Η ανοχή δεν απαιτεί να αποκαλούμε το κακό καλό

 Νωρίς το πρωί της 6ης Ιουλίου, μια έκρηξη προκάλεσε ζημιές στους Georgia Guidestones. Λόγω της ζημιάς, το υπόλοιπο μνημείο κατεδαφίστηκε για λόγους ασφαλείας. Αυτή τη στιγμή, φαίνεται ότι η έκρηξη ήταν αποτέλεσμα σκόπιμου σαμποτάζ.

Γράφοντας στο Marginal Revolution, ο Alex Tabarrok συγκρίνει την εσκεμμένη καταστροφή του μνημείου της Γεωργίας με την καταστροφή των Βούδων του Μπαμιγιάν από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν το 2001. Οι ογκώδεις Βούδες που ήταν σκαλισμένοι στην πλαγιά του βουνού είχαν ηλικία άνω της χιλιετίας και αποτελούσαν υπενθύμιση του κάποτε ακμάζοντος βουδιστικού πολιτισμού στη νότιο-κεντρική Ασία και της συναρπαστικής συγχώνευσης του βουδιστικού και του ελληνικού πολιτισμού που συνέβη ως αποτέλεσμα των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η καταστροφή αυτών των αγαλμάτων, και της ομορφιάς και των κοινών αιώνιων αληθειών που αντιπροσώπευαν, αποτελεί απώλεια για όλη την ανθρωπότητα.

Ωστόσο, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για την απώλεια των Georgia Guidestones, και είναι λάθος, και στην πραγματικότητα προσβολή, να συγκρίνουμε αυτά τα δύο, όπως έκανε ο Tabarrok. Αυτό συμβαίνει για τον απλούστατο λόγο ότι ενώ οι Βούδες του Μπαμιγιάν ήταν αντικειμενικά καλοί, οι κατευθυντήριες πέτρες της Γεωργίας ήταν αντικειμενικά κακές.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, είναι αναμφίβολα λάθος να αρχίσει κανείς να βομβαρδίζει μνημεία επειδή διαφωνεί με το μήνυμά τους. Αλλά η αντίθεση στο να βομβαρδίζει κανείς πράγματα δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγκαλιάζει ό,τι έχει βομβαρδιστεί ή να το αναγνωρίζει ως καλό.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση των κατευθυντηρίων λίθων, οι οποίοι ανεγέρθηκαν από ανώνυμους δωρητές το 1980. Στις πέτρες αναγράφονταν δέκα αρχές για την ανθρωπότητα σε πολλές γλώσσες. Η πρώτη αρχή απαιτεί τη διατήρηση του ανθρώπινου πληθυσμού κάτω από πεντακόσια εκατομμύρια, επίπεδο στο οποίο δεν έχει φτάσει από το 1600 περίπου και το οποίο θα απαιτούσε τη μείωση του σημερινού πληθυσμού κατά πάνω από επτά δισεκατομμύρια.

Άλλες αρχές περιλάμβαναν τη "συνετή καθοδήγηση της αναπαραγωγής" για τη βελτίωση της "φυσικής κατάστασης και της ποικιλομορφίας", την υιοθέτηση μιας νέας παγκόσμιας γλώσσας, τη σύσταση ενός παγκόσμιου δικαστηρίου και την έκκληση προς τους ανθρώπους "να μην αποτελούν καρκίνο στη Γη".

Τέτοιες "αρχές" είναι προφανώς πέρα από ανατριχιαστικές για έναν απλό άνθρωπο, αλλά καθ' όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα είχαν μεγάλη απήχηση σε ορισμένες ελίτ, οι οποίες απλώς άλλαξαν την επωνυμία τους από προώθηση της ευγονικής σε προώθηση του "ελέγχου του πληθυσμού" αφού η ευγονική έγινε βρώμικη λέξη.

Αν και θα ήταν λογικό να ανησυχεί κανείς για μια βομβιστική επίθεση με πολιτικά κίνητρα, δεν είναι σαφές γιατί ο Tabbarok θα ήταν "λυπημένος και ενοχλημένος" από την καταστροφή ενός αντι-ανθρώπινου μνημείου που υποστηρίζει ένα κυριολεκτικά ευγονικό πρόγραμμα αναπαραγωγής, ειδικά επειδή προφανώς δεν συμμερίζεται αυτές τις αξίες, όπως αποδεικνύεται από το έργο του.

