Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ

Άρθρο του AARON ROSS POWELL για το  libertarianism.org

 Η πολιτική δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να είσαι περήφανος. Δεν πρέπει να πιστεύουμε σε αυτήν, δεν πρέπει να ενθουσιαζόμαστε με αυτήν. Δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι είναι ευγενής ή, ακόμα χειρότερα, διασκεδαστική. Σε μια καλή μέρα, η πολιτική είναι ένα ανόητο παιχνίδι με αρνητικές εξωτερικές επιδράσεις. Μια σπατάλη αμέτρητων ωρών και αμέτρητων μυαλών - ωρών και μυαλών που θα μπορούσαν να είχαν πάει σε παραγωγικές, ριζοσπαστικές, κοσμογονικές και βελτιωτικές για τη ζωή αναζητήσεις. Η πολιτική, σε μια καλή μέρα, είναι χαμένες ευκαιρίες. Σε μια κακή μέρα, είναι βιοπορισμοί και μερικές φορές ζωές που καταστρέφονται. Είναι βία, άγνοια και φόβος.

Οι ισχυρές λέξεις απαιτούν ορισμούς, όμως. Τι εννοώ λοιπόν με τον όρο "πολιτική"; Εννοώ την πράξη του να αποφασίζεις για τους άλλους μέσω των μηχανισμών του κράτους. Να επιλέγουμε για τους άλλους και στη συνέχεια να βάζουμε την κυβέρνηση να τους αναγκάσει να συμφωνήσουν με τις επιλογές μας. Βέβαια, όταν παίρνουμε αποφάσεις μέσω αυτών των μηχανισμών -με την ψήφο, ας πούμε- περιμένουμε ότι το αποτέλεσμα θα αφορά εμάς τους ίδιους και όχι μόνο τους άλλους ανθρώπους. Αλλά είναι παραπλανητικό να λέμε ότι "αποφασίζουμε για τον εαυτό μας" όταν ψηφίζουμε, γιατί αν αυτό που ψηφίζουμε είναι κάτι που θα κάναμε ούτως ή άλλως, θα μπορούσαμε πάντα να επιλέξουμε να το κάνουμε ανεξάρτητα από μια ψηφοφορία. Αν θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να συνεισφέρω χρήματα σε έναν σκοπό, δεν χρειάζομαι το κράτος να με αναγκάσει να το κάνω. Μπορώ να κόψω μια επιταγή ανά πάσα στιγμή. Με την ψήφο, με τη μετάβαση από το προσωπικό και εθελοντικό στο πολιτικό και υποχρεωτικό, ζητάμε την εφαρμογή βίας. Η ψήφος είναι η πλειοψηφία που υποχρεώνει τη μειοψηφία να συμμορφωθεί με τις επιθυμίες της πλειοψηφίας. Έτσι, η πολιτική είναι μια μέθοδος λήψης αποφάσεων όπου οι επιλογές μεταφέρονται από τα άτομα που επιλέγουν ιδιωτικά σε ομάδες που επιλέγουν συλλογικά, και όπου οι αποφάσεις στις οποίες καταλήγουν αυτές οι ομάδες υποστηρίζονται από νόμους και κανονισμούς. Αυτή η τελευταία πτυχή -η υποστήριξη από τη δύναμη του νόμου- είναι που διαφοροποιεί την πολιτική από, ας πούμε, πέντε φίλους που ψηφίζουν για το πού θα πάνε για δείπνο.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε τουλάχιστον την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά με την πολιτική. Παρακολουθήστε τις καλωδιακές ειδήσεις, ακούστε ραδιόφωνο συζήτησης, παρακολουθήστε εβδομάδες ή μήνες προεκλογικών διαφημίσεων, και είναι αδύνατο να αποφύγετε την απρέπειά της πολιτικής πρακτικής. Είναι απωθητική και μας κάνει, ή θα έπρεπε να μας κάνει, να αμφισβητούμε τον χαρακτήρα οποιουδήποτε ενθουσιάζεται με αυτήν. Αλλά η βλαβερή επιρροή της επεκτείνεται πέρα από εκείνους που ασπάζονται την πολιτική ως επάγγελμα ή χόμπι. Η πολιτική αντιπροσωπεύει μια διαφθαρμένη επιρροή στη ζωή όλων μας, ένα εμπόδιο στην πορεία μας προς μια καλή ζωή. Ανεξάρτητα από το πόσο ελάχιστη είναι η συμμετοχή μας.

Η πολιτική το πετυχαίνει αυτό υπονομεύοντας την ικανότητά μας να ασκούμε σωστά την τέχνη της καλής ζωής. Ένας τρόπος είναι έμμεσος: η πολιτική συμβάλλει σε ένα περιβάλλον όπου η εκμάθηση της δεξιότητας της καλής ζωής γίνεται πιο δύσκολη από ό,τι θα ήταν διαφορετικά. Σημαντική προϋπόθεση για να ζούμε καλά είναι μια ορισμένη υλική ασφάλεια - αν απλώς τα βγάζουμε πέρα, δεν έχουμε χρόνο για ανώτερες αναζητήσεις. Είμαστε συνηθισμένοι στους συνήθεις Λιμπερταριανούς ισχυρισμούς, οι οποίοι βασίζονται στα οικονομικά, ότι ένα σύστημα όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται πολιτικά -είτε μέσω της δημοκρατικής διαδικασίας είτε από νομοθέτες και γραφειοκράτες αντί από άτομα- θα οδηγήσει σε λιγότερο πλούτο και καινοτομία, και συνεπώς θα μας δώσει λιγότερους πόρους για να ζήσουμε το είδος της ζωής που θα αποφασίζαμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο επιλογών και αφθονίας. Κατ' αυτόν τον τρόπο, ένα πολιτικά ελεγχόμενο περιβάλλον γίνεται λιγότερο συμβατό με τη μέγιστη καλή ζωή.

Αλλά η πολιτική δεν κάνει μόνο τον κόσμο γύρω μας χειρότερο. Κάνει και εμάς χειρότερους. Όταν συμμετέχουμε στην πολιτική -επιδιώκοντας αξιώματα, ψηφίζοντας- συμμετέχουμε σε ένα σύστημα όπου προσπαθούμε να αποφασίζουμε για τους άλλους, ενώ αυτοί προσπαθούν να αποφασίσουν για εμάς, και όπου αυτές οι αποφάσεις, όποιος και αν τις παίρνει, υποστηρίζονται από τη βία ή, τουλάχιστον, από την απειλή βίας. Είναι ένα σύστημα όπου οι συμμετέχοντες λένε ο ένας στον άλλον: "Εγώ ξέρω τι είναι καλύτερο για σένα, πρέπει να κάνεις αυτό που σου λέω, και αν δεν το κάνεις, αυτοί οι άνδρες με τα όπλα θα σε απειλήσουν ή θα σου πάρουν τα λεφτά σου ή θα σε κλείσουν σε ένα κελί ή θα σε σκοτώσουν". Ένα τέτοιο σύστημα μας ενθαρρύνει να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον με τρόπους που υπολείπονται των προτύπων συμπεριφοράς που θα έπρεπε να επιδιώκουμε, και μας ενθαρρύνει να βλέπουμε ο ένας τον άλλον όχι ως φίλους και συντρόφους και συναδέλφους που αναζητούν την καλή ζωή, αλλά ως εχθρούς και αντιπάλους και εμπόδια στο δρόμο για την εύρεση της ευτυχίας.

Η πολιτική ενσταλάζει τη μικροπρέπεια, τη μυωπία, τη μανιχαϊστική σκέψη, τις φυλετικές διαμάχες, τον εγωισμό και την οργή. Αποθαρρύνει τη λογική και τον σεβασμό και τη βασική εκτίμηση της αξιοπρέπειας των άλλων, ιδίως εκείνων που επιδιώκουν ζωές διαφορετικές από τη δική μας. Μας κάνει λιγότερο πιθανό να βρούμε ενάρετους μέντορες ή να μάθουμε από τις ενάρετες πράξεις των άλλων, επειδή όλοι όσοι συναντάμε θα υποφέρουν και οι ίδιοι από τη διαβρωτική της επίδραση. Η πολιτική ενθαρρύνει τις ακραίες αντιδράσεις αντί της προσεκτικής αναζήτησης της κατάλληλης, μετρημένης αντίδρασης. Η πολιτική απομακρύνει τις αποφάσεις από την τοπική γνώση και έτσι περιορίζει την ηθική σοφία, καθιστώντας λιγότερο πιθανό να ενεργήσουμε για να επιφέρουμε ενάρετα αποτελέσματα, ακόμη και όταν παρακινούμαστε από ενάρετες παρορμήσεις.

Η πολιτική είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ένα αμβλύ εργαλείο, αν και ίσως περιστασιακά απαραίτητο. Αλλά η χρήση της έχει κόστος, συμπεριλαμβανομένου, πιστεύω, της υποβάθμισης του χαρακτήρα μας. Θα πρέπει να καταφεύγουμε στην πολιτική μόνο όταν δεν έχουμε άλλες επιλογές, και τότε μόνο απρόθυμα. Τουλάχιστον, δεν θα πρέπει ποτέ να αποτελεί αιτία για πανηγυρισμούς ή να προβάλλεται ως το ιδανικό της πολιτικής αρετής. Εν ολίγοις, η πολιτική μας κάνει χειρότερους. Θα ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι χωρίς αυτήν. Καλύτερα αν απορρίπταμε την πολιτική ως μέσο για να επιδεικνύουμε τη θέλησή μας στον κόσμο και αν αντ' αυτού καταβάλλαμε μεγαλύτερη προσπάθεια να ανταποκριθούμε στις δυνατότητές μας ως λογικά, διακριτικά όντα. Η καλή ζωή δεν είναι η ζωή της πολιτικής και η πολιτική είναι, σε ένα θεμελιώδες επίπεδο, ασύμβατη με την καλή ζωή.