Έξι τρόποι με τους οποίους ο σοσιαλισμός είναι αντικοινωνικός

Άρθρο του Lawrence W. Reed για το  Foundation for Economic Education

Μια προηγούμενη έκδοση αυτού του κειμένου δημοσιεύθηκε στο El American.

 Να μια ερώτηση για διδακτορική διατριβή: Πώς κάτι τόσο ριζικά αντικοινωνικό πήρε το όνομα σοσιαλισμός;

Αφήνω αυτό το ενοχλητικό θέμα σε όποιον θέλει να το γράψει. Εν τω μεταξύ, μπορώ να βοηθήσω το εγχείρημα προσφέροντας μερικούς από τους λόγους για τους οποίους ο σοσιαλισμός είναι μια αυτονόητα αντικοινωνική επινόηση.

Πρώτον, τι είναι ο σοσιαλισμός; Για έναν ορισμό, οι ίδιοι οι σοσιαλιστές προσφέρουν πολλούς κινούμενους στόχους. Για παράδειγμα:

Είναι χαρούμενα λόγια και το να μοιράζεσαι πράγματα, παρόλο που στον σοσιαλισμό υπάρχουν λιγότερα πράγματα για να μοιράζεσαι και να χαίρεσαι.

Είναι δωρεάν πράγματα μέχρι να πληρωθούν οι λογαριασμοί.

Είναι το κράτος πρόνοιας, όπου οι πολιτικοί καλοπερνούν και οι υπόλοιποι πληρώνουμε το αντίτιμο. (Βλέπε " John Calhoun's Mouse Utopia and Reflections on the Welfare State" (https://fee.org/articles/john-b-calhoun-s-mouse-utopia-experiment-and-reflections-on-the-welfare-state/).

Είναι οι ουρές του ψωμιού που μας φέρνουν όλους μαζί, με κάποιο τρόπο. Θυμηθείτε ότι ο Μπέρνι Σάντερς κάποτε διακήρυξε ότι οι άνθρωποι που σχηματίζουν ουρές για φαγητό στις κομμουνιστικές χώρες ήταν μια μεταμφιεσμένη ευλογία.

Είναι η κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ώστε η οικονομία να μπορεί να βουίζει με την αποτελεσματικότητα του Τμήματος Αυτοκινήτων.

Είναι όταν οι εργαζόμενοι διευθύνουν τα εργοστάσια στα οποία κάποιος άλλος επένδυσε.

Είναι όταν ανίδεες ελίτ λένε στην οικονομία τι να κάνει.

Είναι η Σκανδιναβία (η οποία δεν είναι σοσιαλιστική).

Είναι μια κοινοτική ουτοπία όπου όλοι παίρνουν ίσο μερίδιο ανεξάρτητα από την προσπάθειά τους, μέχρι να λιμοκτονήσουν. Οι Προσκυνητές το δοκίμασαν μέχρι που αναγκάστηκαν να το αντικαταστήσουν με την ατομική ιδιοκτησία. (Βλέπε επίσης " The Dark Side of Paradise: : A Brief History of America's Utopian Experiments in Communal Living").    https://fee.org/articles/the-dark-side-of-paradise-a-brief-history-of-americas-utopian-experiments-in-communal-living/

Είναι η Βενεζουέλα, ή ήταν η Βενεζουέλα μέχρι που δεν λειτούργησε.

Αν φαίνεται ότι οι σοσιαλιστές δεν ξέρουν πραγματικά τι είναι, αυτό είναι μόνο εν μέρει αλήθεια. Στις περισσότερες περιπτώσεις, απλά δεν θέλουν να ξέρετε τι είναι πραγματικά. Οι καλύτεροι τσαρλατάνοι είναι πάντα οι έξυπνοι.

Ο σοσιαλισμός δικαίως και ευρέως θεωρείται διαμετρικά αντίθετος με τον καπιταλισμό. Επομένως, δεν είναι δυνατόν να είναι πράξεις φροντίδας, μοιράσματος, προσφοράς και συμπόνιας προς τους άπορους. Υπάρχει αποδεδειγμένα περισσότερη φροντίδα, μοίρασμα, προσφορά και συμπόνια προς τους άπορους υπό τον καπιταλισμό!

