Η εξαγωγή ομήρων πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί

 Εν μέσω καταστάσεων ομηρίας, όπως η κατάσταση με τη Χαμάς, είναι σημαντικό να θυμόμαστε γιατί οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να πληρώνουν για την απελευθέρωση των υπηκόων τους. Η πληρωμή για την απελευθέρωση των ομήρων δημιουργεί ένα στρεβλό κίνητρο στο οποίο περισσότεροι άνθρωποι παίρνουν ομήρους για να λάβουν περισσότερες πληρωμές. Αυτό είναι αναμφίβολα ένα μη ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

Επιπλέον, κάθε προσπάθεια των κυβερνήσεων να ανακτήσουν τους ομήρους καθιστά τους υπηκόους της χώρας τους πιο επιρρεπείς στην ομηρία. Οι πληρωμές και οι εναλλακτικές μέθοδοι εξαγωγής βασίζονται στη χρήση πόρων που έχουν κλαπεί από τους φορολογούμενους από την ίδια την κυβέρνηση. Ας το αναλύσουμε.

Η ερευνητική εργασία "Bounties, Grants, and Market-Making Entrepreneurship" των David Lucas και Caleb Fuller διαπιστώνει ότι σε μια ποικιλία προγραμμάτων επικηρύξεων (προγράμματα που καταβάλλουν μια αμοιβή σε ιδιώτες για την εκτέλεση μιας συγκεκριμένης εργασίας), η κυβέρνηση καταλήγει να αυξάνει την παραγωγή αυτού που προσπαθούσε να εξαλείψει, επιδεινώνοντας έτσι το αρχικό πρόβλημα.

Με άλλους όρους, η παραγωγή ανεπιθύμητων πραγμάτων επιδοτείται από κυβερνητικά προγράμματα πληρωμών, τα οποία, παραδόξως, αποσκοπούν στην εξάλειψη αυτού του ανεπιθύμητου πράγματος. Εφαρμόζοντας αυτό στη λήψη ομήρων προκύπτει το ίδιο αποτέλεσμα: περισσότεροι όμηροι.

Όταν πληρώνεται για την απελευθέρωση ενός ομήρου, ο δράστης της ομηρίας αρχίζει να περιμένει ότι και οι μελλοντικοί όμηροι θα πληρωθούν. Οι δράστες των ομήρων, μακριά από το να είναι απάνθρωποι μαχητές, είναι ορθολογικοί. Θα συνεχίσουν να παίρνουν ομήρους και να απελευθερώνουν τους ομήρους έναντι χρηματικών πληρωμών, και αν η κυβέρνηση συνεχίσει το πρόγραμμα πληρωμής ομήρων, θα συνεχίσουν να παίρνουν ομήρους.

Ενώ ο αριθμός των ομήρων αυξάνεται, υπάρχει ένα πιο θεμελιώδες πρόβλημα με τα κυβερνητικά προγράμματα ομηρίας εν γένει. Όταν οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν πόρους για να εξασφαλίσουν την απελευθέρωση των υπηκόων τους, χρησιμοποιούν πόρους που δεν έχουν καμία νόμιμη αξίωση. Γιατί θα πρέπει ο φορολογούμενος οποιασδήποτε χώρας να αναγκαστεί να επωμιστεί το βάρος ανθρώπων που ταξίδεψαν σε επικίνδυνες περιοχές; Όταν ο φορολογούμενος αναγκάζεται να επωμιστεί το βάρος, περισσότεροι άνθρωποι ταξιδεύουν σε επικίνδυνες περιοχές. Ως εκ τούτου, περισσότεροι άνθρωποι θα βρεθούν σε ομηρία λόγω της απερισκεψίας τους.

Το βάρος αυτό δεν θα πρέπει να επιβαρύνει τους φορολογούμενους- στην πραγματικότητα, οι λειτουργίες της διαπραγμάτευσης, της πληρωμής και της εξαγωγής ομήρων θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν πλήρως. Μόνο τότε η απόφαση για το αν θα πληρώσει κανείς για την απελευθέρωση ενός ομήρου ή θα τον αποσπάσει με κάποιο άλλο μέσο θα βασίζεται στο κέρδος και τη ζημία και στην ελεύθερη επιλογή του καταναλωτή.

