Η "Κλιματική Έκτακτη Ανάγκη": Τροφοδοτείται από τον Μαρξισμό του 21ου αιώνα

Η Ευρώπη αντιμετωπίζει σήμερα διάφορες προκλήσεις που δυνητικά βλάπτουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων γενικά, αλλά κυρίως των νέων ατόμων, εμποδίζοντάς τους να αναπτύξουν τη ζωή τους αυτόνομα και ανεξάρτητα. Η στεγαστική κρίση, η οποία αντανακλάται σε υπερπλήρεις κατοικίες που επηρεάζουν το 28% των νέων ηλικίας 15 έως 29 ετών, είναι ένα μόνο παράδειγμα.

Η ελευθερία της έκφρασης στην Ευρώπη φαίνεται επίσης να απειλείται περισσότερο από ποτέ. Το αυστηρά ελεγχόμενο περιεχόμενο αφαιρείται από τις κοινωνικές πλατφόρμες από εκείνους που φαίνεται να θεωρούν τους εαυτούς τους πιο νόμιμους στοχαστές από εμάς τους υπόλοιπους.

Οι νέοι στην Ευρώπη φαίνεται να μην έχουν την ελευθερία να αναπτυχθούν ως άτομα με πλήρη ελευθερία έκφρασης και να αποκτήσουν ακόμη και ιδιοκτησία. Ωστόσο, υπάρχει ένα παγκόσμιο φαινόμενο που μοιάζει πιο ανησυχητικό και παράξενα επείγον στο προσκήνιο ενώπιον των φορέων χάραξης πολιτικής: η κλιματική έκτακτη ανάγκη.

Όλοι αυτοί οι ενδιαφερόμενοι φαίνεται να συμφωνούν: Πρέπει να δράσουμε τώρα! Υπάρχει προθεσμία και ο χρόνος μας τελειώνει.

Ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών António Guterres δήλωσε πρόσφατα ότι "η εποχή της υπερθέρμανσης του πλανήτη έχει τελειώσει" και ότι "η εποχή του παγκόσμιου βρασμού έχει αρχίσει".

Ένα χρόνο νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 2022, το ζήτημα αυτό ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συμμερίζεται επίσης αυτή την αίσθηση του μόνιμου επείγοντος, δηλώνοντας μάλιστα: "Χρειάζονται περισσότερα χρήματα για το κλίμα", όταν ρωτήθηκε σχετικά με τη νομοθεσία που αποσκοπεί στη "φορολόγηση των υπερβολικών κερδών" των εταιρειών παραγωγής ενέργειας. Αυτή η έννοια των "υπερβολικών κερδών" φαίνεται να φέρνει κάτι άλλο στο μυαλό.

Η πολιτική εξουσία έχει το χαρακτηριστικό ότι, αν οι πολιτικοί έχουν μια πολύ σύντομη χρονική προτίμηση, αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία τους.

Παρόλο που η ανθρώπινη δράση μπορεί να είναι μόνο ένας από τους παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη όταν μιλάμε για την κλιματική αλλαγή, δεν φαίνεται να είναι σοφό να ασχοληθούμε με αυτό το θέμα χωρίς το ενδιαφέρον να αυξήσουμε αυτόν τον τροχό του φόβου από τα μέσα ενημέρωσης. Αν υπάρχει φόβος, υπάρχει δεκτικότητα στην αποδοχή μέτρων που περιορίζουν γενικά την ατομική ελευθερία για την επίτευξη της "σωτηρίας".

Σε Ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο, η αλήθεια είναι η ίδια: δεν υπάρχει δημόσιο χρήμα. Υπάρχουν χρήματα που λαμβάνονται από τους φορολογούμενους, οι οποίοι δεν έχουν λόγο για τον προορισμό τους. Το 2021, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το μερίδιο των περιβαλλοντικά σχετικών φόρων στα συνολικά έσοδα από φόρους και κοινωνικές εισφορές ήταν 5,5%.

Αν εξετάσουμε ορισμένους από τους στόχους που θέτει η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, θα διαπιστώσουμε ότι δύσκολα μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς συνέπειες για την αύξηση των τιμών για τους καταναλωτές, καθώς οι στόχοι αυτοί επιβάλλουν περιορισμούς και αυστηρές απαιτήσεις σε διάφορα επίπεδα των οικονομικών τομέων. Οι φορολογούμενοι συνεχίζουν να πληρώνουν και, αν και ποτέ δεν είναι αρκετό, οι προειδοποιήσεις επιμένουν: "το τέλος είναι κοντά".

Ξαφνικά, οι "νέοι" αισθάνονται "κλιματικό άγχος" - μια νέα κατάσταση που προφανώς τους απαλλάσσει από κάθε ευθύνη και δικαιολογεί τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων στη σωματική ακεραιότητα των άλλων, των επιθέσεων στην ελευθερία της μετακίνησης, της βίας, των επιθέσεων στην ιδιοκτησία και βασικά κάθε επίθεση σε ανθρώπους και περιουσίες. Ο στόχος αυτών των νέων είναι σαφής και υπερβαίνει την απλή ανησυχία για το "κοινό μας σπίτι": ο αντικαπιταλισμός. Αυτοί οι "ακτιβιστές", οι οποίοι έχουν σαφώς το προνόμιο να μην αισθάνονται τις πρακτικές οικονομικές συνέπειες των πολιτικών που υποστηρίζουν, είναι επίσης αντικαπιταλιστές.

Οι "ακτιβιστές του κλίματος" θέλουν ανοιχτά να επιβάλουν ένα μοντέλο κοινωνίας χωρίς κατανάλωση και χωρίς ελευθερία (για τους άλλους), όπου η περιβαλλοντική ανησυχία είναι απλώς μια μάσκα που κρύβει την αλήθεια γι' αυτό το μοντέλο, που είναι ο Μαρξισμός. Το μοντέλο αυτό αγνοεί το γεγονός ότι μόνο οι άνθρωποι με κεφάλαιο και τεχνολογία μπορούν να εξελιχθούν προς λύσεις που στοχεύουν στη διατήρηση και τη βιωσιμότητα.

Ωστόσο, αυτό δεν αφορούσε ποτέ τη διατήρηση, τον περιβαλλοντισμό ή τη βιωσιμότητα. Πρόκειται για την εξουσία και την επιβολή "ενός νέου μοντέλου κοινωνίας" -χωρίς κατανάλωση, χωρίς ιδιοκτησίες, χωρίς τάξεις, χωρίς νόμους. Μοιάζει έντονα με τον Μαρξισμό.