Ακόμη και όταν πρόκειται για εξωτερική βοήθεια, οι καπιταλιστικές χώρες είναι οι δωρητές και οι σοσιαλιστικές χώρες οι αποδέκτες. Δεν μπορείς να τον χαρίσεις ή να τον μοιραστείς με κανέναν αν δεν τον δημιουργήσεις εξ αρχής, και ο σοσιαλισμός δεν προσφέρει απολύτως καμία θεωρία δημιουργίας πλούτου, παρά μόνο δήμευση και κατανάλωση πλούτου.

Ένας άλλος τρόπος για να σκεφτούμε τις διακρίσεις μεταξύ αυτών των δύο αντίθετων συστημάτων είναι ο εξής: Ο καπιταλισμός είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι ελεύθεροι και ειρηνικοί άνθρωποι αφήνονται μόνοι τους. Με αυτή την έννοια, είναι φυσικός και αυθόρμητος. Ο σοσιαλισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα αλαζονικά σχέδια των νταήδων και των ξερόλων που επιβάλλουν τα σχέδιά τους με την απειλή όπλου. Με αυτή την έννοια, είναι αφύσικος, επιτηδευμένος, αυθαίρετος και αυταρχικός.

Οι σοσιαλιστές έχουν πρόβλημα στα μαθηματικά: είναι καλοί στη διαίρεση και την αφαίρεση, αλλά δεν γνωρίζουν την πρόσθεση ή τον πολλαπλασιασμό. Αν ο μαθητής της δευτέρας τάξης σας λέει ότι 3 + 2 = 1, ξέρετε ότι είναι ένας μελλοντικός σοσιαλιστής. Ομοίως, αν σας πει ότι οι φόροι στα τσιγάρα αποθαρρύνουν το κάπνισμα, αλλά οι φόροι στις επενδύσεις, στην πρόσληψη ή στην έναρξη μιας επιχείρησης έχουν μόνο ευεργετικά αποτελέσματα. Οι οικονομικές γνώσεις των σοσιαλιστών είναι ακόμη πιο θλιβερές: Νομίζουν ότι η προσφορά και η ζήτηση σημαίνει ότι οι άνθρωποι ζητούν και η κυβέρνηση προσφέρει.

Στο βιβλίο μου, Ήταν ο Ιησούς σοσιαλιστής; ξετίναξα τις βόμβες καπνού για να αποκαλύψω τι είναι πραγματικά ο σοσιαλισμός:

Πρόκειται για τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια του κράτους, το οποίο στη συνέχεια χρησιμοποιεί τη νομική ισχύ για έναν ή περισσότερους από αυτούς τους σκοπούς (και συνήθως και για τους τρεις σε έναν ή τον άλλο βαθμό): την αναδιανομή του εισοδήματος, την κρατική κατοχή της ιδιοκτησίας και τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομικής ζωής.

Σημειώστε ότι οι σοσιαλιστές δεν προτείνουν να επιτύχουν τους στόχους τους με αμοιβαία συναίνεση. Δεν υποστηρίζουν τη συγκέντρωση των χρημάτων για τα σχέδιά τους μέσω πωλήσεων κέικ ή φιλανθρωπικών εκστρατειών. Η συμμετοχή σας δεν είναι εθελοντική. Από την αρχή μέχρι το τέλος, το χαρακτηριστικό γνώρισμα του σοσιαλισμού δεν είναι τόσο οι υποσχέσεις που προορίζονται να παρασύρουν, αλλά μάλλον η μέθοδος με την οποία υλοποιεί την ατζέντα του - με τη βία. Αν είναι εθελοντική, δεν είναι σοσιαλισμός. Είναι τόσο απλό.

Τώρα που ξέρουμε τι είναι ο σοσιαλισμός, γιατί είναι αντικοινωνικός; Αφήστε με να μετρήσω τους τρόπους:

1. Τα σχέδια των σοσιαλιστών είναι πιο σημαντικά από τα δικά σας

Γιατί; Επειδή το λένε αυτοί. Δεν είναι αυτός ο λόγος αρκετός; "Όσο περισσότερο σχεδιάζει το κράτος", έγραψε ο αυστριακός οικονομολόγος F. A. Hayek, "τόσο πιο δύσκολος γίνεται ο σχεδιασμός για το άτομο". Αλλά οι σοσιαλιστές δεν ενδιαφέρονται γι' αυτό, γιατί αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι σίγουρα πιο ευγενές από οτιδήποτε σκεφτόμαστε εμείς οι χωριάτες.

