Η Acadian Κοινότητα: Μια αναρχοκαπιταλιστική ιστορία επιτυχίας

 Αν και ο αναρχοκαπιταλισμός είναι μια ιδεολογία, υπάρχουν μια χούφτα ιστορικά προηγούμενα που επιβεβαιώνουν ότι είναι εφικτός στον πραγματικό κόσμο. Μερικά από τα πιο συνηθισμένα παραδείγματα είναι η Παλαιά Δύση, η Μεσαιωνική Ισλανδία και η Cospaia. Υπάρχει ένα άλλο θαυμάσιο πείραμα χωρίς κράτος που δεν είχε αναγνωριστεί σε μεγάλο βαθμό μέχρι πρόσφατα: Η Acadia της Νέας Σκωτίας.

Το 2020, οι οικονομολόγοι Rosolino Candela και Vincent Geloso δημοσίευσαν μια εργασία που διερευνούσε με μεγάλη λεπτομέρεια την ιστορία της γαλλικής αποικίας από το 1650 έως το 1755. Το έγγραφο βασίστηκε σε πολυετή έρευνα, δίνοντάς μας μια πολύ σαφή εικόνα της διακυβέρνησης και της οικονομίας της Acadia. Η έρευνα ελπίζουμε ότι θα ρίξει περισσότερο φως στη βιωσιμότητα των κοινωνιών χωρίς κράτος.

Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι ο πληθυσμός των Γάλλων εποίκων κορυφώθηκε σε περίπου δεκαέξι χιλιάδες κατοίκους. Οι Acadians ήταν σε μεγάλο βαθμό θρησκευόμενοι (καθολικοί) και διατηρούσαν μια πολύ ελευθεριακή νοοτροπία όσον αφορά τα δικαιώματα της ατομικής ιδιοκτησίας και τις προσωπικές ελευθερίες. Πολλοί από τους Acadians προέρχονταν από ένα φεουδαρχικό περιβάλλον στο οποίο δεν τους επιτρεπόταν να έχουν ιδιοκτησία, οπότε η νέα τους ζωή στη Βόρεια Αμερική ήταν γεμάτη ευκαιρίες.

Αναρχισμός

Οι Geloso και Candela περιγράφουν την Acadia ως "σχετικά ανιθαγενή" μετά τη δεκαετία του 1650. Ενώ τεχνικά βρίσκονταν υπό την κυριαρχία της Γαλλίας, αγνοούσαν σε μεγάλο βαθμό το γαλλικό κράτος και δεν πλήρωναν άμεσα ή έμμεσα φόρους. Η Γαλλία πραγματοποίησε απογραφές από το 1671 έως το 1707, οι οποίες παρακολουθούσαν τον πλούτο των Acadians, αλλά η φορολόγησή τους ήταν πάρα πολύ δύσκολη.

Παρά την αντιπάθειά τους για το κράτος, οι Acadians διατηρούσαν μια πολύ ιεραρχική κοινωνία. Η ίση αναδιανομή και η συλλογική ιδιοκτησία δεν υπήρχαν πουθενά. Ορισμένες οικογένειες δημιούργησαν περισσότερο πλούτο, αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου κακό. Ο κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας ωφέλησε ολόκληρη την κοινωνία με μεγάλα ποσά πλούτου και οι ιεραρχίες ήταν καλά δομημένες και δίκαιες.

Οι Acadians παρακολουθούσαν πιστά τις εκκλησιαστικές λειτουργίες και συμμετείχαν στα μυστήρια. Αυτές οι δραστηριότητες ήταν ζωτικής σημασίας για τη σύνδεση των κοινοτήτων μεταξύ τους.

Οι ενοριακές συνελεύσεις αποτελούσαν το κύριο υποκατάστατο του κράτους. Ήταν μια μη εξαναγκαστική και εθελοντική πολιτική δομή που δημιουργήθηκε για την επίλυση μεγάλων και σημαντικών ζητημάτων μέσω της συλλογικής λήψης αποφάσεων. Οι αρχηγοί των νοικοκυριών και οι αντιπρόσωποι που διορίζονταν από το λαό αποτελούσαν τις συνελεύσεις. Η λήψη αποφάσεων ήταν συνήθως μη διχαστική και αρκετά ομόφωνη και συνήθως είχε συγκριτικά υψηλά ποσοστά συμμετοχής. Η επίλυση των συγκρούσεων ήταν γρήγορη και δίκαιη, και κάτι που κάθε οπαδός του Rothbard ή του Hoppe θα έβρισκε αρκετά ελκυστικό.

Μαζί με τους Acadians ζούσαν και οι ιθαγενείς Mi'kmaq, οι οποίοι αριθμούσαν περίπου 3.250 άτομα. Οι Mi'kmaq ήταν ημινομαδικοί και είχαν πολύ χαλαρές πολιτικές δομές, οι οποίες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ανιθαγενείς. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στην κουλτούρα των Mi'kmaq είναι η έμφαση στην οικογένεια και τη συγγένεια. Με αυτές τις οικογενειακές δομές, οι Mi'kmaq ήταν σε θέση να οικοδομήσουν ισχυρές κοινότητες χωρίς την ανάγκη για κράτος, όπως οι .Acadians. Οι Acadians και οι Mi'kmaq έχτισαν μια πολύ στενή σχέση που ενισχύθηκε μόνο από την αντιπάθειά τους για τα καταπιεστικά κράτη. Ο ιστορικός David Jones έγραψε ότι οι Acadians

ζούσαν σε μεγάλο βαθμό απαλλαγμένοι από τη συνεχή απειλή επικείμενης επίθεσης ή εξέγερσης των ιθαγενών, μια πολυτέλεια που απολάμβαναν λίγοι άλλοι έποικοι στα σύνορα της ηπείρου.

