Η Ευρώπη διπλασιάζει τη στασιμότητα στο Νταβός

 Πολλοί συμμετέχοντες στην αγορά εμφανίστηκαν έκπληκτοι όταν έμαθαν ότι η Von Der Leyen και ο Scholz στο Νταβός ακολουθούσαν σταθερά τις πολιτικές που έχουν βλάψει σοβαρά την ΕΕ. Ωστόσο, πρόκειται για τυπική γραφειοκρατική συμπεριφορά.

Σε μια προβλέψιμη κίνηση, οι γραφειοκράτες της ΕΕ επέλεξαν να εκμεταλλευτούν τη νέα κυβέρνηση Τραμπ ως εξωτερικό εχθρό, αντί να αδράξουν την ευκαιρία να απελευθερώσουν το τεράστιο δυναμικό των οικονομιών τους. Οι γραφειοκράτες δεν ενδιαφέρονται για τα αποτελέσματα- ενδιαφέρονται για τη γραφειοκρατία.

Η Ursula Von Der Leyen εξέφρασε την αταλάντευτη δέσμευσή της για την τήρηση των κλιματικών και οικονομικών στρατηγικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν διαβεβαίωσε ότι «η Ευρώπη θα συνεχίσει την τρέχουσα πορεία της», μια στάση που χαρακτηρίζεται από στασιμότητα, υψηλούς φόρους, χαμηλή ανταγωνιστικότητα και υπερβολικό χρέος. Η συμφωνία του Παρισιού εξακολουθεί να αποτελεί την καλύτερη ελπίδα όλης της ανθρωπότητας», επανέλαβε. «Η Ευρώπη θα παραμείνει στην πορεία και θα συνεχίσει να συνεργάζεται με όλα τα έθνη που θέλουν να προστατεύσουν τη φύση και να σταματήσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη». Η δήλωση αυτή είναι απλώς λανθασμένη. Η ΕΕ έχει χρησιμοποιήσει τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα ως εργαλείο οικονομικού και κοινωνικού ελέγχου, προκαλώντας ζημιά στις βιομηχανικές και επιχειρηματικές υποδομές της. Στην πραγματικότητα, η Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα έχει επιτύχει το αντίθετο από τους επιδιωκόμενους στόχους της. Η ΕΕ εξαρτάται πλέον περισσότερο από τις εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου και άνθρακα για την αντιμετώπιση των προκλήσεων εφοδιασμού. Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το κλίμα έχουν μειώσει τις εκπομπές μόνο παραλύοντας την οικονομική ανάπτυξη και τη βιομηχανική παραγωγή.

Η τεχνολογία, ο ανταγωνισμός και οι ελεύθερες αγορές είναι απαραίτητες για την περιβαλλοντική άμυνα, όχι ο παρεμβατισμός.

Δεν πρέπει να εκπλαγούμε όταν διαβάζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παρουσιάσει το σχέδιο της για την ανταγωνιστική πυξίδα χωρίς να μειώσει τις κρατικές υπερβάσεις ή να εξαλείψει οποιαδήποτε από τις φορολογικές και νομοθετικές επιβαρύνσεις που έχουν παραλύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα τελευταία 16 χρόνια, το ΑΕΠ των ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 94%, ενώ το ονομαστικό ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυξήθηκε μόνο κατά 11,2%. Αυτό συνέβη σε μια περίοδο τεράστιων δημοσιονομικών και νομισματικών «πακέτων τόνωσης», συμπεριλαμβανομένου του σχεδίου Γιούνκερ και του Ταμείου Επόμενης Γενιάς της ΕΕ, καθώς και αρνητικών ονομαστικών επιτοκίων. Η στασιμότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι συνέπεια μιας αλυσίδας προγραμμάτων δαπανών που προωθούνται από τον δημόσιο τομέα και έχουν αφήσει πίσω τους ένα μονοπάτι χρέους και καμία πραγματική αύξηση της παραγωγικότητας.

Από το 2010 έως το 2023, η παραγωγικότητα στην ΕΕ αυξήθηκε μόνο κατά 5%, σημαντικά χαμηλότερα από την αύξηση κατά 22% στις ΗΠΑ κατά την ίδια περίοδο. Πώς μπορεί να συμβεί αυτό;

Όταν οι κυβερνήσεις επιδοτούν τη χαμηλή παραγωγικότητα και τιμωρούν την υψηλή παραγωγικότητα με τεράστιους φόρους, η οικονομία καταρρέει.

Οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης δικαιολογούν αυτή την τάση, αναφέροντας την άνοδο της Κίνας και των αναδυόμενων οικονομιών ως αιτίες για τη σχετική πτώση της Ευρώπης. Ωστόσο, το μερίδιο του παγκόσμιου ΑΕΠ για την ΕΕ έχει μειωθεί από 34% το 1960 σε 15% το 2024, ενώ οι ΗΠΑ έχουν σημειώσει αύξηση από 25% σε 28% κατά το ίδιο χρονικό διάστημα.

Οι κοινωνικοί δείκτες είναι επίσης σημαντικά φτωχότεροι. Το ποσοστό ανεργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν 5,9% τον Νοέμβριο του 2024. Την ίδια περίοδο, το ποσοστό ανεργίας στις Ηνωμένες Πολιτείες καταγράφηκε στο 4,2%. Ωστόσο, χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα έχουν ποσοστά ανεργίας 11,2% και 9,6%, αντίστοιχα, με τον πληθυσμό που κινδυνεύει από τη φτώχεια και τον αποκλεισμό να ανέρχεται στο 27% στην Ισπανία, στο 25% στην Ελλάδα και κατά μέσο όρο στο 21% στην ΕΕ, σύμφωνα με τη Eurostat, με το 13% του πληθυσμού να ζει σε συνθήκες φτώχειας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το αντίστοιχο με το ευρωπαϊκό ποσοστό είναι 22%, με το 11% του πληθυσμού να ζει σε συνθήκες φτώχειας.

Το όριο κινδύνου φτώχειας της ΕΕ για ένα άτομο στη Γερμανία, την πλουσιότερη χώρα, ανερχόταν σε 14.124 δολάρια ετησίως. Στην Ισπανία, σύμφωνα με το INE, ήταν 10.393 δολάρια. Στις ΗΠΑ, ήταν 14.580 δολάρια σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Αυτό σημαίνει ότι οι φτωχοί στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πλουσιότεροι και λιγότεροι από ό,τι στην Ευρώπη.

Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι το υποτιθέμενο κοινωνικό συμβόλαιο και οι τεράστιες κρατικές δαπάνες δεν έχουν βοηθήσει την Ευρώπη σε κανέναν τομέα, ενώ η μέση φορολογική σφήνα είναι δέκα μονάδες υψηλότερη στην ΕΕ από ό,τι στις ΗΠΑ, σύμφωνα με το Tax Foundation.

Στην Ευρώπη, είναι αρκετά σύνηθες να αποδίδεται η οικονομική αδυναμία της στην έλλειψη στήριξης από την κεντρική τράπεζα. Αυτό είναι απλά ψευδές. Η αύξηση της προσφοράς χρήματος (Μ2) στην Ευρωζώνη από το 2020 έως το 2025 ήταν περίπου 15% και ο ισολογισμός της ΕΚΤ είναι σημαντικά μεγαλύτερος από τον ισολογισμό της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο ισολογισμός της ΕΚΤ ανέρχεται στο 42% του ΑΕΠ μετά την κορύφωση του 69%, ενώ ο ισολογισμός της Fed ανέρχεται στο 24,4% του ΑΕΠ μετά την κορύφωση του 37%. Επιπλέον, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) εφάρμοσε αρνητικά ονομαστικά επιτόκια στις 11 Ιουνίου 2014 και διατήρησε άθικτα τα εργαλεία της κατά του κατακερματισμού και της ρευστότητας.

Η ΕΚΤ χαρακτηρίζεται από μια εξαιρετικά διευκολυντική πολιτική, η οποία επικεντρώνεται στη διατήρηση της σταθερότητας των τιμών με στόχο τον πληθωρισμό «κάτω αλλά κοντά στο 2% μεσοπρόθεσμα».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η βιτρίνα του νεοκεϋνσιανισμού και χάνει σε κάθε κοινωνικό και οικονομικό τομέα, χάνοντας όλες τις ευκαιρίες της στην ενέργεια, την τεχνολογία και τη βιομηχανία. Γραφειοκρατία, υψηλοί φόροι και λανθασμένες παρεμβατικές πολιτικές.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να ευδοκιμήσει με χαμηλότερες κρατικές δαπάνες, μειώσεις φόρων και εξάλειψη της γραφειοκρατίας, διότι διαθέτει το ανθρώπινο κεφάλαιο, τις επιχειρήσεις και τους επιχειρηματίες για να το επιτύχει. Ωστόσο, οι ηγέτες της ΕΕ δεν θέλουν να μειώσουν τον παρεμβατισμό και τους στόχους τους για τον οικονομικό έλεγχο, με αποτέλεσμα να υπάρχει σημαντικός κίνδυνος η ΕΕ να υποκύψει στην Κίνα αντί να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ.

Το πρόβλημα της ΕΕ δεν είναι ο Τραμπ- είναι η παρεμβατική πολιτική ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.