Πώς θα μπορούσε να μοιάζει αυτό; Ευτυχώς, υπάρχει ήδη μια ιδιωτική αγορά για πληρωμές λύτρων με τη μορφή της ασφάλισης απαγωγής και λύτρων, ή πιο απλά της ασφάλισης K&R. Σε μια ελεύθερη αγορά πληρωμών ομήρων, η αγορά αυτή θα αναπτυσσόταν, και ίσως κάθε άτομο θα πλήρωνε κάποια μορφή ασφάλισης K&R όταν ταξιδεύει σε ξένες χώρες. Προς το παρόν, οι κυβερνητικές προσπάθειες για την απόσπαση ομήρων ή τη διασφάλιση της απελευθέρωσής τους εκτοπίζουν τις ιδιωτικές μεθόδους, μεθόδους που θα αγοράζονταν αποκλειστικά από ανθρώπους που είναι πολύ φτωχοί για να αντέξουν οικονομικά την ασφάλιση K&R.

Εάν το κόστος της ασφάλισης K&R είναι αρκετά υψηλό, τότε ο ταξιδιώτης μπορεί να επιλέξει κάποια άλλη μέθοδο πρόληψης, όπως το να φέρει μαζί του όπλο. Οι πλουσιότεροι ταξιδιώτες μπορεί να επιλέξουν να έχουν συνοδεία αξιωματικών ασφαλείας- αυτοί οι πλούσιοι ταξιδιώτες μπορεί επίσης να είναι σε θέση να πληρώσουν τα λύτρα πιο εύκολα. Φυσικά, εάν η ασφάλεια K&R είναι αρκετά υψηλή, οι ταξιδιώτες θα επιλέξουν να μην ταξιδέψουν καθόλου ή να ταξιδέψουν ανασφάλιστοι - ένα ρίσκο που είναι ελεύθεροι να αναλάβουν, αλλά και άλλοι είναι επίσης ελεύθεροι να μην έρθουν να τους σώσουν.

Η ασφάλιση K&R εξακολουθεί να παρουσιάζει τα ίδια προβλήματα με τις κρατικές πληρωμές ομηρίας, αλλά οι πληρωμές περιορίζονται από τα κέρδη και τις ζημίες και προέρχονται από εθελοντικά κανάλια. Τα ασφάλιστρα K&R παρέχουν επίσης πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση πολλών χωρών υψηλού κινδύνου. Οι ασφαλιστικές εταιρείες K&R πιθανότατα θα παρακολουθούν την κατάσταση σε διάφορες αξιοσημείωτες χώρες υψηλού κινδύνου, επιτρέποντας στα ασφάλιστρα να αντικατοπτρίζουν καλύτερα τον τρέχοντα κίνδυνο ταξιδιού σε κάθε συγκεκριμένη χώρα. Όταν τα κράτη είναι υπεύθυνα, είναι λιγότερο πιθανό να ενσωματώσουν αυτούς τους κινδύνους στις αποφάσεις τους, δεδομένου ότι δεν θυσιάζεται το κέρδος.

Η κατάσταση με το Ισραήλ και τη Χαμάς είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα αυτού. Το Ισραήλ είχε προειδοποιηθεί πριν από την επίθεση, αλλά υποβάθμισε τις απειλές. Εάν το Ισραήλ ήταν μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία K&R, τότε θα είχε ενσωματώσει αυτές τις απειλές στα ασφάλιστρα. Εάν δεν το έκαναν, θα κινδύνευαν με χρεοκοπία, αφού οι πληρωμές θα ήταν υψηλότερες από τα ασφάλιστρα. Καθώς τα ασφάλιστρα εκτοξεύονται στα ύψη, θα έπρεπε να χτυπάει συναγερμός στα κεφάλια των ταξιδιωτών, αποτρέποντάς τους από το να ταξιδεύουν σε περιοχές υψηλού κινδύνου.

