Ελευθερία του Συνεταιρίζεσθαι και Ακύρωση Πολιτισμού

 Ο Murray Rothbard αντιλαμβανόταν την ελευθερία ως απόρροια των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι είναι, επομένως, καλύτερα κατανοητή ως «ένα υποσύνολο των δικαιωμάτων της ατομικής ιδιοκτησίας». Ακριβώς όπως τα δικαιώματα ιδιοκτησίας είναι απόλυτα και περιορίζονται μόνο από τον σεβασμό των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας των άλλων ανθρώπων, η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι είναι απόλυτη και περιορίζεται μόνο από την ελευθερία των άλλων ανθρώπων να συναναστρέφονται ή να μη συναναστρέφονται με όποιον θέλουν.

Αν δεν πρόκειται να ζήσουμε όλοι ως σκλάβοι, η ανθρώπινη αλληλεπίδραση θα πρέπει πάντα να είναι εθελοντική. Η σωστή ηθική αρχή είναι ότι κανείς δεν πρέπει να εξαναγκάζεται να συναναστρέφεται ή να μην συναναστρέφεται με άλλους παρά τη θέλησή του. Προκύπτει ότι η αρχή της καταπολέμησης των διακρίσεων είναι ασυμβίβαστη με την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι. Το πλαίσιο των πολιτικών δικαιωμάτων των κανόνων που βασίζονται σε «προστατευόμενους λόγους», όπως η φυλή, το φύλο ή η θρησκεία, παραβιάζει την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι με δύο τρόπους. Πρώτον, με τον εξαναγκασμό των ανθρώπων να συναναστρέφονται με άλλους παρά τη θέλησή τους, για παράδειγμα, με την επιβολή κυρώσεων «διαφορετικού αντίκτυπου» για την αποτυχία επίτευξης φυλετικής ή έμφυλης «ισότητας» στην απασχόληση. Δεύτερον, απαγορεύοντας στους ανθρώπους να συναναστρέφονται με άτομα της επιλογής τους, για παράδειγμα, περιορίζοντας την ελευθερία ενός ιδιοκτήτη να επιλέγει τους ενοικιαστές του. Ο νόμος περί δίκαιης στέγασης «απαγορεύει τις διακρίσεις από άμεσους παρόχους στέγασης, όπως οι ιδιοκτήτες και οι κτηματομεσιτικές εταιρείες, καθώς και από άλλες οντότητες, όπως οι δήμοι, οι τράπεζες ή άλλα πιστωτικά ιδρύματα και οι ασφαλιστικές εταιρείες ιδιοκτητών κατοικιών».

Αυτοί οι περιορισμοί της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι δικαιολογήθηκαν αρχικά ως απαραίτητοι για να μπορέσουν όλοι να επωφεληθούν από την ιδιωτική ιδιοκτησία και τη συμβατική ελευθερία. Ωστόσο, οικονομολόγοι όπως ο Walter E. Williams έχουν δείξει ότι δεν υπάρχουν εμπειρικές αποδείξεις για εμπόδια στη συμμετοχή, τουλάχιστον όχι μετά τους νόμους για τα πολιτικά δικαιώματα του 1866 και του 1964 και αργότερα την κατάργηση των νόμων Jim Crow τη δεκαετία του 1960. Μια νέα αιτιολόγηση για τον περιορισμό της ελευθερίας, επομένως, αναδείχθηκε και το επικρατέστερο επιχείρημα τώρα είναι ότι οι περιορισμοί είναι απαραίτητοι για την προώθηση αξιών όπως η ποικιλομορφία, η ισότητα και η συμμετοχικότητα. Η αρχή της καταπολέμησης των διακρίσεων δικαιολογείται τώρα, όχι ως τρόπος εξάλειψης των εμποδίων στη συμμετοχή στην αγορά, αλλά ως τρόπος προώθησης των φιλελεύθερων αξιών που όλοι λέγεται ότι μοιραζόμαστε.

Η φαινομενική συναίνεση σχετικά με τις φιλελεύθερες αξίες προωθείται από ακαδημαϊκούς που υποστηρίζουν ότι «όλοι οι λογικοί άνθρωποι» συμφωνούν στη σημασία της ισονομίας και απλώς διαφωνούν για τον καλύτερο τρόπο εφαρμογής της. Αυτή η φαινομενική συναίνεση επαναλαμβάνεται από τους μονοκομματικούς πολιτικούς. Όπως παρατηρεί ο Rothbard,

Σε ολόκληρο το ζήτημα των νομικά και δικαστικά επιβαλλόμενων «πολιτικών δικαιωμάτων», έχουμε πέσει σε παγίδα, σε ένα παιχνίδι κέλυφος στο οποίο «και οι δύο πλευρές» υιοθετούν το ίδιο ολέθριο αξίωμα και απλώς διαφωνούν για την ερμηνεία στο ίδιο πλαίσιο. Από τη μία πλευρά, ο αριστεροφιλελευθερισμός, ο οποίος στο όνομα της ισότητας και των πολιτικών δικαιωμάτων θέλει να θέσει εκτός νόμου τις «διακρίσεις» παντού, έχει ωθήσει τη διαδικασία στο σημείο να επιβάλλει ουσιαστικά ποσοστώσεις εκπροσώπησης για δήθεν καταπιεσμένες ομάδες παντού στην κοινωνία... Αλλά η επίσημη συντηρητική αντιπολίτευση, η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο νεοσυντηρητικούς αλλά και κανονικούς συντηρητικούς, συντηρητικά νομικά ιδρύματα και αριστερούς ελευθεριακούς, υιοθετεί το ίδιο αξίωμα των πολιτικών δικαιωμάτων και της ισότητας.

Cancel culture

Το αξίωμα των πολιτικών δικαιωμάτων και της ισότητας, που τώρα συχνά εκφράζεται στη γλώσσα της DEI, είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια εκείνων που αναλαμβάνουν να υπαγορεύσουν τις «κοινές μας αξίες». Χρησιμοποιούν τα εργαλεία της ακυρωτικής κουλτούρας για να ελέγχουν ποιος επιτρέπεται ή δεν επιτρέπεται να συναναστρέφεται ελεύθερα με άλλους. Ο όχλος του cancel είναι εναντίον της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι για τους επαναστάτες που απορρίπτουν τις αξίες της DEI. Παρόλο που ο όχλος της ακύρωσης μπορεί να αποδειχθεί ότι έχει άδικο στις περισσότερες περιπτώσεις, καθώς οι λόγοι της ακύρωσης βασίζονται σε ιδεολογικές διαμάχες στις οποίες λογικοί άνθρωποι διαφωνούν έντονα μεταξύ τους, πρέπει να τονιστεί ότι η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι δεν εξαρτάται από την απόδειξη ότι ο όχλος της ακύρωσης έχει δηλώσει εσφαλμένα τα γεγονότα ή ότι ο όχλος της ακύρωσης είναι αδικαιολόγητος στις απόψεις του. Η ελευθερία που βασίζεται στην αυτοκτησία δεν εξαρτάται από την απόδειξη ότι όλοι συμφωνούν σχετικά με τον τρόπο άσκησης αυτής της ελευθερίας. Η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι είναι μια απόλυτη ελευθερία της οποίας τα όρια βρίσκονται μόνο στο σημείο όπου παρεμβαίνουν στο δικαίωμα άλλων ανθρώπων να συναθροίζονται ελεύθερα.

Ενώ ο καθένας έχει το δικαίωμα να μποϊκοτάρει αυτούς με τους οποίους διαφωνεί και να ενθαρρύνει άλλους να συμμετάσχουν στο μποϊκοτάζ, είναι λάθος να αξιοποιείται η υποστήριξη ή η δύναμη του κράτους για να εμποδίζει τους ανθρώπους να συναναστρέφονται ελεύθερα με το αιτιολογικό ότι τυχαίνει να έχουν διαφορετικές απόψεις ή αξίες. Ένα παράδειγμα είναι ο συνεχιζόμενος σάλος για τη διατήρηση της ιστορίας της Συνομοσπονδίας, ο οποίος πρόσφατα έβαλε στο στόχαστρο ένα μουσείο στο Georgetown του Delaware, επειδή παρουσίασε τη σημαία μάχης της Συνομοσπονδίας. Η NAACP αντιτάχθηκε στο να λάβει το μουσείο δημόσια κονδύλια, υποστηρίζοντας ότι «η υποστήριξη μιας ομάδας που επιδεικνύει τη σημαία της Συνομοσπονδίας αποτελεί δήλωση δημόσιας πολιτικής που προσβάλλει τις ευαισθησίες και την αξιοπρέπεια της πλειοψηφίας των Αμερικανών». Τον Σεπτέμβριο του 2024, οι ακτιβιστές βρέθηκαν ξανά στην επικαιρότητα: «Η συζήτηση για τη σημαία της Συνομοσπονδίας που κυματίζει στο Μουσείο Marvel στο Georgetown συνεχίζεται, καθώς η ομάδα δράσης του Delaware Speak Out Against Hate (SOAH) εργάζεται για να επαναφέρει το θέμα στο προσκήνιο και να κατεβάσει τη σημαία».

Ιδανικά, δεδομένου ότι η φορολογία είναι κλοπή, θα πρέπει να καταργήσουμε τους φόρους και να αποφύγουμε έτσι την ανάγκη για διαμάχες σχετικά με την κατανομή των δημόσιων πόρων. Αλλά δεδομένου ότι όλοι είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν φόρους, η ιδέα ότι κάποιοι αυτόκλητοι ακτιβιστές θα πρέπει να μπορούν να υπαγορεύουν ποιες ομάδες φορολογουμένων έχουν απόψεις που αξίζουν τον σεβασμό τους θα πρέπει να απορριφθεί. Η αντίθεση της NAACP σε αυτό το μουσείο βασίζεται κυρίως στην αντίθεσή της σε ομάδες που συνασπίζονται με σκοπό τη διατήρηση της ιστορίας της Συνομοσπονδίας, έναν στόχο που η NAACP θεωρεί «προσβολή των ευαισθησιών τους» και ενάντια στις «αξίες του λαού». Τους ενοχλεί η σημαία και το μνημείο που έχουν υψώσει οι Delaware Grays Sons of Confederate Veterans στους χώρους του μουσείου. Ωστόσο, η NAACP δεν αναγνωρίζει ότι, όπως καταδεικνύει πρόσφατη έρευνα, οι Αμερικανοί είναι μοιρασμένοι περίπου στα δύο στο ερώτημα αν τα μνημεία της Συνομοσπονδίας πρέπει να καταστραφούν, με το 52% να υποστηρίζει τις προσπάθειες διατήρησής τους. Επομένως, πρόκειται σαφώς για ένα ζήτημα στο οποίο οι άνθρωποι λογικά διαφωνούν και καμία από τις δύο πλευρές της συζήτησης δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει το μονοπώλιο των «αξιών του λαού». Κάθε πλευρά εκπροσωπεί μόνο τις αξίες εκείνων που συμμερίζονται την άποψή της, και η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, ως εκ τούτου, καθίσταται υψίστης σημασίας.

Η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι δεν εξαρτάται από την απόδειξη ότι όλοι, ή ακόμη και η πλειοψηφία, συμφωνούν με τους στόχους κάθε ένωσης. Η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι είναι μια απόλυτη ελευθερία των ελεύθερων ανθρώπων, με μόνη προϋπόθεση την ελευθερία των άλλων να μην συναθροίζονται μαζί τους. Η λύση για όποιον διαφωνεί με την κληρονομιά που διατηρεί ένα μουσείο είναι απλώς να μην επισκέπτεται το μουσείο και να αφήνει τους άλλους ελεύθερους να υποστηρίξουν το μουσείο αν το επιθυμούν.