Ο σοσιαλισμός δεν μείωσε ποτέ τις τιμές ούτε βελτίωσε την προσιτότητα. Ποτέ. Ο παρεμβατισμός είναι η ρίζα όλων των προβλημάτων πληθωρισμού και ελλείψεων. Μόνο ο ανταγωνισμός, οι ανοιχτές αγορές και η τεχνολογία μπορούν να μειώσουν τις τιμές και να διευκολύνουν τα σημεία συμφόρησης που δημιουργούν οι κυβερνήσεις μέσω ασφυκτικών κανονισμών και φόρων.   

Ο Zohan Mamdani δήλωσε ότι «δεν υπάρχει πρόβλημα αρκετά μεγάλο που η κυβέρνηνηση δεν μπορεί να λύσει». Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Δεν υπάρχει πρόβλημα που η κυβερνητική παρέμβαση δεν κάνει χειρότερο. Η κυβερνητική παρέμβαση είναι η αιτία των πληθωριστικών κρίσεων, όχι η θεραπεία.

Οι ανεξέλεγκτες δαπάνες είναι εκτύπωση χρήματος και οδηγούν αναπόφευκτα στην καταστροφή της αγοραστικής δύναμης του νομίσματος, χαμηλότερους πραγματικούς μισθούς και υψηλότερο πληθωρισμό. Προσθέστε ρυθμίσεις που περιορίζουν τον ανταγωνισμό και την προσιτή προσφορά και φόρους που κάνουν τις μικρές επιχειρήσεις μη ανταγωνιστικές και οι στρεβλώσεις που δημιουργούν οι κυβερνήσεις παίζοντας τον Θεό οδηγούν σε χρόνιο πληθωρισμό. 

Η εξήγηση είναι απλή. Οι οικονομικές προκλήσεις απαιτούν ανταγωνισμό, δημιουργική καταστροφή και ανοιχτές αγορές για να παράγουν οφέλη για όλους τους πολίτες. Το να δίνουμε όλο και μεγαλύτερη οικονομική εξουσία σε γραφειοκράτες που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και πάντα καταφεύγουν σε υψηλότερους φόρους και περισσότερες δαπάνες είναι η συνταγή για στασιμότητα και κρίση χρέους. 

DEBT AND STAGNATION: Why Large Government Plans Fail

https://www.youtube.com/watch?v=xQYwUez7q9E

Ο Mamdami αποτυγχάνει να εξηγήσει ότι η σοσιαλιστική Γαλλία έχει την μεγαλύτερη κυβέρνηση στον ΟΟΣΑ, τους υψηλότερους φόρους και μια βαθιά παρεμβατική οικονομία. Βρίσκεται σε στασιμότητα· έχει βαθιά κρίση χρέους, υψηλό κόστος ζωής και εκρηκτική κοινωνική δυσαρέσκεια. Όχι μόνο η Γαλλία. Τα στοιχεία της αποτυχίας του «κοινωνικού κράτους» είναι σαφή στη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά και πολλές άλλες ανεπτυγμένες οικονομίες που ξέχασαν ότι ο πλούτος δεν είναι μια τούρτα για να μοιραστεί. Είτε δημιουργείς πλούτο είτε τον καταστρέφεις.

The Age Of Endless Debt Crisis

   https://www.youtube.com/watch?v=FCL-p8vAvAo

Πολλοί επικαλούνται την Κίνα ως παράδειγμα σοσιαλισμού που λειτουργεί. Ωστόσο, η Κίνα δεν αποδεικνύει ότι ο σοσιαλισμός λειτουργεί· αποδεικνύει ότι η εγκατάλειψη του σοσιαλισμού λειτουργεί. Το οικονομικό σύστημα της Κίνας είναι αυτό που πολλοί σοσιαλιστές, όπως ο Mamdani, ο Sanders ή η AOC, αποκαλούν «αχαλίνωτο καπιταλισμό». Στην πραγματικότητα, μερικές από τις πιο περίπλοκες προκλήσεις της Κίνας, όπως η υπερπαραγωγή, προέρχονται από τον κρατικό κεντρικό σχεδιασμό.