Τελικά, η κυβερνητική εξαγωγή ομήρων είτε επιδοτεί την ομηρία είτε τα επικίνδυνα ταξίδια με τα χρήματα άλλων ανθρώπων. Η ιδιωτικοποίηση της αγοράς εξαγωγής ομήρων εσωτερικεύει το κόστος της εξαγωγής στους μεμονωμένους ταξιδιώτες μέσω των ασφαλίστρων K&R. Η ιδιωτικοποίηση έχει επίσης το πλεονέκτημα ότι είναι εθελοντική, ενώ η κρατική παροχή πληρωμής και εξαγωγής χρησιμοποιεί τους πόρους του φορολογούμενου, αναγκάζοντας τον φορολογούμενο να επωμιστεί το κόστος των απερίσκεπτων ταξιδιών στο εξωτερικό. Ο εξαναγκασμός του φορολογούμενου να αναλάβει τον κίνδυνο των ταξιδιών άλλων αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και δημιουργεί στρεβλά κίνητρα.

Είναι καλύτερο να έχουμε κατά νου αυτά τα διδάγματα όσον αφορά την κατάσταση Χαμάς/Ισραήλ. Τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση Μπάιντεν για να απεγκλωβίσει τους ομήρους που πήρε η Χαμάς; Οποιαδήποτε προσπάθεια για την εξαγωγή των ομήρων αποτελεί παραβίαση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των φορολογουμένων των Ηνωμένων Πολιτειών, των νόμιμων ιδιοκτητών των πόρων που χρησιμοποιούνται. Είναι αλήθεια ότι οι όμηροι μπορεί να έχουν πληρώσει στη δεξαμενή των φόρων, αλλά είναι πιθανό ότι οι φορολογικές πληρωμές των ομήρων αντισταθμίζονται από το κόστος της εξαγωγής.

Αντί να χρησιμοποιούν τους πόρους των φορολογουμένων για την εξαγωγή των ομήρων, οι ΗΠΑ θα πρέπει να σταματήσουν κάθε στρατιωτική και κυβερνητική οικονομική υποστήριξη του Ισραήλ και να αρνηθούν να βοηθήσουν στη σύγκρουση, δίνοντας στη Χαμάς το μήνυμα ότι η κράτηση των ομήρων δεν θα τους ωφελήσει περαιτέρω. Η δολοφονία των ομήρων μπορεί επίσης να θεωρηθεί πρόκληση, οπότε οι όμηροι πιθανότατα θα απελευθερωθούν αν οι ΗΠΑ δεσμευτούν για ουδετερότητα - μια στάση που οι ΗΠΑ, δυστυχώς, δεν θα κρατήσουν ποτέ.

Εάν οι όμηροι δεν απελευθερωθούν, αυτό δεν αποτελεί απόδειξη της αποτυχίας της Λιμπερταριανής θέσης της ελεύθερης αγοράς, αλλά απόδειξη της αποτυχίας της ατομικής κρίσης. Πρέπει οι ΗΠΑ να συνεχίσουν να επιδοτούν τα ταξίδια σε επικίνδυνες χώρες; Σίγουρα όχι. Ωστόσο, τι ευθύνη έχουν οι μεμονωμένοι ταξιδιώτες; Εάν ταξιδεύουν σε μια χώρα που έχει ιστορικό τρομοκρατικών επιθέσεων και βίας, πρέπει να κατανοήσουν τις πιθανές συνέπειες.

Η έναρξη μιας πολιτικής μη απεγκλωβισμού ομήρων θα στείλει ένα μήνυμα σε όλους τους ταξιδιώτες ότι μάλλον θα πρέπει να ξανασκεφτούν το ετήσιο ταξίδι τους στη Σομαλία. Υπάρχει περίπτωση οι ΗΠΑ να εφαρμόσουν αυτή την πολιτική; Δυστυχώς για τους φορολογούμενους, αλλά ευτυχώς για τους "τουρίστες κινδύνου", μάλλον όχι.