Γιατί ο Sam Bankman-Fried ακουγόταν τόσο πολύ σαν τον κακό της Rand

Άρθρο του Jon Miltimore για το Foundation for Economic Education

Αυτό το άρθρο αναδημοσιεύτηκε από το Substack του συγγραφέα.

 Η οικονομική κατάρρευση του ανταλλακτηρίου κρυπτογράφησης FTX ήταν βίαιη και γρήγορη. Σχεδόν εν μία νυκτί, ο διευθύνων σύμβουλός του Sam Bankman-Fried είδε την περιουσία του ύψους 16 δισεκατομμυρίων δολαρίων να εξανεμίζεται.

Ο SBF, όπως είναι ευρέως γνωστός, κατάφερε να ξεγελάσει σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο - αν και όχι όλους.

Εκ των υστέρων, δεν είναι δύσκολο να δει κανείς τις κόκκινες σημαίες στην FTX. Δεν υπήρχε διοικητικό συμβούλιο. Ο Bankman-Fried δεν μπορούσε να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις σχετικά με τη χρηματοδότησή του. Η εκτελεστική ηγεσία ήταν σκιώδης και υπήρχε όλη αυτή η "συμμορία των συγκατοίκων" στις Μπαχάμες.

Ένα πράγμα που δεν έχει λάβει αρκετή προσοχή, ωστόσο, είναι η φιλοσοφία του SBF για τον "αποτελεσματικό αλτρουισμό", ένα κοινωνικό κίνημα που απορρίπτει το ατομικό συμφέρον και αντ' αυτού επικεντρώνεται στο "πώς να ωφελήσουμε τους άλλους όσο το δυνατόν περισσότερο".

https://www.youtube.com/watch?v=VqgqoKieYyE

Πολλοί άνθρωποι θα επικροτήσουν αναμφίβολα τον SBF για τη φιλοσοφία του. Το να βάζεις τους άλλους πάνω από τον εαυτό σου θεωρείται από πολλούς όχι απλώς μια αρετή, αλλά η αρετή, και αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει τη ραγδαία άνοδο και τη διασημότητα του Bankman-Fried. Τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης λιποθύμησαν για την προφανή ανιδιοτέλεια του SBF. Η μία ιστορία μετά την άλλη ξετρελαίνονταν με τον κρυπτο-αλτρουιστή που ήθελε να χαρίσει τον πλούτο του -ακόμη και όταν ζούσε σε ένα ρετιρέ 40 εκατομμυρίων δολαρίων.

Στον Bankman-Fried άρεσε σαφώς να μιλάει για τον αλτρουισμό του, τον οποίο πολλοί θεωρούν σαφή και προφανή αρετή. Ή μήπως είναι;

'Μη συγχέετε τον αλτρουισμό με την καλοσύνη'

Η Ayn Rand, ως γνωστόν, δεν έβλεπε τον αλτρουισμό ως αρετή- τον έβλεπε ως μοχθηρή δύναμη.

"Μην συγχέετε τον αλτρουισμό με την καλοσύνη, την καλή θέληση ή το σεβασμό για τα δικαιώματα των άλλων", έγραψε η Rand. "Αυτά δεν είναι πρωταρχικά, αλλά συνέπειες, τις οποίες, στην πραγματικότητα, ο αλτρουισμός καθιστά αδύνατες".

Τώρα, δεν είμαι αντικειμενικός. Στην πραγματικότητα γιορτάζω την προσφορά και βλέπω τη φιλανθρωπία ως μέρος της χριστιανικής μου κλήσης. Αλλά νομίζω ότι η Rand έχει δίκιο. Αν και δεν πιστεύω ότι "ο εγωισμός είναι αρετή" ή ότι "η απληστία είναι καλή", πιστεύω στο ορθολογικό προσωπικό συμφέρον, στην ιδέα ότι είναι φυσιολογικό και συνετό για τους ανθρώπους να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα στις οικονομικές τους αποφάσεις.