Στον πυρήνα του προβλήματος είναι η ιδέα ότι η κυβέρνηση είναι καλύτερος κατανομέας πλούτου και ευημερίας από την αγορά. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Μια παρεμβατική κυβέρνηση θα ξοδεύει πάντα υπερβολικά, θα επενδύει λανθασμένα και θα μετακυλίει το κόστος στους φορολογούμενους και τους πολίτες επειδή οι πολιτικοί δεν υφίστανται τις συνέπειες των λαθών τους. Ο σοσιαλισμός δικαιολογείται πάντα βάσει των υποτιθέμενων καλών προθέσεών του, ενώ ο καπιταλισμός κρίνεται για τα χειρότερα αποτελέσματά του. Το κόλπο; Μόλις δοκιμάσεις τον σοσιαλισμό, δεν μπορείς να τον ξεφορτωθείς όταν αποτυγχάνει, όπως πάντα κάνει.

 Ο παρεμβατισμός διαβρώνει πάντα την ευημερία, υπονομεύει την ελευθερία και αποσταθεροποιεί τα ίδια τα θεμέλια που οι πολιτικοί ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται. Ωστόσο, μέχρι οι πολίτες να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν εξαπατηθεί, η εξουσία των πολιτικών είναι υπερβολικά μεγάλη. 

RECENT GOLD CORRECTION DOES NOT CHANGE THE FUNDAMENTALS

https://www.youtube.com/watch?v=Rv-DTSy4xkg

Η φράση του Mamdani βασίζεται στην άποψη ότι η γραφειοκρατική δράση μπορεί να ξεπεράσει οποιοδήποτε εμπόδιο με καθαρή θέληση και υποτιθέμενους απεριόριστους πόρους. Ωστόσο, η ιστορία δείχνει επανειλημμένα ότι οι προσπάθειες επιβολής μεγάλου κυβερνητικού ελέγχου οδήγησαν σε αρνητικές συνέπειες. Οι κυβερνητικές δαπάνες είναι εκτός ελέγχου και οι παρεμβατικές διοικήσεις αρνούνται να μειώσουν δαπάνες ή να ισοσκελίσουν προϋπολογισμούς. Αντίθετα, αυξάνουν την γραφειοκρατική εξουσία, ποντάροντας σε απεριόριστες δαπάνες, γνωρίζοντας ότι τα μακροπρόθεσμα κόστη μετακυλίονται στους πολίτες και όχι στους πολιτικούς.   

Οι πολιτικοί επωφελούνται από την αύξηση της κρατικής εξουσίας· αυτό το κίνητρο διαιωνίζει κύκλους παρέμβασης που αφήνουν πίσω τους ίχνη χρέους ενώ οι πολιτικοί καρπώνονται τα οφέλη.

HOW THE GOVERNMENT MAKES YOU POORER

https://www.youtube.com/watch?v=rYW31AyyJ2U

Ο σοσιαλισμός έχει μόνο έναν στόχο: τον έλεγχο. Ο στόχος είναι να δημιουργηθούν εξαρτημένοι πολίτες που πρέπει να υποκλίνονται στους πολιτικούς και να σωπαίνουν επειδή δεν έχουν εξουσία. Μόνο οι λίγοι πολιτικά συνδεδεμένοι ευημερούν εις βάρος της μεσαίας τάξης, των μικρών επιχειρήσεων και των εργαζομένων, που υφίστανται τα κόστη του πληθωρισμού, της φορολογίας και της χαμένης ευκαιρίας.   

 Οι σοσιαλιστές πολιτικοί κατηγορούν πάντα τους πλούσιους, αλλά οι πλούσιοι δεν είναι ο στόχος τους, καθώς ξέρουν ότι μπορούν να φύγουν από τη χώρα και να εγκατασταθούν αλλού. Αυτό που θέλουν πραγματικά οι σοσιαλιστές πολιτικοί είναι να καταστρέψουν τη μεσαία τάξη, επειδή οι ανεξάρτητοι και οικονομικά ελεύθεροι πολίτες είναι κριτικοί και δεν θέλουν περισσότερη κυβερνητική παρέμβαση. Η μεσαία τάξη πρέπει να εξαλειφθεί και να δημιουργηθεί μια εξαρτημένη υποτάξη.

Ο ευκολότερος τρόπος να τελειώσει η μεσαία τάξη είναι με μαζικές κρατικές δαπάνες σε λεγόμενα «σχέδια τόνωσης» που στραγγίζουν τις μικρές επιχειρήσεις και καταστρέφουν τη μεσαία τάξη μέσω πληθωρισμού, φόρων και γραφειοκρατίας, αφήνοντας μόνο χρέος και στασιμότητα.

