Η Απανθρωποποίηση του Τσάρλι Κερκ Προήλθε από το Κατεστημένο

 Η σύγχρονη Αμερική χαρακτηρίζεται από συνεχείς κραδασμούς: δεκαετίες πολέμων, οικονομικές αναταράξεις, lockdown λόγω Covid, αμφισβητούμενες εκλογές, αυξανόμενη πολιτική κλιμάκωση και συνεπακόλουθη πολιτική βία. Παρά αυτό το σύγχρονο σκηνικό, η δολοφονία του Τσάρλι Κερκ αποτελεί μια στιγμή που ξεχωρίζει, καθώς ο θάνατος ενός ατόμου—με πρόσωπο, οικογένεια, ιστορία και συγκεκριμένο πλαίσιο—είναι πάντα πιο εύκολο να κατανοηθεί από ένα ευρύτερο γεγονός, όσο φρικτό κι αν είναι. 

Ο Κερκ ήταν ένας 31χρονος σύζυγος, νεαρός πατέρας και ίσως ο κορυφαίος «πολιτικός influencer» της Αμερικής σε μια εποχή που καθορίζεται από αυτή την τέχνη. Το παραδοσιακό του σήμα κατατεθέν, αυτό που τον έφερε στο campus του Grand Valley State University, χαρακτηριζόταν από διάλογο και συζήτηση, τα οποία απορρίπτονταν από τους εχθρούς του στην αριστερά ως φθηνά κόλπα και επικρίνονταν από κάποιους στη δεξιά ως αφελή. Ανεξάρτητα από τις απόψεις για τις ιδέες του Κερκ, ήταν μια επιστροφή στις ρομαντικές έννοιες της πειθούς και της συνομιλίας που εξακολουθούν να έχουν αξία, όταν τόσες φωνές υποστηρίζουν την πολιτική κυριαρχία και κατάκτηση.

Ήταν ακριβώς η επιθυμία του Κερκ να συνομιλήσει με αυτούς που διαφωνούσε που τον έθεσε στο στόχαστρο μιας δολοφονικής σφαίρας. Αυτό το γεγονός θα διαμορφώσει για πάντα τον τρόπο που οι γενιές των Αμερικανών βλέπουν την πολιτικοποιημένη κοινωνία μας. 

Δεδομένου ότι διανύουμε την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η αντίδραση ήταν προβλέψιμη. Εκκλήσεις   για εκδίκηση και ανταπόδοση από τμήματα της Διαδικτυακής Δεξιάς που από καιρό θεωρούσαν την απροθυμία να χρησιμοποιηθεί πλήρως η εξουσία του κράτους ως αδυναμία για την πολιτική τους φυλή. Εορτασμοί από ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της Διαδικτυακής Αριστεράς που έχουν εγκαταλείψει εδώ και καιρό την πρόσοψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Είναι εύκολο να εστιάσουμε σε αυτά τα άκρα και να απορρίψουμε την τοξικότητα της σύγχρονης κοινωνίας μας ως πιέσεις που προέρχονται από περιθωριακούς  εξωτερικούς παράγοντες.

Η πραγματικότητα είναι κάτι πολύ πιο δυσοίωνο.

 Το 1958, ο Ludwig von Mises απευθύνθηκε στην Εταιρεία Mont Pelerin για το θέμα της γλώσσας και τον ρόλο που έπαιζε στη διαμόρφωση των μαζών. Αναφερόμενος στο έργο του Victor Klemperer για τη γλώσσα του Τρίτου Ράιχ, ο Mises συζήτησε πώς η εξέλιξη της δημοφιλούς γλώσσας στη Γερμανία διαμόρφωσε τις θεμελιώδεις απόψεις μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, επιτρέποντας την εδραίωση της πολιτικής εξουσίας και την αιτιολόγηση της κρατικής δράσης. Φοβόταν ότι η δημοφιλής γλώσσα που υιοθετούνταν από το επάγγελμα των οικονομολόγων της εποχής του, συμπεριλαμβανομένων των μελών της MPS, διαμόρφωνε τη δημόσια κατανόηση των οικονομικών φαινομένων με τρόπο που θα εξασφάλιζε σταδιακό κρατικό έλεγχο της οικονομίας. Για άλλη μια φορά, ο Mises αποδείχθηκε προφητικός.

Ομοίως, η σύγχρονη κοινωνία μας διαμορφώνεται από την πολιτικοποίηση της γλώσσας—όχι μόνο από περιθωριακές διαδικτυακές κοινότητες—αλλά από κορυφαία ιδρύματα σε αυτή τη χώρα, με αποτέλεσμα την απανθρωποποίηση προσωπικοτήτων όπως ο Τσάρλι Κερκ, σπέρνοντας τους σπόρους για το είδος της φρικτής βίας που οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν θα μπορέσουν να ξεχάσουν.

 Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στο MSNBC, το οποίο, αν και διαβόητο για την κομματική του μεροληψία, παραμένει ένα «κυρίαρχο μέσο» για πολιτικό σχολιασμό, μακριά από τις πιο σκοτεινές γωνιές των αριστερών διαδικτυακών κύκλων. Ο Matthew Dowd, ένας πολιτικός σχολιαστής του οποίου η φήμη περιλαμβάνει συμβουλευτική εργασία για τις εκστρατείες Bush-Cheney, περιέγραψε τον Κερκ ως κάποιον που «συνεχώς [προωθεί] αυτό το είδος ρητορικής μίσους, που στοχεύει συγκεκριμένες ομάδες. Και πάντα επιστρέφω στο ότι οι  σκέψεις μίσους οδηγούν σε  λόγια μίσους, τα οποία συχνά οδηγούν σε  πράξεις μίσους .»

Το MSNBC αργότερα απέλυσε τον Dowd, αλλά τα βασικά συναισθήματα που εκφράστηκαν δεν περιορίστηκαν σε αυτόν στο δίκτυο. Άλλα ιδρυματικά αριστερά μέσα, όπως το The New Republic, χαρακτήρισαν αμέσως τον Κερκ «τρολ». Ο Guardian κατηγόρησε τους πενθούντες για τον Κερκ ότι αγνοούσαν τη δική του «εμπρηστική ρητορική». Ενώ η ανοιχτά εορταστική στάση για τον θάνατο του Κερκ μπορεί να θεωρηθεί κατάλληλα ως άποψη περιορισμένη σε ριζοσπάστες, η αιτιολόγηση της δικής του συνενοχής στην καλλιέργεια του εδάφους για πολιτική βία δεν είναι.

 Αυτή η σταδιακή κανονικοποίηση της πολιτικής βίας στην αριστερά τεκμηριώνεται πέρα από επιλεκτικές διαδικτυακές ιστορίες. Νωρίτερα φέτος, μια μελέτη διαπίστωσε ότι περίπου το ήμισυ των «αριστερόστροφων» ερωτηθέντων θα θεωρούσαν τη δολοφονία του Ντόναλντ Τραμπ ή του Ίλον Μασκ «κάπως δικαιολογημένη».

Αν και ανησυχητικό, αυτό δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Εξάλλου, η διανοητική κουλτούρα της Αμερικής, ιδιαίτερα στα πανεπιστήμια και τα κολέγια, έχει συγχωνεύσει την έννοια της γλώσσας και της βίας σε τέτοιο βαθμό που το 40% των φοιτητών έχουν βρεθεί να πιστεύουν ότι η βία είναι δικαιολογημένη απόκριση στην ομιλία, μέχρι και τον θάνατο. Προσθέστε σε αυτό την αυξανόμενη σφαίρα του τι αποτελεί «ρητορική μίσους», και έχετε ένα πολιτισμικό περιβάλλον, που προωθείται από κορυφαία ιδρύματα—συχνά επιδοτούμενα από κρατικά δολάρια—για να κανονικοποιήσει το είδος της πολιτικής βίας που έχουμε δει.

 Αυτό δεν είναι το αποτέλεσμα της ριζοσπαστικοποίησης που προκύπτει από χαμένες ψυχές που περιφέρονται σε περιθωριακούς διαδικτυακούς κύκλους, αλλά μάλλον μια συντονισμένη, συστηματοποιημένη και επιδοτούμενη μετατόπιση από τους κύκλους της ελίτ.

Το ερώτημα που αντιμετωπίζουμε τώρα είναι πώς μια κοινωνία ανταποκρίνεται ειρηνικά σε αυτή τη θεμελιώδη κατάρρευση των παραδοσιακών αστικών αρετών της Αμερικής. Μια πρακτική κοινωνία θα αναγνώριζε τις αρετές αποκλιμάκωσης της πολιτικής αποκέντρωσης και του περιορισμού της σύγχρονης δημιουργίας της δημοκρατίας ως κατάκτησης.

Δυστυχώς, η Αμερική σήμερα φαίνεται μακριά από μια πρακτική κοινωνία.