Αυτοί που επέλεξαν τον εξευτελισμό πάνω απο την επιστήμη

Από τις πρώτες μέρες της πανδημίας, κάτι βαθιά μέσα μου - στην ψυχή μου, αν θέλετε - με απομάκρυνε από την πολιτική και δημόσια αντίδραση στον ιό. Τίποτα δεν μου φαινόταν σωστό, δυνατό ή αληθινό. Δεν επρόκειτο απλώς για μια επιδημιολογική κρίση, αλλά για μια κοινωνική κρίση, οπότε γιατί ακούγαμε αποκλειστικά κάποιους επιλεγμένους επιδημιολόγους; Πού ήταν οι ειδικοί σε θέματα ψυχικής υγείας; Οι ειδικοί της παιδικής ανάπτυξης; Οι ιστορικοί; Οι οικονομολόγοι; Και γιατί οι πολιτικοί μας ηγέτες ενθάρρυναν τον φόβο αντί για την ηρεμία;

Τα ερωτήματα που με προβλημάτισαν περισσότερο είχαν να κάνουν λιγότερο με την επιδημιολογία παρά με τη δεοντολογία: Ήταν δίκαιο να απαιτηθεί η μεγαλύτερη θυσία από τα νεότερα μέλη της κοινωνίας, τα οποία θα υπέφεραν περισσότερο από τους περιορισμούς; Θα έπρεπε απλώς να εξαφανιστούν οι πολιτικές ελευθερίες κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας ή έπρεπε να εξισορροπήσουμε τη δημόσια ασφάλεια με τα ανθρώπινα δικαιώματα; Χωρίς να είμαι εξοικειωμένη με τους τρόπους των διαδικτυακών πολεμιστών, υπέθεσα ότι το Διαδίκτυο θα μου επέτρεπε να συμμετάσχω σε "παραγωγικές συζητήσεις" σχετικά με αυτά τα ζητήματα. Έτσι μπήκα στο διαδίκτυο, και τα υπόλοιπα ήταν υστερία.

Ηλίθια του χωριού, οπαδός της  επίπεδης γης ενδογαμικό σκουπίδι, αρνητικός δείκτης νοημοσύνης... Ας πούμε ότι το λεπτό μου πετσί υποβλήθηκε στη δοκιμασία της ζωής μου.

Και δεν ήμουν μόνο εγώ: όποιος αμφισβητούσε την ορθοδοξία, είτε ήταν ειδικός είτε απλός πολίτης, έπαθε παρόμοιο έγκαυμα. Με τα λόγια ενός γιατρού της κοινότητας, ο οποίος για προφανείς λόγους θα παραμείνει ανώνυμος: "Πολλοί γιατροί, συμπεριλαμβανομένου εμού, μαζί με ιολόγους, επιδημιολόγους και άλλους επιστήμονες, υποστήριξαν μια στοχευμένη προσέγγιση και μια εστίαση στις πιο ευάλωτες ομάδες ασθενών, μόνο και μόνο για να απορριφθούν ως αντιεπιστημονικοί, τενεκεδένιοι τρελοί, θεωρητικοί συνωμοσίας, antivax και άλλοι εξίσου πολύχρωμοι υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί".

Από νωρίς στο παιχνίδι αποφάσισα ότι δεν θα απαντούσα σε τέτοιες προσβολές με περισσότερες προσβολές - όχι επειδή είμαι ιδιαίτερα υψηλόφρων, αλλά επειδή οι διαγωνισμοί λασπολογίας απλώς με θυμώνουν και δεν είναι διασκεδαστικό να κυκλοφορείς θυμωμένος όλη μέρα. Αντ' αυτού, πήρα τις ντροπές με το μέρος μου (και εξακολουθούσα να κυκλοφορώ θυμωμένος).

Το παιχνίδι της ντροπής

Η παρόρμηση της ντροπής επιβεβαιώθηκε από την αρχή της πανδημίας. Στο Twitter, το #covidiot άρχισε να γίνεται trending το βράδυ της 22ας Μαρτίου 2020, και μέχρι να τελειώσει η νύχτα, 3.000 tweets είχαν χρησιμοποιήσει το hashtag για να καταγγείλουν κακές πρακτικές δημόσιας υγείας. Όταν το CBS News δημοσίευσε ένα βίντεο με spring breakers να διασκεδάζουν στο Μαϊάμι, εξοργισμένοι πολίτες μοιράστηκαν τα ονόματα των φοιτητών στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, συνοδευόμενα από μηνύματα όπως "μην δίνετε σε αυτούς τους εγωιστές ηλίθιους κρεβάτια ή/και αναπνευστήρες".

