Δημόσια αγαθά, φώτα του δρόμου και πληρωμή όμορφων κοριτσιών για να περπατήσουν στο δρόμο

 Σύμφωνα με πολλούς οικονομολόγους, το κράτος δικαιολογεί τη φορολόγηση των ατόμων για την παροχή δημόσιων αγαθών, επειδή η ελεύθερη αγορά αυτών των υπηρεσιών (π.χ., φωτισμός των δρόμων) θα παρήγαγε μη βέλτιστη προσφορά. Αυτό το επιχείρημα για τα δημόσια αγαθά είναι θανάσιμα ελαττωματικό, διότι αποδεικνύει πάρα πολλά, όπως ότι το κράτος πρέπει να πληρώνει τα όμορφα κορίτσια για να βγαίνουν στο δρόμο, διότι και αυτά είναι δημόσια αγαθά. Μια τέτοια πολιτική είναι εντελώς απαράδεκτη. Επομένως, μια φιλελεύθερη κοινωνία πρέπει να απορρίψει το επιχείρημα των δημόσιων αγαθών - και μαζί με αυτό τους πρωταρχικούς λόγους υποστήριξης της κρατικής παροχής φωτισμού στους δρόμους.

Τα δημόσια αγαθά ορίζονται αυστηρά στην οικονομική επιστήμη ως οι υπηρεσίες που είναι μη ανταγωνιστικές και μη αποκλειόμενες. Ο φωτισμός των δρόμων είναι ένα κλασικό παράδειγμα. Η κατανάλωση του φωτισμού του από τον Bill δεν μειώνει την κατανάλωση της ίδιας υπηρεσίας από τον Ben (μη ανταγωνιστικότητα). Ένας ιδιωτικός πάροχος οδοφωτισμού δεν θα μπορούσε επίσης να εμποδίσει τους πεζούς να επωφεληθούν από το φως (μη αποκλειστικότητα).

Ως αποτέλεσμα αυτού του τελευταίου χαρακτηριστικού, του μη αποκλεισμού, η παροχή ιδιωτικού φωτισμού στους δρόμους θα ήταν μη βέλτιστη ή ανύπαρκτη. Εάν μια επιχείρηση δεν μπορεί να χρεώσει το φως επειδή οι δρόμοι αποτελούν δικαιώματα διέλευσης, δεν υπάρχει κίνητρο για τις επιχειρήσεις να παρέχουν οδοφωτισμό. Αντίθετα, αν οι πεζοί μπορούσαν να πληρώσουν, θα αγόραζαν οδοφωτισμό μέχρις ότου η οριακή χρησιμότητα μιας πρόσθετης μονάδας φωτισμού για αυτούς να είναι ίση με το κόστος της. Η κοινωνική ευημερία θα μεγιστοποιούνταν σε αυτό το σημείο.

Οικονομολόγοι όπως ο Samuelson και ο Friedman υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να διασφαλίσει την παροχή αυτής της βέλτιστης ποσότητας φωτισμού, μέσω της κρατικής παροχής φωτιστικών σηματοδοτών, η οποία χρηματοδοτείται από τη φορολογία. Ουσιαστικά, το επιχείρημά τους είναι ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να παρέχει ή να επιδοτεί δημόσια αγαθά, με τους φανούς των δρόμων να αποτελούν απλώς μια εφαρμογή.

Το θέμα είναι ότι ένα τέτοιο επιχείρημα υποστηρίζει επίσης την πληρωμή όμορφων κοριτσιών που βγαίνουν σε δημόσιο χώρο. Τα όμορφα κορίτσια είναι δημόσια αγαθά, το να τα κοιτάζεις είναι μη ανταγωνιστικό- ο Μπεν μπορεί να χαζεύει τη Μελίσα όσο θέλει, και αυτό δεν θα μειώσει το αμοιβαίο χάζεμα του Τσαρλς. Η θέασή τους είναι επίσης μη αποκλειστική- αν η Μελίσα περπατάει στο δρόμο, δεν μπορεί πρακτικά να χρεώσει τους άνδρες που την βλέπουν, καθώς δεν μπορεί να αποκλείσει τους μη πληρωτές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια υποπαροχή όμορφων κοριτσιών που βγαίνουν στο δρόμο.

