Η Αποκέντρωση δεν είναι Φασισμός

 Παρά την προέλευσή του από τη Μαρξιστική-Συνδικαλιστική σκέψη, ο όρος "φασισμός" χρησιμοποιείται εδώ και πολύ καιρό ως υποτιμητικός χαρακτηρισμός για σχεδόν οποιονδήποτε ανήκει στη δεξιά πτέρυγα του πολιτικού φάσματος. Μερικές φορές ο χαρακτηρισμός είναι δικαιολογημένος, αλλά άλλες φορές χρησιμοποιείται εναντίον εκείνων που δεν έχουν ουσιαστικά τίποτα κοινό με τους φασίστες, όπως οι Λιμπερταριανοί καπιταλιστές. Οι προοδευτικοί σπεύδουν να χαρακτηρίσουν κάθε είδους οικονομική απορρύθμιση και μείωση της ομοσπονδιακής υπερεξουσίας ως "φασιστική".

Θέλετε να έχετε μια ελεύθερη αγορά; Φασίστας. Θέλετε να βγάλετε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση από την εκπαίδευση; Φασίστας.

Η ιστορία της προβολής των εγκλημάτων του φασισμού στον καπιταλισμό και τους καπιταλιστές είναι πολύ μεγάλη. Η Κομμουνιστική Διεθνής το 1935 δήλωσε ότι ο φασισμός είναι το αποτέλεσμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Στις δεκαετίες του 1960 και του '70, πολλοί μαρξιστές διανοούμενοι, όπως ο Kurt Gossweiler και ο Jürgen Kuczynski, προσπάθησαν να συνδέσουν την εμφάνιση του φασισμού με επιχειρηματικά συμφέροντα. Στα τέλη της δεκαετίας του '90 ο μαρξιστής πολιτικός επιστήμονας Michael Parenti αποκάλεσε τον φασισμό "ολοκληρωτική κυβερνητική υποστήριξη των επιχειρήσεων", ενώ παράλληλα ισχυρίστηκε ότι οι Ναζί και οι Ιταλοί φασίστες "ιδιωτικοποιούσαν" τις κρατικές επιχειρήσεις.

Μια πιο πρόσφατη κτηνωδία της φασιστικής ιστορίας και σκέψης προέρχεται από το βιβλίο του Jason Stanley "How Fascism Works" (Πώς λειτουργεί ο φασισμός) του 2018, το οποίο περιγράφηκε κατάλληλα από τον Paul Gottfried ως μια συλλογή από "ανυπόστατες ιστορικές δηλώσεις". Ο Stanley φαίνεται ότι δεν έκανε κάποια ενδελεχή ανάγνωση της φασιστικής σκέψης προτού διατυπώσει τους εξής ισχυρισμούς: "Στον φασισμό, το κράτος είναι εχθρός- πρόκειται να αντικατασταθεί από το έθνος, το οποίο αποτελείται από αυτάρκη άτομα" και "Το φασιστικό όραμα της ατομικής ελευθερίας είναι παρόμοιο με την Λιμπερταριανή έννοια των ατομικών δικαιωμάτων".

Ο αριστερός όχλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι ακόμη χειρότερος από τους διανοούμενους. Πέρυσι, όταν η Betsy DeVos διακήρυξε: "Προσωπικά πιστεύω ότι το Υπουργείο Παιδείας δεν θα έπρεπε να υπάρχει", ο όχλος την αντιμετώπισε με χιλιάδες κατηγορίες περί φασισμού. Ο Thomas Massie και η Marjorie Taylor Greene έτυχαν παρόμοιας αντιμετώπισης όταν εισήγαγαν ένα νομοσχέδιο μιας πρότασης για την κατάργηση του Υπουργείου Παιδείας.

Ο φασισμός, ωστόσο, αναδύθηκε ως μια ρητά αντικαπιταλιστική ιδεολογία. Οι Giovanni Gentile και Georges Valois τόνισαν ότι ο "πνευματικός πατέρας" του φασισμού ήταν ο Γάλλος μαρξιστής Georges Sorel, ο ίδιος Sorel που βοήθησε να εμπνευστούν άλλα αντικαπιταλιστικά κινήματα, όπως ο Μπολσεβικισμός. Ο Ludwig von Mises σημείωσε στο Marxism Unmasked: "Ήταν η ιδέα του γαλλικού συνδικαλισμού που επηρέασε το πιο σημαντικό κίνημα του εικοστού αιώνα. Ο Λένιν, ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ επηρεάστηκαν όλοι από τον Sorel, από την ιδέα της δράσης, από την ιδέα να μη μιλάμε αλλά να σκοτώνουμε".

Οι δράσεις και οι πολιτικές των Φασιστών επαλήθευσαν περαιτέρω τον αντικαπιταλισμό τους. Το κράτος άλλαξε θεμελιωδώς ρόλους με τους καπιταλιστές ως φορείς της οικονομικής εξουσίας. Ο πολιτικός επιστήμονας Franklin Hugh Adler σημείωσε ότι "το [ιταλικό] κράτος είχε μεγαλύτερη ευχέρεια ελέγχου της οικονομίας από ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο έθνος εκείνη την εποχή, εκτός από τη Σοβιετική Ένωση". Ο Μουσολίνι επέβαλε τη συμμετοχή στα συνδικάτα, ρύθμισε αυστηρά τις βιομηχανίες και κοινωνικοποίησε περισσότερες από ογδόντα επιχειρήσεις. Η φασιστική κυβέρνηση δήμευσε τις μετοχές των τραπεζών και ανέλαβε σχεδόν χρεοκοπημένες εταιρείες. Ως αποτέλεσμα, η ιταλική κυβέρνηση κατείχε σημαντικές θέσεις σε πολυάριθμες άλλες επιχειρήσεις, καθώς και πλειοψηφικά συμφέροντα σε άλλες, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής σιδήρου, της ναυπηγικής και της ναυτιλίας.

Ο ιστορικός A. James Gregor παρατήρησε σωστά ότι "ο Φασισμός δεν εξυπηρέτησε ποτέ τα συμφέροντα των ιταλικών επιχειρήσεων" και ότι οι επιχειρηματίες "καλωσόρισαν την εξαφάνιση του Φασισμού". Η φιλοσοφία του Μουσολίνι δεν είχε χώρο για τα ατομικά δικαιώματα και τις προτιμήσεις των επιχειρηματιών και των καπιταλιστών.

Ο Φασισμός δεν αφορούσε τα ατομικά δικαιώματα, αλλά, αντίθετα, ήταν θεμελιωδώς αντι-ατομικιστικός. Ο Μπενίτο Μουσολίνι έγραψε: "Η φασιστική αντίληψη της ζωής τονίζει τη σημασία του κράτους και αποδέχεται το άτομο μόνο στο βαθμό που τα συμφέροντά του συμπίπτουν με εκείνα του κράτους". Μακριά από το να βλέπει το κράτος ως εχθρό (όπως ισχυριζόταν ο Jason Stanley), ο φασισμός τοποθετούσε το κράτος στο υψηλότερο βάθρο.

Οι Φασίστες σίγουρα δεν ήταν οπαδοί της αποκεντρωμένης εκπαίδευσης. Ο Μουσολίνι ήθελε "να επαναβεβαιώσει μια αρχή με ρητό τρόπο: ότι το κράτος δεν έχει απλώς το δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να εκπαιδεύει το λαό και όχι μόνο να τον εκπαιδεύει". Ο Μουσολίνι μετονόμασε το Υπουργείο Δημόσιας Διδασκαλίας σε Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και έθεσε ως στόχο την καθιέρωση εθνικών προγραμμάτων σπουδών για την εκπαίδευση και την κατήχηση της νεολαίας.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Eden K. McLean, το Φασιστικό κράτος είχε μια "αδυσώπητη επιθυμία για περισσότερο έλεγχο του αγροτικού πληθυσμού" και έδωσε μεγάλη έμφαση στην κυριαρχία των αποκεντρωμένων αγροτικών σχολείων. Ο στόχος του Μουσολίνι να "συγκεντρωτικοποιήσει και να πολιτικοποιήσει το εκπαιδευτικό σύστημα" ήταν το αντίθετο από την υπεράσπιση της DeVos κατά του Υπουργείου Παιδείας.

Παρά τον λανθασμένο χαρακτηρισμό και τις παρανοήσεις που περιβάλλουν τη σύνδεση του φασισμού με τον καπιταλισμό, τα ιστορικά στοιχεία δείχνουν ότι ο φασισμός ήταν θεμελιωδώς αντικαπιταλιστικός, δίνοντας έμφαση στην υπεροχή του κράτους έναντι των ατομικών δικαιωμάτων και συμφερόντων. Προωθούσε την κρατική παρέμβαση στην οικονομία και τον κεντρικό έλεγχο της εκπαίδευσης, καταρρίπτοντας την άποψη ότι ο φασισμός ευθυγραμμίστηκε με τον Λιμπερταριανό καπιταλισμό ή τάχθηκε υπέρ της οικονομικής απορρύθμισης. Η κατανόηση αυτών των ιστορικών αποχρώσεων είναι ζωτικής σημασίας για την ακριβή πολιτική συζήτηση και την αποφυγή της κατάχρησης ετικετών και ιδεολογιών.