Ένα κλισέ του σοσιαλισμού: Υπό δημόσια ιδιοκτησία, Εμείς, ο λαός, την κατέχουμε!

 Ο ιδρυτής και ακρογωνιαίος λίθος του Foundation for Economic Education, Leonard Read, είχε πάντα ένα αυτί ανοιχτό για ευρέως αποδεκτά αλλά παραπλανητικά κλισέ που χρησίμευαν για να μεγεθύνουν την κυβερνητική εξουσία και να περιορίσουν την ελευθερία. Το 1965, στο βιβλίο του " A Cliché of Socialism: Under Public Ownership, We the People Own It! " εστίασε την προσοχή του στο μεγάλο χάσμα μεταξύ της δημόσιας ιδιοκτησίας των περιουσιακών στοιχείων και της ιδέας ότι "εμείς, ο λαός" τα κατέχουμε.

Ο Read επεσήμανε ότι όχι μόνο η δημόσια ιδιοκτησία είναι παρανοημένη, αλλά και ότι τα αγαθά που ανήκουν σε ιδιώτη είναι στην πραγματικότητα πολύ περισσότερο διαθέσιμα στον έλεγχο ενός ατόμου από τα αγαθά που υποτίθεται ότι ανήκουν σε όλους εμάς τους ανθρώπους:

Η δημόσια ιδιοκτησία και ο κυβερνητικός έλεγχος είναι συνώνυμοι όροι - δύο τρόποι έκφρασης μιας ταυτόσημης έννοιας.

Η δημοφιλής αντίληψη είναι ότι ένας πόρος ή μια υπηρεσία είναι κτήμα μας, του λαού, όταν βρίσκεται υπό κυβερνητική ιδιοκτησία και διανομή, και ότι εμείς, ο λαός, είμαστε αντικείμενα εκμετάλλευσης όταν οι πόροι βρίσκονται υπό ιδιωτική ιδιοκτησία και με τη θέλησή μας να τους ανταλλάξουμε. Ο σοσιαλισμός-δημόσια ιδιοκτησία-θα συνεχίσει να επεκτείνεται όσο κυριαρχεί αυτή η αντίληψη.

Εδώ ο Read υπογραμμίζει το γεγονός ότι όσοι θεωρούν την κρατική ιδιοκτησία ως τη λύση στην εκμετάλλευση που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει την ιδιωτική ιδιοκτησία έχουν ανάποδο επιχείρημα ότι η ιδιωτική ιδιοκτησία είναι αυτή που εμποδίζει την ανεύθυνη κρατική διαχείριση και την εκμετάλλευση των υποτιθέμενων ιδιοκτητών των κρατικών περιουσιακών στοιχείων. Μέχρι να αναγνωριστεί αυτό το λάθος, η δημόσια ιδιοκτησία και ο δημόσιος έλεγχος θα επεκταθεί, πράγμα που σημαίνει ότι ο έλεγχος των ιδιωτών σε αυτά που υποτίθεται ότι τους ανήκουν θα συνεχίσει να συρρικνώνεται: 

Η λεγόμενη δημόσια ιδιοκτησία, αντίθετα με τις λαϊκές αντιλήψεις, δεν είναι σίγουρα ιδιοκτησία του λαού. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε το μερίδιό μας στην TVA ή στο Ταχυδρομείο με δολάρια, όπως ακριβώς μπορούμε να ανταλλάξουμε ένα μερίδιο μετοχών μιας εταιρείας με δολάρια.

Τουλάχιστον δύο προϋποθέσεις είναι απαραίτητες για την ύπαρξη κυριότητας: (1) η κατοχή τίτλου ιδιοκτησίας και (2) ο έλεγχος..... Χωρίς έλεγχο, η ιδιοκτησία είναι καθαρή φαντασίωση.

Ενώ με κάποιο αόριστο τρόπο "εμείς, ο λαός", υποτίθεται ότι έχουμε τον τίτλο ιδιοκτησίας της TVA, για παράδειγμα, δεν έχουμε ούτε ίχνος ελέγχου. "Αλλά", θα αντιτείνουν κάποιοι, "ούτε εσείς ελέγχετε την εταιρεία στην οποία έχετε μετοχές". Είναι αλήθεια ότι δεν ασκώ τη διαχειριστική λειτουργία, αλλά ελέγχω αν θα κρατήσω ή όχι τις μετοχές, δηλαδή ελέγχω αν θα συμμετέχω ή όχι στα κέρδη ή τις ζημίες. Επιπλέον, είμαι ελεύθερος να επιλέξω αν θα εργαστώ ή όχι για την εταιρεία ή αν θα αγοράσω ή θα απέχω από την αγορά των προϊόντων της. Ο έλεγχός μου στη μη κυβερνητική εταιρική ρύθμιση είναι πράγματι πολύ πραγματικός.

Ποιος λοιπόν ελέγχει -έχει πραγματική εξουσία πάνω σε αυτά που υποτίθεται ότι ανήκουν σε εμάς τους πολίτες;

Ποιος, λοιπόν, ελέγχει και συνεπώς κατέχει την TVA, το Ταχυδρομείο και τα παρόμοια; Στην καλύτερη περίπτωση, πρόκειται για έναν νεφελώδη, μεταβαλλόμενο έλεγχο-συχνά είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Με ρίζες στην πολιτική λεηλασία, η κυβερνητική ιδιοκτησία και λειτουργία είναι ένας ανεύθυνος έλεγχος- δηλαδή, δεν υπάρχει ποτέ ευθύνη σε ακριβή ευθυγράμμιση με την εξουσία. Ο δήμαρχος μιας πόλης μπορεί να έχει πλήρη εξουσία επί του κοινωνικοποιημένου συστήματος ύδρευσης, αλλά η ευθύνη για την αποτυχία δεν αναλογεί σε καμία περίπτωση σε αυτόν.

Οι περισσότεροι άνθρωποι λαχταρούν την εξουσία υπό την προϋπόθεση ότι δεν συνοδεύεται από ευθύνη. Αυτό εξηγεί, εν μέρει, γιατί τα πολιτικά αξιώματα είναι τόσο ελκυστικά και γιατί "εμείς, ο λαός", δεν κατέχουμε ούτε κατά διάνοια ό,τι κατέχεται στο όνομα της δημόσιας ιδιοκτησίας.

Στην πραγματικότητα, έχετε περισσότερες δυνατότητες ελέγχου σε ό,τι κατέχω ιδιωτικά από ό,τι σε ό,τι υποτίθεται ότι κατέχετε ως μέρος του κοινού. Εξάλλου, γενικά δεν έχετε κανέναν μηχανισμό άσκησης πραγματικού ελέγχου σε μια κυβερνητική απόφαση σχετικά με ένα από τα περιουσιακά της στοιχεία, ενώ το μόνο που χρειάζεστε για να ασκήσετε πραγματικό έλεγχο σε ένα από τα ιδιωτικά μου περιουσιακά στοιχεία είναι να με πείσετε να σας πουλήσω οικειοθελώς τα δικαιώματα αυτά. Σε αυτό το σημείο μπορείτε να ασκήσετε όλες τις εξουσίες της ιδιοκτησίας, ευθυγραμμισμένες με όλη την ευθύνη:

Κάποιος κατέχει πραγματικά εκείνα τα πράγματα για τα οποία έχει τον αποκλειστικό τίτλο και τον αποκλειστικό έλεγχο και για τα οποία έχει την ευθύνη.

Τα πράγματα που ανήκουν στην ιδιωτική ιδιοκτησία άλλων είναι πολύ περισσότερο διαθέσιμα για τον τίτλο και τον έλεγχο του καθενός από ό,τι συμβαίνει στη "δημόσια ιδιοκτησία".

Η δημόσια ιδιοκτησία συχνά δημιουργεί ... ελκυστικές ψευδαισθήσεις. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που εξυπηρετούνται από την TVA χρησιμοποιούν διπλάσια ποσότητα ενέργειας και φωτός από τον εθνικό μέσο όρο. Γιατί; Η TVA χρεώνει λιγότερο από τη μισή τιμή. Εξαιτίας του χαμηλότερου κόστους παραγωγής; Πράγματι, όχι! Οι υπόλοιποι από εμάς σε όλο το έθνος φορολογούνται για να καλύψουν το έλλειμμα της TVA. Αλλά η ενέργεια και το φως που αποκτώνται με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως "δικά μας", όπως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί οποιοδήποτε αγαθό ή υπηρεσία που αποσπάται με τη βία από τους πραγματικούς ιδιοκτήτες.

Παρατηρήστε ότι η "δημόσια" ιδιοκτησία του νερού έχει σχεδόν στερέψει τη διαθεσιμότητα του νερού για ιδιωτική χρήση. Τι είδους κοινωνική υπηρεσία είναι αυτή που, στερώντας από τους ιδιώτες τον τίτλο και τον έλεγχο, τους στερεί τελικά την υπηρεσία!

Αν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ιδιωτική διαθεσιμότητα -η ιδιοκτησία με την έννοια της χρήσης, του τίτλου, του ελέγχου-, τότε καλά θα κάνουμε να διατηρήσουμε την ιδιωτική ιδιοκτησία και μια ανοικτή, πρόθυμη για ανταλλαγή αγορά.

Η κατανόηση από τον Leonard Read της διαφοράς μεταξύ της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και του ελέγχου και της ιδιοκτησίας και της έλλειψης ελέγχου από εμάς τους ανθρώπους ήταν σημαντική όταν έγραψε. Αλλά φαίνεται ακόμη πιο σημαντική τώρα.

Σκεφτείτε μόνο πόσο δημοφιλές είναι τώρα να υποτιμάμε τους αντιπάλους της αριστεράς ως φασίστες (ή ημιφασίστες). Ωστόσο, ο φασισμός είναι απλώς ένας τρόπος για να διατηρηθεί μια λάμψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας (ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να κατηγορούν ψευδώς τον καπιταλισμό για τις καταχρήσεις που προκύπτουν) πάνω σε περιουσιακά στοιχεία που η κυβέρνηση υπαγορεύει τον έλεγχο. Αλλά σχεδόν κάθε πολιτική που υποστηρίζουν αυτοί που εκτοξεύουν ad hominem αντιπροσωπεύει ακριβώς έναν τέτοιο κυβερνητικό έλεγχο χωρίς λογοδοσία.

Έτσι, οι χαρακτηρισμοί τους ισοδυναμούν με την υποκρισία των υποστηρικτών των φασιστικών πολιτικών που αποκαλούν τους αντιπάλους τους φασίστες. Και εδώ, η διορατικότητα του Read μπορεί να μας βοηθήσει να ξεχωρίσουμε ποιος είναι περισσότερο φασίστας. Το μόνο που πρέπει να ρωτήσουμε είναι: "Ποιος υποστηρίζει πολιτικές που θα μειώσουν τον έλεγχο των ιδιωτών ιδιοκτητών επί των περιουσιακών στοιχείων που τους ανήκουν και θα τον αναθέσουν σε φορείς επί των οποίων δεν έχουν κανέναν έλεγχο;".