Αν μπορούσαν να χρεώσουν όσους απολάμβαναν την εμφάνιση των κοριτσιών, θα περπατούσαν πιο συχνά στο δρόμο. Οι άνδρες θα πλήρωναν ευχαρίστως, επειδή συνήθως εκτιμούν περισσότερο από την τιμή τους το να βλέπουν όμορφα κορίτσια. Αποκομίζουν καταναλωτικό πλεόνασμα. Τα όμορφα κορίτσια θα ήταν επίσης σε καλύτερη θέση από τη διαφορά μεταξύ της τιμής που θα πλήρωναν και του κόστους που θα τους προκαλούσε η έξοδός τους. Αυτό είναι το πλεόνασμα παραγωγής τους. Συνολικά η κοινωνία θα ήταν καλύτερα από αυτά τα πλεονάσματα μαζί, τα οποία δεν θα υπήρχαν χωρίς πληρωμές. Σαφώς, όμως, είναι εντελώς ανέφικτο για τα όμορφα κορίτσια να προσπαθούν να χρεώνουν τους θεατές.

Τώρα, σύμφωνα με το επιχείρημα των δημόσιων αγαθών, το κράτος θα πρέπει να ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα πληρώνοντας όμορφα κορίτσια για να βγαίνουν δημόσια. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με την πρόσληψη μοντέλων για να περπατούν μόνιμα στους δρόμους ή με την πληρωμή καθημερινών όμορφων γυναικών για να κάνουν τόσα βήματα εκεί. Η πληρωμή αυτή, μέσω οποιασδήποτε μεθόδου, θα αύξανε την προσφορά όμορφων κοριτσιών στο κοινό στο βέλτιστο επίπεδο, αυξάνοντας έτσι την κοινωνική ευημερία. Χωρίς αυτή την κρατική παρέμβαση η κοινωνία θα ήταν σε χειρότερη κατάσταση.

Τώρα, κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν ότι οι άνδρες δεν θέλουν ποτέ να πληρώσουν για να δουν όμορφα κορίτσια, καθιστώντας την αντίκρουσή μου στο επιχείρημα των δημόσιων αγαθών βουβή. Αμφιβάλλω γι' αυτό (σκεφτείτε μόνο την ύπαρξη των στρίπερς). Παρ' όλα αυτά, ανεξάρτητα από τις ανδρικές προτιμήσεις σήμερα, θεωρητικά τα επιχειρήματα για τα δημόσια αγαθά επιτρέπουν να πληρώνουμε όμορφα κορίτσια για να βγουν έξω.

Παρ' όλα αυτά, είναι σαφές ότι η φορολόγηση των ιδιωτών για τη χρηματοδότηση της πληρωμής όμορφων κοριτσιών που βγαίνουν σε δημόσιους χώρους για την αύξηση της κοινωνικής ευημερίας είναι λάθος. Αδιαφορώντας για τις φεμινιστικές και συντηρητικές αντιρρήσεις σε μια τέτοια πρακτική, η αυξημένη κοινωνική ευημερία εξακολουθεί να μην δικαιολογεί τη φορολόγηση των ανδρών για να πληρώνουν για τέτοια όμορφα κορίτσια. Αυτό συμβαίνει για δύο τουλάχιστον λόγους.

Πρώτον, ορισμένα άτομα δεν θα ήθελαν να πληρώνουν για όμορφα κορίτσια -ή να πληρώνουν τον καθορισμένο φόρο για αυτά. Οι ομοφυλόφιλοι, για παράδειγμα, θα αναγκάζονταν να πληρώνουν για μια υπηρεσία που δεν εκτιμούν. Ορισμένοι παντρεμένοι άνδρες μπορεί να μη θέλουν καν την απόσπαση της προσοχής και να θεωρούν τα όμορφα κορίτσια ως δημόσιο κακό. Και στις δύο περιπτώσεις, είναι προφανώς λανθασμένο να απαιτείται από τα άτομα αυτά να πληρώνουν -ακόμη και αν αυτό αυξάνει τη συνολική κοινωνική ευημερία.