Φαίνεται να υπάρχει συχνά σύγχυση ανάμεσα σε πολλούς λιμπερταριανούς και φιλελεύθερους μεταξύ της υποστήριξης της νομικής ανοχής των πραγμάτων και της υπεράσπισης των εν λόγω πραγμάτων ως απαραίτητα σωστών και καλών.

Από τη φιλελεύθερη προοπτική του Μίζες, ήταν λάθος να βομβαρδιστεί το μνημείο, επειδή οι τρομοκρατικές βομβιστικές επιθέσεις υπονομεύουν την κοινωνική τάξη από την οποία εξαρτάται όλη η πολιτισμένη ζωή. Η εναλλακτική σε μια φιλελεύθερη τάξη όπου ξεκαθαρίζουμε τις διαφορές μέσω της πολιτικής διαδικασίας είναι ένας χομπεσιανός κόσμος, όπου οι ισχυροί κυβερνούν επειδή κατάφεραν να συντρίψουν και να καταστρέψουν όποιον τους αντιτίθεται. Καλύτερα το σαγόνι-σαγόνι παρά ο πόλεμος-πόλεμος, όπως λέει και το ρητό.

Το γεγονός ότι οι φιλελεύθεροι και οι λιμπερταριανοί αντιτίθενται στις τρομοκρατικές ενέργειες και υποστηρίζουν την ειρηνική κοινωνική συνύπαρξη δεν σημαίνει ότι επιδοκιμάζουμε ό,τι είναι ανεκτό, ούτε απαιτείται να αποκαλούμε το κακό καλό και το καλό κακό.

Στην πρόσφατη ομιλία του στο Austrian Economics Research Conference, ο Jason Jewell είχε κάποιες χρήσιμες ιδέες σχετικά με τη σχέση μεταξύ αντικειμενικής οντολογικής αξίας και υποκειμενικής αξίας, η οποία έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί συχνά εμπόδιο για τους λιμπερταριανούς, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων Αυστριακών που ασπάζονται έναν ριζοσπαστικό υποκειμενισμό, όπως ο Israel Kirzner και ο Ludwig Lachmann (σε αντίθεση με τον Ludwig von Mises και τον Murray N. Rothbard).

Αν και η διάλεξη είναι γεμάτη από πάρα πολλά διεισδυτικά σημεία για να εξεταστεί σε βάθος εδώ, ο Jewell ξεκινά την ομιλία του αντλώντας στοιχεία από το σημαντικό έργο του C.S. Lewis The Abolition of Man (Η κατάργηση του ανθρώπου). Σε αυτό το βιβλίο, ο Lewis υπερασπίστηκε το φυσικό δίκαιο, το οποίο αποκαλεί "το δόγμα της αντικειμενικής αξίας, την πεποίθηση ότι ορισμένες συμπεριφορές είναι πραγματικά αληθινές και άλλες πραγματικά ψευδείς, για το είδος των πραγμάτων που είναι το σύμπαν και το είδος των πραγμάτων που είμαστε". Ο Lewis επισημαίνει ότι αυτή η κεντρική ιδέα υπάρχει σχεδόν σε όλες τις ιστορικές εποχές και τους πολιτισμούς και την ονομάζει απλά "το Τάο".

Όπως εξηγεί ο Jewell, ακόμη και ο Μισισιανός συνεπαγωγισμός, ο οποίος απορρίπτει το φυσικό δίκαιο, βασίζεται τελικά στην ιδέα ότι υπάρχει ένα αντικειμενικό αγαθό - δηλαδή η κοινωνική χρησιμότητα. Ομοίως, επισημαίνει ότι ο Rothbard ήταν αρκετά δεκτικός στην αντικειμενική αξία, ιδίως λόγω της εκτίμησής του για τον Αριστοτέλη και το φυσικό δίκαιο, το οποίο είναι το πρώτο πράγμα που συζητά στο Ethics of Liberty.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η πίστη στη φιλελεύθερη ανεκτικότητα και στην υποκειμενική οικονομική αξία δεν απαιτεί να εξισώνει κανείς αρχαία έργα τέχνης που εμπλουτίζουν την ανθρωπότητα και κυριολεκτικά μνημεία του κακού. Η απώλεια των Βούδων του Μπαμιγιάν αποτελεί μεγάλη απώλεια για όλη την ανθρωπότητα, επειδή ήταν αντικειμενικά καλοί. Ενώ οι πολιτικοί βομβαρδισμοί είναι κακοί και αντιφιλελεύθεροι, η απώλεια των Georgia Guidestones δεν είναι κάτι που πρέπει να θρηνήσουμε από μόνη της, επειδή η υποστήριξη της ευγονικής είναι αντικειμενικά κακή.