Τις πρώτες ημέρες της πανδημίας, όταν επικρατούσε πανικός και σύγχυση, αυτή η αγανάκτηση θα μπορούσε ίσως να συγχωρεθεί. Αλλά η ντροπή απέκτησε δυναμική και μπήκε στο πνεύμα της εποχής. Επίσης: δεν λειτούργησε.

Όπως σημειώνει η επιδημιολόγος της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ Julia Marcus, "η ντροπή και η επίρριψη ευθυνών δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τους κάνουμε να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους και στην πραγματικότητα μπορεί να είναι αντιπαραγωγική, επειδή κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να κρύψουν τη συμπεριφορά τους". Σε παρόμοιο μήκος κύματος, ο Jan Balkus, ειδικός σε θέματα μολυσματικών ασθενειών στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, υποστηρίζει ότι η ντροπή μπορεί να κάνει πιο δύσκολο για τους ανθρώπους να "αναγνωρίσουν καταστάσεις στις οποίες μπορεί να έχουν αντιμετωπίσει κίνδυνο".

Αν η διαπόμπευση των " covidiots " για τη συμπεριφορά τους δεν καταφέρνει πολλά, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι η διαπόμπευση των ανθρώπων για τη λάθος σκέψη δεν θα αλλάξει καμία  άποψη . Αντ' αυτού, εμείς οι αιρετικοί απλά σταματάμε να λέμε στους ντροπιαστές τι σκεφτόμαστε. Γνέφουμε και χαμογελάμε. Τους δίνουμε τον πόντο του αγώνα και συνεχίζουμε τη συζήτηση στο δικό μας κεφάλι.

Χωρίς γάντια

Για δύο χρόνια ήμουν αυτό το άτομο. Χαμογέλασα ευγενικά αποφεύγοντας τις προσβολές. Για να καθησυχάσω τους συνομιλητές μου, προλόγιζα τις ετερόδοξες απόψεις μου με αποποιήσεις όπως "Αντιπαθώ τον Τραμπ όσο κι εσείς" ή "Για την ιστορία, έχω κάνει τριπλό εμβολιασμό".

Μόνο σήμερα, θα επιτρέψω στον εαυτό μου να αφήσει την κολακεία και να το πω όπως το βλέπω.

Σε όλους όσοι με κακοποίησαν επειδή αμφισβήτησα το κλείσιμο του πολιτισμού και αναφέρθηκα στη ζημιά που προκάλεσε στους νέους και τους φτωχούς: μπορείτε να πάρετε τη ντροπή σας, την επιστημονική σας πόζα, την ανυπόφορη ηθικολογία σας και να τα παρατήσετε. Κάθε μέρα, νέες έρευνες βγάζουν όλο και περισσότερο αέρα από τις αυτάρεσκες δηλώσεις σας.

Μου είπατε ότι χωρίς τα λουκέτα, το Covid θα είχε εξαφανίσει το ένα τρίτο του κόσμου, όπως ο Μαύρος Θάνατος αποδεκάτισε την Ευρώπη τον 14ο αιώνα. Αντίθετα, μια μετα-ανάλυση του Johns Hopkins κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα lockdowns στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ μείωσαν τη θνησιμότητα από το Covid-19 κατά μέσο όρο 0,2%.

Επιπλέον, πολύ πριν από αυτή τη μελέτη είχαμε βάσιμες ενδείξεις ότι οτιδήποτε λιγότερο από ένα κλείδωμα με συγκόλληση πόρτας τύπου Κίνας δεν θα έκανε και πολύ καλό. Σε ένα έγγραφο του 2006, η ομάδα συγγραφής του ΠΟΥ επιβεβαίωσε ότι "η υποχρεωτική αναφορά των κρουσμάτων και η απομόνωση των ασθενών κατά τη διάρκεια της πανδημίας γρίπης του 1918 δεν σταμάτησε τη μετάδοση του ιού και ήταν ανέφικτη".

