Η επόμενη αναγέννηση της Αυστριακής Σχολής

 Έχοντας πρόσφατα συμπληρώσει σαράντα ένα χρόνια ως καθηγητής οικονομικών σε πανεπιστήμια, είμαι πεπεισμένος ότι βιβλία όπως το Human Action ειδικότερα, και η Αυστριακή Σχολή γενικότερα, είναι πιο αναγκαία από ποτέ, αν ο δυτικός πολιτισμός πρόκειται να σωθεί από την επίθεση της σημερινής γενιάς των "πολιτισμικών" Μαρξιστών ολοκληρωτιστών. Όλοι οι σοσιαλιστές, έγραψε ο Mises στο "Socialism", είναι πρώτα απ' όλα "καταστροφείς" που θέλουν πρώτα να καταστρέψουν τους υπάρχοντες θεσμούς της κοινωνίας και μετά να προχωρήσουν στη δημιουργία του ουτοπικού φανταστικού τους κόσμου που δεν έχει ποτέ καθοριστεί. Το πετυχαίνουν και πρέπει να τους σταματήσουμε. Μόνο η δύναμη των ανώτερων ιδεών μπορεί να τους σταματήσει.

Όσον αφορά το ρόλο των οικονομικών, αρκετά σχετικά πρόσφατα περιστατικά ξεχωρίζουν στο μυαλό μου ως παραδείγματα του τι διδάσκουν τα "κυρίαρχα" οικονομικά. Το ένα είναι όταν ένας τελειόφοιτος οικονομολόγος στο πρώην πανεπιστήμιό μου μου είπε περίπου στα μέσα του εξαμήνου ότι, και παραθέτω: "Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν διαφορετικές σχολές σκέψης στα οικονομικά- νόμιζα ότι τα οικονομικά ήταν απλώς μια σειρά μαθηματικών εξισώσεων". Αυτό του είχαν διδάξει ως φοιτητής οικονομικών επί τριάμισι χρόνια, αφού οι γονείς του ξόδεψαν σχεδόν 200.000 δολάρια για την "εκπαίδευσή" του.

Ένας άλλος τελειόφοιτος οικονομολόγος σε μια από τις τάξεις μου μου είπε: "Έχω παρακολουθήσει όλα τα μαθήματα νομισματικής θεωρίας, μακροοικονομίας, χρήματος και τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της μαθηματικής μακροοικονομίας, και δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν επικρίσεις για τη Fed". Ακόμα μια άλλη φοιτήτρια μου είπε κάποτε ότι παρακολούθησε το Πανεπιστήμιο Mises στο τελευταίο έτος της φοίτησής της επειδή, έχοντας σπουδάσει οικονομικά στο Virginia Tech για τρία χρόνια, "ήθελε να μάθει κάποια οικονομικά" πριν αποφοιτήσει, αφού τα μαθήματά της ήταν αποκλειστικά ασκήσεις στα μαθηματικά και τη θεωρία παιγνίων.

Αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Πιστεύω ότι είναι αντιπροσωπευτικά των όσων διδάσκεται η πλειοψηφία - πιθανώς μια πολύ ισχυρή πλειοψηφία - των φοιτητών οικονομικών εδώ και αρκετά χρόνια. Με άλλα λόγια, δεν διδάσκονται πραγματικά οικονομικά, αλλά διάφορα μαθηματικά σχήματα κοινωνικής μηχανικής/κεντρικού σχεδιασμού, παραμύθια για δήθεν διάχυτη "αποτυχία της αγοράς" και περιγραφές κυβερνητικών γραφειοκρατιών όπως η Fed ως κυριολεκτικά υπεράνω κριτικής. Ο επενδυτής και συγγραφέας Doug Casey είχε δίκιο όταν έγραψε ότι "οι περισσότεροι οικονομολόγοι είναι πολιτικοί απολογητές που μεταμφιέζονται σε οικονομολόγους" και ότι ο κλάδος των οικονομικών "έχει μετατραπεί σε υπηρέτρια της κυβέρνησης, προκειμένου να δώσει επιστημονική αιτιολόγηση για πράγματα που η κυβέρνηση . . θέλει να κάνει".