Η ιδέα του ορθολογικού ατομικού συμφέροντος είναι κεντρική για τον καπιταλισμό και διατυπώθηκε από τον Adam Smith στο The Wealth of Nations (Ο πλούτος των εθνών).

"Δεν περιμένουμε το δείπνο μας από την καλοσύνη του χασάπη, του ζυθοποιού ή του αρτοποιού, αλλά από το ενδιαφέρον τους για το δικό τους συμφέρον", έγραψε ο Smith. "Απευθυνόμαστε, όχι στην ανθρωπιά τους, αλλά στην αυτοπεποίθησή τους, και δεν τους μιλάμε ποτέ για τις δικές μας ανάγκες, αλλά για τα δικά τους πλεονεκτήματα".

Ο Smith, όπως και εγώ, δεν θεωρούσε τη φιλανθρωπία αμαρτία ή απλή ανοησία. Αλλά κατανοούσε ξεκάθαρα ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους ιδιοτελή πλάσματα και ότι αυτό το ένστικτο δεν είναι στην πραγματικότητα επιζήμιο για την ανθρώπινη ευημερία, αλλά κλειδί για αυτήν. Αυτό είναι το θαύμα της οικονομίας της αγοράς, η οποία αξιοποιεί το προσωπικό συμφέρον μέσω του εμπορίου και της εθελοντικής δράσης για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο όλων.

Τώρα, αντιπαραβάλλετε αυτό το συναίσθημα με τον Sam Bankman-Fried, ο οποίος δήλωσε ότι διασώζει τα ψηφιακά περιουσιακά στοιχεία όχι επειδή είδε μια ευκαιρία, αλλά επειδή αισθάνθηκε ότι ήταν το σωστό.

"Δεν είναι δίκαιο για τους πελάτες", δήλωσε ο SBF στην εκπομπή Squawk Box του CNBC.

Ή σκεφτείτε τι είπε ο Bankman-Fried σε ακροατήριο του Institute of International Finance τον Αύγουστο.

"Είναι εντάξει να κάνουμε μια συμφωνία που είναι μετρίως κακή, στη διάσωση ενός τόπου", δήλωσε ο SBF.

Η αγορά αποτυχημένων εταιρειών για την προστασία των πελατών τους μου φαίνεται αμφίβολη επιχειρηματική στρατηγική και ήταν ένα από τα πράγματα που τράβηξαν την προσοχή των έμπειρων εμπόρων, οι οποίοι άρχισαν να θέτουν ερωτήματα σχετικά με την FTX. Αυτοί οι έμποροι αποδείχθηκε ότι είχαν δίκιο. Η FTX, η οποία πρόσφατα είχε αποτίμηση 32 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ήταν μαζικά υπερδανεισμένη, και όταν το αντίπαλο ανταλλακτήριο κρυπτογράφησης Binance ανακοίνωσε ότι ξεφορτώνει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια FTT (το token της FTX), ακολούθησε ένα τρέξιμο κεφαλαίων.

Αξίζει όμως να εστιάσουμε λίγο περισσότερο στη ρητορική του Bankman-Fried, γιατί μου ήρθε στο μυαλό ότι μοιάζει λίγο με έναν χαρακτήρα του Atlas Shrugged.

'Η υλική απληστία δεν είναι το παν'

Ο James Taggart, πρόεδρος της Taggart Transcontinental, είναι ο πιο γνωστός κακός στο μεγάλο έργο της Ayn Rand. Μιλάει ακατάπαυστα για την εξυπηρέτηση της ανθρωπότητας και χλευάζει όσους ενδιαφέρονται για τα ωμά κέρδη.

"Η υλική απληστία δεν είναι το παν. Υπάρχουν και μη υλικά ιδανικά που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας", διδάσκει ο Taggart την αδελφή του Dagny, την ηρωίδα της ιστορίας.

Η αυτάρεσκη σκέψη του Taggart είναι αυτή που τον ωθεί να αναλάβει τη δική του κακή συμφωνία, μια μαζική επέκταση της Διηπειρωτικής Taggart στο Μεξικό. Ομολογεί "ένα αίσθημα ντροπής" για το γεγονός ότι ο ίδιος κατέχει έναν σιδηρόδρομο, αλλά "ο μεξικανικός λαός δεν έχει παρά μία ή δύο ανεπαρκείς γραμμές".

"Οι Μεξικανοί, μου φαίνεται ότι είναι ένας πολύ επιμελής λαός, που συνθλίβεται από την πρωτόγονη οικονομία του. Πώς θα μπορέσουν να εκβιομηχανιστούν αν κανείς δεν τους δίνει ένα χέρι βοήθειας; Όταν σκεφτόμαστε μια επένδυση, θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να ρισκάρουμε σε ανθρώπους και όχι σε καθαρά υλικούς παράγοντες".

Ο Taggart κάνει αυτό που θέλει και -όπως η FTX- η γραμμή San Sebastian είναι μια καταστροφή. Το μάθημα και στις δύο περιπτώσεις είναι σαφές: προσέξτε τις επιχειρηματικές συμφωνίες που βασίζονται στον αλτρουισμό.

Ο SBF, όπως και ο James Taggart, μιλούσε συχνά για την εξυπηρέτηση της ανθρωπότητας. Η ανησυχία του για την κλιματική αλλαγή, τις παγκόσμιες πανδημίες και τους προοδευτικούς σκοπούς του απέφερε δάφνες και κολακευτικό Τύπο. Ακόμη και μετά την κατάρρευση της FTX, οι εφημερίδες συζητούν για τις ευγενείς προσπάθειές του "να αποτρέψει μια άλλη πανδημία". Υπάρχει όμως και μια αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ του οξύθυμου βαρόνου των σιδηροδρόμων της Rand και του Bankman-Fried.

Ενώ ο James Taggart είναι ένας κακός, κακότροπος, αδίστακτος άνθρωπος, ο αλτρουισμός του φαίνεται κάπως γνήσιος- είτε είναι πολύ ηλίθιος για να δει ότι οι καλές του προθέσεις θα αποδώσουν κακούς καρπούς είτε δεν έχει την αυτογνωσία για να συνειδητοποιήσει ότι οι "αλτρουιστικές" του ιδέες δεν είναι τόσο αγνές όσο πιστεύει. (Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι, παρόλο που ο Taggart αποκηρύσσει τον εγωισμό και την απληστία, είναι ξεκάθαρα ένας εγωιστής και άπληστος άνθρωπος).

Με τον Sam Bankman-Fried, αυτό φαίνεται να ισχύει λιγότερο.

Σε έναν διάλογο με τη δημοσιογράφο του Vox Kelsey Piper, αναφέρθηκε η αλτρουιστική φιλοσοφία του SBF. Η Piper σημείωσε ότι ήταν "πολύ καλός στο να μιλάει δημοσίως για ηθική". Η απάντησή του είναι αποκαλυπτική.

"Έπρεπε να είμαι... από αυτό φτιάχνεται η φήμη, ως ένα βαθμό", απάντησε ο SBF. "Αισθάνομαι άσχημα για εκείνους που παίρνουν [expletive] από αυτό... από αυτό το ηλίθιο παιχνίδι που παίζουμε εμείς οι woke δυτικοί, όπου λέμε τα σωστά σιβυλλικά [sic] και όλοι μας συμπαθούν".

Από αυτή την απάντηση, είναι σαφές ότι ο Bankman-Fried ήξερε ότι ήταν ένας ποζεράς. Η υπεράσπισή του ήταν απλώς μέρος του νέου παιχνιδιού του καπιταλισμού των ενδιαφερομένων μερών. (Είναι ενδιαφέρον ότι ο SBF αναφέρεται στην πραγματικότητα στην ESG ως διαστροφή).

Ο Sam Bankman-Fried, σε αντίθεση με τον James Taggart, δεν είναι ηλίθιος. Ήξερε τι έκανε. Δεν ξέρω αν αυτό κάνει τον SBF περισσότερο κακό από τον Taggart ή όχι.

Αλλά σίγουρα κάνει την πτώση του Bankman-Fried ακόμα πιο τραγική.