2. Οι σοσιαλιστές είναι παντογνώστες και άσχετοι, ταυτόχρονα

Αυτό είναι ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα, ίσως η μοναδική συμβολή του σοσιαλισμού στην κοινωνιολογία. Ακόμη και αν η ζωή ενός σοσιαλιστή είναι χάλια, ξέρει πώς να διευθύνει τη ζωή όλων των άλλων. Ακόμα κι αν δεν πιστεύει ότι υπάρχει Θεός, πιστεύει ότι το κράτος μπορεί να γίνει Θεός. Ο Χάγιεκ το έπιασε και σε αυτό το θέμα όταν έγραψε: "Το περίεργο καθήκον της οικονομικής επιστήμης είναι να πείσει τους ανθρώπους για το πόσο λίγα γνωρίζουν γι' αυτό που φαντάζονται ότι μπορούν να σχεδιάσουν". Οι σοσιαλιστές φαντάζονται ότι μπορούν να σχεδιάσουν σχεδόν τα πάντα, αλλά, όπως έχω εξηγήσει, κανένας από αυτούς δεν θα μπορούσε να φτιάξει κάτι τόσο απλό όσο ένα μολύβι.

3. Ο σοσιαλισμός απορρίπτει τη βιολογική επιστήμη

Κανένας αρνητής της κλιματικής αλλαγής δεν αρνείται ότι το κλίμα υπάρχει. Αλλά οι σοσιαλιστές ισχυρίζονται ότι αν υπάρχει κάτι τέτοιο όπως η ανθρώπινη φύση, μπορούν να την καταργήσουν και να την επανεφεύρουν. Οι άνθρωποι είναι άτομα, χωρίς να υπάρχουν δύο όμοιοι με κάθε τρόπο, αλλά οι σοσιαλιστές πιστεύουν ότι μπορούν να μας ομογενοποιήσουν και να μας κολεκτιβοποιήσουν σε μια υπάκουη μάζα. Δεν τους ενοχλεί να τιμωρούν την ατομική επιτυχία και τα επιτεύγματα, ακόμη και αν το τελικό αποτέλεσμα είναι η ίση εξαθλίωση. Πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα όντα θα εργαστούν σκληρότερα και εξυπνότερα για το κράτος παρά για τον εαυτό τους ή τις οικογένειές τους. Αυτό είναι πολύ πιο κοντά στη μαγεία παρά στην επιστήμη.

4. Οι σοσιαλιστές καλούν τους αστυνόμους για τα πάντα

Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι η σοσιαλιστική ατζέντα δεν είναι μια σελίδα με χρήσιμες προτάσεις ή ένας κατάλογος με συμβουλές για καλύτερη ζωή; Όταν έχουν την ευθύνη, δεν έχεις τη δυνατότητα να πεις "Όχι, ευχαριστώ". Ελευθερία επιλογής; Όχι, κύριε! Οι σοσιαλιστικές ιδέες είναι τόσο καλές, λέει το παλιό ρητό, που πρέπει να είναι υποχρεωτικές και οι αντίθετες απόψεις πρέπει να λογοκρίνονται. Βαθιά μέσα σε κάθε σοσιαλιστή, ακόμη και στους αφελείς αλλά καλοπροαίρετους, ένας ολοκληρωτικός παλεύει να βγει έξω. Αυτό κάνουν τελικά οι σοσιαλιστές με τέτοια μονότονη κανονικότητα που μπορείτε να βασιστείτε απόλυτα σε αυτό. Όταν ένας καπιταλιστής αγοράζει μια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης και την ανοίγει σε όλες τις απόψεις, είναι οι σοσιαλιστές που ξεσαλώνουν και απαιτούν έρευνες.

5. Ο σοσιαλισμός είναι αντικαπιταλισμός

Στο αξιοσημείωτο βιβλίο του " Intellectuals", ο Βρετανός ιστορικός Paul Johnson έγραψε ένα καταιγιστικό κεφάλαιο για τον απόλυτο γκουρού του σοσιαλισμού, τον Καρλ Μαρξ. Ο Johnson παραθέτει τη διάσημη παρατήρηση της ίδιας της μητέρας του Μαρξ ότι ευχόταν ο γιος της Καρλ "να συσσωρεύσει κάποιο κεφάλαιο αντί να γράφει μόνο γι' αυτό". Η κυρία Μαρξ είχε δίκιο. Ο Καρλ και οι ακόλουθοί του, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, κάνουν πόλεμο στη μοναδική πιο ισχυρή πηγή του υλικού πλούτου που βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων -δηλαδή, την ατομική ιδιοκτησία και τη συσσώρευσή της από ιδιώτες που επιδιώκουν το κέρδος και επενδύουν, δημιουργούν και απασχολούν. Όπου αυτή η παραφροσύνη κερδίζει την εξουσία, οδηγεί τους υπηκόους της προς τα πίσω, προς τη σπηλιά.

6. Η σύγκρουση είναι ο Θεός τους

Από τον Μαρξ μέχρι τους σοσιαλιστές του σήμερα, η σύγκρουση είναι το παν. Αν δεν υπάρχει, θα την εφεύρουν. Εξάλλου, όλοι είναι είτε θύμα είτε κακοποιός, είτε καταπιεστής είτε μέρος των καταπιεσμένων. Η σύγκρουση είναι ο τρόπος με τον οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία, μας λένε. Και όπως οι αναγνώστες της παλάμης και οι χαρτορίχτρες ταρώ, δηλώνουν ότι το μέλλον είναι με το μέρος τους. Αυτή η πάντα θυμωμένη προοπτική αποκλείει το πνεύμα της ευγνωμοσύνης, ειδικά προς τους καπιταλιστές. Οι σοσιαλιστές δεν εμφανίζονται ποτέ σε μια επιχείρηση οποιουδήποτε μεγέθους με πινακίδες που αναφωνούν "Σας ευχαριστούμε που αναλαμβάνετε ρίσκα, που παρέχετε προϊόντα και που απασχολείτε ανθρώπους".

Φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε ένα κοκτέιλ πάρτι και μπαίνει μέσα ένας αντιπαθητικός εισβολέας. Κυριαρχεί στη συζήτηση και αποπνέει περιφρόνηση για τις διαφορετικές απόψεις. Ξεφεύγετε από τα όρια και σας απειλεί ότι θα σας  βουλώσει το στόμα και το κεφάλι.. Λέει στον καθένα τι πρέπει να πιει και του παίρνει όλα τα υπόλοιπα. Κουράζει το δωμάτιο με την αλαζονεία του. Όλα όσα λέει είναι μια απλή προσποίηση γνώσεων που ούτε γνωρίζει ούτε ενδιαφέρεται να γνωρίζει. Σας καταγγέλλει για τις φιλοδοξίες σας και απαιτεί να συμμορφωθείτε με τις δικές του. Παίρνει τα πράγματά σας επειδή εσείς έχετε περισσότερα από εκείνον ή απλώς επειδή το θέλει. Αν αρνηθείς τις προτάσεις του, θα σου φωνάξει την αστυνομία. Είναι ένας αλαζόνας με ρόπαλο του μπέιζμπολ.

https://www.youtube.com/watch?v=et5rQoEEuMg

Θα λέγατε ότι αυτός ο τύπος ήταν αντικοινωνικός; Φυσικά και θα το έλεγες. Είναι όσο αντικοινωνικός γίνεται.

Για τους ίδιους λόγους, το ίδιο ισχύει και για τον σοσιαλισμό.

Ένας από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους όλων των εποχών, ο Ludwig von Mises, έγραψε αυτή την εύγλωττη περίληψη:

Ένας άνθρωπος που επιλέγει μεταξύ ενός ποτηριού γάλατος και ενός ποτηριού με διάλυμα κυανιούχου καλίου δεν επιλέγει μεταξύ δύο ποτών- επιλέγει μεταξύ ζωής και θανάτου. Μια κοινωνία που επιλέγει μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού δεν επιλέγει μεταξύ δύο κοινωνικών συστημάτων- επιλέγει μεταξύ της κοινωνικής συνεργασίας και της διάλυσης της κοινωνίας. Ο σοσιαλισμός δεν είναι μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό- είναι μια εναλλακτική λύση σε κάθε σύστημα κάτω από το οποίο οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν ως ανθρώπινα όντα.

Για πρόσθετες πληροφορίες, βλ:

The XYZs of Socialism (free eBook) by Lawrence W. Reed 

Lenin's New Economic Policy: When the Soviets Admitted Socialism Doesn't Work by Lawrence W. Reed 

You May Think You Like Socialism, But You're Probably Not a Socialist at Heart by J. Kyle deVries 

Margaret Thatcher on Socialism: Twenty of Her Best Quotes by Lawrence W. Reed

 Was George Orwell a Socialist or a Libertarian? It's Complicated by Lawrence W. Reed

My Response to Time Magazine's Cover Story on Capitalism by Lawrence W. Reed