Το τυπικό εισαγωγικό εγχειρίδιο οικονομικών ξεκινά με μια γρήγορη παρουσίαση της προσφοράς και της ζήτησης, του κόστους ευκαιρίας και των επιπτώσεων των ελέγχων των τιμών. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Αλλά στη συνέχεια ακολουθεί το ένα κεφάλαιο μετά το άλλο με ιστορίες "αποτυχίας της αγοράς". Η ρύπανση υποτίθεται ότι προκαλείται αποκλειστικά από τις ελεύθερες αγορές, αγνοώντας το γεγονός ότι η ρύπανση ήταν πολύ χειρότερη στον σοσιαλιστικό κόσμο του εικοστού αιώνα, όπου οι ελεύθερες αγορές ήταν εκτός νόμου, και ότι το Πεντάγωνο είναι αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος ρυπαντής στον κόσμο. Όλες οι αγορές "αποτυγχάνουν" επειδή δεν ανταποκρίνονται στην ουτοπική χώρα του "τέλειου" ανταγωνισμού (λες και οτιδήποτε στη Γη είναι τέλειο). Οι τέλειοι πολιτικοί και γραφειοκράτες πρέπει να επέμβουν για να διορθώσουν αυτές τις "αποτυχίες".

Το πρόβλημα των "ελεύθερων καβαλάρηδων" απαιτεί υποτίθεται κυβερνητική χρηματοδότηση και παροχή "δημόσιων" αγαθών, αγνοώντας το ιστορικό ιστορικό του πώς οι ιδιωτικές αγορές έχουν κάνει καλύτερη δουλειά για γενεές με τα πάντα, από την κατασκευή δρόμων μέχρι τους φάρους. Δεν ξοδεύουμε αρκετά για την εθνική άμυνα (!), μας λέει το πρωτότυπο παράδειγμα "δημόσιου αγαθού" στα σχολικά βιβλία εδώ και γενιές. Οι "ελεύθεροι καβαλάρηδες" πρέπει επομένως να αναγκαστούν να πληρώσουν φόρους για να "ταξιδέψουν" στο τρένο του επιθετικού στρατιωτικού παρεμβατισμού σε όλο τον κόσμο.

Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις υποτίθεται ότι "κλειδώνουν" κατώτερη τεχνολογία, έτσι ώστε οι σοφοί και καλοπροαίρετοι πολιτικοί και γραφειοκράτες να έχουν την εξουσία να αποφασίζουν ποιες τεχνολογίες είναι κατάλληλες. Αυτό αγνοεί βολικά γεγονότα όπως το ότι μόλις το 2019 η κυβέρνηση των ΗΠΑ σταμάτησε να χρησιμοποιεί δισκέτες οκτώ ιντσών της εποχής του 1970 για τη λειτουργία του οπλοστασίου πυρηνικών όπλων της! Οι λομπίστες των αμυντικών εργολάβων είναι εξαιρετικά επιτυχημένοι στο να "κλειδώνουν" την παρωχημένη στρατιωτική τεχνολογία των εργοδοτών τους, όταν υπάρχει διαθέσιμη ανώτερη τεχνολογία. Είναι η διεφθαρμένη κυβέρνηση και οι γραφειοκρατίες της, όχι οι ανταγωνιστικές αγορές, που συνήθως "κλειδώνουν" την παρωχημένη τεχνολογία.

Οι δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας λέγεται ότι είναι "φυσικά" (δηλαδή της ελεύθερης αγοράς) μονοπώλια, παρά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κάθε ένα από αυτά τα μονοπώλια έγινε μονοπώλιο με κυβερνητικό διάταγμα και όχι με τον ανταγωνισμό.

Το αμοιβαία επωφελές εμπόριο λαμβάνει χώρα στις ελεύθερες αγορές επειδή οι άνθρωποι συχνά εκτιμούν διαφορετικά τα ίδια αγαθά. Αν εγώ εκτιμώ το μεταχειρισμένο αυτοκίνητό μου, ας πούμε, στα 10.000 δολάρια και εσείς είστε πρόθυμοι να πληρώσετε μέχρι και 15.000 δολάρια, τότε έχουμε κάποιο περιθώριο διαπραγμάτευσης για να κάνουμε μια συμφωνία. Τέτοιες διαφορές απόψεων καταγγέλλονται από την "επικρατούσα τάση", ωστόσο, ως άλλη μια αποτυχία της αγοράς λόγω της "ασύμμετρης πληροφόρησης". Έτσι, ολόκληρος ο σκοπός του εμπορίου - διαφορετικές πληροφορίες και προτιμήσεις στα μυαλά των συμμετεχόντων στην αγορά - καταδικάζεται και τα βραβεία Νόμπελ μοιράζονται στους εφευρέτες αυτής της τρελής, μη οικονομικής θεωρίας.

Οι μαθητές διδάσκονται ότι χρειαζόμαστε ομοσπονδιακούς ρυθμιστικούς οργανισμούς όπως ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων για την προστασία των τροφίμων και των φαρμάκων μας, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν πάντα τίποτα περισσότερο από μονοπωλιακά καρτέλ επιβολής των βιομηχανιών τροφίμων και φαρμάκων και, ως εκ τούτου, απειλές για την ασφάλεια των τροφίμων και των φαρμάκων. Το ίδιο ισχύει για όλες σχεδόν τις άλλες ρυθμιστικές υπηρεσίες.

Φυσικά, όπως έγραψε ο Mises στο Human Action, πάντα υπήρχαν φοιτητές που έβλεπαν μέσα από τους μύθους, τις δεισιδαιμονίες, τις μισές αλήθειες και τα ψέματα των "φυτωρίων του σοσιαλισμού" της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Πάντα υπήρχε ένα απομεινάρι, με άλλα λόγια. Δόξα τω Θεώ για το Ινστιτούτο Mises και τα σπουδαία βιβλία όπως το Human Action και το βουνό της βιβλιογραφίας που υπάρχει τώρα στην παράδοση της Αυστριακής Σχολής, προσβάσιμο μέσω του Mises.org σε οποιονδήποτε στον κόσμο με το πάτημα ενός κουμπιού σε έναν υπολογιστή ή ένα τηλέφωνο. Το υπόλοιπο μπορεί να είναι μειοψηφία, αλλά έχει τη δυνατότητα να είναι ιδιαίτερα καλά "οπλισμένο" στον πόλεμο των ιδεών.

Εμείς στο Mises Institute σκοπεύουμε να ξεκινήσουμε μια αναγκαία νέα αναγέννηση στα πραγματικά οικονομικά -αυστριακά οικονομικά- με το συνέδριο Human Action στις 16-18 Μαΐου 2024 που θα πραγματοποιηθεί στο Mises Institute στο Auburn της Alabama. Κορυφαίοι μελετητές της Αυστριακής Σχολής θα κάνουν παρουσιάσεις οι οποίες θα δημοσιευτούν σε ένα αναμνηστικό βιβλίο. Στους εγγεγραμμένους θα δοθεί ένα αντίτυπο μιας ειδικής έκδοσης του Human Action μαζί με τον αναμνηστικό τόμο των δοκιμίων.

Η ηλεκτρονική έκδοση του Human Action του Mises Institute εξακολουθεί να μεταφορτώνεται δεκάδες χιλιάδες φορές κάθε χρόνο, λόγω της διαχρονικής δύναμης των ιδεών του και της σημασίας τους για την εποχή μας και για κάθε εποχή. Μην μείνετε έξω από αυτό το ιστορικό γεγονός. Ελάτε μαζί μας στο Auburn τον Μάιο για να γιορτάσουμε το σπουδαιότερο έργο της οικονομικής επιστήμης του εικοστού αιώνα, να συζητήσουμε για το πώς επηρέασε τη ζωή και τη σταδιοδρομία τόσων πολλών επιστημόνων που συμμετείχαν -και θα συνεχίσει να το κάνει- και για τη σημασία του για το μέλλον!