Δεύτερον, παραμένει λάθος η φορολόγηση του άνδρα που επωφελείται από την παροχή όμορφων κοριτσιών, διότι μπορεί κάλλιστα να αλλάξει γνώμη. Αν το κάνει, τότε θα ανήκε στην κατηγορία των ομοφυλόφιλων και των παντρεμένων ανδρών που θα αναγκάζονταν κακώς να πληρώσουν για μια υπηρεσία που δεν θέλουν. Ίσως μόνο οι άνδρες που θέλουν να βλέπουν περισσότερα όμορφα κορίτσια θα έπρεπε να επιβαρύνονται με τον φόρο, αλλά αυτό απλώς δεν θα ήταν δυνατό, καθώς είναι εντελώς ανέφικτο να ανακαλύψει κανείς τέτοιες πληροφορίες (θα προέκυπτε δωρεάν αναβάτης).

Αυτές οι δύο διαψεύσεις υπονομεύουν πλήρως το επιχείρημα περί δημόσιων αγαθών για την πληρωμή όμορφων κοριτσιών. Με τον τρόπο αυτό, όμως, υπονομεύουν επίσης το επιχείρημα περί δημόσιων αγαθών για τους φωτεινούς σηματοδότες. Διότι αν γίνει δεκτό ότι το κράτος δεν μπορεί να αναγκάσει τους άνδρες που δεν θέλουν να πληρώνουν για όμορφα κορίτσια (δηλαδή, ένα δημόσιο αγαθό) να το κάνουν, τότε προκύπτει ότι δεν μπορεί να αναγκάσει ούτε τα άτομα που δεν θέλουν να πληρώνουν για τα φώτα του δρόμου (δηλαδή, ένα δημόσιο αγαθό). Η καθαρή αυξημένη κοινωνική ευημερία από τον φωτισμό των δρόμων δεν αποτελεί δικαιολογία για τη φορολόγηση, όπως δεν αποτελεί δικαιολογία για την αυξημένη κοινωνική ευημερία από τη βέλτιστη παροχή όμορφων κοριτσιών σε δημόσιους χώρους.

Επιπλέον, δεδομένου ότι ακόμη και εκείνοι που επωφελούνται από τα φώτα του δρόμου μπορεί να αλλάξουν γνώμη, θα ήταν λάθος να φορολογηθούν και αυτοί. Η επίκληση της κατάρρευσης του συστήματος χωρίς φορολογία, λόγω της δωρεάν ανάβασης που οδηγεί σε μη βέλτιστη παροχή οδοφωτισμού, δεν θα κάνει ούτε αυτό. Διότι ισχύει εξίσου και στην περίπτωση των όμορφων κοριτσιών, αν δεν φορολογηθεί ο κάθε άνθρωπος για την παροχή τους, θα υπάρξει και μη βέλτιστη προσφορά τους. Ουσιαστικά, δεν μπορείς να υπερασπιστείς τα φώτα του δρόμου με το επιχείρημα των δημόσιων αγαθών χωρίς να πρέπει να υπερασπιστείς επίσης την κυβέρνηση που πληρώνει όμορφα κορίτσια για να βγαίνουν δημόσια.

Η επίκληση της μείωσης της εγκληματικότητας και των θανάτων πεζών από τα φώτα των δρόμων δεν αρκεί ούτε προς υπεράσπιση. Διότι αυτές οι εκτιμήσεις έχουν ήδη ενσωματωθεί στην καμπύλη ζήτησης για τους φωτισμούς δρόμου, και κάποιοι εξακολουθούν να μην θέλουν να πληρώσουν για το κόστος τους.

