Η παγκοσμιοποιητική ομιλία του Ντράγκι στην ΕΕ προτρέπει σε συγκέντρωση εξουσίας

 Μια αρκετά αποκαλυπτική ομιλία για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκφωνήθηκε στις Βρυξέλλες στις 16 Απριλίου 2024 από τον Μάριο Ντράγκι, ο οποίος κάποια στιγμή προοριζόταν να γίνει ο επόμενος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αντικαθιστώντας την καταδικασμένη σε σκάνδαλα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η οποία πρόσφατα επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη θητεία. Ο Ντράγκι, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και πρώην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έδωσε συστάσεις πολιτικής για το μέλλον απευθείας στα μέλη της Επιτροπής της ΕΕ. Εν όψει των φετινών εκλογών για το κοινοβούλιο της ΕΕ, το περιεχόμενο αυτής της ομιλίας θα πρέπει να εκτεθεί, διότι ενσαρκώνει τόσα πολλά από αυτά που είναι λάθος σήμερα με την πολιτική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ομιλία είχε τίτλο "Ριζική αλλαγή - Αυτό είναι που χρειάζεται", ένας κατανοητός τίτλος, αν αναλογιστεί κανείς την θλιβερή πορεία στην οποία βρίσκεται σήμερα η ΕΕ. Θα ήταν πράγματι μια "ριζική αλλαγή" στο σημερινό πολιτικό περιβάλλον να επιτραπεί περισσότερη ελευθερία, λιγότερες ρυθμίσεις, λιγότερη αναδιανομή και λιγότερη φορολογία, προκειμένου να δοθεί οικονομική ώθηση στην Ευρώπη. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτό δεν είναι καθόλου αυτό που έχει στο μυαλό του ο Ντράγκι, αφού είναι ένας κρατιστής δια παντός. Αυτό που προτείνει είναι ακόμη περισσότερη από την ίδια παρεμβατική δίαιτα.

Λανθασμένες λύσεις για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας

Ο Ντράγκι θρηνεί για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η ΕΕ στη διαχείριση του ανταγωνισμού, παρά την " απελευθερωτική στρατηγική της προσπάθειας μείωσης του μισθολογικού κόστους σε σχέση μεταξύ τους". ", όπως λέει. Τα αποτελέσματα αυτής της σκόπιμης στρατηγικής δεν πείθουν, αφού ακόμη και οι στατιστικές της ΕΕ καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι "εντός της ζώνης του ευρώ, το ωριαίο κόστος εργασίας αυξήθηκε σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ". Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η ελεύθερη αγορά (δηλαδή, όχι η ΕΕ) τείνει να εξαλείφει φυσιολογικά τις διαφορές στους μισθούς και τις τιμές με την πάροδο του χρόνου μέσω της ροής κεφαλαίου και εργασίας- όταν η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει αυτή τη διαδικασία, οδηγεί μόνο σε πρόσθετο κόστος.

Ο Ντράγκι διαμαρτύρεται επίσης για τη δεινή κατάσταση της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ στις τεχνολογίες αιχμής. Ωστόσο, είναι σαφές ότι οι ασφυκτικές ρυθμιστικές και φορολογικές συνθήκες στην ΕΕ είναι αυτές που καταπνίγουν την καινοτομία. Ο Ντράγκι κάνει επίσης λάθος να γενικεύει- υπάρχουν μεγάλες περιφερειακές διαφορές εντός της ΕΕ για αυτούς ακριβώς τους λόγους. Οι περιοχές με ανθηρά περιβάλλοντα νεοφυών επιχειρήσεων θα πρέπει να ανταμείβονται απλά και μόνο με το να τις αφήνουμε να προσελκύουν κεφάλαια και ταλέντα σύμφωνα με τις αρχές της ελεύθερης αγοράς.

Ωστόσο, αντί να συνδέσει την καινοτομία και τις επενδύσεις με την ελεύθερη αγορά, ο Ντράγκι σημείωσε ότι

η ΕΕ έχει πολύ υψηλές ιδιωτικές αποταμιεύσεις, οι οποίες όμως διοχετεύονται κυρίως σε τραπεζικές καταθέσεις και δεν καταλήγουν να χρηματοδοτούν την ανάπτυξη όσο θα μπορούσαν σε μια μεγαλύτερη κεφαλαιαγορά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η προώθηση της Ένωσης Κεφαλαιαγορών (CMU) αποτελεί απαραίτητο μέρος της συνολικής στρατηγικής για την ανταγωνιστικότητα.

Σύμφωνα με την ΕΕ, η ένωση κεφαλαιαγορών είναι μια "πρωτοβουλία για τη δημιουργία μιας πραγματικά ενιαίας αγοράς κεφαλαίων σε ολόκληρη την ΕΕ", η οποία πρόκειται να χρησιμοποιηθεί, σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας Enrico Letta, "για να τραβήξει τρισεκατομμύρια από τα συλλογικά μαξιλάρια του καναπέ του μπλοκ, προσφέροντας στους αποταμιευτές έναν ευκολότερο τρόπο να επενδύσουν σε μετοχές".

Η πρόταση αυτή δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς τα σημερινά Ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα που δαπανούν πολλά χρήματα και τυπώνουν χρήμα αναζητούν ξεδιάντροπα, ακόμη και δημόσια, τρόπους πρόσβασης στις προσωπικές αποταμιεύσεις σε ολόκληρη την ΕΕ. Σαν από σπόντα, το γραφείο του πλήρως ευθυγραμμισμένου με την ΕΕ Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν δήλωσε ότι "οι αποταμιεύσεις των νοικοκυριών θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτούν πιο άμεσα τις τεράστιες επενδύσεις που χρειαζόμαστε για να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητά μας". Επίσης, όπως το έθεσε μια φιλική προς την ΕΕ δεξαμενή σκέψης: "Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει 33,5 τρισεκατομμύρια ευρώ σε αποταμιεύσεις των νοικοκυριών, δηλαδή το ένα τέταρτο του συλλογικού της ΑΕΠ, ωστόσο μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων είναι κολλημένο στις τράπεζες, επειδή τα νοικοκυριά προτιμούν τα μετρητά από τις επενδύσεις στην αγορά". Οι φορτισμένες λέξεις "κάθεται" και "κολλημένο" μαρτυρούν θεσμούς που όχι μόνο θέλουν τελικά να απαλλαγούν από τα μετρητά για να αυξήσουν τον έλεγχο, αλλά που πρώτα θέλουν, σοκαριστικά, να χρησιμοποιήσουν τις αποταμιεύσεις των νοικοκυριών για να αντισταθμίσουν τις αποτυχημένες και άκαμπτες πολιτικές της ΕΕ που καταπνίγουν τις επενδύσεις και την ανταγωνιστικότητα εδώ και δεκαετίες.

Ακόμα και οι Financial Times αναγνώρισαν ότι "η ανταγωνιστικότητα και η ένωση των κεφαλαιαγορών είναι τα χιλιοειπωμένα λόγια των ανακοινώσεων της ΕΕ. Η έμφαση στην ανταγωνιστικότητα είναι αντανακλαστικό του τρομακτικού γεωοικονομικού περιβάλλοντος. Η υποσχόμενη ένωση κεφαλαιαγορών παρακάμπτει το ζήτημα του κοινού δανεισμού της ΕΕ".

Ο Ντράγκι είναι προφανές ότι απλώς κάνει κήρυγμα στους προσηλυτισμένους για να προσεταιριστεί την Επιτροπή της ΕΕ της οποίας ενδέχεται σύντομα να ηγηθεί. Λόγω της πολιτικής του ατζέντας υπέρ της συγκέντρωσης της εξουσίας στις Βρυξέλλες, αγνοεί το γεγονός ότι, όπως σημείωνε ο Ludwig von Mises, "το χρήμα δεν είναι ποτέ άπραγο". Οι καταθέσεις όχι μόνο αντανακλούν τις φυσικές και ποικίλες τάσεις των ατόμων να αποταμιεύουν, αλλά όπως εξήγησε ο Mises στο Human Action, "Εάν ο μεμονωμένος αποταμιευτής χρησιμοποιεί τις πρόσθετες αποταμιεύσεις του για την αύξηση των χρηματικών του διαθεσίμων, επειδή αυτός είναι στα μάτια του ο πιο συμφέρων τρόπος χρήσης τους, προκαλεί μια τάση πτώσης των τιμών των εμπορευμάτων και αύξησης της αγοραστικής δύναμης της νομισματικής μονάδας". Έτσι, σε μια ελεύθερη κοινωνία (δηλαδή, όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση), οι αποταμιεύσεις εκπληρώνουν έναν σημαντικό και φυσικά βαθμονομητικό ρόλο που δεν θα πρέπει να εναπόκειται σε κανέναν κυβερνητικό θεσμό να δημιουργήσει ή να καταστρέψει.

Κατηγορώντας τον Γεωπολιτικό Κόσμο

Αυτές οι πολιτικές προτάσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας διαμορφώθηκαν από τον Ντράγκι στο πλαίσιο ενός μεγάλου τριμερούς αγώνα ισχύος μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών, της ΕΕ και της Κίνας. Ωστόσο, ένας τέτοιος γεωπολιτικός ανταγωνισμός δεν μπορεί να είναι προς το συμφέρον των Ευρωπαίων καταναλωτών, οι οποίοι θα δουν τότε περαιτέρω περιορισμούς στο ελεύθερο εμπόριο με εταιρείες από αυτά τα δύο έθνη. Ο μόνος φυσικός ανταγωνισμός είναι οικονομικός -όχι πολιτικός- και υπάρχει μεταξύ επιχειρήσεων και ατόμων στην ελεύθερη αγορά. Ο στόχος της ΕΕ είναι να μπει σε έναν ανταγωνισμό μεγάλων δυνάμεων με τις ΗΠΑ και την Κίνα ή να επιτρέψει στους Ευρωπαίους να ευημερήσουν ειρηνικά; Φαίνεται ξεκάθαρα ότι για τον Ντράγκι και την Επιτροπή της ΕΕ είναι το πρώτο.

Η κατάσταση του ολοένα και πιο θνησιγενή Ευρωπαϊκού εγχειρήματος αποδίδεται έτσι εμμέσως από τον Ντράγκι σε εξωτερικές δυνάμεις - στην Κίνα, ειδικότερα, αλλά όλο και περισσότερο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, η ρίζα των προβλημάτων είναι πρωτίστως ο αχαλίνωτος κρατικιστικός παρεμβατισμός σε όλους σχεδόν τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στην ΕΕ. Ο Ντράγκι δηλώνει ότι "άλλες περιοχές δεν παίζουν πλέον με τους κανόνες και σχεδιάζουν ενεργά πολιτικές για να ενισχύσουν την ανταγωνιστική τους θέση". Αυτό είναι απλώς το καζάνι που φωνάζει το καζάνι μαύρο, καθώς η κυβερνητική στήριξη των εθνικών βιομηχανιών αποτελεί προτιμώμενο εργαλείο πολιτικής των δυτικών κυβερνήσεων εδώ και πολλές δεκαετίες, για να μην αναφέρουμε ότι η ΕΕ δεν είναι καθόλου αθώα στην υπονόμευση των "κανόνων".

Ο στόχος είναι η συγκέντρωση της πολιτικής εξουσίας

Η υποκείμενη παγκοσμιοποιητική ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που υποστηρίζεται συνεχώς από την Χεγκελιανή ιδέα του "ομοιογενούς παγκόσμιου κράτους", είναι ολοφάνερη στην ομιλία του Ντράγκι. Τα σημάδια αυτής της ατζέντας βρίσκονται παντού, όπως όταν προτρέπει για "την τυποποίηση των δεδομένων των ασθενών της ΕΕ" ή "να συμφωνήσουμε σε μια κοινή προσέγγιση" στην ενέργεια, ή όταν προωθεί την "κοινή δανειοληπτική ικανότητα της ΕΕ". Όλες οι προτάσεις του τείνουν προς τη συγκέντρωση της εξουσίας στην ΕΕ και την περαιτέρω αποδυνάμωση της κυριαρχίας των κρατών μελών. Αυτό είναι σαφές όταν μιλάει για την ανάγκη "ενεργοποίησης της κλίμακας" και όταν παραπονιέται για "έλλειψη κλίμακας" και ότι "ο κατακερματισμός μας κρατάει πίσω". Αυτές οι προτάσεις και άλλες χρησιμοποιούνται από τον Ντράγκι για να δικαιολογήσει τη συγκέντρωση περισσότερης εξουσίας στα χέρια εκλεγμένων γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες.

Η επιτυχία της Ευρώπης δεν εξαρτάται από τέτοιες πολιτικές. Αντιθέτως, θα ωθήσουν μόνο τις κρατικές δαπάνες και τη διοίκηση, αλλά θα κάνουν ελάχιστα για τους πραγματικούς επιχειρηματίες που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των Ευρωπαϊκών οικονομιών. Υπάρχει πράγματι ανάγκη για περισσότερη ανταγωνιστικότητα στην Ευρώπη, αλλά αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν η ΕΕ και τα εθνικά κράτη αρχίσουν να χαλαρώνουν τον ασφυκτικό τους έλεγχο στην Ευρωπαϊκή Οικονομία.

Είναι προφανές ότι η ΕΕ έχει υπερβεί τον αρχικό της στόχο, δηλαδή τη διασφάλιση των τεσσάρων ελευθεριών σε όλα τα Ευρωπαϊκά έθνη. Σήμερα, μετά τις αναμφισβήτητα αντιδημοκρατικές επικυρώσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ του 1992 και της Συνθήκης της Λισαβόνας του 2008, ο Ντράγκι επιβεβαιώνει ότι η ΕΕ προχωράει με την ατζέντα του παγκοσμιοποιητικού ελέγχου. Αυτό είναι πραγματικά το θέμα των κοινοβουλευτικών εκλογών της ΕΕ τον Ιούνιο του 2024.

Το εγχείρημα της ΕΕ και οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που το υποστήριξαν έχουν προκαλέσει τον όλεθρο σε ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό μέσω δεκαετιών καταναγκαστικών πολιτικών. Αν η Ευρώπη πρόκειται να αναγεννηθεί ξανά οικονομικά, επιστημονικά και πολιτιστικά, πρέπει πρώτα να αφαιρεθούν τα πολιτικά βαρίδια που κρατούν την οικονομία της σε χαμηλά επίπεδα.