Μου είπατε ότι η κοινωνική αλληλεπίδραση είναι μια επιθυμία, όχι μια ανάγκη. Λοιπόν, ναι. Το ίδιο και το καλό φαγητό. Στην πραγματικότητα, η κοινωνική απομόνωση σκοτώνει. Όπως αναφέρεται σε ένα άρθρο ανασκόπησης του Σεπτεμβρίου 2020 που δημοσιεύθηκε στο Cell, η μοναξιά "μπορεί να είναι η πιο ισχυρή απειλή για την επιβίωση και τη μακροζωία". Το άρθρο εξηγεί πώς η κοινωνική απομόνωση μειώνει τη γνωστική ανάπτυξη, αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και θέτει τους ανθρώπους σε κίνδυνο διαταραχών χρήσης ουσιών. Και δεν είναι ότι δεν το γνωρίζαμε αυτό πριν από το Covid: το 2017, έρευνα της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Brigham Young, Julianne Holt-Lunstad, καθόρισε ότι η κοινωνική απομόνωση επιταχύνει τη θνησιμότητα όσο και το κάπνισμα 15 τσιγάρων την ημέρα. Τα ευρήματά της έκαναν θραύση στις σελίδες των ειδησεογραφικών μέσων σε όλο τον κόσμο.

Μου είπατε ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για τις επιπτώσεις των περιορισμών του Κόβιντ στα παιδιά, επειδή τα παιδιά είναι ανθεκτικά - και εξάλλου, τα πέρασαν πολύ χειρότερα στους μεγάλους πολέμους. Εν τω μεταξύ, στο Ηνωμένο Βασίλειο παρατηρήθηκε 77% αύξηση των παιδιατρικών παραπομπών για θέματα όπως ο αυτοτραυματισμός και οι αυτοκτονικές σκέψεις κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 6 μηνών το 2021, σε σχέση με μια παρόμοια περίοδο το 2019. Και αν αυτό δεν σας ταρακουνάει, μια ανάλυση της Παγκόσμιας Τράπεζας εκτίμησε ότι, στις χώρες χαμηλού εισοδήματος, η οικονομική συρρίκνωση που προκύπτει από τις πολιτικές κλειδώματος οδήγησε 1,76 παιδιά να χάσουν τη ζωή τους για κάθε θανάσιμο περιστατικό του Covid που αποφεύχθηκε.

Μου είπατε ότι οι εμβολιασμένοι άνθρωποι δεν μεταφέρουν τον ιό, παίρνοντας αφορμή από τη διακήρυξη της διευθύντριας του CDC Rachel Walensky στις αρχές του 2021, και όλοι ξέρουμε πόσο καλά πήγε αυτή η διακήρυξη.

Μου είπατε ότι δεν είχα καμία δουλειά να αμφισβητώ αυτά που μας έλεγαν οι ειδικοί σε θέματα μολυσματικών ασθενειών να κάνουμε. (Παραφράζω εδώ. Αυτό που πραγματικά είπατε ήταν: "Τι θα έλεγες να μείνεις στη θέση σου και να το βουλώσεις;") Πήρα τη δικαίωσή μου από τον Δρ Στέφανο Καλές, έναν άλλο από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, ο οποίος προειδοποίησε για τους "κινδύνους της ανάθεσης συστάσεων δημόσιας πολιτικής και δημόσιας υγείας σε ανθρώπους που έχουν επικεντρώσει την καριέρα τους αποκλειστικά στις μολυσματικές ασθένειες" σε πρόσφατη συνέντευξή του στο CNBC. "Η δημόσια υγεία είναι μια ισορροπία", είπε. Πράγματι είναι. Σε ένα βιβλίο του 2001 με τίτλο Public Health Law: Power, Duty and Restraint, ο Lawrence Gostin υποστήριξε την ανάγκη για πιο συστηματικές αξιολογήσεις των κινδύνων και των οφελών των παρεμβάσεων στη δημόσια υγεία και για πιο ισχυρή προστασία των πολιτικών ελευθεριών.

Οπότε ναι. Είμαι αναστατωμένη και η παρέα σας που κουνάει το δάχτυλο με αποξένωσε αρκετά ώστε να ψάξω για νέες φυλές, και σε αυτή την αναζήτηση ήμουν μάλλον επιτυχής. Έχω βρει περισσότερα συγγενικά πνεύματα απ' ό,τι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, στην πόλη μου, το Τορόντο, και σε όλο τον κόσμο: γιατρούς, νοσοκόμες, επιστήμονες, αγρότες, μουσικούς και νοικοκυρές που μοιράζονται την απέχθειά μου για τις μεγαλοστομίες σας. Επιδημιολόγοι, επίσης. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι με κράτησαν από το να χάσω το μυαλό μου.

Σας ευχαριστώ λοιπόν. Και φύγε από το γκαζόν μου.