Ένα από τα πιο καταστροφικά αποτελέσματα της κυβερνητικής παρέμβασης είναι ο χρόνιος πληθωρισμός. Ο Rothbard εξηγεί πώς η κυβέρνηση, εκδίδοντας νόμισμα για να πληρώσει τα αυξανόμενα ελλείμματα, επιβάλλει έναν «κρυφό φόρο» σε όλους όσους κατέχουν χρήμα ή κερδίζουν μισθούς. Οι πολιτικοί δεν ανησυχούν ποτέ για χρέη και ελλείμματα επειδή ο πληθωρισμός κρυφά διαβρώνει τις υποχρεώσεις υποτιμώντας το νόμισμα, μετακυλίοντας το οικονομικό βάρος στις εργαζόμενες οικογένειες. Αυτή η συνεχής υποτίμηση δεν είναι μοιραία αλλά μια σκόπιμη πολιτική επιλογή που επιτρέπει στα κράτη να ζουν πολύ πέρα από τις δυνατότητές τους, να γίνονται μεγαλύτερα και να δημιουργούν μια εξαρτημένη υποτάξη μέσω της διάβρωσης της αγοραστικής δύναμης και της φτωχοποίησης της κοινωνίας. 

Οι κυβερνήσεις στις κοινωνικές δημοκρατίες έχουν υπερβεί τα τρία τους όρια: 

. Οικονομικό Όριο: Ο κυβερνητικός παρεμβατισμός στρεβλώνει τις τιμές, αποδυναμώνει τους πραγματικούς μισθούς και διαστρεβλώνει τα κίνητρα. Ο Rothbard δείχνει ότι η κρατική παρέμβαση αναπόφευκτα κατανέμει λανθασμένα τους πόρους  επειδή δεν μπορεί να τιμολογήσει ορθολογικά αγαθά ή υπηρεσίες χωρίς σήματα αγοράς. Το αποτέλεσμα είναι αναποτελεσματικότητα, σπατάλη και χαμένες ευκαιρίες για καινοτομία και ευημερία. 

 . Δημοσιονομικό Όριο: Οι παρεμβατιστές λειτουργούν υπό την ψευδαίσθηση απεριόριστων δημοσιονομικών πόρων, τρέχοντας χρόνια ελλείμματα και ισχυριζόμενοι ότι μπορούν να «τονώσουν» οικονομίες χωρίς κόστος. Αλλά καθώς οι κυβερνητικές υποχρεώσεις αυξάνονται, τα έξοδα τόκων εκτοξεύονται, περιορίζοντας την ανάπτυξη και εκτοπίζοντας τις ιδιωτικές επενδύσεις. Οι αυξήσεις φόρων δεν είναι εργαλείο για μείωση χρέους αλλά για δικαιολόγησή του, και το τελικό αποτέλεσμα είναι στασιμότητα και κρίση χρέους. 

. Πληθωριστικό Όριο: Για να χρηματοδοτήσουν τις φιλοδοξίες τους, τα κράτη εκτυπώνουν όλο και περισσότερο χρήμα, διαιωνίζοντας τον πληθωρισμό. Καμία παρεμβατική κυβέρνηση δεν μειώνει εθελοντικά δαπάνες ή χρέος· απλώς υποτιμούν το νόμισμά τους, διαβρώνοντας αποταμιεύσεις και μισθούς. Έτσι, υπονομεύουν την εμπιστοσύνη στο ίδιο το χρήμα, καταστρέφοντας την οικονομία σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Αντί να ενισχύει την ισότητα, την ευκαιρία ή την ευημερία, ο κρατικός παρεμβατισμός τις διαβρώνει. Ο σοσιαλισμός, μεταμφιεσμένος σε προστασία των πιο ευάλωτων, καταστρέφει τη μεσαία τάξη και κάνει τους φτωχούς ακόμα φτωχότερους. Οι πολιτικές για επιβολή ισότητας μέσω παρέμβασης μόνο «ισοπεδώνουν προς τα κάτω»· οι γραφειοκρατίες μεγαλώνουν ενώ η καινοτομία και η παραγωγικότητα καταρρέουν .

Ο κυβερνητικός έλεγχος δεν οδηγεί σε πρόοδο αλλά σε στασιμότητα και καταστροφή νομίσματος. 

Ο χρόνιος πληθωρισμός, οι δημοσιονομικές ανισορροπίες και η οικονομική στασιμότητα δεν λύνονται με κυβερνητική παρέμβαση· δημιουργούνται από αυτήν. Επιπλέον, όταν οι πολίτες διαπιστώνουν ότι ο σοσιαλισμός αποτυγχάνει, δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτόν.