Η νέα πράσινη οικονομία είναι κάτι περισσότερο από ένα κεϋνσιανό σχέδιο δαπανών

 Η θεωρία της κλιματικής αλλαγής λέει ότι το κοινό πρέπει να μειώσει δραστικά την κατανάλωσή του για να σωθεί το περιβάλλον, ενώ η κεϋνσιανή οικονομική επιστήμη λέει ότι η αύξηση της κατανάλωσης από το ευρύ κοινό είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για μια ευημερούσα οικονομία. Παρά την αντίφαση, η δυτική πολιτική ελίτ προσυπογράφει και τα δύο δόγματα.

Δεν μπορεί η ελίτ να δει τη λογική αδυναμία πολιτικής δράσης που βασίζεται τόσο στη θεωρία της κλιματικής αλλαγής όσο και στα κεϋνσιανά οικονομικά; Ίσως όχι, ή ίσως υπάρχει μια κρυφή συνοχή στις ενέργειες των ελίτ που μπορεί να ανακαλυφθεί εξετάζοντας τα κίνητρα που διέπουν τις αμοιβαία αποκλειόμενες θεωρίες που παρουσιάζονται στο κοινό.

Η ουσία των κεϋνσιανών οικονομικών είναι ότι οι υφέσεις συμβαίνουν επειδή η συνολική ζήτηση έχει μειωθεί (δηλαδή η επιθυμία των καταναλωτών να ξοδεύουν λιγότερα) και, επομένως, ο μόνος τρόπος για να επιστρέψει η ανάπτυξη είναι η αύξηση της συνολικής ζήτησης. Εφόσον το ιδιωτικό αίσθημα προκάλεσε τη μείωση της συνολικής ζήτησης, η μόνη δύναμη που μπορεί να επιφέρει την αύξησή της είναι οι κρατικές δαπάνες μέσω επιδοτήσεων, προγραμμάτων πρόνοιας και πρόχειρης εργασίας, που χρηματοδοτούνται από ελλειμματικές δαπάνες.

Σε αντίθεση με τα "παραδοσιακά" ή αυστριακά οικονομικά, οι κεϋνσιανοί αγνοούν έννοιες όπως η κεφαλαιακή διάρθρωση, η χρονική προτίμηση και η κακή επένδυση. Ο κρίσιμος παράγοντας είναι η ενίσχυση της βραχυπρόθεσμης δημόσιας κατανάλωσης, σύμφωνα με τον περίφημο αφορισμό του Keynes "μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί".

Με τα δικά του λόγια:

Αν το Υπουργείο Οικονομικών γέμιζε παλιά μπουκάλια με χαρτονομίσματα, τα έθαβε σε κατάλληλο βάθος σε εγκαταλελειμμένα ανθρακωρυχεία, τα οποία στη συνέχεια γέμιζαν μέχρι την επιφάνεια με σκουπίδια της πόλης, και άφηνε στις ιδιωτικές επιχειρήσεις με βάση τις δοκιμασμένες αρχές του laissez-faire να ξεθάψουν ξανά τα χαρτονομίσματα ... δεν θα χρειαζόταν να υπάρχει πλέον ανεργία και, με τη βοήθεια των επιπτώσεων, το πραγματικό εισόδημα της κοινότητας, καθώς και ο κεφαλαιουχικός της πλούτος, θα γινόταν πιθανώς πολύ μεγαλύτερο από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Θα ήταν, πράγματι, πιο λογικό να χτιστούν σπίτια και τα συναφή- αλλά αν υπάρχουν πολιτικές και πρακτικές δυσκολίες που εμποδίζουν κάτι τέτοιο, τα παραπάνω θα ήταν καλύτερα από το τίποτα.

Αντίθετα, το κύριο αίτημα του λόμπι της κλιματικής αλλαγής από πλευράς πολιτικής οικονομίας είναι να περιοριστεί βίαια η κατανάλωση του κοινού, καθώς, κατά τη γνώμη τους, ο σημερινός τρόπος ζωής μας εξαντλεί τους πόρους της Γης και ρυπαίνει την ατμόσφαιρά της με απαράδεκτο ρυθμό. Ολοένα και περισσότερο πιστεύουν ότι το μέσο βιοτικό επίπεδο δικαιολογεί μικρή ανησυχία, καθώς θεωρούν ότι η ζωή μας βρίσκεται σε μεγαλύτερο κίνδυνο. Ένας από τους πιο τολμηρούς υποστηρικτές της προσπάθειας μείωσης της κατανάλωσης είναι ο συγγραφέας George Monbiot.

Με τα δικά του λόγια:

Η μεταποίηση και η κατανάλωση είναι [sic] υπεύθυνες για το αξιοσημείωτο 57% της παραγωγής αερίων του θερμοκηπίου που προκαλείται από το Ηνωμένο Βασίλειο. Όπως είναι φυσικό, σχεδόν κανείς δεν θέλει να μιλήσει γι' αυτό, καθώς η μόνη ουσιαστική απάντηση είναι η μείωση του όγκου των πραγμάτων που καταναλώνουμε.

Βάλτε τα δύο επιχειρήματα δίπλα-δίπλα και η αμοιβαία αποκλειστικότητά τους είναι προφανής. Από μόνες τους, οι θεωρίες της κλιματικής αλλαγής και της κεϋνσιανής οικονομίας μπορεί να φαίνονται λογικές, ωστόσο η επικρατούσα άποψη είναι ότι και οι δύο είναι σωστές και ότι και οι δύο, με κάποιο τρόπο, πρέπει να εφαρμοστούν.

Για να αποδείξουμε ότι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής της Δύσης όντως ασπάζονται και τις δύο θεωρίες ταυτόχρονα, παραθέτουμε δύο δηλώσεις του Ρίτσι Τόρες (D-NY)

Σχετικά με τα οικονομικά:

Ο καλύτερος τρόπος για να τερματιστεί η φτώχεια στην Αμερική, για να τονωθεί η οικονομία, είναι να βάλουμε χρήματα στις τσέπες των ανθρώπων που έχουν ανάγκη, επειδή οι άνθρωποι σε περιοχές όπως η δική μου θα ξοδέψουν αυτά τα δολάρια σε τοπικό επίπεδο, γεγονός που θα δημιουργήσει εισόδημα όχι μόνο για τις επιχειρήσεις, αλλά και για τους εργαζόμενους που απασχολούνται σε αυτές τις επιχειρήσεις. Έτσι, δεν είναι μόνο καλή ηθική, είναι και καλή οικονομία.

Σχετικά με την κλιματική αλλαγή:

Η παγκόσμια κλιματική αλλαγή είναι η μεγαλύτερη απειλή για τον πλανήτη μας και τις μελλοντικές γενιές. Είναι καιρός να δράσουμε και να αντιστρέψουμε την πορεία μας. Μαζί με τους @HouseDemocrats καλούμε τον @POTUS Admin να δώσει προτεραιότητα στην παγκόσμια κλιματική δικαιοσύνη.

Για ένα άλλο παράδειγμα, θυμηθείτε την κυβέρνηση Ομπάμα. Εισήλθε στο αξίωμά του κατά τη διάρκεια μιας ύφεσης, και η απάντησή του ήταν να περάσει το μεγαλύτερο πακέτο μέτρων τόνωσης της ιστορίας. Ωστόσο, ήταν επίσης ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία που έθεσε ως προτεραιότητα την κλιματική αλλαγή και τη συνακόλουθη μείωση της κατανάλωσης που θεωρήθηκε αναγκαία. Αν η κλιματική αλλαγή και η κεϋνσιανή οικονομία αναμειγνύονται όπως το λάδι με το νερό, γιατί ευθυγραμμίζονται μαζί στην ίδια κυρίαρχη συναίνεση;

Υπάρχουν άνθρωποι, μεταξύ άλλων στην κορυφή της ιεραρχίας χάραξης πολιτικής, που πιστεύουν στην εφαρμογή τόσο της κλιματικής αλλαγής όσο και της κεϋνσιανής οικονομίας και απλώς δεν έχουν σκεφτεί τη λογική αδυναμία μιας τέτοιας δράσης. Οι Αυστριακοί μελετητές κατανοούν ότι τα σαφή λάθη στη σκέψη μπορούν να επιμένουν για δεκαετίες, ακόμη και όταν η δημόσια πολιτική που βασίζεται στην εν λόγω σκέψη αποτυγχάνει να αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι πιο πιθανό να συμβεί στην πολιτική και γραφειοκρατική ελίτ παρά στους απλούς ανθρώπους, δεδομένης της πρόσβασης της κυβέρνησης στο τυπογραφείο, της απομάκρυνσής της από τις πιέσεις του πραγματικού κόσμου και, κατά συνέπεια, της έλλειψης κοινής λογικής.

Ωστόσο, με τόσες πολλές ελίτ να υποστηρίζουν μια φαινομενικά ξεκάθαρη αντίφαση στους όρους, αξίζει να αναρωτηθούμε αν κάποιοι γνωρίζουν ακριβώς τι κάνουν. Μια εξέταση των συμφερόντων και των κινήτρων τους υποδηλώνει ότι αυτό συμβαίνει.

Η Λέσχη της Ρώμης, η οποία ξεκίνησε μεγάλο μέρος της έρευνας και των μηνυμάτων γύρω από την υποτιθέμενη ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή τη δεκαετία του 1970, δήλωσε:

Αναζητώντας έναν κοινό εχθρό εναντίον του οποίου θα μπορούσαμε να ενωθούμε, καταλήξαμε στην ιδέα ότι η ρύπανση, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η έλλειψη νερού, η πείνα και άλλα παρόμοια θα ταίριαζαν. Στο σύνολό τους και στις αλληλεπιδράσεις τους, τα φαινόμενα αυτά συνιστούν πράγματι μια κοινή απειλή που πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους μαζί. Όμως, ορίζοντας αυτούς τους κινδύνους ως εχθρούς, πέφτουμε στην παγίδα ... [να] μπερδεύουμε τα συμπτώματα με τις αιτίες. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι προκαλούνται από την ανθρώπινη παρέμβαση στις φυσικές διεργασίες, και μόνο μέσω αλλαγής στάσεων και συμπεριφοράς μπορούν να ξεπεραστούν. Ο πραγματικός εχθρός λοιπόν είναι η ίδια η ανθρωπότητα.

Στο An Inconvenient Truth ο Αλ Γκορ είπε ότι το Μαϊάμι θα είναι υποβρύχιο μέχρι το 2020, αλλά η επιδίωξη για συγκεντρωτική κυβέρνηση και έλεγχο από πάνω προς τα κάτω που αποδεικνύεται από το παραπάνω απόσπασμα επιμένει.

Εκτός από τον κοινωνικό έλεγχο, η ελίτ επωφελείται διανέμοντας επιδοτήσεις στους φίλους της και καθιστώντας τον ανταγωνισμό τους παράνομο ή απαγορευτικά ακριβό. Είναι παγκοσμίως αποδεκτό ότι οι "πράσινες" εταιρείες δεν θα είχαν ποτέ ξεκινήσει τη δεκαετία του 2000 χωρίς να στηριχθούν από τις κεντρικές κυβερνήσεις. Και με μια περιστρεφόμενη πόρτα μεταξύ της κυβέρνησης, του λόμπι του κλίματος και των "πράσινων" εταιρειών, η παρακολούθηση των χρημάτων δεν είναι πολύπλοκη υπόθεση.

Για παράδειγμα, το ρεκόρ των 38 δισεκατομμυρίων δολαρίων της Γερμανίας σε "πράσινες" εταιρείες το 2020. Ή αυτό το άρθρο, το οποίο διαπίστωσε ότι τα περισσότερα οφέλη από τις επιδοτήσεις για την κλιματική αλλαγή πηγαίνουν στις μεγάλες τράπεζες. Οι τιμές ρεκόρ της βενζίνης είναι καλές για τους κατασκευαστές ηλεκτρικών αυτοκινήτων.

Το επιχείρημα ότι οι επιδοτήσεις για τα "ορυκτά καύσιμα" είναι μεγαλύτερες από εκείνες για τις "ανανεώσιμες πηγές ενέργειας" δεν είναι αληθές. Συμβουλευτείτε αυτό το γράφημα από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια:

Χωρίς να εμβαθύνουμε στην επιστημονική ορθότητα οποιασδήποτε θεωρίας, η υποκρισία που επιδεικνύουν οι υποστηρικτές τους υπονομεύει δραστικά την ατομική αξιοπιστία των θεωριών, εκτός από τα προβλήματα με τη συλλογική τους συνοχή που συζητήθηκαν σε όλο αυτό το άρθρο.

Ωστόσο, αν και η κλιματική αλλαγή και τα κεϋνσιανά οικονομικά αντιφάσκουν μεταξύ τους στη θεωρία, στην πράξη είναι συμβατά: και τα δύο σημαίνουν ότι οι γενναιόδωρες και αυθαίρετες επιδοτήσεις διανέμονται από την κεντρική πολιτική εξουσία.

Εκτός από τις ιδιοτελείς βασικές αρχές, η ελίτ δεν πιστεύει σοβαρά σε κανένα δόγμα εκτός από το δικό της συμφέρον. Η δημόσια πολιτική είναι συχνά μια άσκηση ιδεολογικής επιλογής- άλλοτε οι αρμόδιοι προβάλλουν την κλιματική αλλαγή, άλλοτε τα κεϋνσιανά οικονομικά. Ποτέ δεν γίνεται προσπάθεια πλήρους και μόνιμης εφαρμογής οποιασδήποτε από τις δύο θεωρίες, αλλά μάλλον εναλλάσσονται ανάλογα με τις ανάγκες. Τα αποτελέσματα στην πράξη από αυτές τις διαφορετικές θεωρίες είναι έτσι τα ίδια: πελατειακός καπιταλισμός, αναποτελεσματικότητα και γενική εξαθλίωση.

Ο ορισμός της ελίτ εμπεριέχει το γεγονός ότι μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων αποτελεί ελίτ. Σχεδόν όλοι είναι αποδέκτες αυτής της ατζέντας. Πρέπει να ενημερώσουμε τους ανθρώπους, να σπάσουμε το ενοχο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των μέσων ενημέρωσης και να υπερασπιστούμε τα δικά μας συμφέροντα.