Έχω αποδώσει ψευδώς ένα επιχείρημα στους αντιπάλους μου; Όχι. Οι οικονομολόγοι Morgan, Katz και Rosen υποστηρίζουν την κρατική παροχή ανοιχτών κήπων για να εξασφαλίσουν τη βέλτιστη δυνατή ποσότητα από αυτούς, και άρα πρέπει επίσης να υποστηρίζουν την παροχή ή την επιδότηση όμορφων κοριτσιών επίσης, για τον ίδιο λόγο. Δηλαδή, οι άνθρωποι θα πλήρωναν για να τις κοιτάξουν. Παρ' όλα αυτά, ας εξετάσουμε τώρα ένα ισχυρό επιχείρημα υπέρ των φωτεινών σηματοδοτών, αλλά όχι υπέρ των όμορφων κοριτσιών.

Κάποιοι, όπως ο Richard Arneson, υποστηρίζουν ότι υπάρχουν "αντικειμενικά ανθρώπινα αγαθά και ότι όσο περισσότερα από αυτά αποκτά ένα άτομο κατά τη διάρκεια της ζωής του, τόσο καλύτερη είναι η ζωή του [και ότι] το κράτος οφείλει να προωθεί αυτά τα αγαθά". Τα φώτα του δρόμου, μέσω της μείωσης της εγκληματικότητας κ.λπ. αλλά όχι περισσότερα όμορφα κορίτσια, μπορεί έτσι να προωθούν το αντικειμενικό αγαθό όλων και συνεπώς να δικαιολογούν την κρατική υποστήριξη. Το επιχείρημα αυτό δεν μπορεί να εξεταστεί διεξοδικά, ωστόσο, δύο αντικρούσεις χρήζουν αναφοράς.

Πρώτον, ακόμη και αν δεχθούμε μια αντικειμενική αντίληψη του αγαθού, είναι αμφίβολο αν αυτή ισχύει για τους φωτισμούς των δρόμων. Είναι αντικειμενικά καλό ένα άτομο να έχει ένα φανάρι σε αντίθεση με μια σακούλα πατατάκια; Αμφιβάλλω. Δεύτερον, αυτό το επιχείρημα είναι πατερναλιστικό, διότι απαιτεί να παραβιάζεται η ελευθερία του ατόμου (μέσω φόρων) για την προώθηση του δικού του καλού. Η απαγόρευση των τσιγάρων και η διανομή του αλκοόλ είναι τα συμπεράσματα αυτής της φιλοσοφίας. Είναι σαφές ότι οι φιλελεύθεροι δεν μπορούν να δεχτούν αυτό το σκεπτικό.

Θα ήταν λοιπόν μια πραγματικά φιλελεύθερη κοινωνία μια σκοτεινή κοινωνία, κυριολεκτικά; Μάλλον όχι. Όπως εξήγησε ο Steve Davies, στην Αγγλία του δέκατου ένατου αιώνα, όταν η γη πουλιόταν για ανάπτυξη, συχνά συνοδεύονταν από συμβόλαια που απαιτούσαν φωτισμό των δρόμων. Γιατί; Επειδή αυτό αύξανε την τιμή που ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν οι εργολάβοι για τη γη, επειδή οι ιδιοκτήτες σπιτιών προτιμούσαν καλά φωτισμένα περιβάλλοντα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σήμερα θα μπορούσαν να θεμελιωθούν ισοδύναμες συμφωνίες.

Συνοψίζοντας, το επιχείρημα των δημόσιων αγαθών αποδεικνύει σαφώς πάρα πολλά - π.χ., το κράτος θα πρέπει να πληρώνει όμορφα κορίτσια για να βγαίνουν έξω. Συνεπώς, το επιχείρημα πρέπει να απορριφθεί. Συνεπώς, προκύπτει ότι ούτε η κρατική παροχή κοινώς αποδεκτών δημόσιων αγαθών - π.χ., οδοφωτισμός και ανθοστολισμός - μπορεί να υποστηριχθεί με αυτό το επιχείρημα. Μπορεί να είναι δυνατόν να επικαλεστεί κανείς άλλα επιχειρήματα για την κρατική τους παροχή, αλλά σε μια πραγματικά φιλελεύθερη κοινωνία, όπου το κράτος δεν επιδίδεται σε πατερναλισμό, μια τέτοια επιχειρηματολογία είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει.