Η Αργεντινή και ο κόσμος που παρακολουθεί

 Ο Javier Milei έχει ήδη ορκιστεί νέος πρόεδρος της Αργεντινής και αντιμετωπίζει μια Προμηθεϊκή πρόκληση, αφού κληρονόμησε μια χώρα γεμάτη χρέος και πληθωρισμό. Η ισοσκέλιση των προϋπολογισμών θα είναι η προτεραιότητά του προτού μπορέσει να εφαρμόσει τις περισσότερες από τις καινοτόμες ιδέες του, και αυτό θα προκαλέσει προσωρινό πόνο, όπως έχει παραδεχτεί ξεκάθαρα. Ωστόσο, δεν φαίνεται να θέλει να χάνει χρόνο, και στις πρώτες του εβδομάδες είδαμε μια ιστορική ανάκληση περισσότερων από τριακόσιους νόμους που αποτελούσαν μέρος του παραλυτικού, υπερρυθμισμένου συστήματος της Αργεντινής για δεκαετίες (πολλοί από αυτούς κληρονομήθηκαν από τις στρατιωτικές δικτατορίες). Είδαμε επίσης τη μείωση του αριθμού των υπουργείων και των δημοσίων υπαλλήλων, την επικαιροποίηση της επίσημης συναλλαγματικής ισοτιμίας πέσο-δολαρίου ώστε να αντιστοιχεί στην πραγματική ισοτιμία της αγοράς, μια κολοσσιαία προσπάθεια αντιμετώπισης του χρέους της κεντρικής τράπεζας (κυρίως σε βραχυπρόθεσμα ομόλογα), την εφαρμογή μιας πολιτικής ανοικτών ουρανών, την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και ένα φιλόδοξο σχέδιο ιδιωτικοποίησης ενός μεγάλου αριθμού από τις πολυάριθμες περιττές κρατικές εταιρείες της Αργεντινής, για να αναφέρουμε μερικές από αυτές. Παρόλο που ορισμένα από αυτά τα μέτρα, που περιλαμβάνονται σε ένα γενικό διάταγμα γνωστό ως Bases para la Reconstrucción de la Economía Argentina (Βάσεις για την ανασυγκρότηση της οικονομίας της Αργεντινής), μπορούν ακόμη να καταργηθούν από την αντιπολίτευση στο Κογκρέσο, η εργατικότητα και η δέσμευση της κυβέρνησης είναι εμφανείς.

Παρά το ελπιδοφόρο αυτό ξεκίνημα, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι οι ιδιαιτερότητες της ρεαλιστικής πολιτικής θα συγκρουστούν κάποια στιγμή με τις φιλοσοφικές του αρχές, και ίσως χρειαστεί να γίνουμε μάρτυρες δυσάρεστων πολιτικών σοκ, ακριβών αυξήσεων φόρων και αμφιβόλου αξιοπιστίας συνεργασιών και προσθηκών στην κυβέρνησή του. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας είχε την πολυτέλεια να περιβάλλεται από διανοούμενους όπως ο διάσημος οικονομολόγος Alberto Benegas Lynch, αλλά τώρα χρειάζεται επαγγελματίες πολιτικούς, και δυστυχώς αυτοί πρέπει να αντληθούν από την υπάρχουσα δεξαμενή. Έχει ήδη στρατολογήσει την πρώην αντίπαλό του Patricia Bullrich, αναμφίβολα ως πληρωμή για την υποστήριξή της στις επαναληπτικές εκλογές, σε μια κίνηση που μπορεί να θεωρηθεί ανησυχητική. Αλλά, φυσικά, το γνωρίζαμε πάντα αυτό και κατανοούμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται- μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι δεν θα παρεκκλίνει ουσιαστικά από τις βασικές αρχές και υποσχέσεις του.

Τα επόμενα χρόνια θα είναι κρίσιμα όχι μόνο για τους Αργεντινούς αλλά και για τις ιδέες της ελευθερίας παγκοσμίως. Η πρωτοφανής θέση του Milei ως ο πρώτος αυτοανακηρυγμένος Λιμπερταριανός ως επικεφαλής κυβέρνησης έχει στρέψει πολλά βλέμματα στην Αργεντινή για διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι παρακολουθούν με περιέργεια ή σκεπτικισμό, άλλοι με ελπίδα και ενθουσιασμό, αλλά υπάρχουν πολλοί εχθροί της ελευθερίας σε όλο τον κόσμο που δεν θα ήθελαν τίποτα περισσότερο από το να δουν τον Milei να αποτυγχάνει παταγωδώς για να διεκδικήσουν αυτάρεσκα έναν πόντο νίκης.

Και αν αυτό συμβεί, η ευγένεια θα μας κάνει να το αποδεχτούμε. Ωστόσο, μπορούμε σίγουρα να περιμένουμε όχι μικρή ποσότητα σοφιστείας και πλάνης για να αποδείξουμε αυτό το σημείο. Για να μην αναφέρουμε τη δυσκολία να συμβιβάσουμε ένα κρατοκεντρικό παράδειγμα με τη νέα κατεύθυνση της Αργεντινής. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί αναγνώστες έχουν ακούσει ανθρώπους να μουρμουρίζουν: "Ας δούμε τι θα κάνει ο Μιλέι", περιμένοντας ότι η μοίρα της νοτιοαμερικανικής χώρας θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις πράξεις του μεσσιανικού ηγέτη. Αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν ότι ο Milei δεν θα κάνει τίποτα καθαυτό- μόνο οι Αργεντινοί μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα τους μπροστά, και το μόνο που πρέπει να περιμένουμε από τον πρόεδρο είναι να μη βάλει ένα ραβδί στις ακτίνες τους. Το χάσμα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν εισάγουμε στην εξίσωση τη χρονική εμβέλεια, καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν χάσει τη συνείδηση του μακρύ δρόμου προς την ευημερία, παρασυρμένοι από τις πομπώδεις και κενές υποσχέσεις των πολιτικών.

Υπάρχει, επιπλέον, ένα πρόσθετο εμπόδιο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Ενώ θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι Λιμπερταριανοί τείνουν προς τον ουσιοκρατισμό, η σύγχρονη κοινωνία στο σύνολό της φαίνεται να βρίσκεται υπό την επιρροή ενός γενικού ρεύματος νομιναλισμού. Δηλαδή, για εμάς ο Milei είναι Λιμπερταριανός στο βαθμό που συμπεριφέρεται με έναν τρόπο και εφαρμόζει πολιτικές που συνάδουν με αυτή τη φιλοσοφία, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε αυτοεπιβαλλόμενη ετικέτα.

Από την άλλη πλευρά, για την πλειονότητα η ταυτότητά του έχει ήδη καθοριστεί από αυτή την ταμπέλα και είναι πλέον παγιωμένη, ό,τι κι αν κάνει, ακόμη κι αν αποδειχθεί απάτη. Η θητεία του Milei θα χρησιμοποιηθεί ως μέτρο σύγκρισης των ιδεών της ελευθερίας τα επόμενα χρόνια, είτε για καλό είτε για κακό, οπότε ας ελπίσουμε ότι μπορεί να ανταποκριθεί στην τεράστια ευθύνη που αναλογεί στους ώμους του.