Η σχέση μεταξύ των δύο λαών ήταν αναμφισβήτητα μία από τις πιο ειρηνικές στη Βόρεια Αμερική, πολύ πιο ειρηνική από τις σχέσεις λευκών και Ινδιάνων στο γειτονικό Κεμπέκ. Οι λαοί συνήθιζαν να συναλλάσσονται και να παντρεύονται. Οι Acadians μοιράζονταν την καθολική τους πίστη, η οποία θεωρούνταν συμβατή με την παραδοσιακή πίστη των Mi'kmaq.

Το 1733, το βρετανικό στέμμα ανέλαβε τον έλεγχο της περιοχής- συνέχισε τη σχετικά χαλαρή προσέγγιση της Γαλλίας. Οι Βρετανοί απαίτησαν από τους Acadians να ορκιστούν πίστη, αλλά αυτοί αρνήθηκαν να ορκιστούν χωρίς παραχωρήσεις που τους απάλλασσαν από το να φέρουν όπλα εναντίον των Γάλλων ή των Mi'kmaq, διατήρησαν τα δικαιώματα της ατομικής τους ιδιοκτησίας και διατήρησαν τη θρησκευτική ελευθερία. Ο αξιωματικός του βρετανικού στρατού Paul Mascarene δήλωσε για τους Acadians το 1720:

Όλες οι εντολές που τους αποστέλλονται, αν δεν ταιριάζουν στο χιούμορ τους, χλευάζονται και γελοιοποιούνται, και θέτουν τους εαυτούς τους στη βάση ότι δεν υπακούουν σε καμία κυβέρνηση.

Καπιταλισμός

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα στην Acadia ήταν ο απίστευτος πλούτος της. Το σύστημα της ελεύθερης αγοράς και το ανοιχτό εμπόριο με τους Mi'kmaq έκαναν την Acadia ακόμη πιο πλούσια από τη Γαλλία και την ποιότητα ζωής εκεί πολύ καλύτερη. Αν και υπήρχε κάποια ανισότητα, οι περισσότεροι αγρότες κατείχαν τη γη τους και μπορούσαν να δημιουργήσουν άνετη ζωή για τον εαυτό τους. Ο ιστορικός Gregory Kennedy περιέγραψε τους Acadians ως

είναι πολύ προσανατολισμένοι στην αγορά, οργανώνοντας τις καλλιέργειές τους έτσι ώστε να εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις διαθέσιμες εμπορικές ευκαιρίες.

Οι αγρότες και οι κυνηγοί της Acadian παρήγαγαν μεγάλο πλεόνασμα προμηθειών, τα οποία στη συνέχεια ανταλλάχθηκαν με υλικά που δεν ήταν διαθέσιμα σε τοπικό επίπεδο, όπως μέταλλα, βιομηχανικά προϊόντα και καταναλωτικά αγαθά. Οι γούνες και τα ψάρια ήταν τα κορυφαία εξαγώγιμα είδη και ήταν περιζήτητα από τη Γαλλία.

Απέλαση

Δυστυχώς, τον Αύγουστο του 1755, η ειρήνη και η ευημερία των Acadians έφτασε στο τέλος της, όταν το βρετανικό κράτος, υπό τις διαταγές του ταξίαρχου Charles Lawrence, προχώρησε σε εθνοκάθαρση, με αποτέλεσμα να πεθάνει το 55% του πληθυσμού. Οι Βρετανοί το έκαναν αυτό για πολλούς διαφορετικούς λόγους, όπως η περιφρόνηση για τις αντισυμβατικές μεθόδους και τον τρόπο ζωής των Acadians, η ζήλια για την επιτυχία και τον πλούτο τους και το μίσος για τη σχέση τους με τους ιθαγενείς. Ωστόσο, δεν θεωρούσαν όλοι οι Βρετανοί ότι αυτή η ενέργεια ήταν απαραίτητη. Ο Murray Rothbard έγραψε στο Conceived in Liberty, τόμος 2:

Λίγο μετά την έναρξη της απέλασης, ο Lawrence έλαβε την εντολή του βασιλιά να μην παρενοχλεί τους Acadians. Συλλογιζόμενος ως τυπικός γραφειοκράτης, ο Lawrence εκλογίκευσε την ανυπακοή του στη διαταγή του βασιλιά: αφού είχε ξεκινήσει, ακόμη και αν ήταν λάθος, η διαδικασία απέλασης δεν μπορούσε να ανατραπεί!

Αν η απέλαση δεν είχε πραγματοποιηθεί, είναι πολύ πιθανό ότι η Acadia θα συνέχιζε να ακμάζει και το μοντέλο διακυβέρνησης και οικονομίας της θα αναπτυσσόταν ευρέως σε ολόκληρη τη Βόρεια Αμερική.