρυθμίσεων τον δέκατο ένατο αιώνα.

Η Ιαπωνία εισήλθε στον δέκατο ένατο αιώνα ως οικονομικά καθυστερημένη, αλλά λόγω της τάσης της να μαθαίνει γρήγορα στο δεύτερο μέρος του αιώνα αυτού, η Ιαπωνία γνώρισε μια ταχεία άνοδο. Κατάφερε να νικήσει τη δυναστεία Τσινγκ της Κίνας (1894-95) και να υπερηφανεύεται για τις παγκοσμίως ανταγωνιστικές βιομηχανίες της στις αρχές του εικοστού αιώνα. Παραδόξως, η υιοθέτηση δυτικών θεσμών και ιδεών απέτρεψε την αλλοίωση του πολιτισμού της Ιαπωνίας. Αν η Ιαπωνία είχε διστάσει να εκσυγχρονιστεί, θα μπορούσε εύκολα να είχε γίνει ένα σημαντικό θύμα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Η ευνοϊκή ανταπόκριση της Ιαπωνίας στον εκσυγχρονισμό απέτρεψε τις δυτικές δυνάμεις από το να τη μετατρέψουν σε πολιτιστική μαριονέτα. Επειδή η Ιαπωνία έγινε μια ισχυρή χώρα, η Δύση έπρεπε να την αντιμετωπίσει ως ισότιμη.

Ο G. C. Allen υποστηρίζει ότι η αδίστακτη φιλοδοξία της Ιαπωνίας εμπόδισε τις δυτικές δυνάμεις να την καταστήσουν υποτελές εργαλείο:

[Η κυβέρνηση της Αποκατάστασης] αναγνώρισε ότι η στρατιωτική αδυναμία της Ιαπωνίας και η οικονομική της καθυστέρηση θα μπορούσαν να την καταστήσουν εύκολη λεία των Δυτικών Δυνάμεων και έκρινε ότι η ταχεία υιοθέτηση των δυτικών μεθόδων στον πόλεμο και τη βιομηχανία θα μπορούσε μόνο να της επιτρέψει να διατηρήσει την ανεξαρτησία της και τελικά να εξασφαλίσει την κατάργηση των "άνισων συνθηκών".

Αν η Ιαπωνία ήταν απρόθυμη να ακολουθήσει μια τέτοια ρεαλιστική προσέγγιση, ίσως σήμερα να μην ήταν μια οικονομική υπερδύναμη αλλά άλλη μια μη δυτική χώρα που αγωνίζεται λόγω της κληρονομιάς του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Για να καταπολεμήσει τον ανταγωνισμό από τη Δύση, η Κίνα ξεκίνησε μια πρωτοβουλία που ονομάστηκε Κίνημα Αυτοενίσχυσης- ωστόσο, δεν είχε ευρεία υποστήριξη από την κυβερνητική διοίκηση και ως εκ τούτου απέτυχε να δημιουργήσει μια βιομηχανική αναγέννηση. Τα έθνη προοδεύουν αποκτώντας ανθρώπινο κεφάλαιο και βελτιώνοντας τις υπάρχουσες τεχνολογίες, αλλά αυτό είναι ανέφικτο όταν οι άνθρωποι εκφράζουν εχθρότητα προς τις νέες ιδέες, λόγω του φόβου ότι η υιοθέτηση της αλλαγής θα υπονομεύσει την κουλτούρα. Ωστόσο, η πολιτισμική μυωπία κοστίζει ακριβά, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι ομάδες τιμωρούνται για την αντίσταση στη νεωτερικότητα.

Στη Νιγηρία, οι Ίγκμπο επέδειξαν προθυμία να εκπαιδευτούν και να μάθουν δυτικές τεχνικές. Οι Ίγκμπο ανταμείφθηκαν για την επιμέλειά τους και γρήγορα έγιναν μια ελίτ ομάδα στη Νιγηρία, ξεπερνώντας ακόμη και τους Γιορούμπα. Όμως οι ισλαμικές περιοχές του Βορρά ήταν εχθρικές προς τις προσπάθειες των δυτικών ιεραποστόλων και πολέμησαν τα σύγχρονα ιδεώδη. Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα οι βόρειες περιοχές της Νιγηρίας έχουν χαμηλότερα επίπεδα ανθρώπινου κεφαλαίου από τις νότιες. Η ανάπτυξη είναι δυνατή, αλλά οι αναπτυσσόμενες χώρες πρέπει να είναι δεκτικές σε νέες ιδέες και να εκτοπίσουν τις άσχετες κοσμοθεωρίες.

Αν οι φτωχές χώρες θέλουν να γίνουν πλούσιες, πρέπει να εκσυγχρονιστούν και να επιδιώξουν πολιτιστικές μεταρρυθμίσεις. Η πολιτιστική μεταρρύθμιση είναι δύσκολη, αλλά πρέπει να γίνει αν οι χώρες θέλουν σοβαρά να πετύχουν.